Θυμάται άραγε;
Μια συνονόματη μανούλα μου έστειλε πριν λίγο καιρό το παρακάτω video… Είναι εξαιρετικά διαδεδομένο στην γειτονιά του facebook και είμαι σίγουρη πως κι εσείς θα το εχετε συναντήσει κάποια στιγμή… Αλήθεια η ψέματα τα όσα λέει το video δεν μπορώ να ξέρω όμως αγγίζει ένα μικρό κομμάτι που κρατούσα από την αρχή καταχωνιασμένο μέσα μου… Τι θυμούνται άραγε τα παιδιά μας από την μονάδα;
Η Δέσποινα όταν την πήγαμε για το πρώτο follow up στην μονάδα έδειχνε χαρούμενη μέχρι που εγώ κι ο μπαμπάς της βάλαμε αντισηπτικό στα χερια μας. Άρχισε να κλαίει και να μας κοιτάει τρομαγμένη και για να πω την αλήθεια σφίχτηκε η καρδια μου εκείνη την στιγμή.. Λες να θυμάται;
Κατά καιρούς έχω ακούσει ιστορίες από μαμάδες που τον πρώτο καιρό που πήραν τα μωρά τους κοντά εκείνα τρόμαζαν κι έκλαιγαν και προσπαθούσαν να αποτραβηχθούν η αλλα που είχαν τρομερή προσκόλληση στους γονείς τον πρώτο καιρό κι αν τα άφηνες μονα τους τα έπιανε πανικός. Ευτυχώς εμείς δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα, η Δέσποινα απολάμβανε κάθε χάδι και αγκαλιά αλλα πέρναγε εξίσου καλά και μονη τις στη κούνια τις. Μονο κάποια βραδια τον πρώτο καιρό ξύπναγε και ούρλιαζε τρομοκρατημένη και με έτρωγε το γνωστό σαράκι… Θυμάται άραγε;
Εσείς συναντήσατε κάποιο τέτοιο πρόβλημα με τα παιδιά σας;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σαν βρεφος εμεινα στη θερμοκοιτιδα 2 μηνες, γεννηθηκα 7μηνητικο και 1,5 κιλο με μηρο μικροτερο απο τον αντιχειρα του πατερα μου (οπως μου λεει ο ιδιος) .. Στα 30 μου δεν θυμαμαι τιποτα (προφανως), δεν εχω καμια μνημη εκτος απο 3 χρονων κ μετα.. Δεν θυμαμαι να εχω νιωσει κατι μεχρι τωρα που τωρα σαν ενηλικη θα επρεπε να με προβληματισει κανοντας την εσωτερικη μου αναζητηση, κατι που να το αποδωσω σε εκεινες τις εβδομαδες στη μοναδα.. Στη μαμα μου ολοι ελεγαν οτι τα προωρα ειναι αγωνιστες, εγω σαν παιδι κ ενηλικη παντως δεν ενιωσα κατι διαφορετικο , ουτε συναισθηματικα... Νομιζω ειναι ολα θεμα χαρακτηρα... Προσωπικα πιστευω πως ειναι παρα πολυ μικρη η επιρροη των γεγονοτων της νεογνικης ηλικειας στην μετεπειτα ζωη.. Εκεινες τις πρωτες μερες της ζωης νομιζω οτι τα προωρα αλληλεπιδρουν με το περιβαλλον τους, μονο ενστικτωδως, οι σημαντικοι μηχανισμοι αλληλεπιδρασης μανας - παιδιου απλα αφυπνηζονται λιγο αργοτερα..
