Μου λείπεις, μανούλα
Μαμα…
ειναι πολυ αυτονοητη λεξη για ολους μας… την λεμε καθε μερα σχεδον…
Mαμα θελω αυτο… μαμα κανε εκεινο… μαμα ποναω… μαμα πειναω…
Aχ μανουλα μου! οταν δεν ειμαστε καλα…
Η Μαμα ειναι παντα εκει, εχει ολες τις απαντησεις, ολες τις λυσεις… Mα το κυριοτερο εχει παντα μια μεγαλη αγκαλια για μας, τα παιδια της, εχει παντα κατανοηση και αυτη… αυτη την ατελειωτη, ανιδιοτελη, απιστευτη αγαπη…
Aυτη την αγαπη την εχει μονο η ΜΑΜΑ… κανεις αλλος…
Tο εμαθα με τον δυσκολο τροπο…
Aυτο το κειμενο ειναι αφιερωμενο στην δικη μου μαμα… στην μανουλα μου που ελπιζω απο καπου να με βλεπει… ισως να εχω και την ελπιδα να ειναι περηφανη για μενα…
Οι γονεις μου ηταν χωρισμενοι και ο πατερας μου για τους δικους του λογους ειχε αποφασισει να μην εχει πολλα πολλα μαζι μας…
Ημουν 11 και η αδερφη μου 7 οταν χωρισαν…
Εκεινη δεν εχασε καιρο… δεν ασχοληθηκε με το πως ενιωθε, πως θα το περνουσε… ειχε δυο παιδια… αυτο ηταν το μελημα της… και φροντισε σε αυτα τα δυο παιδια να μη λειψει τιποτα… δουλευε πρωι βραδυ, δεν ειχε προσωπικη ζωη αλλα ειχε εμας κι εμεις ειχαμε εκεινη… αυτο ηταν!
H Π… και τα κοριτσια της! Eτσι μας ελεγαν!!!
Τα χρονια περνουσαν κι εγω το μονο που ευχομουν ηταν να ειναι καλα η μαμα μου!!! Nαι η μαμα μου, η ηρωιδα μου, το στηριγμα μου, τα παντα μου…
Aλλα η ζωη ειχε αλλα σχεδια…
H μαμα μου αρρωστησε απο καρκινο στα 43 της…
Παλεψε 4 χρονια με οσες δυναμεις ειχε και δεν ειχε…
Πηγαιναμε ΜΑΖΙ στις χημειοθεραπειες… στα νοσοκομεια, στους γιατρους… σε ολα αυτα που ειναι τοσο απιστευτα ασχημα και που ΠΟΤΕ δεν πιστευα οτι θα εχω τη δυναμη να κανω… και για ποιον; Για τη μαμα μου… την δικη μου μαμα που φοβομουν μη χτυπησει απλα και πονεσει…
Δεν ξερω που βρηκα την δυναμη… ποιος Θεος μου την εδωσε…
Καναμε χαβαλε… οι γιατροι στις χημειοθεραπειες μου λεγαν πως αν δεν εβγαινα εξω, θα μου βαζαν κι εμενα ορο… φυσικα και δεν βγηκα…
Συγνωμη αλλα εκεινη ποτε δεν με αφησε μονη σε νοσοκομειο…
Οταν εχασε τα μαλλακια της γυριζαμε βιντεο εγω εκεινη και η μικρη μου αδερφη… της καναμε πλακα, της λεγαμε να κανει τατουαζ στο κεφαλι, της λεγαμε ποσο τυχερη ειναι που γλυτωσε το πιστολακι και αλλες τετοιες χαζομαρες… εκεινη ανταποκρινοταν ακριβως ετσι… «σορυ κοριτσια, αλλα πρεπει να φυγω… εχω ραντεβου με την κομμωτρια μου, παω να αλλαξω look«!!!
Οποτε εφευγε απο το σπιτι ή εφευγα εγω ξεσπουσα σε κλαμματα… ολος μου ο φοβος που μπροστα της επρεπε να κρατησω κρυφος εβγαινε και ξεχυλιζε το ειναι μου…
Περασαμε 4 χρονια μεσα στα νοσοκομεια… οπου ηταν εκεινη ημασταν κι εμεις… αφησα τη σχολη μου, αφησα τη δουλεια μου, δεν με ενοιαζε τιποτα μονο εκεινη…
Τους τελευταιους 6 μηνες κοιμομασταν πια μονιμα εκει… νοικιασα μια καρεκλα και καθησα διπλα της… την ταιζα, την επλενα, την καθαριζα, την βοηθουσα να περπατησει, της εκανα πλακα, της διαβαζα βλακειες… και καθε που κοιμοταν ΚΟΙΤΟΥΣΑ ΑΝ ΑΝΑΠΝΕΕΙ… αχ Μαμα ετσι δεν μου ‘χες πει οτι εκανες οταν εμεις ημασταν μωρακια…; Τι αλλαξε…;
Μολις ερχοταν η αδερφη μου εβρισκα χρονο να κλειστω στην τουαλετα και να κλαψω και να κλαψω…
Αλλοτε με μαζευαν απο εκει, αλλοτε απο την Εκκλησια του νοσοκομειου που επεφτα στα πατωματα και ικετευα, αλλοτε οι γιατροι προσπαθουσαν να με ηρεμησουν…
«Ναι κοριτσι μου εχεις δικιο… ειναι νεα… κι εμεις λυπομαστε πολυ αλλα… πρεπει να εχεις δυναμη…«
Και που να την βρω; Εκεινη ειναι η δυναμη μου τοσα χρονια… οχι, μεχρι τελευταια στιγμη δεν πιστευα οτι θα φυγει… Ελεγα θα γινει ενα θαυμα…
«Β… δεν φοβαμαι να πεθανω… για εσας μονο στεναχωριεμαι…«
Αυτο γυρισε και μου ειπε μια μερα… Εγω φουντωσα, ξεφουντωσα, ειπα, τσιριξα, εκλαψα…
Εκεινη ηρεμη μου ειπε «να εχετε η μια την αλλη… να προσεχετε η μια την αλλη…«
Λιγες μερες μετα την πηρα στο σπιτι… δεν θα αφηνα την μαμα μου να «φυγει» σε ενα ψυχρο νοσοκομειο…
Καναμε το σπιτι νοσοκομειο… οτι χρειαζοταν… οτι ηθελε… μπορουσα να της το προσφερω εγω… (σπουδαζα και νοσηλευτικη)…
Οταν καταλαβα οτι οι πονοι χειροτερευαν, η μαμα δεν ειχε πολυ χρονο, σαν «παιδι» που τρεμει αρχισα να φωναζω απο πανω της…
«Αν πεθανεις να ξερεις θα πεθανω κι εγω… ναι… οχι ακομα χειροτερα, θα με κλεισουν στο τρελοκομειο επειδη δεν θα μπορω χωρις εσενα και η μικρη θα μεινει μονη της…«
Τι σκεφτομουν δεν ξερω… νομιζα πως ετσι θα την κανω να μεινει μαζι μας…
Δυο μερες μετα χειροτερεψε τοσο που δεν μπορουσε ουτε να μιλησει ουτε να κουνηθει καλα καλα… Επεσα απο πανω της και εκλαιγα με λυγμους, αναφιλητα… Αχ μανουλα μου…
Και η δυναμη, η αγαπη της μανας…
ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ, ΜΟΥ ΧΑΙΔΕΨΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ… «ΜΗ ΚΛΑΙΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ…»
Το ιδιο βραδυ καθησα διπλα της, της επιασα το χερι και της ψυθιρισα στο αυτι… «Μαμακα… αν κουραστηκες κι αλλο δεν μπορεις δεν πειραζει… φυγε… μη στεναχωριεσαι για εμας… θα ειμαστε μαζι, δυνατες και σου υποσχομαι να προσεχω την μικρη…«
Το βλεμμα της ανακουφιστηκε…
«Αληθεια αγαπη μου…;«
Αληθεια μανουλα μου… πηγαινε… μονο να ερχεσαι καμια φορα στον υπνο μου ναι…;
Την επομενη μερα η μαμα μου εφυγε… στα χερια τα δικα μου και της αδερφης μου…
48 χρονων… δεκα μερες πριν τα γενεθλια της…
Στα γενεθλια της εγω και η αδερφη μου καναμε τατουαζ το ονομα της κι εναν στιχο απο το αγαπημενο της τραγουδι…
Κλεινουν 3 χρονια αυτον τον Μαρτιο και δεν περασε μερα να μη μου λειπει… Μερα να μη την σκεφτω, να μη θυμωσω, να μη κλαψω… Το αυτονοητο… για μενα δεν υπηρχε πια…
Μιλαω σε μια φωτογραφια σχεδον καθε μερα αλλα απαντηση δεν παιρνω…
Εχω αποριες… εχω αναγκη… χρειαστηκα τοσες πολλες φορες την συμβουλη της αλλα κυριως την αγκαλια της…
Ειναι σκληρος ο κοσμος διχως τη μαμα…
Θα μπορουσα να γραψω πολλα για τα οσα ζησαμε και οσα δεν προλαβαμε αλλα δεν θελω να σας κουρασω με αυτα…
Παιδευομαι καιρο για το αν θα γραψω αυτο το κειμενο ή οχι… Αλλωστε εχω blog και γραφω εκει τα δικα μου… Ομως εδω μεσα ειμαστε ολες μανουλες…
Ναι κι εγω πια ειμαι μανουλα…
Δεν ηταν εκει… Ουτε στον γαμο, ουτε στην γεννηση…
Οι χαρες της ζωης μου πια παντα θα εχουν μια μεγαλη ελλειψη… μια λυπη καλα κρυμμενη πισω απο το βλεμμα μου…
Εκεινη δεν ειναι εκει…
Πολλες φορες σηκωσα το τηλεφωνο να παρω… αλλες πηρα τον δρομο για το σπιτι μας που δεν υπαρχει πια…
Οταν εμεινα εγκυος, αναρωτηθηκα πως θα τα καταφερω διχως την βοηθεια, τις συμβουλες, την στηριξη…
Πως ειναι ξαφνικα να μην εχεις οικογενεια… γιατι οι παντες μετα τον θανατο της σιγα σιγα χαθηκαν…
Ειναι πολυ σκληρη η ζωη απο αυτη της την οψη…
Ειναι πολλα αυτα που μια μανα σε προφυλασσει οσο ζει και καλεισαι να τα αντιμετωπισεις μονος οταν φευγει…
Και ειναι τοσο μα τοσο δυσκολο να αρχισεις να βλεπεις και να ζεις σε εναν κοσμο διχως τη μανα…
Ζηλευα τις φιλες μου που ειχαν τη μαμα τους… στην καθημερινοτητα τους ακομα και για να μαλωνουν μαζι της…
Μου φερθηκαν υπεροχα… με βοηθησαν στον γαμο μου… και σε καθε τι που ζητησα… αν και δεν ζητησα πολλα… οχι απο περηφανια αλλα απο την γνωση πως τιποτα δεν θα μοιαζει με οτι θα εκανε η δικη μου μαμα…
