Τα διαφορετικά αγόρια μου!
Λοιπόν, πριν γράψω για την ημέρα του τοκετού, πρέπει να κάνω λίγο πίσω, στο Β’ Επιπέδου που κάναμε. Μετά απο χρόνια προσπαθειών, έμεινα έγκυος με την βοήθεια εξωσωματικού, στην αρχή σε τρίδυμα. Στο τέλος του α’ τριμήνου χάσαμε το ένα και έμεινα να κυοφορώ δίδυμα.
Όλα πήγαιναν καλά μέχρι το Β’ Επιπέδου που διαπιστώθηκε ότι το ένα από τα δυο μωρά είχε μειωμένο αμνιακό υγρό, πλακούντα βαθμού 2, αυξημένη πίεση ομφαλικών αρτηριών και μειωμένη ανάπτυξη. Από εκείνη την ημέρα έμεινα στο κρεβάτι ως την ημέρα που γέννησα. Πηγαίναμε συνέχεια για υπέρηχους, όπου η κατάσταση του δεύτερου μωρού ήταν άσχημη, αλλά στάσιμη, χωρίς να γνωρίζουμε τι επιπτώσεις θα είχε αυτό στην μετέπειτα ζωή του, αν επιβίωνε της εγκυμοσύνης.
Με τα πολλά, φτάσαμε τις 35+5 βδομάδες όπου κρίθηκε απαραίτητο να γεννηθούν τα μωρά. Μπήκα στο Ιασώ από την προηγούμενη ημέρα και το πρωί της Δευτέρας 14 Νοεμβρίου 2005 στις 8:51 πμ, μετα απο προγραμματισμένη καισαρική, γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος με βάρος 2.900 γρμ και ύψος 49εκ και ένα λεπτό αργότερα ο Γιάννης με βάρος 2 κιλα και ύψος 48 εκ. Λίγο πριν έρθουν να με πάρουν εκείνο το πρωί (κατά την διάρκεια της νύχτας δεν είχα κοιμηθεί καθόλου!), είχα αρχίσει να έχω πόνους γέννας και είχα ήδη διαστολή, όταν μπήκα στο χειρουργείο.
Γέννησα με επισκληρίδιο, γιατί δεν ήθελα με τίποτα να χάσω εκείνο το πρώτο κλάμα των παιδιών.
Λίγο πριν βγει το πρώτο παιδί, μου έβαλαν μέθη στον ορό και αργότερα έμαθα ότι ήταν επειδή η καρδιά του Γιάννη σταμάτησε δυο φορές πάνω στο τραπέζι και ο γιατρός δεν ήθελε να πάθω υστερία αν συνέβαινε το αδιανόητο.
Ο Κωνσταντίνος βγήκε όπως ακριβώς ζει την ζωή του και τώρα: ήρεμος, με μάτια ανοιχτά, κοιτούσε γύρω γύρω και δεν έκλαψε παρά μόνο όταν τον έβαλαν στην ζυγαριά.
Ο Γιάννης επίσης βγήκε με τον δικό του χαρακτήρα, με μια δυνατή, θυμωμένη κραυγή που γέμισε το δωμάτιο, ένα πλασματάκι τόσο δα, κόκκινο και ματωμένο καθότι από την έλλειψη αμνιακού υγρού, είχε «στεγνώσει» και πληγιάσει το δερματάκι του, κάτι από το οποίο άργησε πολύ να επανέρθει (ακόμα και σήμερα έχει δερματικά προβλήματα).
Ο γιατρός μίλησε για θαύμα που είχα δυο ζωντανά παιδιά, καθώς ο πλακούντας του Γιάννη ήταν όλος ένα γκρι χρώμα, εκτός από ένα κομμάτι γύρω από τον λώρο. Μόνο λίγες ημέρες, ίσως και ώρες να περιμέναμε, δεν θα είχα τον Γιαννάκη μου σήμερα.