Ένας η μικρη έμεινε στη ΜΕΝΝτου Ιασω πέντε μήνες , τωρα εινα 28 μηνών και τρέφεται μόνο με γάλα κατα τα αλλα ειναι ενα υγιέστατο χαρούμενο παιδι!!!!! Το οποίο οταν ήλθε σπιτι ήθελε χάδια και αγκαλιές αλλα ήταν πάντα ανεξάρτητη και δεν είχε ποτε κανένα πρόβλημα στον ύπνο η μετάβαση στο δωματιο της έγινε μετα απο δυο μήνες χωρίς κανένα πρόβλημα!!!!τωρα άρχισε να παραπονιέται οταν λυπουμε απο το σπιτι και αυτό όχι τιποτα σπουδαίο απλώς μια μικρη γκρίνια για 30 δευτερόλεπτα!!! Η παιδοψυχολόγος και η Αναπτυξιολογος μας είπαν ότι η άρνηση Για φαγητό προέρχεται απο τις μνήμες στην εντατική και τις επεμβάσεις!!!!!!!οτι όλα αυτά τα μηχανικά μέρη που είχε στο στόμα της της. Δημιούργησαν αυτή την αποστροφή !!!!
Και εμεις μειναμε 32 μερες στη θερμοκοιτηδα!!!!! Σημερα ειμσστε 6 χρονων!!! Ειναι διδυμα και υγιέστατα! !!!!
Ο μικρός μας μπήκε στη ΜΕΝΝ Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης 11 ημερών, λόγω βρογχιολίτιδας και παρέμεινε για περίπου 28 μέρες. Αγκαλιά τον πήρα τις τελευταίες 4 μέρες, όπου και μπορούσε να αναπνεύσει χωρίς υποστήριξη. Ως τότε τον έβλεπα μέσα από μια θερμοκοιτίδα και ποτέ ήρεμο καθώς όταν ήταν ξύπνιος μόνο έκλεγε και γενικά οι γιατροί και νοσηλευτές μας λέγανε ότι είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Μόλις τον πήρα αγκαλιά πήρε μια βαθιά ανάσα σαν να μου έλεγε επιτέλους. Όταν τον πήραμε σπίτι ήταν σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Ήταν ένα πολύ ήσυχο μωρό δεν ξυπνούσε ποτέ πριν από 4άωρο και από 40 ημερών κοιμόταν το βράδυ σερί. Ποτέ δεν μου θυμάμαι να έχει ξυπνήσει τρομαγμένο. Παρόλο αυτά, ακόμη και τώρα που είναι 5 χρονών, όταν πρόκειται να τον ακουμπήσεις με κάποιο εργαλείο, πχ να του κόψουμε τα νύχια, να βάλει εμβόλιο, να του δώσουμε σιρόπι, γίνεται ένας πανικός, σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά πιστεύω ότι κάποια πράγματα που βίωσε το μωράκι μας έχουν χαρακτεί στο υποσυνείδητο του. Από την άλλη μπορεί και να είναι στον χαρακτήρα του.
ο μικρος εμεινε στη μενν του ιασω 5 μερες με ταχυπνοια!αν και δεν ηταν κατι σοβαρο μας στοιχισε πολυ!!το πρωτο βραδυ σπιτι μας το παιδι ουρλιαζε κ δεν κοιμοταν ενω το προσωπικο της μενν μας ειχε πει οτι ηταν πολυ ησυχο εκλαιγε μονο οταν πεινουσε και λερωνοταν!!!του πηρε 1 εβδομαδα να μας συνηθισει!οταν πηγαιναμε στον παιδιατρο του εκλαιγε απ το ασανσερ ενω οταν τιν εξετασε γιατρος χωρθς λευκη ποδια χαμογελουσε!!!!!
33 εβδ και 4 ημερών γέννησα με καισαρική τα δίδυμά μου, 1600γρ ο γιος μου και 2150γρ η κόρη μου, κι έμειναν στη ΜΕΝΝ του Ιασώ ένα μήνα. Γέννησα και δεν μπόρεσα να τα δω, να τα πάρω στο δωμάτιο, να τα θηλάσω. Πήγαινα σε κάθε επισκετπηριο πρωί-απόγευμα τους πήγαινα γάλα κι ήλπιζα να με ακούν, να νιώθουν τη λαχτάρα μου να τα αγκαλιάσω, να τα ηρεμήσω. Είχα την πίστη όμως πως ολα θα πάνε καλά στο τέλος και πως σύντομα θα επιστρέφαμε όλοι μαζί σπίτι. Κι έτσι κι έγινε, δόξα το Θεό. Ήρθαν σπίτι με μια μέρα διαφορά το ένα από το άλλο και θυμάμαι τη βαθιά ανάσα που πήρα, όταν τα βάλαμε για πρώτη φορά να κοιμηθούν μαζί, δίπλα δίπλα στην κούνια. Τώρα ακόμα, μετά από 2μιση χρόνια, δε χορταίνω να τα αγκαλιάζω και να τα φιλάω. Δε νομίζω πως θυμούνται τίποτα από τότε. Θυμάμαι εγώ και μου φτάνει. Είναι δύσκολο να φεύγεις απ'το μαιευτήριο και να αφήνεις τα μωρά σου πίσω, αλλά κορίτσια....πρέπει να είμαστε δυνατές και να σκεφτόμαστε πως αυτό είναι προσωρινό. Εύχομαι τα καλύτερα για όλες σας!
