Η μέρα που έγινα μαμά ενός Αγγέλου

Τέτοιες ώρες πριν ένα χρόνο πονούσα… Πονούσα πολύ… Ο τοκετός μου άρχισε ξαφνικά το μεσημέρι εκεί που πήγα να δαγκώσω ένα σουβλάκι στον Άγιο Πρόδρομο… «Λες να με πιάσουν οι πόνοι και να μην προλάβω να φάω;» τους είχα πει αστειευόμενη μόλις μπήκα στο μαγαζί. Και να που ήταν αλήθεια. Ένιωθα το σώμα μου να ξυπνά και για πρώτη φορά να μπαίνει από μόνο του σε φάση έντονου τοκετού.

Δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Τελειώσαμε το φαγητό και πήγαμε σπίτι. Μίλησα με την γιατρό μου, τον φύλακα άγγελό μου, την Ελένη Ξανθοπούλου. Μου είπε να κάνω ένα χαλαρωτικό μπανάκι και να πάρω ένα παυσίπονο και αν δω πως δεν ηρεμώ ξαναμιλάμε. Όχι μόνο δεν ηρέμησα, αλλά οι πόνοι έγιναν ακόμα εντονότεροι μετά από λίγη ώρα.

Γύρω στις 8 και κάτι βάζω τα παιδιά για ύπνο. Τους διαβάζω παραμύθι σφίγγοντας τα δόντια και παίρνοντας ανάσες για να μην καταλάβουν κάτι και να κοιμηθούν ήρεμα. Και έπειτα φεύγω με τη μαμά μου για Θεσσαλονίκη. Τις προηγούμενες μέρες είχε ρίξει τα μεγάλα χιόνια και όλη μου η οικογένεια έτρεμε μήπως ξεκινήσει ο τοκετός και πώς θα πήγαινα από τον χιονισμένο Πολύγυρο στο χιονισμένο Πανόραμα… Όμως ο γιόκας μου περίμενε να λιώσουν όλα για να πει «Έρχομαι παιδιά!»

Στη διαδρομή έπαιρνα ανάσες. Πονούσα πολύ. Οι πόνοι ήταν πολύ έντονοι και έρχονταν πια ανά 1 λεπτό και κάτι ψιλά. Αλλά εγώ ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη. Δεν με ένοιαζε τίποτα.

Η μαία στην κλινική με βάζει στον καρδιοτοκογράφο και ενημερώνει τη γιατρό μου πως όντως είμαι σε φάση τοκετού.

Η Ελένη έρχεται και πλέον χαλαρώνω εντελώς. Είμαι στα καλύτερα χέρια. Στην γιατρό που εμπιστεύομαι αληθινά. Στην γιατρό που ξέρω πως θα κάνει το καλύτερο για όλους μας. Στην γιατρό που εν μέρει χρωστά την ίδια του την ύπαρξη του ο Αγγελάκος μου. Αχ, Ελένη μου, πόσα σου χρωστάω… Συνοδοιπόρος αληθινός, στάθηκες πλάι μου σαν αδερφή και όχι απλά σαν γιατρός!

Η μαμά μου περιμένει έξω παρέα με την Μάρθα. Οι υπόλοιποι φίλοι μου κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Δεν έχω ενημερώσει κανέναν σχεδόν. Θέλω να επικεντρωθώ στα πρωτόγνωρα αυτά συναισθήματα και δεν έχω το μυαλό μου σε μηνύματα και φωτογραφίες. Έπρεπε να φτάσω στην τρίτη μου γέννα για να νιώσω τι θα πει σύσπαση, τι θα πει «σπάνε νερά», τι θα πει «πάρε ανάσες» και να είναι όλα αληθινά και έντονα… Και πιστέψτε με, είναι τεράστια δικαίωση αυτό… Ότι το σώμα μου κατάφερε να πάρει έστω και λίγη μυρωδιά του τι θα πει φυσιολογική γέννα…

Οι συσπάσεις είναι τεράστιες και πολύ συχνές, όμως η διαστολή μου δεν συμβαδίζει μαζί τους. Μόνιμα κολλημένη κάπου ανάμεσα στο 1,5 με 2… Στις ώρες που θα ακολουθήσουν η Ελένη και εγώ θα δοκιμάσουμε ένα σωρό κόλπα… Αλλαγή στάσεων, μπάλα, επισκληρίδιο μπας και ηρεμήσω και χαλαρώσω και μετακινηθεί το μωρό (η επισκληρίδιος δεν έπιασε, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θέλω να ξεχάσω), περπάτημα, ξάπλωμα στο ένα πλευρό, καθίσματα, εως και χορευτικά στο διάδρομο… Τα πάντα μήπως ο Άγγελος κάνει ένα τσικ το κεφάλι του και πάει στη θέση που πρέπει ώστε με κάθε σύσπαση της μήτρας να πατήσει στον τράχηλο και να ανοίξει… Τα πάντα μήπως καταφέρω να νιώσω επιτέλους πώς είναι να γλυστράει ένα μωρό μέσα από το σώμα σου. Όλα μάταια… Στον υπέρηχο το κεφαλάκι του δεν έδειχνε να έχει κουνήσει ρούπι. Η διαστολή έμεινε κολλημένη εκεί μέχρι το πρωί γυρω στις 7:00 που ζήτησα πια να μπω για επαναληπτική καισαρική. Αν ζητούσα από την Ελένη να με περιμένει κι άλλο, θα το έκανε… Αλλά ήξερα πως δεν θα άλλαζε το αποτέλεσμα… Και κάπως έτσι μπήκα για την τρίτη μου καισαρική.

