Ο γιος μου έφερε ξανά το χαμόγελο στα χείλη μας!
Η ιστορία της Γεωργίας
(Η Γεωργία γέννησε με καισαρική)
Απόγευμα Πέμπτης πάω στον γιατρό μου, με εξετάζει και μου λέει ότι όλα είναι καλά προς το παρόν και να πάω να με ξαναδεί την Δευτέρα. Απόγευμα Δευτέρας με εξετάζει πάλι και μου λέει ότι δυστυχώς ο πλαγκούντας δεν αντέχει άλλο, το μωρό είναι ακόμα πολύ ψηλά και διαστολή μηδέν. Το επόμενο πρωί ή αργότερα πρωί Τετάρτης πρέπει να γεννήσω.
Ενώ σε γενικές γραμμές δεν είχα φοβηθεί καθόλου, εκείνη την στιγμή παθαίνω ένα μικρό πανικό και του λέω «Όχι αύριο, την Τετάρτη καλύτερα!«
Ο χειμώνας πολύ κρύος, έτοιμος να χιονίσει. Την Τρίτη το πρωί πάει ο άντρας μου αγοράζει αλυσίδες για κάθε ενδεχόμενο, ετοιμαζόμαστε και την Τετάρτη το πρωί ξυπνάμε πανέτοιμοι όλοι και βλέπουμε ότι… χιονίζει!
Ξεκινάμε λοιπόν όλοι από το σπίτι, όσοι χωράγανε στο δικό μας αυτοκίνητο, οι υπόλοιποι με τα άλλα αυτοκίνητα και ανηφορίζουμε για Μαρούσι. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να βάλουμε αλυσίδες, αν και μόλις φτάσαμε στο Μαρούσι τα πράγματα ήταν δύσκολα.
Η χαρά μου τρελή, η αγωνία μου μεγάλη. Επιτέλους θα έβλεπα το πλασματάκι που είχα στην κοιλιά μου και τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο σκεφτόμουνα πως θα είναι.
Η προσμονή για το μωράκι μου ήταν γεμάτη χαρά από όλη την οικογένεια μου, γιατί μόλις 1,5 μήνα πριν είχα χάσει τον μπαμπά μου από καρκίνο και όλη την εγκυμοσύνη μου την είχα περάσει με κλάματα και μεγάλη στεναχώρια.
Το μωράκι μου ήταν για μένα η ελπίδα μου, πολλές φορές χαίδευα την κοιλιά μου και έκανα κουράγιο για αυτό… Πολύ δύσκολες και στενάχωρες καταστάσεις.
Μπήκα στο χειρουργείο στις 12:00 και στις 12:15 είχα στην αγκαλιά μου τον άγγελο μου. Ο γιατρός φώναζε, γελούσε και μου έλεγε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κατέβει μόνο του αυτό το μωρό. Ζύγιζε 4,040 κιλά και ήταν το ομορφότερο πλάσμα που θα περίμενα ποτέ να δώ. Το πιο μεγάλο μωρό που γεννήθηκε εκείνη την μέρα!
Όλοι μας μόλις τον αντικρύσαμε βάλαμε τα κλάματα, ο χιονούλης μας ήρθε και έφερε το χαμόγελο σε όλων τα χείλη και ζέστανε την καρδιά μας από τον πόνο.
.jpg)
Ηρθε μέσα σε μια οικογένεια ντυμένη στα μαύρα και έδωσε φώς με το φώς του.Καμιά αγάπη δεν συγκρίνεται με αυτό που αισθάνεται μια γυναίκα, όταν αγκαλιάζει το μωρό της. Το βράδυ τον κοιτούσα και έκλαιγα από την χαρά μου και την συγκίνηση μου. Είναι το μωρό μου, είναι ο άγγελος μου, η ζωή μου όλη. Ερωτας με την πρώτη ματιά!
Και αυτά τα γαλάζια του μάτια, ίδια με τα μάτια του μπαμπά μου. Του μοιάζει πάρα πολύ και είμαι σίγουρη ότι αν τον γνώριζε θα τον λάτρευε και εκείνος αμέσως… με την πρώτη ματιά… Οπως ακριβώς τον λάτρεψα και εγώ!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Γεια σου Γεωργια... Εχεις το ονομα της κορης μου... Και του πατερα μου... Που τον εχασα απο καρκινο μεσα σε δυο μηνες 40 μερες πριν μαθω οτι ειμαι εγκυος. Γεννησα επισης με καισαρικη. Τα αγγελουδια μας τα εστειλαν οι μπαμπαδες μας για να μη χασουμε το χαμογελο μας! Να εισαι καλα εσυ και το μωρο σου να τον χαιρεσαι!!!