Γέννησα πρόωρα την 34η εβδομάδα λογω προεκλαμψίας ένα μωρό 1900γρ..Την ημέρα που γέννησα δεν μπορεσα να τον πάρω στην αγκαλία μου να με νιώσει... γιατί ήταν τόσο μικρός και έπρεπε να μπεί στην θερμοκοιτίδα.Εναμιση μήνα ήταν στον Παίδων σε μονάδα και τον βλεπαμε μόνο μισή ώρα την ημέρα.Ήταν τόσο συγκλονιστικές οι εικόνες στο μυαλό μου που δεν θα τις ξεχάσω..Την μισή ώρα αυτή που τον βλέπαμε με τον αντρα μου προσπαθούσαμε να του δώσουμε όσο χάδια μπορούσαμε.Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα πήγα να του χαιδέψω το χεράκι και το τράβηξε..δεν μ αφηνε..Και έλεγα μέσα μου..με τιμωρεί γιατι δεν τον έχω αγκαλιά.Σκεφτόμουν πως εκει μέσα έχει τόσα πολλα μωράκια τοσο καιρο μόνα.Πόσο να βοηθήσουν και οι νοσοκόμες και τι να προλάβουν να κάνουν;Προσπάθησα να βγάζω γάλα για να του το δίνουν.Είχα ελάχιστο.. Δεν κατάφερα να τον θηλάσω ποτέ παρα μόνο την ημέρα που τον έφερα σπίτι και την επόμενη μου κόπηκε.Απ΄οταν τον πήραμε σπίτι ήθελε συνέχεια να είναι στην αγκαλία μας.Κάθε φορά που τον αφήναμε κάτω έβαζε τα κλάματα.Ακόμα και σήμερα μερικές φορές ξυπνάει επειδή δεν είναι κάποιος δίπλα του.Πηγαίναμε να τον κάνουμε μπάνιο και σπάραζε στο κλάμα όταν πήγε 3μηνών άρχισε να γελάει με το μπάνιο.Και κάθε φορά που τον πάμε στην παιδίατρο δεν κάθεται καθόλου αντιδρά πάρα πολυ.Δεν ξέρω αν φταίει βέβαια το γεγονός ότι για ενάμιση μήνα ήταν σε δωμάτιο με νοσοκόμες.Προσωπικά πιστεύω πως ο μικρός μου αν και 14μηνών σήμερα ίσως έχει κάποιες ¨μνημες¨ απο τον εναμιση μήνα στην θερμοκοιτίδα.Νομίζω πως αυτή η ανάγκη του για αγκαλία τουλάχιστον στις αρχές έχει να κάνει με την έλλειψη που είχε οταν ήταν μωρό.Το ίδιο έχει συμβεί και σε μια φιλή με πρόωρο μωρο είχαν ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις.Απο φίλες που γεννήσανε φυσιολογικά και τις είχα ρωτήσει αν είχαν τα ίδια συμπτώματα στα μωρά τους καμια δεν είχε μωρο να φοβάται το νερό και να θέλει συνέχεια αγκαλία απο τόσο μικρο
Εγώ πιστευω ότι θυμούνται , άσχετα αν δεν μπορούν να το εκφράσουν . Θεωρώ παράλογο να τους αρέσει η Ροκ μουσική ,αλλά Ροκ άκουγα όταν ήμουνα έγκυος. Πάνω από τις θερμοκοιτίδες τους , ανάμεσα τους για την ακρίβεια υπήρχε και στην 1 και στην 2 και στην 3 μια εικόνα της Παναγίας και μια έχω έκτοτε στο δωμάτιο τους . Στέκονται πολλές φορές και την κοιτάζουν . Και κάτι ακόμα μέσα στην μονάδα όταν κάναμε "καγκουρό" κρατούσα το κάθε παιδί διαφορετικά , τον μικρό από το δεξί χέρι λίγο πιο κάτω από την καρδιά και την μικρή με το αριστερό, κάθε φορά που έχουν κάτι το καθένα χώνεται στην αγκαλιά μου στο ανάλογο χέρι και ας έχουν περάσει 32 μήνες .
