Λόγω νεανικού διαβήτη, όλοι μου έλεγαν ότι θα γεννήσω με καισαρική! Αμ δε!!

Ξεκινώντας να αναφέρω ότι πάσχω από διαβήτη τύπου 1 νεανικό από 11 ετών… Όποιος έβλεπε την κοιλίτσα μου και το ανέφερα ή με ήξερε παλαιώθεν, μου έλεγε με πάντα ύφος λύπησης ή οίκτου που όμως ΠΟΤΕ δεν με πτοούσε γιατί έμαθα μια ζωή να ζω με ό,τι μου δίνει ο Θεός ή η μοίρα «Α,με καισαρική, ε;»….»Και βέβαια!», απαντούσα χαμογελαστά.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου. Ξυπνάω το πρωί, διανύοντας την 39η εβδομάδα κύησης και είμαι θαρρείς και έχω ψιλο…ουρήσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Πήγε το μυαλό μου κατευθείαν «Ίσως να είναι αμνιακό υγρό!«. Και πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο,να τον ρωτήσω. Μου είπε να πάω να τον δω (να με δει, μάλλον). Για να μην μακρυγορώ, δεν ήταν τίποτα, είχα μια μικρή απώλεια αμνιακών, ελάχιστη και όπως μου είπε ήταν θέμα ημερών. Πήγα σπίτι.

Τον είδα πάλι Παρασκευή 19 του μήνα, όπου και κανονίστηκε να κάνω εισαγωγή στο μαιευτήριο για να ρυθμιστούν απόλυτα τα σάκχαρα μου και απλά να περιμένουμε την όμορφη στιγμή που θα με ειδοποιήσει το σώμα μου ότι γεννάω.

Έτσι κι έγινε… Σάββατο 20-2 μπαίνω στο μαιευτήριο. Εκεί έκανα 2 όμορφα πάρε-δώσε (με βλέπετε, διατηρώ το λαϊκό ύφος για να μην χάνουμε την ψυχραιμία μας!) με 2 κοπελίτσες εν αναμονή τοκετού. Λίγο πριν πέσουμε για ύπνο τους έλεγα ότι δεν πιστεύω ότι θα γεννήσω και τσάμπα με έβαλαν μέσα κι άλλα τέτοια. Τί ανοήτη! Τί περίμενα;; Να βγει το κεφαλάκι της μικρής μου και να μου πει «Μαμά, αύριο θα έρθω!!» και να ξαναμπει μέσα;

Κυριακή ξημερώματα 21-2 κι έρχεται η μαία να μετρήσει παλμούς με τον καρδιοτοκογράφο. Κατά τη διάρκεια της μέτρησης, άρχισα να νιώθω ένα πόνο στην μέση σαν να με διαπερνά ρεύμα να το πω… Σαν να με τσιμπάνε εκατομμύρια οδοντογλυφίδες να το πω… Την ρώτησα μήπως υπάρχει περίπτωση να με χτυπάει ρεύμα όντως από το μηχανάκι κι εκείνη χαμογέλασε. Πονούσα πάντως και σε μια ώρα,ο πόνος με έκανε να χτυπιέμαι.Τηλεφώνησα στην μαμά μου,και της είπα ότι θέλω να πάω τουαλέτα και δεν μπορώ από τον πόνο να έρθει να με βοηθήσει. Εκείνη με την σειρά της τηλεφώνησε στον άντρα μου και του είπε ότι μάλλον γεννάω. Καταφθάνει η μητέρα μου και μετά από 5 λεπτά ο άντρας μου με τους γονείς του.

