Η 14η Φεβρουαρίου απέκτησε νέα διάσταση για μένα!

Με  πιθανή ημερομηνία τοκετού την 1/3 και  τον γιατρό μου να μου λέει ότι  αργούμε ακόμα, φεύγω από την  τελευταία μου εξέταση στις 7/2, έχοντας ήδη κανονίσει το επόμενο  ραντεβού σε δύο εβδομάδες. Χαράματα της επόμενης Τετάρτης, νιώθω υγρό το εσώρουχό μου. Χωρίς να ανησυχήσω κανέναν, πάω να αλλάξω και να δω τι έχει συμβεί. Ο άντρας μου με αντιλαμβάνεται, αλλά περιμένει. Μόλις γυρίζω στο κρεβάτι, του εξηγώ τι έγινε και αμέσως σηκώνει το κινητό του να δει αν έχουν περάσει τα μεσάνυχτα, αν έχει φύγει η Τρίτη και 13!!

«Καθένας με τον πόνο του», σκέφτομαι, όταν συνειδητοποιώ ότι έχω και κάποιες ενοχλήσεις.

Παίρνω  τηλέφωνο τον γυναικολόγο μου, περιγράφοντάς  του την κατάσταση. Εκείνος είναι  αρκετά πεπεισμένος ότι πρόκειται  για ακράτεια ούρων, συνηθισμένο  φαινόμενο στο τέλος της εγκυμοσύνης. «Αλέξη, ξέρω από πού φεύγουν τα υγρά», του λέω, καθώς νιώθω ακόμα μια μικρή ποσότητα να γλιστράει. Αρχίζω να χρονομετρώ τις ενοχλήσεις, και είναι ανά πέντε λεπτά! «Αυτοί είναι οι πόνοι της γέννας;» σκέφτομαι. Πάντα νόμιζα ότι αυτή η στιγμή θα ήταν πιο επώδυνη!

Ετοιμαζόμαστε λοιπόν να φύγουμε για την κλινική. Αρπάζω από το σπίτι της την  αδερφή μου, μην τυχόν και τα χάσει μόνος του ο άντρας μου, και  μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, με πόνους λίγο πιο έντονους. Φτάνουμε στο Γένεσις, όπου πλέον πονάω έντονα. Ο άντρας μου τραβάει με την κάμερα συνεχώς, η πεθερά μου λαμβάνει τηλεφώνημά μας που της λέει να έρθει στην κλινική και απαντάει «Ευτυχώς πρόλαβε να απολυθεί ο Δημήτρης!!». Ο κουνιάδος μου την προηγούμενη μέρα είχε απολυθεί από φαντάρος. «Απίστευτο!! Ακόμα και σε μια τόσο σημαντική στιγμή, καθένας έχεις τις προσωπικές του έγνοιες…» σκέφτομαι, καθώς μπαίνω στην αίθουσα τοκετού.

Περνάω  αρκετές ώρες πονώντας κανονικά. Είμαι  υπέρ του φυσικού και του φυσιολογικού τοκετού. Ώσπου ο γιατρός μου μου λέει ότι αν δεν κάνω επισκληρίδειο, στο τέλος δε θα έχω κουράγιο να σπρώξω. Και την κάνω. Μόλις μπαίνει το φάρμακο μέσα στο αίμα μου ακούω τους παλμούς του παιδιού να πέφτουν. Ο άντρας μου βγαίνει έξω άρον άρον και ενώ προσπαθούν να δείξουν ψύχραιμοι, όλοι έχουν αναστατωθεί. Μου βάζουν τη μάσκα οξυγόνου. Λίγο αργότερα όλα είναι καλύτερα. Οι παλμοί του παιδιού επανέρχονται και από το μυαλό μου περνούν οι συζητήσεις για το όνομα του παιδιού. Πόσο ανούσιες, πόσο ηλίθιες μου φαίνονται τώρα που μόλις ένιωσα τον φόβο του να χάσω το αγέννητο μωρό μου…

Λίγο  αργότερα μπαίνει και πάλι ο άντρας μου μέσα στην αίθουσα. Ύστερα από  αρκετές δόσεις επισκληριδείου, και  αρκετό πόνο, γιατί μεσολαβούσαν διαστήματα που πονούσα κανονικά, στο μόνιτορ  καταγραφής των παλμών του παιδιού ακούγεται ένας συνεχόμενος ήχος. Ο άντρας μου τρέχει πανικόβλητος στο διάδρομο φωνάζοντας. Εγώ έχω νιώσει τον κόσμο να χάνεται γύρω μου και μια ψύχραιμη νοσοκόμα μας λέει ότι… απλά τελείωσε το χαρτί!!

