Πώς να διδάξεις τα παιδιά να διαχειρίζονται τα μεγάλα τους συναισθήματα

Αν κάποια στιγμή είδατε το νήπιό σας να κοπανιέται υστερικά στο πάτωμα, ή είδατε το εφηβάκι σας να σας κοπανάει τις πόρτες στα μούτρα σας βγάζοντας τσιριχτές κραυγές για κάτι που μοιάζει ασήμαντο, ενώ ταυτόχρονα σκέφτεστε «τι στο διάολο συμβαίνει εδώ;», τότε μάλλον είστε γονιός.

Όσο περισσότερο καιρό είμαι γονιός, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι να βοηθάω τα παιδιά μου να διαχειρίζονται τα (πολύ μεγάλα) συναισθήματά τους, γιατί, ω Θεε μου, έχουν μεγάλα συναισθήματα. Το μεσαίο μου παιδί τσιρίζει σαν σειρήνα ασθενοφόρου όταν είναι θυμωμένος ή στεναχωρημένος ή απλά πεινασμένος. Οι πόνοι της πείνας του είναι πραγματικά επώδυνοι -για όλους μας.

Αν και η ρίζα των συναισθημάτων μπορεί συχνά να φαίνεται σε εμάς χαζή, για τα παιδιά είναι αληθινή. Και δεν ξέρουν πώς να μάθουν να το διαχειρίζονται. Δεν έχουν ακόμα τα κατάλληλα εργαλεία. Για αυτό χρειάζονται γονείς. Ας ελπίσουμε πως ξέρουμε πώς να μαζεύουμε τα δικά μας χάλια και να ρυθμίζουμε τα δικά μας αισθήματα για αρχή.

Αλλά αν ακόμα παλεύεις στο συγκεκριμένο τομέα (όπως εγώ), είναι εντάξει. Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος και το να χάνουμε την ψυχραιμία μας συμβαίνει και στους καλύτερους από εμάς, όπου ξαφνικά βρισκόμαστε να ζητάμε συγγνώμη που ουρλιάξαμε, ενώ προσπαθούσαμε τόσο πολύ να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Είναι φυσιολογικό και τολμώ να πω πως ειναι και υγιές για τα παιδιά μας να βλέπουν και εμάς να προσπαθούμε να διαχειριστούμε και τα δικά μας συναισθήματα.

Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως το πρώτο βήμα για να βοηθήσεις τα παιδιά σου να μάθουν να ρυθμίζουν αποτελεσματικά τα αισθήματά τους είναι το να γίνεις το παράδειγμά τους. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές το έχασα, επειδή τα παιδιά μου έχουν επιλεκτική ακοή και δεν ακούν το 99% των λέξεων που βγαίνουν από το στόμα μου. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς όλες αυτές τις απογοητεύσεις της καθημερινότητάς σου ως γονιός. Δεν θα πω ψέματα, πολλές μέρες με θυμώνει. Και κάποιες φορές, αρκετές, αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Αλλά αν θέλω τα παιδιά μου να μάθουν να αυτορυθμίζονται όταν θυμώνουν για κάτι, καλά θα κάνω να μάθω να το ελέγχω και να φροντίσω να ξέρουν πως το ελέγχω. Σκέψου να πεις στα παιδιά σου πόσο στεναχωρημένος είσαι και ότι χρειάζεσαι ένα λεπτό ηρεμίας μόνη σου στο δωμάτιό σου. Μια μικρή κίνηση όπως και αυτή μπορεί να τους δείξει πώς να συμπεριφερθούν την επόμενη φορά που θα εκνευριστούν με κάτι που δεν έγινε όπως θα το ήθελαν. Το να κάνεις καλή διαχείριση συναισθημάτων είναι ένας δυνατός τρόπος να τους διδάξεις να ελέγχουν τα δικά τους.

Αποδέξου τα συναισθήματα των παιδιών σου. Κάποιες φορές το παιδί θέλει απλά να ξέρει πως του επιτρέπεται να νιώθει όπως νιώθει. Ξέρω πως θα μου άρεσε πολύ να είχα κάποιον να με ακολουθεί όταν μενω κολλημένη στην κίνηση ή όταν ξεχνάω τη λίστα με τα ψώνια και να μου ψιθυρίζει στο αυτί «Είναι εντάξει. Έχεις δικαίωμα να εκνευριστείς τώρα» Ε, οι γονείς μπορούμε να γίνουμε αυτή η φωνή στο αυτί των παιδιών μας και να τους βεβαιώσουμε πως είναι εντάξει να είναι θυμωμένα ή λυπημένα. Δεν μπορούμε να τους διδάξουμε πως να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, αν πρώτα δεν καταλάβουν πως το να νιώθουν έτσι είναι νορμάλ και αποδεκτό.