Είναι ένα πανέμορφο πλάσμα και εύχομαι να σου ζήσει γερό και τυχερό! Με αφορμή τη φωτογραφία θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση-πρόταση στους διαχειριστές της σελίδας. Θα πρότεινα να κόβονται οι φωτογραφίες των γυμνών βρεφών στο ύψος των γεννητικών οργάνων, δηλ να μη φαίνονται τα επίμαχα σημεία. Θέλω να ελπίζω πως μας διαβάζουν μόνο μάνες, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν ξέρεις.....
ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ!ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΠΠΟΥΣ ΠΕΘΑΝΕ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΔΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΕΓΓΟΝΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΛΑΧΤΑΡΑ Ο ΦΟΥΚΑΡΑΣ .ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΕΓΓΟΝΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΣ ΠΕΘΑΝΩ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΕΘΑΝΕ 1,5 ΜΗΝΑ ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΣΩ!ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΛΙΨΗ!
ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΙ ΕΝΑΣ ΠΟΝΟΣ....ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2011 ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΗΘΕΛΑ ΕΝΑΝ ΓΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΙΣΩ ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΜΠΑΔΕς ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ 2 ΕΓΓΟΝΕς Ο ΚΑΘΕΝΑΣ...ΤΟ ΕΖΗΣΑΝ ΟΜΩΣ...ΑΝ ΚΑΙ ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΣΨ ΓΕΝΝΗΣΑ ΣΤΟΝ 8οΜΗΝΑ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΟΜΩΣ...ΣΤΟΥΣ 6 ΜΗΝΕς ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΜΑΣ Ο ΣΥΝΝΟΝΟΜΑΤΟΣ ΠΑΠΠΟΥΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑΣ ΣΤΟΥΣ 8 ΜΗΝΕς ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ...ΤΟΥΣ ΧΑΣΑΜΕ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ 3 ΜΗΝΩΝ....ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΥΜΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΒΑΦΤΙΣΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΟΝΤΑΣ ΠΙΟ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΣΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ...ΜΠΑΜΠΑ, ΠΡΟΛΑΒΕ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕ ΤΕΛΙΚΑ....ΗΡΘΕ ΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΔΙΠΛΟ ΠΟΝΟ ΜΑΣ.....ΜΟΙΡΑ!
axx poso se katalanainw....emena o giwkaw mou genni8ike ton noemvrio tou 2011 kai eixa xasei ton aderfo moy ton ioulio tou 2008 den fantazesai ti xara prosfere se maw kai tin oikogeneia mou....kai oi duo oi goneiw mou kardiakoi meta ap auto kai twra einai mia xara ase pou evgala to onoma tou aderfou mou kai tou moiazei afantasta......ola einai grammena meta apo mia lipi erxete i xara na ton xairesai kai na ton agapas......
>η ιστορια σου μοιαζει πολυ μετη δικη εμενα πεθανε η μαμα μου απο καρκινο 18 μερες πριον γεννησω το μπεμπη μου αυτο το παιδι ηταν για μενα η ανασταση της μανας μου γιατι δεν εζησαν λιγο ακομα να τα δουν ποσο αδικο ειναι
>Και εγώ κοιταω την μπέμπα και θυμάμαι την Μαμα μου η οποία πέθανε κιαυτη απο την ίδια αρρώστια ......όταν έφυγε η μπέμπα μας ήταν 4 μηνών Και ο μεγάλος 21 μηνών και καθε φορά που τους βλέπω να κάνουν κάτι καινούργιο μου ερχετε στην σκέψη η Μαμα μου και λέω που είσαι βρε μάνα να δεις τα εγγόνια σου πως μεγαλώνουν και ο Μπαμπας μου βέβαια επειδή μένουμε κοντά τα έχει μεγάλη παρηγοργια!!!!!! Να χεραοσε τον χιονουλι σου και να ξέρεις ο παππούς του απο πάνω θα είναι ΠΆΝΤΑ δίπλα του!!!!!!
>Να σου ζησει το μωρακι σου!!!!!!Τωρα θα κοιτας συνεχεια αυτα τα πανεμορφα ματακια και θα ξεχνας οχι μονο τις στεναχωριες αλλα και τ'όνομα σου!!!!!!!!!!Και παλι να σου ζησει!!!!!!!
>Είναι κούκλος!!! Να σας ζήσει!!