Ετσι δεν ειναι για ολους μας…;
ΜΑΜΑ…
μου λειπουν οι καυγαδες μας…
μου λειπουν ολες εκεινες οι φορες που δεν με καταλαβαινες γιατι… γιατι απλα ησουν η μαμα και ημουν η κορη και ετσι ειναι…
μου λειπουν οι πατατες τηγανητες με αυγα της τελευταιας στιγμης γιατι δεν προλαβε κανεις να μαγειρεψει…
μου λειπει που μας επαιρνε ο υπνος στους καναπεδες βλεποντας ταινια…
μου λειπει να σε βλεπω να φυτευεις στον κηπο…
μου λειπει εκεινο το μπανιο στη θαλασσα που εβγαλες την περουκα και ενιωσες ελευθερη κι εγω χαμογελουσα ολο ευτυχια γιατι ημασταν μαζι στην θαλασσα…
μου λειπει το μαλωμα σου γιατι παταω ξυπολυτη, γιατι κανω διαιτες και τρεφομαι μονο με γιαουρτια, γιατι εβαλα κιλα, γιατι εβαλα δυνατα την μουσικη…
μου λειπει να κατσουμε στο μπαλκονι και να κοροιδεψουμε τον απεναντι που κανει ηλιοθεραπεια στο μπαλκονι του…
μου λειπει να πιουμε εναν καφε μαζι και να κανουμε και κανα δυο τσιγαρα…
μου λειπει η τρυφεροτητα που ειχες για τα παντα και τους παντες…
μου λειπει η αγαπη που ειχες και δεν περιμενες ποτε πισω να στη δωσουν…
μου λειπει που σε ειδα να σηκωνεσαι απο το κρεββατι του νοσοκομειου με πονους για να φροντισεις την γιαγια απεναντι… απλα για να το κανεις…
μου λειπει αυτη η απιστευτη μανια σου για την κοκα κολα…
μου λειπει πολυ που πεφταμε πανω σου με την μικρη και σε γαργαλουσαμε…
μου λειπει η μυρωδια απο τα μπαχαρικα παντου… στο σπιτι, στο αμαξι… παντου…
μου λειπει να με αγαπησει καποιος οπως εσυ… τοσο ανιοδετελως… τοσο διχως κανενα ανταλλαγμα… να με δεχτει οπως ειμαι… αλλα γι αυτο ειναι μονο οι μαμαδες ξερω…
μου λειπουν ολα…
ολα ομως…
αν μπορουσα να ανταλλαξω οσα εχω με ενα λεπτο ξανα στην αγκαλια σου… μονο αν μπορουσα…
ΜΑΜΑ ΕΙΝΑΙ…
Μαμα ειναι να εισαι εκει πρωι, μεσημερι, βραδυ…
κι οταν δεν εισαι να παιρνεις τουλαχιστον 30 τηλεφωνα την ημερα…
Μαμα ειναι να γραφεις ποιηματα την ωρα που το παιδι σου κοιμαται κι εσυ το κοιταζεις…
Μαμα ειναι να το φιλας στο μετωπο και να γνωριζεις ποσο ακριβως πυρετο εχει…
να το βοηθας να κανει τα πρωτα του βηματα κρατωντας του τα χερια…
υστερα μεγαλο οταν τρωει τα μουτρα του σε λακουβες και κακους δρομους να απλωνεις το χερι και παλι να το κρατας για να σηκωθει και να ορθοποδησει… ξανα… και ξανα…
Μαμα ειναι οταν δεν γραφει καλα στις εξετασεις να το παιρνεις αγκαλια και να λες δεν πειραζει… δεν με νοιαζει… σημασια εχει να εισαι καλα εσυ παιδι μου…
Μαμα ειναι να το μαλωνεις που παταει ξυπολυτο… που φωναζεις να ντυνεται καλα μη κρυωσει… που του λες να μην εμπιστευεται ξενους…
Μαμα ειναι να το παιρνεις μαζι σου σε συναυλιες… να τραγουδατε μαζι… να μπορειτε να μοιραστητε ενα ποτο οταν εκεινο μεγαλωσει…
Μαμα ειναι να κλαις στο δωματιο σου… να της φωναζεις να φυγει επειδη δεν θες να δεις κανεναν κι εκεινη να λεει ενταξει… κι υστερα απο λιγο να ξαναρχεται για να δει αν εισαι καλα…
Μαμα ειναι να σε περιμενει ξαγρυπνη τα ξημερωματα κι αφου ξαπλωσεις τοτε να μπορει να κοιμηθει…
Μαμα ειναι να δουλευει νυχτα μερα μη σου λειψει τιποτα…
Μαμα ειναι να μην την ακους, να της φωναζεις, να της λες πως εκεινη δεν ξερει και πως εσυ ξερεις καλυτερα, να κανεις το δικο σου, να την πληγωνεις κι εκεινη να ειναι ΠΑΝΤΑ εκει μολις πεις ή καλυτερα μολις σκεφτεις… ΜΑΜΑ…
Μαμα ειναι να ετοιμαζεσαι να αφησεις την τελευταια σου ανασα… και να χαιδευεις το παιδι σου λεγοντας «μην στεναχωριεσαι… μην πονας…»
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΜΑ…
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΜΑ…
Βαζω το χερι μου επανω στον μικρο και τον χαιδευω για να κοιμηθει…
μου ερχεται η δικη σου εικονα οταν εβαζες το χερι σου πανω μου…
ειχα πολλα να σε ρωτησω για το πως να μεγαλωσω ενα παιδι…
ειχα πολλα να σου πω ακομα… πολλες αναγκες…
Το πιο περιεργο απο ολα…
Απο ολες τις φωτογραφιες του σπιτιου ο μικρος κοιταει τη δικη σου και τσιριζει απο χαρα… λεει λογακια και απλωνει τα χερια προς τη φωτογραφια…
πως…;;;
υστερα εγω κλαιω απο συγκινηση… κλαιω απο ολα και για ολα…
κι υστερα κοιταω αυτη την ψυχουλα και χαμογελω…
Σ’ αγαπαω μαμα…
μου λειπεις…
ελπιζω απο καπου να με βλεπεις…
κι ισως… ισως καποτε να σε κανω να νιωσεις περηφανη…
Βούλα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πόσο πολύ μπορεί κάποιος να ταυτιστεί με ένα κείμενο!!! Νοέμβριος του 2008 ήταν, όταν έχασα την μητέρα μου στα 52 της χρόνια. 28 εγώ τότε, φρέσκοαρραβωνιασμένη για να πάρει χαρά η μητέρα μου. Όλα τα πέρασα και εγώ χωρίς αυτήν.... Γάμο, την γέννηση της κόρης μου και όλα αυτά που κάθε κόρη θέλει να τα περάσει με τη μητέρα της.... Διάβασα το άρθρο με δάκρυα στα μάτια και πραγματικά καταλαβαίνω πως μπορεί να νιώσει κάποιο παιδί, χωρίς τον άνθρωπο που είναι δίπλα του, χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα.... Μάνα είναι μόνο μία και όσες την έχετε ακόμα να της δείχνετε και να της λέτε πόσο την αγαπάτε σε κάθε ευκαιρία που σας δίνεται!
Εγώ έκανα την μαμά μου από καρκίνο στο μαστό με μεταστασης 50 διάβασα το κείμενό και τα δάκρυα ? τρέχανε από μόναους κουράγιο και δύναμη κορίτσια
poso se nio8o!!!exasa tin manoula prin 6 mines peripou apo karkino tou stomaxou!palepse 9 mines kai antimetopise tin mia anapodia piso apo tin alli!den antekse allo i kardoula mou!eyxomai na min to zisoyn alloi!einai tromero na perimeneis na ksepixisei i mana sou!kai ego auto ton kouventa tis eipa na fygei na ksekourastei alla den mporousame na tin paroume spiti dystyxos!den mporouse kan na mou apantisei apo tis polles morfines kai den afise aneggoxto oute to dakry tis...kitrino opos ta matakia tis kai to derma tis!tis ta peirakse ola!kali dynamh!49 eton efyge!
Έχει 15χρονια που έχασα τον πατέρα μου. Απο τότε και μόνο με την σκέψη ότι μπορεί κάποια μέρα να ''φύγει'' και ή μαμά μου τρελλαινομαι! Σαν τη μαμά δεν έχει!!
Σε λίγες μέρες θα κλείσουν 10 χρόνια......Δεν έχει αλλάξει τίποτα απο αυτά που περιέγραψες τόσο δυνατά και που με χαρακτηρίζουν 100%!!!!! Σαν να περιέγραφες τη ζωή μου και της αδερφής μου!! Πολλές φορές κοιτάζω το όμορφο προσωπάκι του γιου μου και κλαίω που η μαμά μου δεν έζησε τέτοια χαρα!! Καμία χαρά!! Μόνο νοσοκομεία , θεραπείες και εξετάσεις. Να χαίρεσαι το παιδάκι σου γλυκιά μου. Είμαι σίγουρη ότι μας καμαρώνουν από εκεί ψηλά!!!!
αχ!αχ!αχ! ποσο σε καταλαβαινω κοριτσι μου!!! εχασα την μαμα μου ξαφνικα πριν απο 9 μηνες και ειναι σαν να ακουω εμενα μεσα απο το κειμενο σου.εχω και εγω μπλοκ και λεγαται το στεκι της σοφιας αν θες γραψε μου να τα λεμε.εκλαιγα με λυγμους οση ωρα διαβαζα.ευτυχως εχης την αδερφη σου οπως και εγω και δεν θα εισαι τοσο μονη αλλα η αγκαλια της μανας δεν αναπληρωνεται με τιποτα!!! σε φιλω!!!
Εχασα τη μαμα μου πριν 11 μηνες... δεν μπορω να πω τιποτα αλλο παρα το οτι μιλησες με οσα εγραψες μεσα απο τη ψυχη μου... σαν να βλεπω σε λεξεις αυτα που βιωσα και βιωνω... ο Θεος να τις αναπαυσει....οι μανουλες μας σιγουρα αυτο που θα ηθελαν ειναι να ειμαστε δυνατες και γερες.... κι οπως λεει η πιστη μας... ο Θεος παιρνει τους αγγελους του διπλα στην καλυτερη πνευματικη στιγμη τους...
