«οι γενναίοι δεν κλαίνε.. δε λυγίζουν»

Πολλές φορές έχω έρθει αντιμέτωπη με τη φράση «οι γενναίοι δεν κλαίνε.. δε λυγίζουν»

Κατ´ επέκταση, ως εκπαιδευτικός και ειδικά κατά την περίοδο των προσαρμογών, έχω ακούσει πολλάκις το «οι άνδρες δεν κλαίνε»! Εντάξει… επιτρέψτε μου να αντιδρώ και να μη μπορώ να ακούω τέτοια. Τί πάει να πει «οι γενναίοι ή οι άνδρες δεν κλαίνε»;

Καταρχήν, οι γενναίοι και οι άνδρες είναι ατσάλινοι; Δεν είναι άνθρωποι όπως οι υπόλοιποι; Και κατα δεύτερον, αυτομάτως όποιος κλαίει γίνεται δειλός ή «γυναίκα», (όπως θέλουν να το παραλληλίζουν ορισμένοι με την έννοια της «γυναικούλας» και κατ’ επέκταση ως κάτι ανάξιο λόγου) ;

Αγαπημένοι μου, θα σας πω ότι το κλάμα είναι λύτρωση. Είναι φως και ανακούφιση. Δε μιλάω φυσικά για το κλάμα με το παραμικρό. Επειδή έξω βρέχει… όχι… Μιλάω για το άλλο… Αυτό που ξεκινάει από το στομάχι και ανεβαίνει. Αυτό που έχουμε μάθει να σταματάμε στο λαιμό για να μη μας πούνε «δειλούς». Άκου δειλούς! Είναι δειλία η έκφραση; Το κλάμα είναι το αντίθετο του γέλιου. Πηγαίνουν ζευγάρι αυτά. Αλλά δε βλέπω να λέγεται «μη γελάς… γελάνε μόνο οι χαζοί!» ( βέβαια, έχει ειπωθεί και αυτό από κάπου κάποια στιγμή, αλλά θεωρώ πως είναι ανάξιο λόγου… δε του δίνω περισσότερη έκταση ).

Για κάποιον λόγο που θα σας πω όταν θα μπορώ, είχα σταματήσει να κλαίω. Βέβαια! Να κλαίω εγώ; Με τόσα που έχω να αντιμετωπίσω; Να μου πουν ότι λυγίζω και ότι είμαι κλαψιάρα και δε θα τα καταφέρω;; ΠΟΤΕ! Δε θα με έβλεπε κανείς πια να κλαίω! Και τσουπ.. το σταμάτησα. Μηχανικά. Εντελώς. Ε, λοιπόν, θα σας πω ότι αυτό είναι κόλαση! Οκ… δεν έκλαιγα ποτέ… και; Όλο αυτό το συναισθηματικό φορτίο που έπρεπε να φύγει μέσω κλάματος, πού θα πήγαινε; Τί νόμιζα;

Πήγε τελικά! Έγινε μια ωραιότατη γαστροίτιδα, έγιναν υπέροχοι πονοκέφαλοι, έγινε κακή διάθεση, έγιναν νεύρα, έγινε παγωμάρα, έγινε έλλειψη χιούμορ και πολλά άλλα. Βέβαια,  αυτό αλλάζει ευτυχώς. Μέσω λατρεμένων ανθρώπων που επίσης θα κάνω αναφορά κάποια άλλη στιγμή.

Όλα τα παραπάνω ήθελα να τα γράψω σε εσάς τους γονείς ή τους μελλοντικούς γονείς και συναδέλφους. Η κοινωνία, οι σχέσεις και η καθημερινότητα μας δυσκολεύουν αρκετά. Είμαστε προικισμένοι με συναισθήματα όμως. Αυτή είναι μία από τις άμυνές μας. Ας μη την πετάμε μακριά. Χάνουμε έδαφος!

Αν το παιδάκι έχει ανάγκη να κλάψει για τους λόγους του, αφήστε το. Αυτό πρέπει να κάνει εκείνη τη στιγμή. Λυτρώνεται! Είναι πολύ άσχημο και δύσκολο την ώρα που έχει να διαχειριστεί την όποια στενοχώρια του, να του προσθέτουμε και το επιπλέον άγχος ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί δειλός ή «γυναικούλα».

 Κάντε απλά αυτή τη σκέψη της συναισθηματικής φόρτισης και θα δείτε πόσο δύσκολο είναι.

Κι εσείς οι ίδιοι. Όταν κάτι σας στενοχωρεί και σας προκαλεί να κλάψετε, να το κάνετε ακόμα και μπροστά στα παιδιά. Να τους εξηγείτε το λόγο που σας έφερε σε αυτή τη θέση. Να τους δείξετε ότι η έκφραση συναισθήματος είναι απαραίτητη. Έτσι θα μάθουν και αυτά να εκφράζονται χωρίς δισταγμό!

Φυσικά, μιλάω για το αληθινό κλάμα και τη στενοχώρια. Όχι τη γκρίνια και το πείσμα… θεωρώ πως ξέρουμε να τα ξεχωρίζουμε.

Να εκφράζετε μπροστά τους κάθε συναίσθημα… είμαι χαρούμενη τώρα, γιατί.. είμαι λυπημένος, επειδή… αγχώθηκα λίγο τώρα, καθώς… φοβάμαι όταν… κλπ

Όλα τα παραπάνω είναι υγεία. Δε μεγαλώνουμε παιδιά που ζουν σε μια ουτοπία! Θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν τους πάντες και τα πάντα. Ας τα θωρακίσουμε!

Το κλάμα δεν είναι λάθος! Είναι στη ζωή μας. Στο DNA μας. Υπάρχει και είναι απαραίτητο!

Δεν είμαστε ατσάλινοι. Και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό!

Καλή συνέχεια σε όλους!

Νεκταρία