Τα τριδυμακια μου πέρασαν 3 εβδομάδες στην ΜΕΝΝ. Ο μεγαλύτερος οταν πηγαμε σπίτι τα βράδυα φώναζε στον ύπνο του ... Σιγα σιγα σταμάτησε. Τώρα είναι 3 ευτυχισμένα παιδάκια, που γελάν συνέχεια αλλά είμαι σιγουρη πως είναι ένα μεγάλο τραύμα για όλα τα παιδιά που μένουν στην ΜΕΝΝ. Μην ξεχναμε όμως πως χωρίς αυτήν δεν θα χαιρόμασταν τα παιδάκια μας τώρα, και ας προσπαθούμε κάθε μέρα να απαλύνουμε το τραύμα τους!
Ο γιος μου ,σχεδον 4 σημερα,περασε 11 μερες στη θερμοκοιτιδα λογω προωροτητας.Αυτο που μου εκανε εντυπωση ειναι οτι δεν καθοταν στην αγκαλια.Θυμαμαι ,οταν τον πηρα σπιτι, με το που τον ταιζα και ρευοταν ,αμεσως αρχιζε τα κουνηματα και τα κλαματακια και ηρεμουσε μονο οταν τον εβαζα στην κουνια του.Ενω εγω ηθελα τοσο πολυ να το σφιξω πανω μου.Ηταν και το πρωτο μου,μετα απο απωλεια... Παραμενει τρομερα ανεξαρτητος και αυτονομος και μονο τους τελευταιους μηνες αρχισε να καθεται λιγο σε αγκαλια . Παντα σκεφτομαι οτι φταιει που δεν ηταν στην αγκαλια μου τις πρωτες μερες
Εμείς μείναμε 7 μέρες και για μένα αιώνες φάνηκαν, αν και ξέρω οτι ειναι πολυ λίγες σε σχέση με αλλα μωράκια. Ομως και εγω σκέφτομαι συνέχεια πως αισθανόταν εκει μεσα στο κουτακι μακρυά απο την μανούλα του και μου έρχονται δάκρυα στα ματια κάθε φορα. Οπως έχω κ συνέχεια την αίσθηση οτι θα έρθει κάποιος κ θα μου τον πάρει, όπως γινόταν οταν τελείωνε το επισκεπτηριο. Εχοντας ομως χάσει 4 αγγέλους, ευχαριστώ τον Θεό που πήγαν όλα καλα κ τον έχω μαζι μου κ τα υπόλοιπα φρόντιζω να τα θυμάμαι αλλα όχι να τα αφήνω να με καταβάλουν.