Δε σε ξέρω άλλα διαβάζοντας το νόμιζα οτι μιλας για εμας, οτι έχω σκεφτεί το είδα γραμμένο απο εσένα, ενα πράγμα θέλω να ρωτησω, την ειδες στον ύπνο σου, εχεις νιώσει την παρουσία της με τον οποιοδήποτε τροπο; Κατι που να σε εκανε να καταλαβεις οτι ειναι διπλα σου;
Εγώ τον Φεβρουάριο του 14 έχασα τον μπαμπά μου και τον Οκτώβριο του 14 την μαμά μου από καρκίνο μεσα σε 2 μήνες.Νιώθω ότι ξεριζώθηκα,μου λελιπουν πολύ και οι 2,αλλά περισσότερο η μαμά,χωρίς να σημαινει ότι δεν λάτρευα τον μπαμπά.Μόνο τον ύπνο έχω τώρα να τους μιλάω.τους έχω δει αρκετες φορες και ήτα πολύ ζωντανό,αλήθεια.Μια φορά ξύπνησα από το χέρι που μου χαιδευε ο μπαμπάς και πρόσφατα ξύπνησα από την αγκαλιά της μαμάς!!Δεν περιγράφεται ο πόνος ,ήταν και οι δύο νεώτατοι 59 ετών. Μεγάλο το κενό,όποιος το έχει ζήσει καταλαβαίνει.Με τρελανε η κοπέλα που έγραψε την ιστορία,διάβαζα και έκλαιγα.Δεν φαντάζόμαστε πόσο δεν ήθελαν να μας πληγώσουν!!!εμένα η μαμά μου μόλις έμαθε ότι μάλλον έχει καρκίνο-την αλήθεια δεν προλάβαμε να της την πούμε- είπε"ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ" και το τελευταίο 3μερο της ζωής της ενώ ημασταν και τα 3 παιδια εκει όλη μερα,διάλεξε να φύγει τη στιγμή που εγω εφευγα από το δωμάτιο και τα αδελφια μου να κοιμούννται δίπλα!ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ! Να μην μας αφήσει στο μυαλό την εικόνα ότι ξεψυχάει,απλά ότι κοιμάται... Τι πόνος Θεέ μου... Τουλάχιστον είναι με τον άντρα της...
Ράγισε η ψυχή μου διαβάζοντας. Ζω, κοιμάμαι και ξυπνάω μ' αυτό τον εφιάλτη, μην χάσω τη μανούλα μου γιατί είναι άρρωστη. Πόσο δύσκολο είναι Χριστέ μου, μόνο με την ιδέα τρελαίνομαι.
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΛΥΚΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ.ΕΔΩ ΚΑΙ 1,5 ΧΡΟΝΟ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ΟΣΟ ΤΟΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ.ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ.Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ.ΕΜΕΝΑ ΗΤΑΝ 44 ΕΤΩΝ.ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ.
σπαει κοκαλα.................
Απλά κλαίω!!! Κλαίω γιατί είναι σαν να διαβάζει κάποιος την ψυχή μου. Κλαίω γιατί ζήσαμε κι εμείς τα ίδια με τον κ@λοκαρκίνο που δεν την άφησε να ηρεμήσει ούτε για μία στιγμή στα 4,5 χρόνια. Προχθές κλείσαμε 2 χρόνια.... Η μόνη μας διαφορά ήταν ότι εμάς τουλάχιστον είδε τα εγγόνια της... Πέθανε στα χέρια της μικρής αδερφής της αφού και η θεία μου της είπε φύγε και μην στεναχωριέσαι για μας! Κοίτα το καλύτερο για σένα. Εύχομαι να υπάρχει ένα γκρουπ μαμάδων στον ουρανό και να συζητάνε για μας...
Έχασα και εγώ την μαμά μου από καρκίνο και σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ...ξέρω πως είναι να νιώθεις αυτήν την απερίγραπτη έλλειψη του στηρίγματός σου...αυτό το κομμάτι της ζωής σου που χάθηκε...αυτή τη μοναξιά...τον θυμό τον πόνο και την λύπη που νιώθεις σε κάθε χαρά σου και να είσαι σίγουρη πως η μαμά σου θα είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα σου χωρίς εσύ να το καταλαβαίνεις θα σε στηρίζει και ΠΑΝΤΟΤΕ και θα σε ΒΛΕΠΕΙ!!!
Δεν μπορώ ούτε να μιλήσω αυτή τη στιγμή. Έχασα την μητέρα μου ακριβώς έναμιση χρόνο. Τη έχασα χωρίς να το περιμένεις κανείς μέσα σε 5 ώρες. Για εμένα είναι σαν να έφυγε όλη η ζωή. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 22 μηνών παιδάκι...η μητέρα μου ήταν 29 έτων δεν παντρεύτηκε ποτέ της, ούτε σχέση έκανε....δεν ήθελε γιατί ο μόνος σκοπός της ήμουν εγώ. Πλέον είμαι 45 και ή μητέρα έφυγε σε ηλικία 73 ετών....νιωθώ τελείως μόνη άσχετα εάν έω την δική μου οικογένεια, για εμένα ήταν αλλά και είναι όλος ο κόσμος. Για εμένα ήταν η μάνα μου, ο πατέρας μου, η αδερφή μου ( δεν εχω αδέρφια ) η καλύτερη μου φίλη. Σε καταλαβαίνω απόλυτα Βούλα όπως και όλες που χάσαμε ένα τόσο αγαπητό πρόσωπο όπως είναι η μάνα. Να'σαι καλά και να την θυμάσαι......και φυσικά σε καμαρώνει και σε βλέπει κάθε στιγμή και κάθε λεπτό.
Πωπω τι μου ήρθε κ άνοιξα πάλι το χαζοκινητο πριν κοιμηθώ;κ έπεσα εδώ πάνω;Δεν φαντάζεσαι τι μου έκανες τώρα....Είναι όλα όσα Θέλω να γράψω ακριβώς για την δική μου μαμά όλα όσα σκέφτομαι όλα όσα της συνέβησαν κ όλα όσα ένιωθα κ νιώθω.Είναι σαν να διαβάζω....εμένα.Έχω πει ακριβώς την ίδια φράση κ δεν περιμενα να το δω γραμμένο...θα έδινα τα πάντα για λίγα λεπτά ακόμη μαζί της τώρα.ζηλεύω τόσο πολύ όσους την έχουν!
ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟ ΚΕΝΟ ΜΕΓΑΛΟ........ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ...ΝΑ ΕΙΣΕ ΓΕΡΗ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΣΟΥ!!!!!!!
Να ηξερες ποσο σε νιωθω...... ειναι ολες μου οι σκεψεις εδω κ 3 1/2 χρονια. Εχασα κ εγω την μανουλα μου απο καρκινο δυο μηνες πριν φερω το τριτο μου παιδι στον κοσμο. Τιπ. δεν ειναι ποια το ιδιο χωρις εκεινη, καθε χαρα την επισκιαζει η απουσια της. Εμαθα για το μωρακι μου λιγο καιρο μετα απο οταν μας ανακοινωσαν οι γιατροι την αρρωστια της. Ολοι ειπαν πως το μωρακι μου δεν ηρθε τυχαια μια κ ηρθε πολλα χρονια αργοτερα απο τα αλλα του αδερφια. Ολοι ειπαν πως εχανα εναν απο τους σημαντικοτερους ανθρωπους στην ζωη μου κ ΕΚΕΙΝΟΣ μου εστειλε αυτο το μωρο για να μπορεσει να απαλυνει τον πονο μου. Εκλαψα, πονεσα, επαιζα θεατρο πως ολα θα πανε καλα για να μην καταλαβει τιπ., ενιωσα πολλες τυψεις, που δεν μπορουσα τον τελευταιο καιρο να ειμαι απολυτα κοντα της οπως θα ηθελα. Παιρνω δυναμη κ συνεχιζω με την ελπιδα πως εκει που ειναι τωρα, εχει για συντροφια της το μικρο μου φασολακι κ εκεινο τωρα ποια δεν ειναι μονο του εχει την γιαγια του κοντα του να το φροντιζει. Μ' αυτες τις σκεψεις παιρνω κουραγιο κ μαλακωνω τον πονο μου για την απουσια της. Γλυκια μου σου ευχομαι οτι καλυτερο για την οικογενεια σου κ να εισαι γερη να θυμασε την μανουλα σου!!! Πιστευω πως αν βλεπουν, σιγουρα θα ηταν περηφανη για σ'ενα!!!
Δεν μπορώ να πω τίποτα!!!! κλαίω.......σίγουρα σε βλέπει και σε καμαρώνει...
Klaio san mikro paidi...ragise I kardia mou...