Και ας μην ξεχνάμε πως δεν πρέπει να τιμωρούμε τα παιδιά μας για το ότι είναι άνθρωποι. Όλοι έχουμε κακές μέρες, ακόμα και τα παιδιά μας. Άσε το παιδί σου να ξέρει πως είναι εντάξει να έχει μεγάλα συναισθήματα και πως όλοι οι άνθρωποι στη γη νιώθουν απογοήτευση, στεναχώρια και θυμό.

Το επόμενο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να διδάξεις στα παιδιά σου απλές τεχνικές διαχείρισης. Προσωπικά δεν νομίζω να έμαθα έστω και μία τεχνική τέτοιου τύπου μέχρι να γίνω περίπου 38 ετών και δεν θα ήθελα το ίδιο για τα παιδιά μου. Πριν από εκείνη την ηλικία, το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν να πέφτω για ύπνο ή να κουλουριάζομαι σαν μπάλα και να κλαίω. Όχι ακριβώς χρήσιμο. Τα παιδιά θέλουν να μπορούν να αντιμετωπίζουν τα αισθήματά τους και να τα δουλέψουν με υγιή τρόπο, απλά δεν ξέρουν πώς.

Οι ικανότητες διαχείρισης μπορεί να είναι διαφορετικές για κάθε παιδί. Ίσως το να διδάξεις στο παιδί σου να παίρνει βαθιές ανάσες προκαλεί γέλιο. Οκ, υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Μία ψυχολόγος κάποτε μου είπε πως συνήθιζε να δίνει στην κόρη της παλιά περιοδικά και τηλεφωνικούς καταλόγους για να τους σκίζει στο δωμάτιό της και να διαχειρίζεται έτσι το θυμό της. Στα αλήθεια βοηθούσε πολύ στο να ηρεμήσει γιατί ήθελε να κάνει μια φυσική πράξη για να νιώσει καλά. Όταν μεγάλωσε, έμαθε να διαχειρίζεται το θυμό της μέσω της άσκησης.

Τα παιδιά είναι μοναδικά και το να βρεις τις σωστές τεχνικές διαχείρησης που θα τα βοηθήσουν να διαχειριστούν τις προκλήσεις δεν γίνεται από τη μία μέρα στην αλλη. Έχω ένα παιδί που απλά δεν μπορεί να πάρει βαθιές αναπνοές, της αρέσει να ακούει μουσική για να ηρεμήσει. Βοηθήστε το παιδί σας να συνειδητοποιήσει πως ακόμα και αν προκύπτουν μεγάλα συναισθήματα, υπάρχουν λύσεις για να τα ηρεμήσουν.

Πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε πως ο ρόλος μας ως γονείς είναι απλά να είμαστε εκεί για υποστήριξη. Δεν μπορούμε να διορθώσουμε πολλά από τα προβλήματα των παιδιών μας όσο και να το θέλουμε. Η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη ακόμα και όταν είσαι 3 ετών και δεν μπορείς να βρεις το πανάκι σου ή δεν πήρες το παιχνίδι για το οποίο ικέτευες τη μαμά σου στο κατάστημα.

Μπορούμε να γεμίσουμε τα παιδιά μας με αγκαλιές, λέξεις και να τα ακούμε, ώστε να γνωρίζουν πως θα είναι πάντα κάποιος εκεί, ειδικά όταν η ζωή είναι δύσκολη. Το να είσαι το σύστημα υποστήριξης του παιδιού σου είναι το κλειδί για να συνειδητοποιήσουν πως δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσουν όσα νιώθουν μόνα τους.

Για ένα παιδί αυτό είναι τα πάντα. Και ελπίζω πως θα μεγαλώσουν και θα μάθουν να κάνουν κουμάντο στα αισθήματά τους νωρίτερα και καλύτερα από την καλή τους τη μανούλα!

πηγή: scarymommy.com