Σήμερα τα αγοράκια μου είναι 4 ½ ετων. Πηγαίνουν στο προνήπιο και περνάνε τέλεια. Ο Γιάννης μας τελικά υπέστη εγκεφαλική βλάβη από την στέρηση οξυγόνου κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και παρουσιάζει κινητικά, συμπεριφορικά και νευρολογικά προβλήματα, αλλά όχι νοητική υστέρηση. Είναι ένα πανέξυπνο παιδάκι με πολύ πείσμα και τσαγανό. Είναι ο ήρωάς μου. Μου έχει μάθει τόσα πράγματα και με εχει αλλάξει ως τον πυρήνα μου. Ο Κωνσταντίνος διεγνώστηκε με ΔΕΠΥ (διαταραχή ελλειμματικής προσοχής – υπερκινητικότητας). Και τα δυο παιδιά μπαίνουν στον τρίτο χρόνο θεραπευτικής παρέμβασης (φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία και εργοθεραπεία) σε ιδιωτικό κέντρο και κάνουν τρομερές προόδους καθημερινά.
Το να ζεις με δυο παιδιά με ιδιαιτερότητες δεν ειναι εύκολο στην Ελλάδα. Ακόμα και η ιδιαιτερότητα του Κωνσταντίνου, που είναι πολύ κοινή στον μαθητικό πληθυσμό (αλλά κατά 90% αδιάγνωστη – αυτά τα παιδιά έχουν ετικέτες όπως «ζωηρό», ανυπάκουο, ανεπίδεκτο μαθήσεως κ.α.) δημιουργεί πρόβλημα στην καθημερινότητά μας που δεν είναι σαν των άλλων γονέων που ξέρω. Από την μια ζηλεύω τις ανέμελλες ημέρες στις παιδικές χαρές και τα απλά καθημερινά πράγματα και κατακτήσεις (όπως το να τρέχεις ας πούμε ή να μπορείς να καθίσεις για μισή ώρα ακίνητος να παίξεις ή να συγκεντρωθείς αρκετά για να ζωγραφίσεις μια εικόνα για την μαμά), που έρχονται τόσο φυσικά σε άλλα παιδάκια, σε εμάς γιορτάζονται σαν θρίαμβοι αφού ήρθαν μετά από πολύ κόπο και ιδρώτα από τα παιδιά και αγωνία για την μαμά.
Είμαι μια μαμά που δεν γιορτάζει τα υψηλά κατορθώματα, αλλά τα απλά καθημερινά… Δεν θέλω τα παιδιά μου να γίνουν καλύτερα από τα άλλα, πιο έξυπνα, πιο γρήγορα, πιο όμορφα.. Θέλω απλά να γίνουν σαν όλα τα άλλα. Δεν θέλω η όποια ιδιαιτερότητά τους να τους σταθεί εμπόδιο στην ζωή, αλλά να το παλέψουν, ώστε να είναι απλά σαν όλα τα άλλα και να ξεκινήσουν επί ίσοις όροις το Δημοτικό.Τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή. Κάποια πράγματα απλά συμβαίνουν. Παλιά αναρωτιόμουν «γιατί σ’ εμένα;», αλλά τελευταία έχω κάνει ειρήνη και απαντάω «γιατί ΟΧΙ σε μένα;». Είμαι μαμά δυο «ιδιαίτερων» παιδιών, που τίποτα δεν τους ήρθε εύκολο. Που στα 4 ½ τους ήδη έχουν δοκιμαστεί και αποδείξει περισσότερα από ότι έχω αποδείξει εγώ στα 32 μου. Νιώθω πλέον ξεχωριστή και εγώ που ο Θεός με διάλεξε ως την πιο κατάληλη να γίνω η μανούλα τους και να τους οδηγήσω μέχρι να σταθούν μόνοι τους στα πόδια τους. Ειλικρινά δεν βλέπω τις ανάγκες τους ως «ειδικές» πια αλλά ως χαρίσματα… Και δεν θα ήθελα με τίποτα ο εγκέφαλος του Γιάννη μαγικά να γιατρευοταν γιατί τότε θα ήταν ένα άλλο παιδί, όχι ΑΥΤΟ το παιδί που αγαπώ. Ο Γιάννης είναι αυτός που είναι ΕΠΕΙΔΗ έχει εγκεφαλική βλάβη, όχι παρά αυτήν… Και ο Κωστής αυτός που είναι επειδή έχει ΔΕΠΥ….