emena ta koritsakia m didima mporei na ekatse ena mina to ena kai i alli 2 vdomades i sisoula mou i deuteri m ekatse mesa gt gennithike 1 kilo mono kai eprepe na katsei na faei kai na paei 2 kila estw gia na tin parw spiti m mou fainotan aiwnes oti den tha epistrepsei spiti kathe mera imoun ekei mou legane oi giatroi min erxesai gt einai talaipwria den xreiazetai alla oxi den mporousa mia mera tis xaidepsa to podaraki kai ekeini tin wra ola ta exasa lipothimisa kai den mporousa na kratithw orthia meta mpike i nantioula mou gia iktero vevaia alla itan ena sok megalo gia mena to teleutaio vradi pou eimoun mesa eimoun moni eixan fugei oloi ithela na eimai moni m gt tin epomeni mera tha efeuga estw kai me tin mia mou kori alla distixws irthe o giatros stis 12 tin nixta k mou eipe prepei na tin paroume mesa gia na tis fugei alla kai gia to varos tis ligo itan 2 kila gt eipa gt?ekeini tin wra katereusa poli me epiasan ta klammata den mporousa na iremisw eimoun k moni m pira ton antra m klaigontas kai m leei iremise kai ola tha p[erasoun grigora alla gia mena den tha itan idio mpika omws mesa stin monada na upograpsw to xarti kai eklege ena mwraki apo ola ta mwrakia mesa kai eipa einai to diko m na to dw ligo sas parakalw kai me afise kai ontws itan to diko m paidi i nantioula mou kai piga tis milisa tis xaidepsaki to xeraki kai tote koimithike kai iremise ekei mou pire i o theos tin zwi den mporousa na tis afisw kai tis 2 mesa den anteksa alla etsi eprepe na ginei....perasan i meres pira tin nantioula kai arxisan oi eksetaseis oi polles doksa to theo ola kala tin imera pou tha pigaina sto nosokomeio afou pigaina kathe mera prwi vradi gia na dw tin sissoula eprepe na paw tin nantia sto ofthalmologiko na tin doun kai me pairnoun til apo tin monada kai mou lene mporeite na erthete na parete tin sissoula egw xara den mporousa na iremisw apo to klama kai tin xara mou pou mou eipan auto amesws eipa tou antra mou pigaine apanw na [areis to paidi teleiwsame telos ola gurizoume spiti mas kai autos ap xara eklaige kai pige kai tin pire kai apo to nosokomeio fugame kai oi 4 mazi san na min perase mera les kai itan i tetarti mera afou eixa gennisei kai feugame apo to nosokomeio oikogeneiakos...alla paro ola auta einai ola kala einai twra 18 minwn zorikes gkriniares alla einai mia xara sto spiti sou....thelw na eisaste oles kala me tin oikogeneia sas kai o theoulis na fulaei ola ta paidakia tou kosmou na einai gera kai osa einai mesa na gurisoun grigora stin mama kai sto mpampa tou...mporei i istoria mou na min itan toso diskoli gia ta paidia m alla einai mia istoria kai auti sas euxaristw olous pou diavasate auti tin istoria mou na eisaste kala kai na prosexete me tin oikogeneia sas panta kala filia polla marilena
egw gennhsa th korh stis 34 evdomades apo proeklampsia emeine mesa 20 meres,oxi toses polles oso eseis.... otan hrthe h stigmh na th parw mou eipan oti logw proorothtas stis koilias tou egefalou eixe mpei ygro kai kindyneye na pathe ydrokefalia. eniwsa th gh na peftei katw apo ta podia mou ta akouga sta aytia mou san ena vouhto!ystera arxisan ena swro apo eksetaseis kathe mhna yperhxous sto kefali kathe trimhno meta kai outw o katheksis. mou eixa pei oti tha elegxw th kathe ths kinhsh to kathe ti. h korh mou perpathsa 10 mhnwn arxise kai egrafe kai diavaze prin kan paei dhmotiko.twra synexizoume kanonika th zwh mas ta exoume afhsei ola pisw,alla h mikrh mou exei ena ellatwma.....den thelei na thn pianoun sto kefali!!!!!
η Αννουλα μου εμεινε σε μια τετοια μοναδα 34 μερες!!!ηταν φρικη και για αυτην αλλα κυριως για μενα!που δεν μπορουσα να την παρω αγκαλια...που δεν αντεχα το κλαμα της εκει μεσα...που τοσο μονο τις πρωτες μερες της ζωης της!!!!μερικες φορες ακομα και τωρα που κοντευει τα 7 μου ερχεται στο μυαλο αυτο το τουτ τουτ...αυτος ο ηχος των θερμοκοιτηδων....Το κοριτσακι μου ειναι μια χαρα,δοξα τω θεω!!!δεν νομιζω οτι θυμαται!ομως αναζητα την αγκαλια μου πολυ πολυ συχνα....ισως γιατι της ειχε λειψει τοτε....