ειμαι στη δουλεια και κλαιω αυτο θα πω μονο.Κλαιω γιατι οποιος δεν εχει χασει την μαμα του δεν μπορει να καταλαβει...εγω μαμα δεν γνωρισα ειχα ομως μια γιαγια-μαμα που ηταν πανω απο ολα μαμα με τα ολα της.Την εχασα πολυ προσφατα και ο πονος μεγαλος,ηταν σαν να εχασα την μαμα μου.Οποτε μπορω να σε καταλαβω απολυτα,ποσο μαλον εσυ που την εχασες σε μια τετοια ηλικια και με ολα αυτα που βιωσες.Καλα κανεις και τα βγαζεις απο μεσα σου,και πηαγινε και σε καποιον ειδικο το ιδιο σκεφτομαι να κανω και εγω θα βοηθησει πολυ.Να την σκεφτεσαι παντα και ειμαι σιγουρη οτι θα ειναι παντα διπλα σου εστω και ετσι
Δεν μπόρεσα να το διαβάσω όλο.... προσπαθώ ακόμη να σταματήσω το κλάμα... Η μαμά μου έφυγε πριν έναν μήνα και 10 μέρες... 4 χρόνια πολεμούσε με τον καρκίνο κι αυτή, σαν την μαμά σου... και στις 24 Δεκεμβρίου μας άφησε... τις τελευταίες μέρες ήταν σε κώμα... τις 4 τελευταίες μέρες... 4 χρόνια ήμουν μαζί της... μέρα νύχτα... την φρόντιζα... της μαγείρευα... τους τελευταίους μήνες έκανε μετάσταση στον εγκέφαλο και δεν μπορούσε να περπατήσει... την έπλενα, την βοηθούσα να ντυθεί και να ξεντυθεί, της έβαζα πυζάμα... την βοηθούσα να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και ξάπλωνα κι εγώ δίπλα της για να είμαι εκεί ότι με χρειαστεί... έπρεπε τις τελευταίες μέρες να μπει στο νοσοκομείο εδώ στη χώρα που βρίσκομαι.. και Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου στις 5 το πρωί με πήραν να 'ρθω εκεί γιατί δεν γινόταν άλλο, δεν ηρεμούσε από τους πόνους και τις παραισθήσεις... όλο το βράδυ όμως μιλούσε για 'μένα στις νοσοκόμες, πόσο περήφανη ήταν και πόσο ήθελε να συνεχίσω την σχολή μου και πόσο καλά την φρόντισα... ήρθα και δεν με αναγνώρισε μέχρι να φτάσω εκεί... 3 στιγμές είχε που επανήλθε, η μία από αυτές ήταν για'μας και μόνο.... με πήρε αγκαλιά, μου έδωσε 4 φιλιά και της είπα ότι την αγαπάω... και μου είπε κι εγώ σε αγαπάω... μου είπε φοβάμαι... και της είπα κι εγώ φοβάμαι.... δεν ήθελε να φύγει... πολεμούσε με νύχια και με δόντια, για'μένα.... για να μην μ'αφήσει μόνη μου.... για να συνεχίσω τις σπουδές μου.... κι εγώ πολεμούσα μαζί της γι'αυτήν... γιατί ήταν η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η καλύτερη μου φίλη, η αδερφή μου, η δασκάλα μου, τα πάντα μου.... τώρα νευριάζω περισσότερο απ'ότι νευρίαζα πριν αν κάποιος πει κάτι άσχημο για μία μαμά.... γιατί δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος σαν την ΜΑΜΑ.... πολύ πόνος........
οσο σε διαβαζα ηταν σαν τα ξαναζουσα ολα....εκλεισαν 2 χρονια χωρια της και ειναι το ιδιο δυσκολα οπως την πρωτη μερα.....
Και γω έχασα τη μανούλα μου πριν 2 χρόνια. Τα κείμενα σας κορίτσια τρομερά συγκινητικά.. Αν έχεις ζήσει και την εμπειρία ,ένα παραπάνω. Έκλαψα και κλαίω. Πολύς πόνος να μην μπορείς να ξαναφωνάζεις ''Μαμάα''
Τι μπορώ να γράψω μετά από αυτά που διάβασα??? Μόνο δάκρυα κυλούν στα μάτια μου. 'Εχασα κι εγώ την μητέρα μου πριν δύο χρόνια... απο΄ καρκίνο, τον Μάρτη και είχε το όνομα σου..Εχω κι εγώ μια αδερφή και μεγαλώσαμε χωρίς μπαμπά οι τρεις μας, πολλές σκηνές (για να μην πω όλες) μοιάζουν σαν να τις έγραψα εγώ..όταν έκανε τις χημειοθεραπείες για παράδειγμα και έπεσαν τα μαλλάκια της, περίμενα όταν την δω πως θα σοκαριστώ (φυσικά δεν θα το έδειχνα) Κι όμως ΄μολις την είδα άστραψαν τα μάτια μου από χαρά και έκπληξη... Την έλεγα μπεμπίτσα γιατί έμοιαζε με μωράκι που δεν είχε βγάλει ακόμη μαλλιά..την έλεγα ξωτικό και γελάγαμε.. Τελικά η μάνα είναι μόνο μία και η ομορφιά της ψυχής της δεν συγκρίνεται ούτε με όλα τα μαλλιά και τα φτιασίδια του κόσμου!!! Ημουν σίγουρη πως θα το ξεπεράσει... Για το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι πως δεν υπήρξα τόσο δυνατή για να την στηρίξω όσο εσύ.. Δεν μπορούσα να ενημερώνομαι από τους γιατρούς,δεν μπορούσα να κάθομαι παρα πολλές ώρες στο νοσοκομείο γιατί απλά μετά από λίγο δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου και ξέσπαγα μπροστά της... κι εκείνη όπως λες ενώ υπέφερε μου έπιανε το χέρι και μου έλεγε μην κλαις παιδάκι μου κι αν πάθω κάτι να είστε δεμένες με την αδερφούλα σου..να προσέχετε η μία την άλλη..και τότε έκλαιγα πιο πολύ.. Και δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν είχα καθόλου δύναμη να την στηρίξω,δύναμη να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.. Την τελευταία μέρα την είδα πολύ ταλαιπωρημένη, είχα παψει πια να ρωτάω το οτιδήποτε τους γιατρούς,κι αυτό γιατί δεν σέβονται τον πόνο σου και στα λένε όλα ωμά χωρίς ίχνος ανθρωπιάς... Θα πεθάνει σύντομα λέγανε χωρίς τίποτα το παρηγορητικό.... Ακόμη και μία συμμαθήτρια μου,που είχαμε χαθεί για χρόνια και την συναντησα τυχαία στο νοσοκομείο που ήταν η μαμά μου, (ήταν νοσηλεύτρια η συμμαθήτρια μου στο συγκεκριμένο νοσοκομείο) όταν πήγα να μου πάρουν δείγμα για αιμοπετάλια που χρειαζόταν η μαμά μου, ήταν και εκείνη μαζί (η συμμαθήτρια μου) με ρώτησε πως τα βλέπω τα πράγματα?? (μια κοπέλα που ήταν τόσο ευαίσθητη όσο εγώ παλιά) της είπα η μαμά μου είναι δυνατή και θα τα καταφέρει, έχω πίστη σε αυτήν.. και μου απάντησε ψυχρά... με τόσο αιματοκρίτη??? Δεν το βλέπεις πως πεθαίνει??? Ηθελα να σηκωθώ επάνω να ουρλιάξω, να φωνάξω να τα σπάσω όλα... πού πήγε η ανθρωπιά??? Η συμπαράσταση??? Η ευγένεια?? Η ευαισθησία???? Πού??? Την τελευταία μέρα λοιπόν την είδα ταλαιπωρημένη, της κρατούσαμε τα χέρια από την μία μεριά εγώ από την άλλη η αδερφή μου... κάτσαμε αρκετές ώρες..πότε κλαίγαμε πότε θυμόμασταν στιγμές που ζήσαμε οι τρεις μας (εκείνη κοιμόταν) κάποια στιγμή μου σφίγγει το χέρι και μου λεει '' Σε παρακαλώ πηγαίντε σπίτι θέλω να ηρεμήσω..θέλω να κοιμηθώ και δεν μπορώ αν είστε δίπλα μου... Πίστεψε πως ήθελε όντως να ησυχάσει, να ξεκουραστεί,να κοιμηθεί.. μα μετά θα ξύπναγε και πάλι θα ήμουν δίπλα της... Μετά από μισή ώρα που φύγαμε από το νοσοκομείο μας ειδοποιησαν πως η μαμά μας έφυγε!!! Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί,άλλαξα πόλη! ΅Εφυγα από την Αθήνα!! Ο πόνος μεγαλώνει αντί να απαλύνει έστω λίγο!!! Γιατί μαζί με τον πόνο της απώλειας, που στην αρχή καλείσαι να συνειδητοποιήσεις και να πορευτείς με αυτό, μετά εκτός από αυτό έχεις και το ότι σου λείπει κάθε μέρα και παραπάνω από την προηγούμενη!!!! Δεν ξέρω πως θα μπορέσω να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς εκείνη!!! Σκέφτομαι και εγώ τον γάμο μου, ή όταν κι εγώ γίνω μανούλα...σκέφτομαι πως τίποτα δεν θα μπορώ να χαρώ..πως τα πάντα έχουν χάσει το νόημα τους χωρίς εκείνη!!!! Οπως καταλαβαίνεις, σε νιώθω απόλυτα!!! Είναι τουλάχιστον παρηγορητικό να ξέρουμε πως κάπου στον κόσμο τα περναει και άλλος (που μακάρι να μην τα πέρναγε κανείς) και νιώθει όπως ακριβώς εμείς... Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που μπορούν να μας καταλάβουν.. θα μου πεις..τι να το κάνεις??? Εκείνη δεν θα γυρίσει... Κι όμως δεν έφυγε ποτέ!!! Την κουβαλάω πάντα μέσα μου... Κλέινω με κάτι που διάβασα και μου άρεσε πολύ:Ο θάνατος δεν είναι τίποτα... Είμαι ο ίδιος.. κι εσύ ο ίδιος είσαι.. Ο,τι ήμασταν ο ένας για τον άλλο είμαστε ακόμα.. Να με ονομάζεις όπως πάντα. Μίλα με μένα σαν άλλοτε..Γέλα με όσα γελούσαμε μαζί.. Λέγε τ' όνομά μου στο σπίτι χωρίς αχτίδα λύπης.. Η κλωστή δεν κόπηκε στο νήμα.Γιατί να είμαι έξω από την σκέψη σου? Επειδή δεν έιμαι στο οπτικό σου πεδίο? Οχι δεν είμαι μακριά σου.. Είμαι μόνο στην απέναντι μεριά του δρόμου....Καλό κουράγιο να χαίρεσαι το παιδάκι σου και την οικογένεια σου!!!!
Μία από τα ίδια!στα 51 της αρρώστησε. 19 ήμουν εγώ με δύο μεγαλύτερες αδερφές και τον μπαμπά μας.40 μέρες στο νοσοκομείο σε διαφορετική πόλη από αυτή που ζούμε, μέχρι να διαγνώσουν την αρρώστεια. χειρουργείο και χημειοθεραπείες. και μεις εκεί...δίπλα της!στιγμή δεν την αφήσαμε μόνη της, με βάρδιες. μετά ήρθε η μετάσταση και πάλι χημειοθεραπείες και νοσοκομεία. εμείς να την βλέπουμε να σβήνει και να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα..μέρα νύχτα δίπλα της...να της πιάνουμε το χέρι και να κάνουμε τον καραγκιόζη μήπως και χαμογελάσει λίγο....μας έλεγε και μας...ότι στεναχωριέται για μας....η μόνη της έγνοια ήμασταν...της έλεγα "γίνε καλά για να πάμε βόλτα,να πάμε στην πόλη που σπούδαζα...να κάνουμε πολλά μαζί" και απαντούσε "νομίζεις πως δεν προσπαθώ, πως δεν θέλω να γίνω καλά....για σας.!"για μας άντεξε δύο χρόνια....στα 53 της έφυγε...ηρέμησε...!μας λείπει πολύ!!!μου λείπει πολύ...4,5 χρόνια από τότε και δεν το έχω συνειδητοποιήσει....μου λείπει το γέλιο της, το άγγιγμα της, τα χάδια της...καμιά φορά νιώθω το άγγιγμα της αλλά δεν θα την ξαναδω και αυτό πονάει....φωναζω μαμα και δεν παίρνω απάντηση....πονάει...πονάει πολύ!!!