Ειναι κριμα που στην Ελλαδα τα ατομα με ιδαιτεροτητες εχουν αποκλειστει απο τοσα πολλα. Αν χρειαστεί για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, θα παλεύω για να έχουν τα παιδιά μου και τα παιδιά της κάθε μανούλας στην θέση μου, την διάγνωση και την θεραπεία που πρέπει και οι γονείς την εκπαίδευση που πρέπει να έχουν, ώστε να μην αισθάνονται μόνοι και αυτός είναι ο λόγος που μοιράζομαι ανοικτά και τα παιδιά μου και την ιστορία τους. Πολλοί φοβούνται όταν ακούν «ειδικές ανάγκες», «εγκεφαλική βλάβη»... Όταν, όμως, γνωρίζουν τα παιδιά μου, γοητεύονται και ξεπερνούν τον φόβο τους παίζοντας μαζί τους.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας… Κάποια άλλη στιγμή θα σας γράψω για τον Γολγοθά που περάσαμε μέχρι να πάρουμε την διάγνωση στα χέρια μας, την άρνηση της κοινωνίας και των οικογενειών μας να δεχτεί ότι κάτι μπορεί να έχουν τα παιδιά μας και πώς τελικά καταφέραμε να ξεκινήσουμε θεραπείες και τον δρόμο για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Σας παραθέτω δυο φωτογραφίες των μικρών μου. Μία την ημέρα που γεννήθηκαν και μία πρόσφατη σε ηλικία 4 ½ ετων.
Με εκτίμηση,
Τίνα, Αθήνα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Παρόμοια άρθρα από Σχετικές Κατηγορίες
Scroll Up
[invideo_end_of_body]
Είμαι και εγώ μαμά ενός "ιδιαίτερου" παιδιού. Έχω ένα αγοράκι σχεδόν 3 χρονων και διαγνώστηκε με διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή ( ειναι στο φάσμα του αυτισμού). Δεν τον αλλάζω για κανένα "φυσιολογικό" παιδι! Τον αγαπάω και λατρεύω την ιδιαιτερότητα του. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας με τις θεραπείες του , μιας και διαγνώστηκε πριν 2 μήνες. Όλα θα πάνε καλα! Σε φιλώ και φιλώ και τα αγόρια σου!
Σου εύχομαι να είσαι πάντα γερή και δυνατή και να σου δίνει δύναμη ο Θεός να ξεπερνάς τα πάντα! Είσαι γενναία, προσγειωμένη και πολύ καλή μητέρα! Μια σημαντική διευκρίνηση, όμως: το παιδάκι σου που έχει ΔΕΠΥ είναι απολύτως φυσιολογικό και όποιος προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο κάνει εγκληματικό λάθος. Δεν είναι παιδί με ειδικές ανάγκες σε καμία περίπτωση. Η ΔΕΠΥ είναι ανώδυνη - μόνο ενοχλητική για την μαμά και τους γείτονες - και απλά την σήμερον ημέρα προλαμβάνεται για να μην δημιουργήσει μαθησιακές δυσκολίες στο μέλλον. Μην δώσεις ποτέ στο παιδί σου την αίσθηση ότι είναι "ξεχωριστό" και το στιγματίσεις, ( μπορεί μέχρι και να θεωρήσει ότι το υποτιμάς εξαιτίας του αδερφού του ) γιατί δεν είναι ξεχωριστό, εκτός από το ότι είναι παιδί σου! :-) Εκτός από τους ειδικούς και τους προικισμένους καθηγητές, κανένας δεν καταλαβαίνει ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Δώσε όλη σου την αγάπη και την στήριξη στο παιδάκι που θα συναντήσει την κοινωνική απόρριψη - τι δυστυχία για μια ευνομούμενη κοινωνία- για να το βοηθήσεις να ενταχθεί κανονικά, όπως ήδη κάνεις. Καλή δύναμη και συγχαρητήρια!
ΤΙΝΑ ΣΥΓΧΑΡΙΤΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ , ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΠΟΛΥ....ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ,ΤΑ ΠΡΩΤΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΕ ΕΚΑΝΕ Η ΚΟΙΝΟΝΙΑ ,Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΧΥΤΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ, ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ.........ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 9 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ.ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΑ [φυσιολογικα παιδια ]....ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ...ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ [ΒΡΟΜΟΛΟΓΑ] ΚΑΙ Μ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ..... Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΡΟΜΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ,ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΦΑΝΕΙ ΓΙ ΑΥΤΑ,ΚΑΙ ΜΗΝ ΔΕΧΤΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΡΙΤΙΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ. ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ 2 ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ....Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΤΑ ΕΔΩΣΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙΑ... ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