Μέχρι να φτάσει η ώρα του τοκετού πέρασα καταστάσεις, άλλοτε κωμικές και άλλοτε τραγικές. Ο άντρας μου, προσπαθώντας να δώσει κλίση στο κρεβάτι, κόντεψε να με ρίξει κάτω και λίγο αργότερα, βλέποντάς με να πονάω, με ικέτευε να τον βρίσω, να του σφίξω το χέρι ή να ουρλιάξω για να εκτονωθώ!

Ο γιατρός μου, ύστερα από 10 ώρες αναμονής και με διαστολή 2, μου εξηγεί ότι πλέον πάμε για καισαρική. Το μωρό έχει σφηνώσει στον τράχηλο και όποτε κάνει την κίνηση για να κατέβει, απλά γέρνει το κεφάλι του, χωρίς να το βάζει στο σωστό «δρόμο». Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω φτάσει τόσο κοντά σε κάτι χωρίς τελικά να το κάνω. Έρχεται το κρεβάτι που θα με πήγαινε στο χειρουργείο, πέφτει το κάγκελο για να μεταφερθώ κι εγώ, γραπωμένη από το κρεβάτι μου δηλώνω ότι δε θέλω να κάνω καισαρική. Μπαίνει στην αίθουσα και πάλι ο γιατρός μου και μου λέει ότι θα κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια, αλλά επειδή ύστερα είναι πλέον επικίνδυνη η κατάσταση για το μωρό, θέλω δε θέλω θα μου κάνει την καισαρική.

Ευτυχώς, η προσπάθεια πετυχαίνει. Η μαία σπρώχνει με τον αγκώνα της το μωρό κι εγώ, νιώθοντας ότι θα μου σπάσουν τα πλευρά βγάζω τρεις κραυγές, μία για κάθε ώθηση. Δεν άκουσα το πρώτο κλάμα του παιδιού μου. Ο άντρας μου λέει ότι συνέπεσε με την δική μου τελευταία κραυγή και ότι είναι η ομορφότερη χορωδία που άκουσε ή θα ακούσει ποτέ στη ζωή του. Αποσβολωμένος κοιτάζει το θαυματάκι μας. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μου τον φέρνουν στην αγκαλιά μου, μοβ, λερωμένο και ταλαιπωρημένο… «Ώστε εσύ ήσουν…» σκέφτομαι, αλλά δε λέω τίποτα. Δεν είμαι άνθρωπος των δηλώσεων, αλλά των συναισθημάτων…

Η επόμενη μιάμιση ώρα ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Άδεια και μόνη στην αίθουσα τοκετού, όλοι νόμιζαν ότι κάποιος άλλος ήταν μαζί μου, όλοι χαίρονταν για το παιδί κι εγώ ένιωθα παρατημένη, χωρίς παρέα αλλά κυρίως χωρίς το μωρό μου μέσα μου… Όλα έφτιαξαν τη στιγμή που τον έβαλα στο στήθος για πρώτη φορά, λίγες ώρες αργότερα…

Ήταν  ο τοκετός μου η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου; Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Σίγουρα όμως μπορώ  να πω ότι ήταν ή πιο έντονη και  η πιο σημαντική. Και αν ο καθένας  από τους ανθρώπους γύρω μου είχε στο νου του τις δικές του σκέψεις, στη δική μου ζωή έγινε αυτό που δεν έγινε στην κοιλιά μου: μια τομή. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά ο γιος μου, αλλά σίγουρα είναι ο μεγαλύτερος της ζωής μου! Και μου δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα: όλα είναι μικρά, πόσο μάλλον οι εγωισμοί και τα πείσματα, μπροστά στο θαύμα της ζωής.

Έτσι, ο ερωτιάρης μου διάλεξε την 14η Φεβρουαρίου για να έρθει στη ζωή, δίνοντας στη μέρα αυτή μια νέα διάσταση για μένα…

Eυαγγελία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com