Το εχω ξαναγράψει,γέννησα πρόωρα 28 εβδομάδων την Χριστίνα ,950gr Από τα Χριστούγεννα του 1980 μεχρι τις 12 Μαρτη του 1981 έμεινε στην θερμοκοιτιδα του Μητέρα,παρέα με τους καλύτερους νεογνολόγους εκείνης της εποχής,στην αρτιότερη ΜΕΝΝ που υπήρχε εκείνα τα χρόνια!δεν ένιωσα ποτε οτι κάτι της θυμίζει αυτήν την περίοδο της ζωής της εκτός του οτι ηταν απο πολυ μικρη πολύ αυτόνομη χωρίς εξαρτήσεις.
...εχω περασει παρα πολλα για να αποκτησω τον αγγελακο που''εχω'' ...εχασα το μικρο του αδερφουλι στους εξι μηνες κοντα...υγιεστατο αλλα βιαστικο...και λογικο απο τη μικρουλα του φωλιτσα..για να φυγει...αλλα καμια φορα πιστευω οτι η επιστημη το τραβαει πολυ το σκοινι...με οποιες επιπτωσεις...δεν θα ξεχασω ποτε αυτο το πλασματακι που ''ταξιδευε''μακρυα μου...οσα και αν ειχα ζησει μεχρι τοτε...τα πηρε μαζι του...
Στις 28 εβδομαδες αποφασισε να έρθει και το δικο μας αγγελούδι μολις 980γρ.και 40 ποντους.Μετά απο 43 πολυ δύσκολες μέρες στη ΜΕΝΝ ηρθαμε σπιτι...Ευτυχώς όλα πήγαν καλά...ευχομαι σε όλες τις μανούλες που βρίσκονται σ'αυτή τη θέση να έχουν κουράγιο και πίστη και γρήγορα να έχουν τα μωράκια τους στην αγκαλιά τους..
ΕΜΕΝΑ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΟΩΡΟΣ ΑΛΛΑ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΙ 4 ΜΗΝΕΣ ΣΤΟ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕ 2 ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ...... ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 28 ΜΗΝΩΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΗΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΓΙΑΤΡΟ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΓΙΞΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΣΠΑΡΑΧΤΙΚΑ? ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ. ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΑΝ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ... ΟΠΩΣ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ..... ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΝΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΑΝΥΜΠΟΡΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΕΙ! ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ....
Εμείς μείναμε στη ΜΕΝΝ 36 ολόκληρες μέρες! Αιώνες ήταν! Δεν ήταν πρόωρος, δεν πήγαν καλά τα πράγματα στη γέννα. Όταν κατάφερα να βγω από την κλινική πήγα κατευθείαν να τον δω, να του δώσω δύναμη, να του πω ότι είμαι δίπλα του, είμαι εδώ, να με μυρίσει... Όταν κατάφερε να πιει γάλα από το μπιμπερό, πήγαινα στη ΜΕΝΝ κάθε 3 ώρες για να τον θηλάσω. Άστραφταν τα ματάκια του μόλις με έβλεπε... Τώρα τον αγκαλιάζω διπλά και τριπλά για όλες εκείνες τις μέρες που ήμαστε χώρια. Παναγία μου, βοήθησε τις μανούλες να μην περνάνε τέτοιο Γολγοθά...
Θα σας πω τη δική μου εμπειρία. Όταν γεννήθηκα δεν ήμουν πρόωρη αλλά στις 20 μέρες είχα πολύ υψηλό ίκτερο και μπήκα στη θερμοκοιτίδα για σχεδόν ένα μήνα, απ'ότι μου έχουν πει οι γονείς μου. Ποτέ όμως δεν μου είχαν διηγηθεί κάτι σε σχέση με αυτές τις ημέρες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω μια ανάμνηση οτι εγώ είμαι ξαπλωμένη επάνω σε ένα κρεβατάκι και γύρω μου είναι 4-5 γιατροί και έντονο γαλάζιο φως. Κάποια στιγμή όταν ήμουν γύρω στα 20 χρονών ρώτησα τη μητέρα μου αν νοσηλεύτηκα ποτέ σε μικρή ηλικία γιατί αυτή η ανάμνηση ήταν πολύ έντονη πάντα απ τα παιδικά μου χρόνια. Μου είπε οτι η μόνη φορά ήταν όταν ήμουν ημερών, στη θερμοκοιτίδα που έχει έντονο γαλάζιο φως (ούτε αυτό το γνώριζα μέχρι τότε). Φυσικά σοκαρίστηκα και θεωρώ αυτή τη πρώτη μου ανάμνηση ζωής!
