Λοιπόν, πριν γράψω για την ημέρα του τοκετού, πρέπει να κάνω λίγο πίσω, στο Β’ Επιπέδου που κάναμε. Μετά απο χρόνια προσπαθειών, έμεινα έγκυος με την βοήθεια εξωσωματικού, στην αρχή σε τρίδυμα. Στο τέλος του α’ τριμήνου χάσαμε το ένα και έμεινα να κυοφορώ δίδυμα.
Όλα πήγαιναν καλά μέχρι το Β’ Επιπέδου που διαπιστώθηκε ότι το ένα από τα δυο μωρά είχε μειωμένο αμνιακό υγρό, πλακούντα βαθμού 2, αυξημένη πίεση ομφαλικών αρτηριών και μειωμένη ανάπτυξη. Από εκείνη την ημέρα έμεινα στο κρεβάτι ως την ημέρα που γέννησα. Πηγαίναμε συνέχεια για υπέρηχους, όπου η κατάσταση του δεύτερου μωρού ήταν άσχημη, αλλά στάσιμη, χωρίς να γνωρίζουμε τι επιπτώσεις θα είχε αυτό στην μετέπειτα ζωή του, αν επιβίωνε της εγκυμοσύνης.
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Είμαι και εγώ μαμά ενός "ιδιαίτερου" παιδιού. Έχω ένα αγοράκι σχεδόν 3 χρονων και διαγνώστηκε με διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή ( ειναι στο φάσμα του αυτισμού). Δεν τον αλλάζω για κανένα "φυσιολογικό" παιδι! Τον αγαπάω και λατρεύω την ιδιαιτερότητα του. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας με τις θεραπείες του , μιας και διαγνώστηκε πριν 2 μήνες. Όλα θα πάνε καλα! Σε φιλώ και φιλώ και τα αγόρια σου!
Σου εύχομαι να είσαι πάντα γερή και δυνατή και να σου δίνει δύναμη ο Θεός να ξεπερνάς τα πάντα! Είσαι γενναία, προσγειωμένη και πολύ καλή μητέρα! Μια σημαντική διευκρίνηση, όμως: το παιδάκι σου που έχει ΔΕΠΥ είναι απολύτως φυσιολογικό και όποιος προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο κάνει εγκληματικό λάθος. Δεν είναι παιδί με ειδικές ανάγκες σε καμία περίπτωση. Η ΔΕΠΥ είναι ανώδυνη - μόνο ενοχλητική για την μαμά και τους γείτονες - και απλά την σήμερον ημέρα προλαμβάνεται για να μην δημιουργήσει μαθησιακές δυσκολίες στο μέλλον. Μην δώσεις ποτέ στο παιδί σου την αίσθηση ότι είναι "ξεχωριστό" και το στιγματίσεις, ( μπορεί μέχρι και να θεωρήσει ότι το υποτιμάς εξαιτίας του αδερφού του ) γιατί δεν είναι ξεχωριστό, εκτός από το ότι είναι παιδί σου! :-) Εκτός από τους ειδικούς και τους προικισμένους καθηγητές, κανένας δεν καταλαβαίνει ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Δώσε όλη σου την αγάπη και την στήριξη στο παιδάκι που θα συναντήσει την κοινωνική απόρριψη - τι δυστυχία για μια ευνομούμενη κοινωνία- για να το βοηθήσεις να ενταχθεί κανονικά, όπως ήδη κάνεις. Καλή δύναμη και συγχαρητήρια!
ΤΙΝΑ ΣΥΓΧΑΡΙΤΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ , ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΠΟΛΥ....ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ,ΤΑ ΠΡΩΤΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΕ ΕΚΑΝΕ Η ΚΟΙΝΟΝΙΑ ,Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΧΥΤΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ, ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ.........ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 9 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ.ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΑ [φυσιολογικα παιδια ]....ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ...ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ [ΒΡΟΜΟΛΟΓΑ] ΚΑΙ Μ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ..... Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΡΟΜΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ,ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΦΑΝΕΙ ΓΙ ΑΥΤΑ,ΚΑΙ ΜΗΝ ΔΕΧΤΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΡΙΤΙΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ. ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ 2 ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ....Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΤΑ ΕΔΩΣΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙΑ... ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