Το περιβάλλον μας παρεμβατικό, όμως εμείς ενωμένοι τα καταφέρνουμε!

Είμαι η Α 29 χρονών, με τον σύζυγο μου είμαστε 11 χρόνια μαζί εκ των οποίο τον έναν είμαστε παντρεμένοι. Τον γάμο μας τον θέλαμε πάρα πολλά χρόνια πρίν, αλλά δυστυχώς οι γονείς μας δεν ήθελαν να μας παντρέψουμε για τους δικούς τους ακατανόητους λόγους (να σπουδάσουμε, να μην μείνω έγκυος νωρίτερα και ταλαιπωρηθώ στην ζωή μου και άλλες τέτοιες χαζομάρες.) Ο σύζυγος μου ο Σ 34 χρόνων, με έχει στηρίξει πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, είμαστε πραγματικά ένα. Ένα απλό παράδειγμα είναι ότι έδωσε μαζί μου πανελλήνιες ενώ δεν είχε ξαναδώσει ποτέ και δεν είχε διαβάσει ποτέ συστηματικά, μόνο και μόνο για να ξαναδώσω εγώ. Τελικά πέρασε αυτός και έμεινα εγώ ‘πίσω’, φυσικά με πήρε μαζί του, με παρότρυνε να σπουδάσω στα δημόσια Ι.Ε.Κ, όπως και έγινε. Τον τρίτο χρόνο των σπουδών του, κατάφερα και εγώ να περάσω στο Πανεπιστήμιο σε νησί.

Η ζωή, οι συνθήκες ήταν πολύ πολύ δύσκολες για εμένα, έπρεπε να φύγω σε νησί μακριά του χωρίς να γνωρίζω κανέναν, με καράβια σε άθλια κατάσταση, τα ταξίδια διαρκούσαν 14 ώρες, σε εστίες που κάθε καλοκαίρι έπρεπε να μαζεύεις τα πράγματα σου να τα βάζεις στην αποθήκη και αν το ερχόμενο εξάμηνο είχες πάλι ‘σπίτι’ , ήσουν από τους τυχερούς. Όχι μόνο με στήριξε ηθικά, οικονομικά, με βοήθησε και στις σπουδές μου, άπειρα τα ιδιαίτερα μέσω skype, άπειρες επίσης οι νύχτες που κοιμόμασταν ‘μαζί΄ μέσω skype για να μην φοβάμαι.

Αφού λοιπόν τα καταφέραμε τελειώσαμε, βρήκαμε δουλεία (όχι αμέσως φυσικά, πέρασαν 2-3 χρόνια), καταφέραμε το 2016 και παντρευτήκαμε. Αφού έγινε ο γάμος μας πήγαμε ταξίδι και έμεινα έγκυος, το θέλαμε πάρα πολύ. Σε όλη την εγκυμοσύνη μου παρείχε τα πάντα, ιδιωτικό ιατρό, ιδιωτικό μαιευτήριο τα πάντα… ότι καλύτερο μπορεί να κάνει για εμάς το έκανε και συνεχίζει να το κάνει… 

Καθ’ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, κανείς από τους δικούς μας δεν μου είπε κάποιο ευχάριστο νέο, μόνο άσχημα. H μητέρα μου υπέφερε, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στην ζωή της δεν ήθελε να το ξανά κάνει. Έσπασαν τα νερά της είχε στεγνώσει δεν έβγαινα, υπέφερε πολύ, είχε τάσεις για εμετό, έκανε εμετό την ώρα που την έραψαν, από τον εμετό έσπασαν τα ράμματα και την ξανά έραψαν.  Όταν πήγε μετά την γέννα τουαλέτα υπέφερε τόσο πολύ που έπιανε τον νεροχύτη με τα χέρια της και νόμιζε ότι τον έλιωνε. Από το γενικότερο περιβάλλον η καισαρική δεν είναι γέννα, με την καισαρική η μαμά δεν γεννάει, η μαμά γεννάει μόνο με τον φυσιολογικό τοκετό. Επισκληρίδιο;; όχι φυσικά είναι πολύ επιβλαβές για τον οργανισμό και τον δικό σου και  του μωρού. Θηλασμός; δύσκολο πράγμα, δεν είχα γάλα, δεν σε θήλασα, μου είχε τελειώσει. Κτλπ κτλπ.

