Η ιστορία τοκετού της… μαμάς μου!
Τσέκαρα τις προάλλες τα mail μου και πρόσεξα ότι μου είχαν στείλει κάτι οι γονείς μου. Το ανοίγω και τι να δω; Η μαμά μου είχε γράψει την ιστορία της γέννησης του αδερφού μου! Συγκινήθηκα πολύ όταν τη διάβασα και ανυπομονώ να γράψει και το πώς γεννήθηκα εγώ. Ίσως το κάνει ανήμερα των γενεθλίων μου (28 Νοεμβρίου, μην με ξεχάσετε!!) 😛 Βρίσκω τις ιστορίες των μεγαλύτερων γυναικών ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και ενθαρρυντικές… Όταν σκέφτομαι ότι γεννούσαν χωρίς καμία σχεδόν βοήθεια, ανακουφίζομαι στη σκέψη της δικής της γέννας!
Η ιστορία της… μαμάς μου!
(Η μαμά μου γέννησε τον αδερφό μου φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο– δεν υπήρχαν τότε τέτοια κόλπα! :P)
Η αφήγηση αυτή με γυρνάει πολλά χρόνια πίσω. Για να ακριβολογήσω στο 1972. Αρχές του ’72 κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος. Η πιθανή ημερομηνία τοκετού ήταν 20/09/72.
Πέρασα μια εγκυμοσύνη χωρίς κανένα πρόβλημα. Σηκωνόμουν νωρίς το πρωί και ξεκινούσα από τη περιοχή της Καλαμαριάς (τότε ήταν η πιο ανθρώπινη περιοχή της Θεσσαλονίκης), κατέβαινα με το λεωφορείο στο Λευκό Πύργο και απ όεκεί με τα πόδια μέχρι τη Λέοντος Σοφού, απ’ όπου έπαιρνα το βανάκι της εταιρείας για να πάω στον Αγ. Αθανάσιο, τότε πάνω από 15-20 χιλ. μακριά γιατί δεν υπήρχαν οι δρόμοι του σήμερα.
Σαν πρώην αθλήτρια περπατούσα 5 χιλ. την ημέρα σε όλη την εγκυμοσύνη μου βρέξει χιονίσει, ώσπου στο τέλος ανάγκασα το γιατρό μου να μου πει «μπες στο μήνα σου και μετά αν θέλεις πήδα από το Λευκό Πύργο».
Εμείς τότε, νέες μανούλες, οι μόνες εξετάσεις που κάναμε ήταν κάθε μήνα γενική αίματος για να δούμε τον αιματοκρίτη μας και ανάλυση ούρων για το λεύκωμα μας. Α ναι ! Και κάθε μήνα κάναμε μία επίσκεψη στο γιατρό μας για να ακούσουμε τη καρδούλα του παιδιού, οι πιο τυχερές, αν ο γιατρός τους είχε το μηχάνημα το ακούγανε κι αυτές, στις δε άτυχες, το άκουγε μόνο ο γιατρός με ένα -νομίζω- ξύλινο εργαλείο που μοιάζει με ακουστικό βαρηκοΐας.
Η κλινική με την οποία συνεργαζόταν ο γιατρός μου και τώρα δεν υπάρχει πια λεγόταν ΕΛΕΥΘΩ και βρισκόταν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Στις 20/09/1972 οι γονείς μου, οι οποίοι διατηρούσαν ένα εστιατόριο πολυτελείας, είχαν μία μεγάλη δεξίωση. Ο σύζυγός μου ήταν κι εκείνος εκεί για να τους βοηθήσει.
Είχα από μέρες ετοιμάσει τη βαλιτσούλα μου και προετοιμαζόμουνα καθημερινά για τη μεγάλη μέρα. Τα βράδια του τελευταίου μήνα έτρωγα πάντα ελαφρά γιατί το μεγάλο μου άγχος ήταν μήπως με πιάσουν πόνοι τη νύχτα. Έκανα το μπάνιο μου πριν ξαπλώσω και πρόσεξα κάποια υγρά που δεν τα έδωσα σημασία.
Το πρωί σηκώθηκα και πήγα στο κομμωτήριο, γιατί είχα μαλλιά μακριά μέχρι τη μέση μου και δεν μπορούσα μόνη μου να τα λούσω και στη συνέχεια πήγα στην επιχείρηση. Οι γυναίκες καθάριζαν τις αίθουσες και ξαφνικά πετάχτηκε ένα πουλάκι πίσω από ένα καναπέ. Το πιάσαμε και επειδή το θεώρησα γούρι, βγήκα για να βρω κλουβί να το βάλω μέσα. Πήγα σε μια φίλη μου και ξαφνικά τηλεφώνησε ο πατέρας μου. Με το που σηκώθηκα από τη καρέκλα για να μιλήσω στο τηλέφωνο, το πάτωμα γέμισε νερά. Έσπασαν τα νερά μου σε ξένο σπίτι στις 13:30 μμ!