Συνέχεια Κυριακής,10 το πρωί, έχω βρεθεί με τον γιατρό, τον κυριούλη που με μετέφερε στην αίθουσα τοκετού, τον σύζυγο, τους γονείς του, τον γιατρό μου (Αχ Βαγγέλη, μεγάλη η χάρη σου!!!) στην αίθουσα τοκετού. Αμέσως αλλάζω ρούχα, γελάω γιατί δεν κατάλαβα ότι γεννάω κι ότι ο Βαγγέλης (η επιμονή, το ενδιαφέρον κι η ανθρωπιά του μου δημιούργησαν τον ενικό ευγενείας πάντοτε και τον αμέριστο σεβασμό) έχει άλλα πλάνα, εκτός καισαρικής! Ναι, με πήγαινε για φυσιολογικό τοκετό, παρότι είναι ολίγον τί αδύνατον στην Ελλάδα από γυναίκα που πάσχει από διαβήτη νεανικό. Ξαφνικά βρέθηκα με τον αναισθησιολόγο αγκαζέ, ο οποίος δεν κατάφερε να με κάνει με την επισκληρήδιο να χαλαρώσω, στρεσαρίστηκα και δεν με έπιασε ούτε στο 1/10, τις φωνές μου να λένε «Αφού μου είπες με καισαρική, γιατί να πονάω τώρα και να πηγαίνω με φυσιολογικό;;» κι εκείνος να μου απαντά ότι στο τέλος θα τον ευγνωμονούσα. Κι όντως είχε δίκιο και δεν άργησε να αποδειχθεί.

Επειδή ούρλιαζα στην κυριολεξία για καισαρική, εκείνος μου έλεγε κάθε τόσο ότι τελειώνουν ένα χειρουργείο και θα μπω αμέσως εγώ. Ύστερα πήγε κι έβαλε την πράσινη ποδιά του χειρουργείου για να με πείσει ότι μπαίνω για Κ.Τ και βγήκε να πει στους ανθρώπους μου, που από 5 είχαν γίνει 23 (Ω,ναι, μια γέννα πολλαπλασιάζει τους ανθρώπους, εκτός του ότι τους φέρνει κοντά) να περάσουν στην δίπλα αίθουσα γιατί πάμε για καισαρική κι όλα αυτά… Για να τον πιστέψω! Κάθε τόσο δε, με παρότρυνε να σπρώξω κι εγώ τον ακολουθούσα. Είναι απερίγραπτα χαζό το πόσο ήθελα την καισαρική, ενώ καθόλη την διάρκεια των 9 μηνών παρακαλούσα να γίνει ένα θαύμα να γεννήσω φυσιολογικά. Κι αυτό το θαύμα ήταν μπροστά μου… Με μπλε ποδιά,να κάνει τον καραγκιόζη για να φέρει εις πέρας τον φυσιολογικό μου τοκετό.

Εν τέλει, ενώ κάθε 5-10 λεπτά σπρώχνωντας έλεγα στον γιατρό μου το πόσο καθήκι είναι, χαριτολογώντας και με νευρικό γέλιο, στις 15.30 το μεσημέρι ήρθε στον κόσμο η λουλουδένια μου. Κάνοντας τον δικό μου κόσμο ομορφότερο, καλύτερο και με ένα εκατομμύριο χάρες. Ήμασταν κι οι δυο εκεί, αγκαλιά, υγιέστατες, με μια μαμά να κλαίει από συγκίνηση και να λέει στην κορούλα της το πόσο την αγαπάει από τότε που ήταν 3 εκατοστά και άκουγε ρυθμικά την καρδούλα της.

Μόλις μου την πήραν για να την πλύνουν, κοίταξα τον γιατρό μου δακρυσμένη και τον ευχαρίστησα. Για όλα!!!! Ήμουν πια εξαντλημένη, αλλά ένιωθα ότι δεν υπήρχε πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο όλο.

Υ.Γ:Η κορούλα μου γεννήθηκε 3130 γραμμάρια και 53 πόντους. Σε λίγες μέρες γίνεται 5 μηνών. Έχω γίνει πολύ καλύτερη από το εγωιστικό και πεισματάρικο πλάσμα που υπήρξα, έχω τρομερές ευαισθησίες και κλαίω με το παραμικρό!

Μην ακούσετε αν σας πουν ότι ο πόνος του Φ.Τ ξεχνιέται. ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ, ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΒΑΤΟΣ!!! Απλά η αγάπη σου και το θαύμα που εκπληρώνεις όταν έρχεται στον κόσμο το παιδί σου, το υποσκιάζει 100%. Δεν το σκέφτεσαι ποτέ όταν ταίζεις το μωρό σου κι όταν σου γελάει. Με το καλό όλες εύχομαι και καλότυχα και υγιέστατα τα μωράκια που είναι ήδη στον κόσμο!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com