Δεν μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου...Η μαμα σου θα ειναι περηφανη για σενα και για την αδερφη σου μπορει να μην ειναι το σωμα της κοντα σας αλλα η ψυχη της θα ειναι παντα διπλα σας.κομματι της δικης σας ψυχης να ειστε γερες να χαιρεσαι το παιδακι σου και να εισαι παντα μα παντα καλα και ευτυχισμενη οπως θα σε ηθελε η μαμα σου
πραγματικά έκλαψα με το κείμενο σου κοπελιά, δεν μπορώ καν να σκευτώ τι ζωή μου χωρίς την μαμά μου... μακαρι όλες οι μανούλες του κόσμου να ζούσαν για ΠΑΝΤΑ!
Den thelw na grapsw to poso polutimi einai i manoula mou gia mena k egw dioti k emeis biwnoume duskoles katastaseis...eilikrina meta apo auto to keimeno klaiw klaiw klaiw me ligmous..na exeis dunami k na eisai dunati an k auto einai toso sxetiko...tremw gia tin diki mou mama k thelw kathe mera na tin xairomai alla den mporw giati eimai sto eksoteriko k ayto to kanei duskolotero...pffff igeia mono auto kai dunami na prosferoume stigmes sta paidia mas..
οσο χρονων κι αν εισαι οταν χασεις την μαμα σου νιωθεις την ορφανια....ειλικρινα λυπαμαι....εμενα η μαμα μου ζει ακομη...ειναι 65 χρονων....κι οσο την βλεπω να μεγαλωνει τρεμω....τρεμω που εχει ξεκινησει η αντιστροφη μετρηση....παραλληλα νιωθω ευλογημενη απο τον Θεο που την εχω ακομη.λυπαμαι κοριτσι μου....ειλικρινα......
Καλο μου κοριτσι... διαβαζα την ιστορια σου και πραγματικα μου εφερες στο μυαλο όλα αυτα τα συναισθηματα που ενιωσα οταν εχασα τον μπαμπα μου απο καρκινο στα 18 μου και την μαμα μου 3 χρονια μετα..και οι 2 εφυγαν μεσα στα δικά μου χερια μεσα στο σπιτι μας. Τα περασα και εγω ολα αυτα και δυστυχως χωρις να εχω αδερφια για να μοιραζομαστε τα ιδια βιωματα. Ομως ειχα καλες φιλες που με στηριξανε και ήταν πολυ σημαντική η βοηθεια τους οταν τους εχασα. Μπορώ να σε καταλάβω οταν γραφεις για μια υπεροχη μανα που σου ειπε μη εχοντας αλλο κουραγιο, τσακισμενη απο την ασθενεια οτι δεν ηθελε να κλαις.. και εμενα ο μπαμπας μου μια μερα πριν φυγει, εκει που ειχε σταματησει να τρωει και να πινει, για την κορη του και μονο ηπιε ενα ποτηρι γαλα, το υστατο!Μονο και μονο για να δωσει λιγη χαρα στο 19 χρονων κοριτσακι του που του ζητουσε με δακρυα στα ματια να κανει την υπερβαση και εκεινος απλα ανοιξε τα ματια του και το εκανε ζητωντας μου απλα να προσεχω τη μαμα μου οταν εκεινος δε θα υπαρχει πια..και την επομενη, μας φωναξε με τη μαμα μου και μας κρατησε τα χερια και εσβησε ηρεμα σαν ενα μικρο σπουργιτη στο σπιτι μας.. Και 3 χρονια μετα η ζωη, μου παιρνει το δευτερο στηριγμα μου, που πλεον ειχε γινει ο κοσμος μου ολος γιατι το ειχα υποσχεθει σε εκεινον.. μια μερα μετα την ημερα των γενεθλιων μου. Μετα βιας μπορεσε να περπατησει λογω ασθματος μεχρι το ζαχαροπλαστειο της γειτονιας, 300 μετρα απο το σπιτι μας για να μου παρει μια τουρτα και να μου ευχηθει χρονια πολλα. Και εγω γυριζοντας απο τη δουλεια, την κατσαδιασα που εκανε τοσο κοπο και εβαλε τον εαυτο της σε αυτη την ταλαιπωρία για να σβησω 2 κερακια..Εξαλλου ήταν κατι που ειχα σταματησει να το κανω απο τοτε που εχασα τον μπαμπα μου. Εκεινη επεμενε και ηθελε να τα σβησω και ειχε ετοιμασει και δειπνο. Και μολις τα εσβησα μετα απο 1 ωρα, ξεψυχησε στα χερια μου χωρις να προλαβω να κανω τιποτα..Και ομως, αυτα τα 2 κερακια τα εχω 11 χρονια τωρα και τα κοιτω καθε χρονο στα γενεθλια μου για να νοιωθω οτι την εχω κοντα μου εστω και για λιγο.. Κρατώ το αγαπημενο της μπλουζακι και νομιζω οτι την εχω αγκαλια, το μυριζω και παιρνω μια ''τζουρα'' μαμας , κοιταζω τη φωτογραφια της και ευχομαι να μου πει κατι, να μου μιλησει.. Δεν τους ειχα διπλα μου οταν παντρευτηκα, και η ειρωνια ειναι οτι η μαμα μου λιγους μηνες πριν φυγει ετοιμασε τα παντα για το γαμο της ανηψιας της.. Ηταν ολα τοσο τελεια και με τοσο μερακι φτιαγμενα που μπορω να πω οτι τα ειχα ζηλεψει με την καλη εννοια. ''Στο δικο σου γαμο κορη μου, αγγελους θα σου φτιαξω, ολα στολισμενα θα στα εχω!''.. Στο γαμο μου ειχα τον μοναδικο αγγελο της ζωής μου διπλα μου, τον αντρα μου που εκανε τα αδυνατα δυνατα να μην νιωθω την ελλειψη της. Τα ειχε ολα στολισμενα ... ομως ηταν αποντες σωματικα, οχι ψυχικα..ενιωθα την παρουσια τους καθε λεπτο μεσα στην εκκλησια. 20 μερες πριν μαθω για την πρωτη εγκυμοσύνη μου την ειδα στον υπνο μου και μου ''ανηγγειλε'' το 1ο μου παιδι, και οτι θα κανω και δευτερο.. Εχω 2 υπεροχα μικρα παιδακια. Μακαρι να μας αξιωσει ο Θεος, να τους μοιασουμε και να προσφερουμε τοσα οσα λαβαμε και εμεις απο εκεινους, τοση αγαπη, τοση αγνη αγαπη.. Να συνεχισουμε το εργο τους στα εγγονια τους και ας μην ειναι κοντα μας, γιατι ειναι δυσκολο εργο να μεγαλωνεις παιδια... Ας μας βλεπουν απο εκει ψηλα χαμογελώντας!
ειμαι 31 χρονων,εχω δυο παιδακια κι η μαμα μου ειναι 55 χρονων....απο τα 52 της παλευει με τον καρκινο....τις δυο φορες βγηκε νικητρια αυτη ειναι η τριτη φορα,η τριτη μαχη που δινει.....δεν ξερω αν θα τα καταφερει,δεν ξερω τι θα κανω χωρις αυτην.....κι εμεις μεγαλωσαμε χωρις τον μπαμπα μας,εχοντας μονο η μια την αλλη....κι εγω ημουν 11 χρονων οταν χωρισαν οι δικοι μου....κ μειναμε οι 4 μας...οι αδερφες μου,εγω κι η μαμα μας...ουτε η μαμα μου ξαναεφτιαξε την ζωη της....δουλευε σκληρα για να μας μεγαλωσει....καθε βραδυ οταν κοιμουνται ολοι κλαιω,κλαιω,κλαιω.....οπως τωρα που διαβασα το κειμενο σου.....δεν μπορω καν να φανταστω πως θα ειμαι χωρις αυτην,μου ειναι αδιανοητο.....δεν ξερω τι να σου πω για να νιωσεις καλυτερα....δεν θελω να σου πω ψεματα....ειναι τοσο σκληρο που σου ευχομαι μονο κουραγιο κτιποτα αλλο.....
Δν μπορω να σταματσω το κλαμα. Τα λογια σου με αγγιξαν τοσο πολυδν ξερω τι θα κανω αν καποια στιγμη χασω την μαμα μου δν τηςς λσω συχνα οτι την αγαπαω ειδικα μετα τον θανατο του πατερα μου ειμαι πιο ψυχρη με ολους αλλα ζημερα θα της το πω οπως περιγραφεις εσυ την μαμα σου ετσι ειναι κ η δικη μου παντου σε ολα μαζι παντου βοηθεια να σε εχει ο θεοσ καλα κ σενα κ ολες τις μανουλες του κοσμου
exo kai ego poli adinamia sti mama mou kai afti ti stigmi pou diavasa tin istoria klaio min mou pathi kati.
Αχ γλυκειά μου...αχ...
23/10/ 2010 η τελευταια μερα της μαμας μου τοτε που και εγω απωσα το χερι μου τη χαιδεψα τη φιλησα και της ειπα φυγε τωρα μανουλα κουραστηκες πηγαινε να ξεκουραστεις.Λιγς ωρες μετα εφυγε εγω δεν ημουν εκει ειχα φυγει για λιγο γιατι ημουν εγκυος 9 μηνων.17 μερες μετα γεννησα το γιο μου τη μτεψυχωσ τη μετενσαρκωση της μανουλας μου
Απλα υπεροχο κειμενο... Σε "ενοιωσα'' τοσο πολυ... Να ειστε γεροι να την θυμαστε...
Έχω τρομερό δέσιμο με την μαμά μου....Τρέμω,ειλικρινά, αυτές τις μέρες που περιγράφεις...την ζωή χωρίς εκείνη..Χωρίς το χάδι,την αγκαλιά,την συμβουλή,την παρουσία της...
