Κατά τα άλλα μια… φυσιολογική εγκυμοσύνη…

Όλα ξεκίνησαν 28-7-2017, την ημέρα που βρήκαμε και κλεισαμε με τον αντρουλη μου το σπίτι των ονείρων μας κι εγώ με δύο μέρες καθυστέρηση και με την υποψία ότι είμαι έγκυος ή έχω κάποια κύστη πάλι όπως έβγαζα κατά διαστήματα… Όμως αυτή την φορά ένιωθα κάπως διαφορετικά, ενιωθα ότι αυτο ειναι, ήρθε η ώρα να δω ένα θετικό τεστ! Όπως κι έγινε! Με μια εξέταση β-χοριακης πολύ αυξημένη για τις μερες καθυστερήσης…

Οι μήνες κύλησαν πάρα πολύ καλά με κάποιες μικροενοχλησεις και λίγους εμετουλιδες, οι εξετάσεις έβγαιναν πάντα τέλειες και καμία υπονοια για πρόωρη γέννα…

Έφτασαν Χριστούγεννα, όλα καλά, ευτυχία εμείς… Περνάνε οι μέρες και κάνω εξετάσεις…

Ουρολοίμωξη!

Βρε πως; Από που; Αφού πρόσεχα τόσο πολύ!

Ο γιατρός να μου λέει ότι πρέπει να πάρω αντιβίωση γιατί μπορεί να μας φέρει συσπάσεις που δεν θέλουμε… Άγχος εγώ… Και μαθαίνω τύχαια ότι είχε η κουνιάδα μου που την φιλοξενουσαμε 10 μέρες και δεν είπε τίποτα… Δεν το σχολιάζω Αφού πέρασε και δεν έγινε τίποτα, όλα καλά.

10 μέρες μετά νιωθω κατι περιεργα σφιξιματα και 2/2/18 λεει ο γιατρος «Ελα να κανουμε ενα καρδιοτοκογραφο, έτσι για να δούμε τι γίνεται…«

Συσπάσεις μια κάθε 10 λεπτά, χαμός! Από που κι ως που; Τα έχασα!

Μου κάνει εισαγωγη κι εμεινα 2 βδομάδες μέσα να παλεύουμε να κρατηθει το μωρό… Ημουν στην 33η βδομαδα. Αντι να πάμε καλύτερα, γινόταν όλο και πιο συχνες… 33 και 5 εκανα μια σύσπαση κάθε 3 λεπτά, δεν γινόταν άλλο…

Μου βγάζει τα φάρμακα και προσπαθήσαμε για φυσιολογικό τοκετό 17 ώρες, αλλά η διαστολη κολλημένη στο 1..

ΣΑΒΒΑΤΟ 17-2-2018 και χωρίς να μπορούμε να αποφύγουμε άλλο την καισαρική, στις 15.15 άκουσα το κλάμα της, μου την έδειξαν για λίγο και την πήραν..

Όταν πήγα στο δωμάτιο ρωτουσα πού είναι και μου λέει ο αντρουλης μου πως ειναι στην θερμοκιτιδα.. Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου, δεν περίμενα να το ακούσω, δεν είχα προετοιμαστεί για αυτό το σενάριο..

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα αρων αρων με καθετηρα και ορο να κρέμονται κι εγώ να «τρέχω» στην μονάδα με την ελπίδα να την πάρω αγκαλιά… Μου την είχαν στερησει και έπρεπε να πάρω τον χρόνο πίσω να την αγγίξω, να την χαϊδέψω.. Μόλις την είδα έβαλα τα κλάματα, μια σταλιά μωράκι με όλα αυτά τα καλώδια… Με καθυσυχασαν ότι είναι υγιεστατη, αλλά επειδή ηταν μικρουλα δεν ήξερε να τρώει

10 μέρες πηγεναμε στην ΜΕΝΝ, την βλέπαμε και προσπαθούσαμε να της μάθουμε να τρώει με το μπιμπερό για να την πάρουμε σπίτι μας.. 10 μέρες μαρτυρικές… Εμείς σπίτι πρωοροι γονείς χωρίς το μωρό τους ..

Η μερα που την πήραμε ήταν η καλύτερη της ζωής μου, καλύτερη και από την γέννα της γιατί είχα την μικρή μου μαχητρια μαζί μου!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!