Πήγαμε αμέσως στη κλινική και ύστερα από τους καθαρισμούς και τα ξυρίσματα με οδήγησαν στην αίθουσα των ωδινών, όπου έπρεπε να μείνω ξαπλωμένη γιατί είχαν σπάσει τα νερά για να περιμένω τους πρώτους πόνους.
Μέχρι τις 18:00 μμ οι πόνοι ήταν ελάχιστοι. Στο δωμάτιο ερχόταν για λίγο και ο σύζυγός μου αλλά η μεγαλύτερη παρηγοριά για μένα ήταν η μαία που με παρακολουθούσε. Παρ’ όλα τα 37 χρόνια που περάσανε δεν θα ξεχάσω πόσο πολύ με βοήθησε δεδομένου ότι τότε δεν υπήρχε καμία άλλη βοήθεια. Μου είπε όταν έρχεται ο πόνος να κουνάω το κεφάλι μου δεξιά αριστερά και αυτό ήταν κάτι που με ανακούφιζε.
Στις 18:00 μμ μου χορηγήσανε το φάρμακο για τη διαστολή και στις 20:30 μμ ήρθε στον κόσμο ο γιος μου ο Απόστολος, 57 πόντους ύψος και 3,200 κιλά βάρος. Θυμάμαι ότι ήταν τυλιγμένος με το ομφάλιο λώρο και ο γιατρός τον κράτησε ανάποδα και του έδωσε μία στο πισινό, ο Θεός να το κάνει πισινό, μέχρι που άρχισε να τσιρίζει. Εμείς δεν ξέραμε τότε το φύλο του παιδιού, για αυτό και ο Απόστολος στις πρώτες φωτογραφίες στη κλινική είναι με ροζ σεντονάκια και κουβερτάκια. Άλλωστε τι σημασία έχει το φύλο του παιδιού. Πάνω από όλα γερό παιδί!
Θυμάμαι τι ανακούφιση αισθάνθηκα, όταν βγήκε το παιδί. Τέλος οι πόνοι. Μετά δεν κατάλαβα τίποτε. Ούτε πως έπεσε ο πλακούντας ούτε πως με έραψαν το πολύ μικρό σκισιματάκι, τρία ράμματα όλο κι όλο. Την άλλη μέρα ήμουν όρθια για να περιποιηθώ το μικρό μου.
Αυτή ήταν η ιστορία της γέννησης του Απόστολου. Εύχομαι σε όλες εσάς που περιμένετε τα μπιζελάκια σας και στην κόρη μου την Ολίβια να έχετε μια εύκολη εμπειρία σαν τη δική μου. Θέλει λίγο θάρρος από σας, να ακούτε τις οδηγίες του γιατρού σας και όλα θα πάνε καλά. Άλλωστε μη ξεχνάτε ότι τώρα εσείς έχετε πολύ περισσότερη βοήθεια.
Σας φιλώ
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αχ μου θυμησατε τη δικη μου γεννα. Πριν 3 μηνες γεννησα την κορουλα μου περιμενοντασ την 11 μιση ωρες... Μολισ την ειδα οι πονοι... ποιοι πονοι? Την επισκληριδιο φοβομουνα οχι τη δοκιμασμενη συνταγη χρονων... Να ναι καλα ολα τα παιδακια του κοσμου...
Makari k i diki mou mama na egrafe tin istoria tis.....Ti teleia mprabo sas kyria Rena exete ginei pragmatika i mama mas!!!
Να χαίρεστε το παλικάρι σας κυρία Ρένα!! Τελικά, απλή, εύκολη, δύσκολη, περίπλοκη... όπως και να είναι μια ιστορία τοκετού, είναι πάντα συγκινητική!! :)
Τέλεια περιγραφή!! Ήταν σαν να ήμουν μαζί σε όλα αυτά!! Χαρά στο κουράγιο σας κυρία Ρένα, εγώ που γέννησα φυσιολογικά έκανα επισκληρίδιο και δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα χωρίς αυτήν μιας και είμαι και λίγο φοβητσιάρα!!
Ανατριχιασα....μπραβο στην μανουλα πολυ τρυφερη!!!!