Μέσα στο χειρουργείο, μετά από μια μίνι κρίση πανικού και λίγο πριν αποκοιμηθώ (ζήτησα μέθη γιατί όπως σας προείπα είχα τεράστια θέματα με την επισκληρίδιο που απλά δεν έπιανε), ευχαρίστησα τον Θεό που με αξίωσω να γίνω τρεις φορές μητέρα. Μέσα μου ήξερα πως αυτή είναι η τελευταία φορά. Ακόμα και τώρα έτσι νιώθω και ας μου λένε πολλοί «Ποτέ μην λες ποτέ»

Άνοιξα αργότερα τα μάτια μου από τη φωνή της Ελένης

«Κάναμε έναν κούκλο, Ολίβια«

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου… Κάθε μου λέξη, ακόμα περισσότερα δάκρυα… Σας ευχαριστώ…

Με πέρασαν με το φορείο μπροστά από τη μαμά μου… Έκλαιγε και αυτή…

«Έχει μια φωνή βροντερή!», μου είπε, «Όλο το νοσοκομείο τον άκουσε!»

«Είναι στ’ αλήθεια όμορφος;», τους ρωτούσα.

Την απάντηση την πήρα λίγο αργότερα στο δωμάτιό μου, όταν μου έφεραν το πιο όμορφο μωρό του κόσμου. Αληθινός άγγελος, όπως ταίριαζε στο όνομα που διάλεξα για αυτόν.

Το ταξίδι μας μόλις ξεκινούσε… Δυο μέρες μετά ενωθήκαμε με τα άλλα δυο αστέρια της ζωής μου: την Αθηνά που άνοιξε τον δρόμο και τον Αρχέλαο που πάντα κρατά τις ισορροπίες. Πιο υπέροχα παιδιά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα είχα.

Πέρασα πολλά, τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όσο και μετά. Αλλά και ποιος ζωντανός δεν περνάει;

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές -και εννοείται πως τα μάτια μου τρέχουν πάλι ποτάμια- σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τη φράση που τόσο με εκφράζει:

«But without the dark, we’d never see the stars»

Και εγώ χάρη στο σκοτάδι έχω δει τα πιο λαμπρά αστέρια… Και όχι μόνο τα είδα, αλλά τα έχω πια δίπλα μου να μου δείχνουν τον δρόμο…

Άγγελέ μου, σε ευχαριστώ που με διάλεξες για μαμά σου…  23 Ιανουαρίου 2017 στις 8:35 πήρες την πρώτη σου ανάσα και έκανες τις καρδιές μας να λιώσουν από αγάπη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που αντίκρυσα τα φουσκωτά σου μαγουλάκια, τα ξανθά σου μαλλιά και το απαλό σου λαιμουδάκι. Εσύ θα μεγαλώνεις, μα εγώ θα θυμάμαι για πάντα εκείνο το σπουδαίο πρωινό που ήρθες στη ζωή μου!

Ευχαριστώ τους γονείς μου που ήταν και είναι πλάι μου σε κάθε μου απόφαση και φροντίζουν τα παιδιά μου ακόμα περισσότερο από το «Των παιδιών μου τα παιδιά, δυο φορές παιδιά μου». Σας λατρεύω!

Ευχαριστώ τους φίλους μου που αγκάλιασαν αυτό το μωρό από την κοιλιά ακόμα και που είναι έτοιμοι να μας στηρίξουν σε ό,τι χρειαστούμε. Σας αγαπώ πολύ!

Ευχαριστώ την γιατρό μου, Ελένη Ξανθοπούλου ΓΙΑ ΟΛΑ! Ελένη, εύχομαι να έχεις δύναμη και αντοχή να συνεχίσεις αυτό που κάνεις για πολλά πολλά χρόνια. Ξέρω καλά πόσο ζόρικο είναι να απευθύνεσαι σε γυναίκες, πόσα τρελά μπορεί να ακούς κάθε μέρα, πόσο πονάς όταν μια γυναίκα δεν πετυχαίνει τη γέννα που έχει ονειρευτεί, πόσο προσπαθείς να μοιράσεις τη ζωή σου ανάμεσα στο επάγγελμα και την υπέροχη οικογένειά σου. Να είσαι καλά, να είσαι γερή, να είσαι ευτυχισμένη. Σ’ αγαπώ πολύ!

Ευχαριστώ τα παιδιά μου που αγκάλιασαν αυτό το μωράκι από την πρώτη στιγμή που έμαθαν πως είμαι έγκυος, που τον αγαπούν και τον φροντίζουν, που με αγαπούν και μου το δείχνουν. Παιδιά μου, σας λατρεύω!