Αχ...με διέλυσε αυτό που διάβασα...αυτή η ερώτηση με βασάνιζε πολύ έντονα και όποτε το σκέφτομαι ακόμη κ σήμερα, που όλα είναι καλά και η ζουζού μου υγιέστατη, κλαίω... Λένε ότι τα παιδιά δεν θυμούνται, φαντάζομαι εννοούν στην ενήλικη τους ζωή, προτού γίνουν 3-4...ωστόσο, πώς είναι δυνατόν να μην έχει επηρεάσει με κάποιο τρόπο τον ψυχισμό κ τον χαρακτήρα ενός παιδιού η έλλειψη της μητρικής αγκαλιάς, της μητρικής φωνής κ της μητρικής φροντίδας τις πρώτες μέρες της ζωής του; Ο διευθυντής της μονάδας, την μέρα που πήγαμε να την παραλάβουμε, μού είπε κάτι που δεν θα το ξεχάσω. " Να την κρατάς αγκαλιά κοντά στο πρόσωπό σου, να σε βλέπει γιατί δεν έχει γνωρίσει ακόμη την μαμά της" ε, αυτό...δεν θα το ξεχάσω όσο ζω...το πώς ένιωσα και το πώς φαντάστηκα ότι ένιωθε αυτο το μωρό που το κρατούσαν συνολικά κανένα δίωρο αγκαλιά την ημέρα... Στις επισκέψεις μετά στο νοσοκομείο δεν μπορώ να πω ότι μου δόθηκε η εντύπωση ότι κάτι θυμάται αλλά αυτό που πιστεύω ότι σχετίζεται σίγουρα με την παραμονή της εκεί είναι ότι είναι ένα παιδί εξαιρετικά χαδιάρικο, που αναζητά συνεχώς την αγκαλιά, το φιλί, την επαφή γενικότερα...
Κατ'αρχην θα συμφωνησω απολυτα με το σχολιο της Τερεζας. Κατα δευτερο λογο, θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας αυτο που μου συνεβεθ σημερα και πραγματικα με εβαλε στη διαδικασια σκεψης αν τελικα θυμουνται ή οχι. η κορη μου γεννηθηκε προωρα και χρειαστηκε να νοσηλευθει στην ΜΕΝΝ για εναν περιπου μηνα. Μεχρι σημερα που κοντευει τα 3 με τον πατερα της δεν εχουμε κανει ακομα καμια αναφορα στο θεμα, αν και μιλαμε για ενα πολυ ωριμο παιδι. Αλλα κρινουμε οτι ακομα ειναι νωρις. Σημερα λοιπον αφου ξυπνησε απο τον μεσημεριανο της υπνο και καθομασταν παρεουλα και μιλαγαμε περι ανεμων και υδατων, γυριζει και με ρωταει: μανουλα, γιατι οταν γεννηθηκα με αφησατε μονη μου στο νοσοκομειο? επαθα τρελο σοκ. εμεινα αφωνη και δεν ηξερα τι να απαντησω. το προσπερασα με γλυκο τροπο για την ωρα.... Αραγε θυμαται????? εμεις το μονο που αντιμετωπισαμε για αρκετο καιρο ηταν να μην θελει με τιποτα να φευγει οποιος ερχοταν σπιτι μας. αυτο συνεβαινε μεχρι τον 1,5 χρονο. τωρα ολα τελεια.
Πολύ συγκινητική η ιστορία αλλά στο τέλος που άρχισε αυτά με τους θεούς μου το χάλασε τελείως....