Δεν ήξερα ποιον να ακούσω και τί, έτρεμα για τα πάντα. Απευθύνθηκα φυσικά στην Ολίβια, με καθησύχασε και μου είπε κάτσε γιατί παρεμβαίνουν;; Από εκεί λοιπόν λίγο τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, αποστασιοποιηθήκαμε, αποφασίσαμε ότι οικογένεια είμαστε εμείς οι 2, τα 3 σκυλάκια μας, οι γάτες μας και το μωρό μας. Συζητήσαμε και διαβάσαμε πάρα πολύ, πάρα μα πάρα πολύ…. Βλέπαμε βίντεο με γέννες, με μωρά, κάναμε σεμινάρια, ότι μπορούσαμε. Είχαμε αποφασίσει ότι όταν θα φτάσει ο μπέμπης μας να έρθει, θα πάμε στην κλινική οι 2 μας, θα γεννήσουμε και αφού όλα εξελιχθούν θα τους ειδοποιήσουμε να έρθουνε και όντως έτσι και έγινε.

7/5/17 βγήκαμε έξω από βραδύς, φάγαμε, σκάσαμε στο φαγητό (δηλαδή εγώ, έτρωγα τα πάντα γενικότερα, αλλά εκείνη την νύχτα είχα τρελή επιθυμία την καρμπονάρα στο φούρνο και την πίτσα), παίξαμε με τα ξαδερφάκια μας  και γυρίσαμε σπίτι να ξεκουραστούμε.  8/5/17 στις 5:30 το πρωί, άρχισα στα καλά καθούμενα να ουρώ ανεξέλεγκτα και πολύ, δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, λέω στο αγόρι μου ότι κάτι γίνεται και μου λέει στον ύπνο του μέσα όλα καλά κοιμήσου. Χα χα, ο καημένος ήταν τόσο κουρασμένος και δούλευε στις 7. 6 η ώρα συνεχίζει η ίδια κατάσταση, μπαίνω στο facebook και γράφω σε μια ομάδα τι μου συμβαίνει, αμέσως μου στέλνει μια κοπέλα να ετοιμαστώ γιατί μάλλον γεννάω. Ξυπνάω τον αγαπημένο μου, μου λέει εντάξει εγώ θα πάω στην δουλειά και πες μου αν γίνει κάτι (η δουλεία του ήταν 5 λεπτά από το σπίτι). What? Σιγά μην φύγεις, εδώ γεννάμε!

Αρχίζουμε ετοιμάζουμε την βαλίτσα μας, παίρνω στον φούρνο να ετοιμάσουν κεράσματα για το μαιευτήριο, ξεσκονίζω το δωμάτιο και κάνουμε και οι 2 μπάνιο για να χαλαρώσουμε. Πάει 8 το πρωί οι πόνοι είναι έντονοι και με χτυπάνε στην μέση κάτω κάτω, παίρνω τηλ τον ιατρό μου γιατί δεν ήθελα να τον ενοχλήσω κιόλας και ξεκινάμε για μαιευτήριο. 8:30 ήμασταν εκεί, με ετοιμάζουν, διαστολή φούλ το μωρό κατεβαίνει, πόνοι αφόρητοι δεν ήθελα να με αγγίζουν, συμπτώματα εμετού και αρχίζει ο πανικός. Ότι μου είχανε πεί έρχονται ξαφνικά στον νου μου όλα ούτε ένα δεν άφησα, νόμιζα ότι θα τα πάθω όλα, ότι κακό ότι αρνητικό μου είχανε πεί νόμισα ότι θα μου συνέβαινε. Ο αγαπημένος μου δεν σταματούσε να μιλάει, ήθελα κάποιος να του βάλει ταινία στο στόμα χα χα, έκανε συνεχώς ερωτήσεις. Τι είναι αυτό; Γιατί της το κάντετε; Θα πονέσει; Ποσο θα διαρκέσει; Έχω ειδοποιήσει τον πατέρα μου γιατί ήθελε να βγεί εκτός Ελλάδας εκείνη την μέρα, να μην φύγει γιατί γεννάω, επιμένω όμως στο να μην ερθουν, θα ειδοποιηθούν αργότερα, αναγκαστικά ειδοποιώ και τους γονείς του συζύγου. Οι γονείς του έπαιρναν συνεχώς τηλέφωνο και ξαφνικά χτυπάει και η πόρτα στην αίθουσα τοκετού και εμφανίζεται η μαμά μου. Φυσικά την έδιωξα γιατί τους είχα παρακαλέσει και χιλιοπει να μην εμφανιστούν.  Με τα πολλά και τα λίγα έκανα επισκληρίδιο με κλάματα γιατί δεν ήθελα εξ αρχής. Αμέσως χαλάρωσα και απόλαυσα το υπόλοιπο της γέννας.

