Μην με αφήσεις να ξεχάσω το πόσο μικρά ήταν…

Να ‘μαι εδώ, ανάμεσά τους στο κρεβάτι μου. Το νηπιάκι μου στα αριστερά και το μωρό μου στα δεξιά. Έχουν σχεδόν αποκοιμηθεί και ονειρεύονται ειρηνικά όλα αυτά που ονειρεύονται τα μικρά παιδάκια. Αν ακούσω προσεκτικά, θα ακουσω τις απαλές, σταθερές αναπνοές τους και θα δω τα μικρά τους στηθάκια να ανεβοκατεβαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα.

Σ΄αυτή την ήσυχη, ήρεμη στιγμούλα, ικετεύω το σύμπαν:

μην με αφήσεις να ξεχάσω!

Μην με αφήσεις να ξεχάσω τον τρόπο που τα λεπτά μεταξένια μαλλιά της γαργαλάνε τη μύτη μου καθώς ανασαίνω πλάι της, ή τον τρόπο που γελάει καθώς θάβω το κεφάλι μου στις μαξιλαρένιες δίπλες του παχουλού λαιμού της. Μυρίζει γάλα, σαπούνι και ταλκ και ας μην της βάζω ποτέ ταλκ. Μυρίζει σαν αγάπη, ελπίδα και όλα αυτά τα μαγικά, μυστηριώδη συστατικά που μόνο τα μωρά έχουν.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω την απαλότητα αυτών των ζεστών μικρών χεριών. Τα μικρά χεράκια που με αρπάζουν λες και είμαι όλα όσα χρειάζεται. Τα μικρά χεράκια που με γρατζουνούν και με χτυπούν απαλά, όταν ξυπνάει πολύ νωρίς και εγώ τη βάζω πλάι μου στο κρεβάτι ελπίζοντας να ξεκλέψω λίγα ακόμα λεπτά ύπνου. Τα μικρά χεράκια που απλώνονται και χαιδεύουν το πρόσωπό μου όποτε τη θηλάζω. Τα μικρά χεράκια που επιμένουν να με κρατούν σφιχτά για λίγο ακόμα, αναποφάσιστα να με αφήσουν, όταν τη βάζω για ύπνο στην κούνια της.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω τις υπερδυνάμεις μου. Τη δύναμη να διωχνω τον πόνο με ένα φιλί, τη λύπη με μια αγκαλιά, το κακό όνειρο με ένα νανούρισμα και να απαλύνω κάθε φόβο ή στεναχώρια. Τη δύναμή μου να ξέρω ακριβώς τι χρειάζεται, ακόμα και όταν αυτή καλά καλά δεν ξέρει. Τη δύναμή μου να την ηρεμώ και μόνο με το να είμαι κοντά της.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω πόσο βαρύ νιώθει ένα κοιμισμένο κεφάλι στο χεράκι μου κάθε φορά που τη θηλάζω ή το βάρος του ζεστού, φρεσκολουσμένου κεφαλιού στον ώμο μου με τα μικρά χεράκια της σφιχτά τυλιγμένα γύρω από το λαιμό μου.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω τον ήχο των μικρών ποδιών στο πάτωμα. Μικρά ποδαράκια που τρέχουν όταν με περιμένει να την κυνηγήσω. Μικρά ποδαράκια να έρχονται στο δωμάτιό μου στη μέση της νύχτας όταν φοβάται τους κεραυνούς. Μικρά ποδαράκια να γλιστράνε στα πλακάκια καθώς με ακολουθεί σε όλο το σπίτι, θέλοντας να κάνει ακριβώς ότι κάνω.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω το πώς ταιριάζει τέλεια στην καμπύλη πάνω από το γοφό μου, λες και σχεδιαστηκε για αυτήν, ή τα χοντρούλικα, δυνατά της ποδαράκια καθώς χτυπάνε με ενθουσιασμό ενώ κοιτάζει ότι κάνω, καθώς την κουνάω πέρα δώθε ή τον τρόπο που το ζεστό χεράκι της ακουμπά στην πλάτη μου.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω το πώς προφέρει κάποιες λέξεις με τον μοναδικό της τρόπο ή το πώς μιμείται τον δικό μου τόνο ή τη φωνούλα της όταν τραγουδά ή διηγείται κάποια από τις φανταστικές της ιστορίες.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω το πώς όλα μοιάζουν φωτεινά όταν ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι κάτι τεμπέλικα πρωινά, όταν κυλάνε παρέα πέρα δώθε και γελάνε και τσιρίζουν χαρούμενα και εγώ τις κοιτάζω κουρασμένη, περήφανη και ευγνώμων και αναρωτιέμαι πόσο τυχερή είμαι που αυτές οι δυο επέλεξαν να γίνουν παιδιά μου.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω το πόσο μικρές ήταν. Γιατί καμιά φορά αυτό το τόσο μικρό είναι που με κάνει να εύχομαι να μεγαλώσουν πιο γρήγορα, να κοιμηθούν πιο πολύ, να γίνουν πιο ανεξάρτητες, να μου δώσουν περισσότερο χώρο, περισσότερη ελευθερία και να με αφήσουν να κάνω ό,τι θέλω, έστω μια φορά.

Αλλά είναι αυτό το τόσο μικρό -αυτή η πολύτιμη τοσοδουλιά- που θα με κάνει μια μέρα να πονώ και να αναπολώ και θα μου λείπει σπαρακτικά…

Οπότε καθώς το έχω, άφησε με να το ζήσω λίγο ακόμα, να τις εισπνεύσω λίγο πιο βαθιά, να τις κρατήσω λίγο πιο σφιχτά, γιατί ποιος ξέρει πόσο γρήγορα όλο αυτό το γλυκό γλυκό τόσο δα θα περάσει…

Μην με αφήσεις να ξεχάσω.

Μην με αφήσεις να ξεχάσω.

Σε παρακαλώ, μην με αφήσεις να ξεχάσω.

πηγή