Πρόωρο μωράκι: τέλος καλό, όλα καλά!!

Ο πιο σύντομος τίτλος που θα μπορούσα να δώσω στην ιστορία μου!!!

Είμαι 28 ετών. Με τον άντρα μου θέλαμε πολύ ενα παιδάκι!!! Ήρθε εύκολα και γρήγορα!! Ένιωθα πολύ τυχερή και ποτέ δεν θα ξεχάσω την ημέρα που πήρα τα αποτελέσματα της χοριακης.

Επιλέγω τον γιατρό μου στο νοσοκομείο της πόλης μου (τον ευχαριστώ για ολα και το ξέρει), κάνουμε υπέρηχο, μου δείχνει το σπορακι μου και περιμένω την εβδομάδα που θα πήγαινα για να ακούσω την καρδούλα του.

Μετα απο λίγες μέρες ξεκινούν εμετοί, πρωινές ζαλάδες κι εγω μέσα στην ταλαιπωρία μου χαιρόμουν που αυτά ήταν σημάδια καλής κύησης!!! Ακούμε και την καρδούλα του φτανουμε και στην αυχενικη διαφάνεια οπου όλα ήταν άψογα!!

14η εβδομάδα ξυπνάω και βλέπω καφέ υγρά στο εσώρουχο μου!! Παω στο νοσοκομείο στο γιατρό μου και μου λεει αποκόλληση!! Utrogestan και η γνωστη ταβανοθεραπεια… Σε πλήρη ακινησία συνεχίζω ώσπου μια μέρα βγάζω πηγματακι και απο καφε υγρα που ειχα συνηθίσει, εχω αίμα!! Πανικός και πάλι νοσοκομείο! Όπου και νοσηλευομαι πλέον για παν ενδεχόμενο!!

Φτάνω στη β επίπεδου όπου εχω ενα άριστο αγοράκι αλλά βλέπουμε επιπωματικο πλακούντα (εξού και οι αιμορραγίες) και λίγο αμνιακό!!

«Παίρνεις την βαλιτσουλα σου και πας νοσοκομείο» τα λόγια της εμβρυολογου!

22η εβδομάδα λοιπον μπαίνω στο νοσοκομείο και δεν ξαναβγηκα μέχρι να γεννήσω!! Ολα αβέβαια για το μελλον της κύησης. Αιμορραγίες καθε μέρα, εξετάσεις ανα δευτερη μερα,λόγω ρηξης των υμενων οπου εχανα αμνιακο υγρο υπήρχε φόβος μικροβίων και προσευχές για να φτάσουμε σε οσο μεγαλύτερη εβδομάδα γινεται!!! Έκανα και τις «άγιες» ενέσεις κορτιζόνης και ευχόμουν να μην συμβουν τα χειρότερα!

23 Ιουλίου, 29η εβδομάδα και 4 ημέρες νιώθω να τρέχει το αίμα σαν βρύση και εκει το ένστικτο μου μου λεει πως σήμερα γενναω!!! Μαιευτήριο 5 ώρες προσπαθούσαν να κανουν τα παντα οι γιατροί για να μην γεννήσω ομως ο μικρος ήθελε να βγει!

Σπάνε τα νερα, ξεκινουν συσπασεις με πόνους και φύγαμε για καισαρική…. γεννούσα!!!!

Ο γιατρός πριν ξεκινήσει ενημερώνει τον αντρα μου πως πρώτα θα σώσει εμένα και το παιδί μπαίνει σε δεύτερη μοίρα!! Στο χειρουργείο έχουν ετοιμάσει φιάλες με αιμα για εμένα γιατι φοβόταν πως ο πλακουντας μου εκτός απο επιπωματικος εχει διεισδύσει που σημαίνει ακατάσχετη αιμορραγία μέχρι και υστερεκτομή!

Ξεκιναμε, ομως εμενα τιποτα δεν με φοβιζε ηξερα και ενιωθα πως εγω και ο μαχητης μου θα τα καταφερουμε! Έτσι κι έγινε!

1270 γραμμαρια βγηκε το αγγελουδακι μου, εγω δεν χρειάστηκα ουτε μετάγγιση και φυσικά δεν έχασα την μήτρα μου!!!

52 ημερες ο μικρός στην μονάδα και τώρα γράφω την ιστορία μου και τον εχω στην αγκαλίτσα μου!!

Τον εχω τάξει στον Άγιο Ραφαήλ και στην Αγια Ειρηνη Χρυσοβαλλαντου που ήταν οι προστάτες μας όλον αυτό τον καιρό!!!

Θέλω με την ιστορία μου να δωσω κουράγιο σε όλες της μέλλουσες μανούλες που αυτη τη στιγμή μπορεί να είναι στο κρεβάτι ενος νοσοκομείου ή στο κρεβάτι του σπιτιού τους!!!! Αισιοδοξία, όλα ξεπερνιούνται και δώστε κουράγιο στα μικρά σας σπουργιτακια που και αυτα παλεύουν για το καλύτερο μεσα στην κοιλιτσα σας!!!

Γιώτα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com