Εδώ και έξι μήνες έχω φύγει μακριά από την μαμά μου για ένα καλύτερο μέλλον....όταν έφυγα έμαθα πως είμαι έγκυος τώρα είμαι στον όγδοο μήνα και δεν την έχω δει...σήμερα μου έστειλε ένα δέμα με κάποια πραγματάκια για το σπίτι τα δικά της πράγματα ξέρω ότι δεν έχει χρήματα να με βοηθήσει και ότι μπορεί να κάνει το κάνει μου λείπει πάρα πολύ και διαβάζοντας το κείμενο σου συγκινήθηκα πολύ...στεναχωριέμαι για αυτήν για την δύσκολη οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζει και δεν μπορώ να κάνω κάτι και στεναχωριέμαι που δεν είναι εδώ σε αυτήν την τόσο σημαντική φάση της ζωής μου...μέσα από το κείμενο σου βγάζεις την αγάπη της μητέρας που είναι ανεκπλήρωτη....
το πρωί τσακώθηκα με τη μαμά μου, τώρα διαβάζω την ιστορία σου και κλαιω από τύψεις...
καλημέρα δεν σε γνωριζω αλλα τα λογια σου μου φανηκαν τοσο οικεια , εγω εχασα την μαμα μου οταν ημουν 10 χρονων.....ευτυχως ειχα διπλα μου πολλους ανθρωπους και παρα πολυ αγαπη εναν πατερα που θυσιασε τα παντα για εμενα και την αδερφη μου θειους θειες ακομη και οικογενειακους φιλους....ομως κανεις δεν μπορεσε να αναπληρωσει την αγκαλια της μαμας μου τα χαδια της τα λογια της ολα αυτα που δεν τα θυμαμαι και παρα πολυ γιατι δεν εχω πολλες αναμνησεις απο εκεινη τα χρονια περασαν πονος γλυκανε αλλα ποτε δεν εφυγε. πριν μερικα χρονια παντρευτηκα δεν ηταν εκει παλι ο πονος μεγαλωσε γιατι δεν την ειχα διπλα μου ομως πριν 1 1/2 χρονο εγινα και εγω μανουλα ο πονος μεγαλωσε πιο πολυ μου ελειπε αν και με πολλους ανθρωπους διπλα μου δεν εχω εκεινη να με συμβουλεψει να ετοιμασουμε τα πραγματα του μωρου να με μαλωσει να αγκαλιασει το αγγελουδι μου να μου μαθει να του μαγειρευω ομορφα. ομως ειμαι τωρα εγω μανουλα και θελω να ειμαι δυνατη για το αγγελουδι μου και πιστευω οτι η μαμα η μαμα σου αλλα και ολες οι μανουλες κι ας εχουν φυγει απο κοντα μας ειναι παντα διπλα μας και μας δινουν δυναμη αν και η μητερα μου εχει πεθανει πολλα χρονια ποτε δεν εχει φυγει απο κοντα μας γιατι παντοτε την θυμομαστε και παντα την αναφερουμε οποτε πιστευω οτι τετοιοι αναθρωποι ειναι παντοτε διπλα μας! σε ευχαριστω για τα ομορφα λογια σου και να χαιρεσαι την οικογενεια σου
σου στελνω την πιο μεγαλη μοy αγκαλια. ετσι αυθορμητα, σαν να σε ξερω χρονια!! πως να μην ειναι περηφανη για σενα!!
βουλα μου,τα λογια σου ηταν τοσο συγκινητικα.μου ξυπνησες τον μεγαλυτερο μου φοβο!να μην χασω την μαμα μου!βλεπεις μονο αυτη εχω!εχασα τον μπαμπα μου προσφατα κ φοβαμε τι θα κανω χωρις αυτην!πιστευω πως εκει που ειναι σε βλεπει κ ειναι περιφανη για σενα!χαιρεται για σενα κ το αγορακι σου.να εισαι παντα καλα και γερη!
TREIS MHNES POY H DIKIA MOY MANOYLA EFYGE APO KONTA MAS....O PONOS MEGALOS....TA TELEYTAIA 7 XRONIA LOGO AL/HAIMER DEN ME MILOYSE KAN...DEN XERW AN ME GNWRIZE, MONO KAPOIES FORES ME KOITOYSE KAI NOMIZA PWS ME KATALAVENE...THN TAIZAME..THN KANAME MPANIO (HTAN KATAKOITH 5 XRONIA )PANW STO KREBATI OLA AYTA...7 XRONIA EKLEGA POY EIXA MANOYLA ALLA DEN EIXA...TWRA KLAIO{ ENW XERW PWS XEKOYRASTIKE }GIATI KAI ETSI OPWS THN EIXA YPHRXE STHN ZWH MOY EGWISTIKO TO XERW ALLA O THANATOS THS MANAS EINAI MEGALO KENO STHN ZWH MAS.
Καταπληκτικό, πολύ συγκηνητικό το κείμενο σου Βούλα...πραγματικά κι εγώ συγκινήθηκα τόσο πολύ γιατί είναι σαν να μιλάς στην ψυχή όλων αυτών των ανθρώπων που έχουν ή θα ήθελα να έχουν μια τόσο ιδανική σχέση με τους γονείς τους και κυρίως με τη "μαμά" τους. Κι εγώ ως μαμά θα ήθελα να πετύχω μια σχέση παντοτινής αγάπης και δεσίματος με τα παιδιά μου μέχρι το τέλος της ζωής μου. Θα ήθελα να είναι πάντα γερά τα παιδιά μου και ψυχολογικά και πνευματικά σε ότι κι αν συμβεί και σε όλες τις προκλήσεις. Εύχομαι όλες οι μαμάδες να καταφέρουν να δούν τα παιδία τους όπως επιθυμούν!!
μονο να ηξερες ποσο σε καταλαβαινω δεν μπορω να σταματησω να κλαιω .....ειναι ολα αυτα που νιωθω ειναι ολα αυτα που εχω χαραγμενα στην καρδια μου εδω κ 2 1/2 χρονια απο οταν εχασα την μανουλα μου. Δυο μηνες πριν φερω το τριτο μου παιδακι στον κοσμο. Παλεψε με τον καρκινο για μηνες αλλα δεν τα καταφερε. Ειναι τοσα που θα ηθελα να ξερει κ δεν προλαβα να της πω, ουτε το μωρακι μας δεν προλαβε να παρει για μια φορα στην αγκαλια της κ το λαχταρουσε τοσο. Ποναει τοσο πολυ τι. δεν ειναι οπως πριν καμια ευτυχια δεν ειναι ολοκληρωμενη παντα η απουσια της επισκιαζει καθε μου χαρα. Ευχομαι να ειναι καλα εκει που ειναι κ να ειναι περηφανες οι μανουλες μας, η αγαπη μας να τις συντροφευει εκει ψηλα που ειναι!!!!
Έχω διαβάσει άπειρα κείμενα... Κείμενα που με συγκίνησαν, κείμενα που με εκνέυρισαν, κείμενα που με έκαναν να γελάσω, αλλά ποτέ δεν θέλησα να αφήσω σχόλιο. Το ένιωθα περιττό. Το κείμενο το δικό σου όμως μίλησε στην ψυχή μου γιατί είναι ολοφάνερο ότι είναι κατάθεση ψυχής κάθε σου λέξη. Διάβαζα κι έκλαιγα με λυγμούς και ακόμα και τώρα δεν μπορώ να συνέλθω. Σου εύχομαι να σαι καλά και ευτυχισμένη και είμαι σίγουρη πως η μαμά σου σε βλέπει και σε καμαρώνει....
Αχ ποσο μπορω να σε καταλαβω!ακομα κλαιω!ετσι εχασα κ γω την γλυκια μου μανουλιτσα οταν ημουν 15 χρ σε διαστημα μολις 5 μηνες απο την στιγμη που βρηκαν τον καρκινο!!!εγω ειμαι κ μοναχοπαιδι κ ως συνηθως τα μοναχοπαιδια τα εχουν οι γονεις λιγο κακομαθημενα!μην σου αρνηθω δεν μου ελειψε ποτε τιποτα κ πριν το πω το ειχα!!ακομα κ το βρακι μου απο την μανα μου περιμενα να μου το μαζεψει μεχρι που μπηκε στο νοσοκομειο κ βρηκαν οτι εχει καρκινο.εφαγα παααααααραααααα πολλα χαστουκια μετα απο τη ζωη μου!!!η μαμα μου πεθανε ιουλιο κ ο πατερας μου λιγο αργοτερα τυφλωθηκε απο την στεναχωρια του κ επαθε καταθλιψη.ξαφνικα εμεινα τελειως μονη μου!ουτε μανα ουτε ο πατερας ουτε αδερφια ουτε κανενας.πρωι σχολειο μετα σπιτι δουλειες ,ειχα τον πατερα μου σπιτι που ουτε τουαλετα δεν μπορουε να παει κ μετα φροντιστηριο μεχρι τις 11 το βραδυ γιατι ηθελα κ να περασω παιδαγωγος να κανω πραγματικοτητα το ονειρο της μαμας μου!κ ναι τα καταφερα!!!βρηκα τοση δυναμη μεσα μου κ τα εβγαλα ολα εις περας κ ξερω οτι ειναι παντα διπλα μου κ με προστατευει.την νοιωθω πολλες φορες κ ξερω οτι κ αυτη τη στιγμη ειναι περιφανη κ γελαει!αυτο μου δινει κουραγιο!συγνωμη αν σας κουρασα αλλα ενοιωσα πως ηθελα να τα πω!!
ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ Κ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΚΛΑΨΩ ΟΠΩΣ ΟΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΑΒΑΣΑ. ΤΙ ΝΑ ΠΩ......"ΜΑΜΑ....." ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ....!!!!ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΟΠΕΛΑ Κ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΜΣ.Κ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΟΓΟΥΡΗ ΠΩΣ Κ ΕΚΕΙΝΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΥΦΑΜΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ....
Με έκανες κομμάτια...μέτραω είκοσι χτονια που έχασα τη μαμακα μου...ήμουν με το ζόρι δεκαοκτώ χρόνων...ειναι σαν εχτες που έφυγε μέσα απο τα χέρια μου...ποναω ακόμη ...η μια μου κόρη ειναι ιδια εκείνη...οτι ιστορίες λέω στα τρία μου παιδια ειναι για εκείνη...κ η φωτογραφία ειναι εκει κ μας λέει καλημέρα κάθε μέρα...ποναω κ ξερω τι έχεις τραβήξει...δεν εχω ξανά διαβάσει τόσο κατι κοντα σε αυτο που νιώθω...καληνυχτα...
έχω διαβάσει και άλλες ιστορίες που με έκαναν να κλάψω, αλλά με αυτή κλαίω πολύ με λυγμούς και φωνή δυνατή. Με τσίμπησες στην καρδιά. Οι χειρότεροι εφιάλτες μου ήταν πάντα οτι έχανα τη μαμά μου.
