Πού πάνε τα μπρατσάκια, όταν το σκάνε;

Χθες είχε ένα περίεργο αεράκι που δημιούργησε ζωηρά κυματάκια στην συνήθως ήρεμη σαν λαδι θαλασσίτσα… Ο μικρός ακούμπησε τα μπρατσάκια του στην επιφάνεια του νερού και μέχρι να προλάβει να βρέξει το σώμα του, τα μπρατσάκια το έβαλαν στα πόδια…

«Μαμά, μαμά, τα μπρατσάκια μου! Πρόλαβε τα!», φώναξε και η μαμά που πάσχιζε εκείνη την ώρα να φορέσει τα μπρατσάκια στο μικρό του αδερφάκι, άργησε να ξεκινήσει το μπρατσακοκυνηγητό. Μέχρι να φτάσει το ένα, το άλλο έπιασε να ξεμακραινει… Πήγαινε πιο βαθιά, πιο βαθιά, λες και ήθελε να το σκάσει, να πάει στο άλλο πόδι της Χαλκιδικής, να κάνει νέες γνωριμίες… Η μαμά δεν μπορούσε πια να το φτάσει.

«Άστο, δεν πειραζει», του είπε η μαμά, «έχεις και άλλα μπρατσάκια… Είδες που πρέπει να προσέχεις τα πράγματα σου;», του είπε η μαμά.

Και ο μικρός έκλαψε, έκλαψε πολύ… «Εγώ όμως ήθελα αυτό το μπρατσάκι»

Αν κάποιος τυχαίος περαστικός τον άκουγε, θα απορούσε πώς ένα παιδί μπορεί να κλαίει τόσο πολύ για ένα παλιομπρατσακι. Μα η μαμά ήξερε πως το μπρατσακι ήταν μόνο η αφορμή.

Τον πήρε αγκαλιά και του είπε πως το μπρατσακι ίσως ήθελε να πάει κάπου άλλου να ζήσει νέες περιπέτειες, του πρότεινε να γράψουν ένα παραμύθι με την ιστορία του και ο μικρός χαμογέλασε. Άρχισε να του διηγείται με κινηματογραφική φωνή:

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα άτακτο μπρατσακι που ήθελε να γνώρισε τον κόσμο»

Χιχιχιχι!

Καθώς η μαμά εξιστορούσε όλα όσα ανακάλυπτε στο ταξίδι του το μπρατσακι, εμφανίστηκε η μεγάλη του αδερφή που στα χέρια της κρατούσε ένα άλλο μπρατσακι. Δεν είχε πάνω του αυτοκινητάκι, αλλά τον αγαπημένο του υπερήρωα!

Ο μικρός σκούπισε τα δάκρυα του, φόρεσε το νέο του μπρατσακι και άρχισε ξανά ανέμελος να παίζει με τα αδερφάκια του. Έβλεπε το μπρατσακι του να χάνεται πια στην απέραντη θάλασσα και σχεδόν το καμάρωνε. «Το δικό μου θα πάει πιο μακριά από όλα τα χαμένα μπρατσάκια»

Η μαμά ήξερε πως την είχε γλιτώσει εύκολα προς το παρόν. Θα ερχόταν όμως κάποτε η στιγμή να του μιλήσει για απώλειες για τις οποίες φταίμε και άλλες για τις οποίες δεν φταίμε. Για απώλειες που μπορείς εύκολα να αναπληρώσεις, αλλά και για άλλες που αφήνουν πάντα πίσω τους ένα κενό. Για αυτές που ξεπερνάς και ξεχνάς και για άλλες που δεν ξεχνας ποτέ.

Προς το παρόν έμεινε να ακούει τα γελάκια τους να απαλύνουν την ψυχή της. «Όλα θα πάνε καλά», σκέφτηκε καθώς καμάρωνε το μπρατσακι που είχε γίνει πια μια κουκκίδα πέρα μακριά. Ήταν πάντως στα αλήθεια ένα πολύ αποφασισμένο μπρατσακι….