Eμεις τοζήσαμε το τι θα πει να ζεις στην μοναδα. Στο νοσοκομειο Παιδων Αγ. Σοφια, ήμασταν μόλις 26 ημερων.Το τι θυμουντε δεν ξερω ακριβως να σας πω αλλα σιγοουρα κατι τους εχει μεινει στην μνημη τους. Πως το καταλαβα; Ενα απογευμα και ενω εχει περασει σχεδον ενας χρονος απο το κακο ονειρο αυτο,βλεπαμε στην τηλεωραση ενα εργο που ξαφνικα δειχνει καποιον στο νοσοκομειο με σωλινακια,ορους και οτι αλλο βαζουνε δεν προναβαινω να αλλαξω καναλι και μου λεει ο μικρος μου Μανος "μαμα και εγω ατο " και μου διχνει τα χερακια του και το στομα που ειχε το οξυγονο.Παθενω σοκ, δεν ξερω πως να αντιδρασω μονο τον πειρα αγκαλια και εκλειγα για το τι θυματε από εκεινες τις πρωτες μέρες της ζωής του.
Κατ’ αρχήν να σου ζήσει το παιδάκι σου και να είναι πάντα γερό και καλότυχο. Ωστόσο, το video αυτό αν μη τι άλλο υποτιμά τη νοημοσύνη μας! Όλα τα παιδάκια αυτά παλεύουν με όλη τους τη δύναμη κάθε μέρα και έχουν τόσους ανθρώπους από πάνω τους να τα φροντίζουν, τι σχέση έχουν οι θρησκείες και οι θεοί? Αν θέλουμε εμείς οι γονείς να πιστεύουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα και να ξεπεράσουμε καταστάσεις, είναι κατανοητό. Αλλά μην κοροϊδευόσαστε και μεταξύ μας!
εμένα ο μικρός μου δεν μπήκε στη μονάδα ευτυχώς. Ήταν όλα καλά στη γέννα και γεννήθηκε 3 κιλά. Αλλά από τις 8 το πρωί που γέννησα πρώτη φορά τον πήρα αγκαλιά στις 5 το απόγευμα. Όλη αυτήν την ώρα στο θάλαμο με τα μωράκια έκλαιγε(μου το είπαν μετά οι μαίες). Τώρα είναι 18 μηνών και δεν έχει αυτοπεποίθηση καθόλου. Είναι πάντα κολλημένος πάνω μου και δεν οηγαίνει ούτε 10 βήματα πιο πέρα μόνος του. Εκτός από το πρωί που δουλεύω και τον κρατάει ο άντρας μου με την πεθερά μου στο σπίτι μας, δεν το έχω αφήσει μόνο του ποτέ. Δεν έχω φύγει κρυφά ποτέ, και όλη μέρα κάνουμε αγκαλιές και φιλιά. Παρ'όλα αυτά δεν πάει ούτε μέχρι την κουζίνα μόνος του. Τα βράδια δεν κοιμάται καλά ( κοιμόμαστε μαζί) και από τον ύπνο πάντα ξυπνάει με κλάματα. Άρχισα πλέον να πιστεύω ότι φταίει το γεγονός ότι δεν ήταν μαζί μου τις πρώτες μέρες της ζωής του (τι να σου κάνουν 2 μισάωρα τη μέρα). Το άλλο μου παιδάκι πρώτα ο Θεός θα το γεννήσω σε δημόσιο νοσοκομείο.
Συγκινηθηκα παρα πολυ πολυ τρυφερο μεσα στις μοναδες δινουν μεγαλο αγωνα πολλα μωρακια μακαρι ολα να βγαινουν νικητες εκει γεννιουνται τα θαυματα!!!!
Αχ γλυκο μου μωρο!!!!!!!!!!!!!!
einai apisteyto siklonistiko den to eixa ksana dei eimaste kai emeis prooroylika alla 34 eydomadon kai mou thimeise tosa polla poy thelo na ksexaso alla den prokete eytyxos tora eimaste polu kala kai to pisteyo oti kai to diko mas to aggeloudi to prostateye o theos panta olla ta paidakia olou toy kosmou!!!