Δυστυχώς μια πληγή όταν κρυώσει πονάει... σε όποια ηλικία κ αν χάσεις τη μαμά σου, ΠΑΝΤΑ εκείνη θα είναι η μαμά και πάντα εσύ θα είσαι το παιδί... δεν περνάει δυστυχώς.. απλά μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια σαν δεδομένο... Είμαι σίγουρη ότι σε βλέπει και ότι είναι πολύ υπερήφανη για εσένα και για τις αξίες που σου έδωσε... Είμαι σίγουρη ότι εκεί που βρίσκεται και κάνει παρέα με αγγέλους, τους ψυθιρίζει να σε προσέχουν... και επειδή ο μικρός σου άγγελος επικοινωνεί μαζί τους, γι αυτό και της κάνει χαρές όταν την βλέπει στην φωτογραφία...
ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ!! ΕΓΩ ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΑ , ΜΕ 3 ΜΗΝΕΣ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ 2 ΜΟΥ ΓΟΝΕΙΣ !! ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΠΥ ΑΠΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΜΗΝΕΣ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΣΕ 3 ΧΡΟΝΙΑ!! ΕΙΜΑΙ 31 ΧΡΟΝΩΝ , ΕΧΩ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΚΑΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 6 ΜΗΝΩΝ!! ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ ΝΑ ΜΕ ΝΤΥΣΟΥΝ ΝΥΦΟΥΛΑ , ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟ ΕΓΓΟΝΑΚΙ ΤΟΥΣ!! ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΠΟΛΥ , ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ!! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ , ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΝΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΜΟΝΟ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΛΥΨΕΙ!! ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ...!! ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ!! ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΑΣ , ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ!!! ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ , ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ! ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΕΙΣ ΚΑΙ ΖΕΙΣ , ΕΙΣΑΙ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟΥ!!!!
κλαιω, κλαιω κλαιω.... και δεν μπορω να πω τίποτα..... και η δικη μας μαμα εκανε τα παντα μονη της και για τα 3 παιδια που ειμαστε !!!! ευχομαι μονο ο θεος να της δίνει υγεια !!! στην μαμα μου αλλα και σε όλες τις μανουλες του κοσμου !!!!
Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω.. Κι εγώ έχασα τη μητέρα μου πριν από 1 1/2 ακριβώς χρόνο ύστερα από πολλή σύντομη μάχη με την επάρατη νόσο.. Μόλις 9 μήνες από τότε που το μάθαμε και έφυγε.. Και εμένα ήταν νεότατη.. Δεν πρόλαβε να κλείσει τα 60 της χρόνια.. Η μητέρα μου πόνεσε πολύ στη ζωή της.. Στα 11 έχασε τον πατέρα της.. έμεινε χήρα από τον πατέρα μου στα 42 της με 4 παιδιά να μεγαλώσει και στα 49 της χάσαμε και τον αδερφό μου από ιατρικό λάθος.. Όμως τα άντεχε όλα σαν βράχος.. και μάλλον γι' αυτό την τσάκισε σαν κλαράκι ο καρκίνος.. 6 μήνες μετά το θάνατό της η αδερφή μου έμεινε έγκυος και πριν 3 μήνες έφερε στον κόσμο το αγοράκι της.. Εγώ σε 2 μήνες γεννάω κι εγώ το αγοράκι μου, το πρώτο μου παιδάκι που θα πάρει το όνομα του πατέρα μου.. Συγκινούμαι πολύ διότι πιστεύω ότι είναι κάτι που το ήθελαν κι οι δυο.. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν εγώ κι η αδερφή μου την είχαμε κοντά μας αυτές τις ώρες.. Πάρε αγκαλιά το παιδάκι σου και μέσα από κείνον θα βρεις εκείνη...
ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ!ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ!
γεια σου Βουλα πριν απο σχεδον 2 χρονια εχασα τον αδερφο μου σε τροχαιο 20 χρονων στρατιωτης ,ο πονος οπως μπορεις να φανταστεις τεραστιος αβασταχτος να μην μπορεις να τον διαχειριστεις πολλες φορες....η μαμα μας ομως ποτε δεν λυγισε (τουλαχιστον μπροστα μας)παντα μας εδινε κουραγιο μονο με την παρουσια της με το ποσο δυνατη ηταν σε μια τοσο δυσκολη δοκιμασια,μετα απο ενα χρονο παθαινει ο μπαμπας μου καρκινο ,μια πολυ σπανια και σοβαρη μορφη, και παλι εκει βραχος να μας λεει πως πρεπει να φανουμε δυνατοι και οτι μπορουμε να παλεψουμε θα το παλεψουμε,ευτυχως ολα πηγαν καλα .Αυτο που θελω να πω ειναι πως η μανα ειναι οτι πιο σημαντικο μεσα στην οικογενεια πρεπει να περνουμε παραδειγματα απο τις δικες μας και να προσπαθουμε να γινουμε καλυτερες,θα πρεπει να τις λεμε το σ'αγαπω ειτε ειναι κοντα μας ειτε οχι και οπως διαβασα καπου προσφατα οταν ενα παιδι παρει εστω και το 1/4 αποτην αγαπη της μανα μπορει να πορευτει στη ζωη του σαν να εχει τη μανα παντα διπλα του ,του δινει τοση δυναμη !!!!ο Θεος να δινει δυναμη σε ολους και να τους προστατευει!!!!
Καλησπερα Βουλα. Σιγουρα εισαι μια δυνατη γυναικα με παρα πολλες στιγμες αδυναμιας. Το μονο που μου ερχετε στο μυαλο να σου γραψω ειναι οτι η μαμα σου η αλλιως ο φυλακας αγγελος σου, καταφερε να προλαβει να μεγαλωσει δυο υπεροχους ανθρωπους. Φανταζομαι οτι και η αδερφη σου θα ειναι το ιδιο υπεροχη. Δε θα σου πω να μη στεναχωριεσαι γιατι ειναι αφυσικο. θα σου ελεγα ομως να μην αφησεις την θλιψη σου να σε καταβαλλει. θα μου πεις ευκολο να το λες και δυσκολα να το κανεις.... Στελνω την αγαπη μου σε σενα και στην οικογενεια σου και ευχομαι πολλα πολλα χαμογελα... με αγαπη Μελη
Πόσο άδικη είναι η ζωή μερικές φορές...Να είστε πάντα γεμάτες υγεία,γερές και δυνατές και να τη θυμάστε...Λυπάμαι τόσο πολύ...Η μαμά είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ...Σε όποια ηλικία κι αν τη χάσεις...
Βουλα μου δεν μπορω να σταματησω να κλαιω πρωι πρωι, εχουμε περασει παρομοιες καταστασεις με τη διαφορα οτι τη μαμα μου την εχασα πολυ πιο γρηγορα απο τοτε που μαθαμε για τον καρκινο (μεσα σε 2χρονια) και η μανουλα μου ηταν 55 κι οχι 48. Πεθανε 9μερες μετα τα γενεθλια μου!!!!!!! ολα τα αλλα ειναι οπως τα περιγραφεις και στη δικη μου ιστορια, να τη φροντιζουμε και να την εμψυχωνουμε εγω και η αδερφη μου! Το ποσο μου λειπει δεν περιγραφεται!!!!!!!!!!!!!!!!!!! περασαν 5χρονια και θελω ακομα να γυρισει πισω, η ζωη ειναι πολυ πιο δυσκολη χωρις τη ΜΑΜΑ! η μικρη μου μου τη θυμιζει παρα πολυ και με πιανει το παραπονο που δεν θα τη γνωρισει. εχει το ονομα της και τον χαρακτηρα της μανουλας μου, αυτο καπως με παρηγορει, νιωθω οτι την εχω καποιες στιγμες κοντα μου! κουραγιο σε ολες οσες εχουν χασει το στηριγμα τους, κι ας ελπισουμε οτι μας βλεπουν και μας φροντιζουν με αλλο τροπο πλεον απο καπου μακρυα!
καλημέρα βούλα!!! διαβάζω το κείμενο και κλαίω. διαβάζω το κείμενο και κάθε λέξη είναι αυτή που θα ήθελα να γράψω εγώ για την μανούλα μου. και εμείς την χάσαμε από αυτην την κατάρα σε λίγες μέρες κλείνει έναν χρόνο. και ποιος είναι αυτός που έχει πει ότι όσο πέρναει ο χρονος θα είναι πιο εύκολο? για μένα είναι πιο δύσκολο. όσο περνάει ο χρονος είναι πιο αβάσταχτο. εγώ δυστυχώς δεν την προλαβα κιόλας ζωντανή. γιατί ήταν στο σπίτι της αδερφής μου. σε άλλη πόλη. είχε πέσει σε κώμα από το πρωί, το βράδυ της μίλησα στο τηλέφωνο. της το κράταγε η αδερφή μου για να την αποχαιρέτησω. εγώ εκλεγα της έλεγα πόσο πολύ την αγαπάω πόσο θα μου λείψει και ότι και ο μικρός μου την αγαπάει. μόλις κλείσαμε το τηλ. της κύλησε ένα δάκρυ και έφυγε. πριν σαράντισει ήρθαν τα πρώτα γενέθλια του μικρού. τα οποία φυσικά τα γιόρτασαμε γιατί αυτό θα ήθελε και η ίδια.έλεγε στο πρώτα του γενέθλια θα του κάνει τούρτα ζωάκι. δεν ξέρω γιατί στα έγραψα όλα αυτα ένοιωσα απλά την ανάγκη. συγνώμη αν σε κούρασα. είναι απίστευτο πως μπορείς μέσω αυτού του μέσου που χρησιμοποιούμε να ταυτίστουμε με κάποιον τέλειος άγνωστο. τέλος σου εύχομαι να είσαι καλά εσυ και η οικογένεια σου. να έχετε πάντα την παναγία στο πλευρό σας. με εκτίμηση αλεξάνδρα.
Είναι η πρώτη φορά που απαντώ αλλά το κείμενό σου ξεχειλίζει από συναισθήματα . Νιώθω ότι είναι ύμνος στην ανιδιοτελή αγάπη της μητέρας. Εύχομαι και ελπίζω να μπορέσω να εμπνεύσω τα παιδιά μου, έστω στο μισό από όσο ενέπνευσε εσένα η δική σου. Γιατί σίγουρα ήταν υπέροχος άνθρωπος, αλλά και εσύ στάθηκες δίπλα της δυνατή μέχρι το τέλος. Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι οι άνθρωποι που μας αγαπάνε και φεύγουν από κοντά μας, γίνονται άγγελοι και είναι πάντα δίπλα μας να μας προσέχουν. Εύχομαι εσύ και αδελφούλα σου να είστε πάντα δεμένες και αγαπημένες.
