Να ‘μαι πάλι εδώ…

Τρία χρόνια, ναι ναι τρία ολόκληρα χρόνια να σας μιλάω για την πεταλούδα μου!

Την πρώτη μας ιστορία θα τη διαβάσετε εδώ, ενώ την επόμενη εδώ!

Η πεταλούδα μου είναι καλά πολύ καλά, τελειώνει την τρίτη δημοτικού, είναι άριστη μαθήτρια, εξαιρετικά ευγενής και καλότροπη, ένα πολύ ήσυχο παιδάκι.

Το μεγάλο νέο είναι ότι μπορεί να αφήσει πλέον το ειδικό σχολείο και να πάει στο κανονικό, αλλά όχι δε θα της το κάνω αυτό.

Αν με ρωτούσατε πρίν τέσσερα χρόνια τι θα ήθελα μετά από το να είναι καλά στην υγεία της, θα σας έλεγα να καταφέρει να πάει σε κανονικό σχολείο. Tώρα που τα κατάφερε σας λέω πως δεν θα τη στείλω!

Φυσικά θα αναρωτιέστε και θα λέτε «Mα πάει καλά;»

Kαλά πάω αλλά είμαι πολύ ρεαλίστρια για να βάλω το παιδί μου σε αυτή τη διαδικασία.

Θα πάει σε ένα σχολείο που από 40 παιδιά θα έχει 400, σε ένα αχανές για τα δικά της δεδομένα προαύλιο, με άτομα που δεν γνωρίζει και δεν εμπιστεύεται, με μια δασκάλα που όσο και να θέλει να ασχοληθεί μαζί της έστω και για 5 λεπτά, δεν θα μπορεί γιατί θα έχει αλλά 25 πίσω της μα πάνω από όλα θέλω να την προφυλάξω από άσχημες συμπεριφορές που θα την πληγώσουν…. Ω, ναι δεν έχω αυταπάτες, ξέρω πως τα παιδιά είναι σκληρά άθελα τους…

Θα μου πείτε τώρα γιατί μας τα λες όλα αυτά… Τα λέω για όλες εκείνες τις μαμάδες που τρομάζουν όταν ακούν την λέξη -ειδικό – για τα παιδιά τους κι εγώ δηλαδή μία απο αυτές ήμουν!

Άλλα πιστέψτε με όλα είναι  για το καλό τους, είναι το καλύτερο πλαίσιο για τα παιδιά μας !

Η πεταλούδα τώρα πια έχει πετάξει μακριά με τα ολόδικα της τα φτερά!! Aπλά πετάει!!!

μαμά Ν.