Σε τι χασάπη έπεσα, Θεε μου;

Αποφάσισα κι εγώ να μοιραστώ την ιστορία του τοκετού μου μαζί σας.

40 εβδομάδων και νόμιζα πως δεν θα γεννήσω ΠΟΤΕ! Κάθε μέρα περπάτημα με τον άντρα μου και αποφασισμένη πως ότι κι αν γίνει θα γεννήσω φυσιολογικά. Εγώ δεν θα κάνω καισαρική, να λέω.

Ξημέρωμα Κυριακής 10/1/2016. Έχω αφόρητους πόνους αλλά δεν δίνω σημασία γιατί είχα πόνους αφόρητους από τον 8ο. Πάω τουαλέτα και έχω αίμα. Απ’ τη διαστολή προφανώς.

Φεύγουμε για νοσοκομείο.

Μαθαίνω ότι ο γυναικολόγος μου λείπει γιατί είναι άρρωστος. Εκεί το πρώτο σοκ. Καταλαβαίνω ότι δεν θα γεννήσω φυσιολογικά μιας και ήταν ο μόνος που επέμενε στους φυσιολογικούς τοκετούς. Η διαστολή στο 2. Εγώ να κάνω πάνω κάτω με τον ορό και ξαφνικά με κοιτάει ο γιατρός… Δεν μου άρεσε το ύφος του. Οι μαίες ήθελαν να μου σπάσουν τα νερά, αλλά θεωρούσαν ότι όπου να ΄ναι, θα έσπαγαν μόνα τους.

Να λένε ότι είναι πολύ χαμηλά το παιδί και ο γυναικολόγος με τον ειδικευόμενο όλο αντίθετα πράγματα. Μου έβαλαν για κανένα δεκάλεπτο τεχνητούς πόνους. Σε λίγο θα αρχισω να σπαρταράω. Δίνει εντολή για καισαρική. Έτσι δίχως λόγο, έτσι γιατί ήταν Κυριακή και ήθελε να φύγει. Έκλαιγα, παρακαλούσα, αλλά… ότι πει αυτός! Ως και οι μαίες να έχουν νευριάσει.

Μέχρι να φτάσουμε χειρουργείο ήμουν σε άλλο κόσμο. Και εκεί που θα μου έκαναν επισκληρίδιο, τίποτα. Δεν μπορούσα καν να σκύψω, δεν μπορούσε να με τρυπήσει καν η βελόνα. Όλα στραβά. Απλά γεννούσα… Απλά είχα παραλύσει, δεν έβλεπα καν, ένιωθα έναν απερίγραπτο πόνο. Δεν με ένοιαζε όμως, τον άντεχα, αρκεί να με έπαιρναν από το χειρουργείο.

Μου κάνουν ολική νάρκωση, αφού είχα πρηστεί επειδή γεννούσα και δεν το καταλάβαιναν. Πριν μου βάλουν τη μάσκα, απλά παρακαλούσα να μην ξυπνήσω.

Ξυπνάω μαστουρωμένη και ζητάω το παιδί. Μου το δίνουν και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο λόγω νάρκωσης, παρά μόνο τα μάτια τα δακρυσμένα την ώρα που το αγκαλιάζω. «Αγάπη μου, αγάπη μου!»

Μετά κενό…

4 μέρες δεν μπορούσα καν να πάω τουαλέτα από τους πόνους. Γυρίζω σπίτι, αφόρητοι πόνοι. Πάω ξανά στο νοσοκομείο και είχα φλεγμονή στα εσωτερικά ράματα. Έκανα μεγάλο αγώνα για να θηλάσω ως σήμερα που είμαστε 6 μηνών και συνεχίζουμε.

Kαι έρχεται και το χειρότερο: 40 μέρες μετά τη γέννα πάω στον γυναικολόγο μου για υπέρηχο. Άνοιγμα μήτρας στο 1/3! Με λίγα λόγια δεν με έραψα καλά στο νοσοκομείο εκείνος ο παλιάνθρωπος. Η τομή υπερβολικά χαμηλά και με πιθανότητες λογω ανοιγματος μήτρας στην επομενη εγκυμοσυνη το έμβρυο να προσκολληθει στο κενό και να  χρειαστεί άμβλωση.

Σε τι χασάπη έπεσα, Θεε μου;

Πώς καταστρέφουν το σώμα και την ψυχή των ανθρώπων ορισμένοι άνθρωποι;

Για αυτό μόλις γέννησα, δεν ήρθε καν στο δωμάτιο να δει πως ειμαι…

6 μηνες μετα και ακομα δεν εχω ξεπερασει τα όσα έζησα… Τα οσα με σημαδεψαν… Και πάντα στο μυαλο, τι θα συμβει σε μια δευτερη εγκυμοσυνη; Και καμια ελπιδα για φυσιολογικο τοκετό λόγω ανοιγματος μήτρας… Πάει το όνειρο να ζησω το θαυμα του φυσιολογικου τοκετού…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com