πρωτη φορα γραφω συγκινηθηκα πολυ γιατι βιωσα και εγω ακριβως τον ιδιο πονο η μαμα μου εκανε αφαιρεση στηθους στα 36 και πεθανε στα 46 εγω 15 χρονων και η αδερφη μου 11 βιωσαμε πολυ δυσκολες καταστασεις αλλα η μανουλα μου μας εδινε δυναμη και μεχρι που μας αφησε ηταν βραχος και ανθρωπος εξω καρδια.δυστυχως δεν τηνειχα και εγω κοντα μου ουτε στο γαμο ουτε στην γεννηση του γιου μου την εχω ομως καθε βραδυ στα ονειρα μου ειναι παντα διπλα μου.δοξα το θεο ομως εχω και μια τελεια πεθερα που την αγαπω σαν μανα μου και μου εχει σταθει παρα πολυ και μου στεκεται οποτε τις το ζητησω
Γλυκιά μου Βούλα... Δεν μπόρεσα να διαβάσω ολόκληρη την ανάρτησή σου... Με πήραν τα ζουμιά και δεν άντεχα.... Θα προσπαθήσω κάποια άλλη στιγμή... Τόση θλίψη, τόση στεναχώρια, τόση δύναμη και απερίγραπτη αγάπη ξεχειλίζουν το κείμενο σου... Είμαι σίγουρη ότι η μανούλα σου θα σε καμαρώνει με μεγάλη περηφάνια... Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας όλα αυτά που έζησες κι ένιωσες....
Το πιο συγκινητικο κειμενο που εχω διαβασει εδω μεσα..
Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Η ιστορία σου με άγγιξε όσο τίποτα. Νιώθω την ανάγκη να τρέξω στη δική μου Μαμά, να την αγκαλιάσω σφιχτά και να μην την αφήσω καθόλου. Δυστυχώς όλοι μας θα βρεθούμε μια άσχημη μέρα στη θέση σου. Δεν ξέρω τι να πω.
Τι υπέροχα λόγια......μονο μιας τετοιας υπεροχης μαμας το παιδί θα έγραφε αυτο το κείμενο...ξεχειλίζει αγάπη.........απο παντού....μακαρι ολες οι μανουλες να καταφερουμε να γινουμε τετοιες μανουλες, να μεγαλωσουμε τετοια παιδια σαν εσενα ......μακαρι........!!!!!!!!! ευχομαι να εχετε υγεία και εσυ και η αδερφουλα σου και το παιδακι σου και οσοι αγαπας, ευχομαι να μην ξαναπονέσετε απο αρρωστιες...η μαμα σου ειμαι σίγουρη οτι εχει μια όμορφη θέση εκεί που είναι και σας καμαρώνει......
Η μαμά σου είναι περήφανη για σένα! Να είσαι σίγουρη γι'αυτό! Και να χαίρεσαι το αγγελούδι σου....σας παρακολουθεί από ψηλά και σας προσέχει...
Γλυκιά μου...σπάνια συγκινούμαι μέχρι δακρύων με ιστορίες ξένων.Η αφήγησή σου όμως με συντάραξε....Εύχομαι η αγάπη της νέας σου οικογένειας να αναπληρώσει το μεγάλο κενό σου και να απαλύνει τον πόνο της ψυχής σου...
αγαπώ τη μανούλα σου...κ θέλω να της μοιάσω.... (εμάς η δικιά μας μας παράτησε όταν εγώ ήμουν 9 κ η αδερφή μου 2... μας έλειψε πολύ μια μανούλα,σαν τη δικιά σας..! ποτέ δεν θα πάψει να πονάει..σε καταλαβαίνω,με το δικό μου τρόπο..) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΠΕΜΠΑΚΙ.. να είστε δυνατές σαν εκείνη..κ να προσέχεις το αδερφάκι σου..
Γιατί ? Είναι τόσο άδικο! Λυπάμαι τόσο πολύ! Για όλους όσους έχετε χάσει τους γονείς σας! Θα ήθελα να μπορούσα να πω κι εγώ ότι πονάω και σπαραζει η καρδιά μου! Με μια Μαμά όμως που ζει. Και που δεν θέλει να υπάρχω πουθενά!
Μακραν η ομορφοτερη κι πιο συγκινητικη ιστορια που εχω διαβασει εδω μεχρι σημερα.Ο Θεος να την αναπαυσει την μανουλα σου και εσυ να ζησεις τα διπλασια χρονια για να καμαρωσεις το παιδακι σου οπως επιθυμεις και για να την θυμασαι.Μονο υγεια και χαρουμενες στιγμες απο δω και περα για την οικογενεια σου.
Με συγκλονισες με αυτα που εγραψες ειναι τοσο αληθινα η μανουλα σου σε βλεπει κ ειναι περηφανη ξερεις οσο τους θυμομστε ειναι παντα μαζι μας προσπαθησε να εχεις μια καλη ζωη με την αδελφη σου το μωρο σου κ τον αντρα σου κ αυτη θα ειναι διπλα σας παντα.........!!!!
Λυπαμαι που την εχασες δεν λυπαμαι απλως,διαβαζοντας το αρθρο σου κλαιω μαζι σου!!!! δινεις ενα μαθημα σε εμενα που εχω την τυχη να την εχω διπλα μου! Και ειμαι σιγουρη πως εισαι καλη μανα γιατι εχεις προτυπο αυτη τη μανα που περιγραφεις που σας μεγαλωσε μονη της οπως και εμας η δικια μου χωρις καμια συμμετοχη του πατερα μας!!!!!!!!!!!!
διαβαζω και αναρωτιεμαι ποτε εστειλα αυτο το γραμμα! και μετα καταλαβαινω πως δεν ειναι δικο μου. σαν να εγραψαν τα δικα μου χερια ολο αυτο, σαν να καποιος εξιστορει τη δικια μου τη ζωη. μονο που εγω ημουν 15 χρονων και δεν προλαβα να τη ζησω δεν προλαβα να τη γνωρισω καλα. η ελλειψη της εχει στοιχειωσει και το τελευταιο κυτταρο του κορμιου μου. αχ ποσο μου λειπει. ο γαμος μου οι γεννες μου, ολες οι καλες και οι κακες στιγμες μου δυστυχως ειναι μισες για μενα γιατι δε μπορεσα να τις μοιραστω μαζι της. ΜΑΜΑ μου καλη μου μανουλα γιατι εφυγες; γιατι; 17 χρονια εχουν περασει και η ελλειψη σου αντι να συνηθιζεται ποναει ολο και περισσοτερο γιατι καθε χρονος που περναει η αναγκη μου να ησουν εδω γινεται ολο και μεγαλυτερη. αχ ποσο σε καταλαβαινω Βουλα μου να ξερες πόσο!!! το μονο που μπορω να σου πω ειναι: μην αφησεις καμια κακια αναμνηση του παρελθοντος να σκεπασει όλα τα καλα που ζησατε μαζι, εγω δυστυχως το εχω κανει και ποναει πολυ παρα πολυ. προσπαθω να θυμηθω καλες στιγμες και γεγονοτα να πω στα παιδια μου να γνωρισουν μεσα απο μενα τη γιαγια τους και δυστυχως κακιες αναμνησεις ξεπηδουν μονο μπροστα μου (και οταν λεω κακες εννοω απο την αρρωστεια και το θανατο που βιωσα απολυτα στα παιδικα μου ματια, γιατι πραγματικα ηταν ενας υπεροχος ανθρωπος) σαν εχει κανει το μυαλο μου delete Ολα τα αλλα. συγγνωμη που εγραψα πολλα αλλα ενιωσα μεγαλη αναγκη να το κανω. καλο παραδεισο να εχει η μανουλα σου. σου ευχομαι να χαιρεσαι την οικογενεια σου και να εισαι κοντα στο παιδακι σου μεχρι τα βαρια σου γεραματα και να του χαρισεις απλόχερα όσα εσυ στερηθηκες απο την απουσια της μανουλας σου
Καμαρώνει για σένα απο.ψηλά!!! Να είσαι σίγουρη κορίτσι μου.... Με συγκίνησες. .... Τόσο.... Έχω χάσει το μπαμπά μου 8 χρονια τώρα... Κ μου λείπει τόσο πολύ.... Τον έχασα απότομα. Δε πρόλαβα να τον φιλήσω, να του πω πόσο τον αγαπώ, να του παω να δει την λατρεμέν του εγγονή... Εύχομαι να μας βλέπουν<3
εχω συγκλονιστει και δεν μπορω να σταματησω να κλαιω...σιγουρα σε βλεπει απο ψηλα και παντα μα παντα θα ναι διπλα σου!!!!!!!!!!!
ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΌ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΆΣΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ ...ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ... ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΗ ΜΑΖΙ ΣΑΣ... ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ....
den kserw pws na antidrasw s aythn thn istoria.....mono na klaiw mporw koritsi mou auto pou diabasa einai h istoria mou....akribws exasa thn mama mou otan hmoun 3 mhnws eggyos den thn eixa pouthena,exei sxedon 1 xrono...martio kai h mama mou kai 42 xronwn....me exeis gonatisei ayth thn stigmh....se symponw kai se katalabainw apoluta...an kati hthela na pw k den mou ebgainan einai ola ayta pou eipes san na milaga egw,monh ston eyato mou opws kanw allwste edw kai sxedon 1 xrono....twra omws giname manes kai emeis...k prepei na prolaboume to treno ths zwhs...kai oi manoules mas einai ekei psila kai mas blepoun kai sigoura einai polu perhfanes!!!!na sai kala panta kai polu dynath!!!!
Comment απο οτι καταλαβα υπηρξες αναμφιβολα καλη κορη η μητερα σου θα ειναι σιγουρα περηφανη και για το ποσο καλη μητερα θα εχεις γινει!!! να εισαι καλα !
Δεν έχω λόγια, πραγματικά... Το κείμενο σου είναι η μεγαλύτερη αφύπνιση για όλες εμάς που τσακωνόμαστε για μικρότητες με τις μαμάδες μας, αλλά χάνουμε την ουσία, την πολυτιμότερη ουσία του κόσμου... Λυπάμαι πολύ για την μητέρα σου, αλλά είμαι και είσαι και συ σίγουρη πως σε κοιτάει, σε προστατεύει από όπου κι αν είναι. Να χαίρεσαι την οικογένεια σου!
Έκλαψα πολύ με το άρθρο σου...Ο Θεός να την αναπαύσει...Σίγουρα σας καμαρώνει από εκεί που βρίσκεται!