Την επισκληρίδιο την έκανα γύρω στις 10 και 11:45 γεννήσαμε τον μικρό μας  άγγελο. Λέω γεννήσαμε γιατί ήταν και αγαπημένος μου μέσα και τα κάναμε όλα μαζί. Ο ιατρός μου εξαιρετικός, καταφέραμε φυσιολογικο τοκετο με διπλή περιτύλιξη στο χέρι και μονή στον λαιμό.  Ο αναισθησιολόγος εξαιρετικός παρόλο που εξέφρασε την επιθυμία για καισαρικη. Το προσωπικό της κλινικής άψογο, η διευθύντρια εξαιρετική, ότι μπορούσανε όλοι τους το έκαναν, παρόλο που η κλινική στερείται από πολλά πράγματα λόγω συνθηκών, ήταν όλα τέλεια. Αφού λοιπόν βγήκε το πλασματάκι μας, το πήρε η παιδίατρος να το καθαρίσει και ακούγεται ένα σοκαριστικό μπαμ, νόμιζα ότι έγινε έκρηξη. Όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι εκτός του ιατρού μου και του συζύγου. Η παιδίατρος είχε ανοίξει λάθος φιάλη οξυγόνου, αυτή δεν ήταν συνδεδεμένη και εκσφενδονίστηκε. Μου κόπηκαν τα πόδια τσίριζα γιατί δεν έβλεπα το μωρο, ο ιατρός και ο άντρας μου μου μιλούσαν αλλά δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν. Μου έκαναν μέθη για να κοιμηθώ, να με ράψουν.

Ξύπνησα στις 13:00, ο πρώτος που αντίκρισα ήταν ο άντρας μου και μετά το μωρό μας. Το είχε περιποιηθεί, του είχε κόψει τον ομφάλιο λώρο, το είχε ντύσει. Ήταν το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο για εμένα, η μαμά κουκουβάγια όπως λέει και η Ολίβια.

Αρχίζει το μαγικό ταξίδι, με αγάπη αγκαλιές και πάλι αγωνία, μπορώ να το θηλάσω; Έχω γάλα; Τελειώνει; Τελείωσε; Γιατί δεν τρώει; Γιατί κοιμάται; Θέλω να πάω τουαλέτα; Και πάλι αρχίζουν όλα τα σχόλια που μέχρι τώρα είχα ακούσει να με κυριεύουν.

Μέχρι και σήμερα 8 μήνες μετά ακούμε διάφορα, οι γονείς, το περιβάλλον μας γενικότερα είναι πολύ πολύ παρεμβατικό. Έχει σάλια άλλαξε του μπλούζα, θα κρυώσει, γιατί δεν του δίνεις τσάι; Κρέμα δεν θα φάει; Δώσε του αυτό;  Όχι εκεί να μην το πηγαίνεις δεν κάνει, άσε το να κλαίει πώς θα μάθει αλλιώς; Προσπαθούμε οι δυο μας να ανταπεξέλθουμε και να προσφέρουμε ότι καλύτερο μπορούμε στον μικρό μας, ζοριζόμαστε οικονομικά, κουραζόμαστε πολύ αλλά τα καταφέρνουμε γιατί είμαστε οικογένεια.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com