Τα ιδια και ακόμα περισσότερα τράβηξα και τραβάω Κ εγω. Το άσχημο της υπόθεσης δεν είναι αυτοί. Αυτοί οι άνθρωποι έτσι είναι. Καλοί γεννήθηκαν κακοί θα πεθάνουν. Το φταίξιμο είναι καθαρά των αντρών μας που τους αφήνουν να τα κάνουν αυτά. Δεν λένε ποτέ τιποτα και επίσης δεν μπορώ να αντιληφθώ το γεγονός ότι δεν τους πειραζει καθόλου ο τρόπος που συμπεριφέρονται πάνω απ'όλα στο παιδί τους και το γεγονός ότι στην τελική δεν σέβονται αυτούς τους ίδιους με το να μην σέβονται την επιλογή τους να είναι μαζί μας. Έχω ξενερώσει απίστευτα πολύ με τον άντρα μου. Τον είχα πάνω από όλους και Όλα, ήταν πάντα η προτεραιότητα μου και αυτό που ένιωθα για εκείνον ήταν τόσο όμορφο...Τώρα τα κατέστρεψε όλα ο ίδιος. Καταντήσαμε ένα κλασσικό τυπικό ζευγάρι που εμένα δεν με νοιαζει για εκεινον και απλα το μόνο που με νοιαζει είναι το παιδί μου. Όσο για εκείνους δεν με ενδιαφέρει καθόλου πλέον. Το πρόβλημα είναι ο άντρας μου που δεν αντιλαμβάνεται ότι εγώ και το παιδι μας είμαστε η οικογένεια Κ δε έχει τα κότσια να υπερασπιστεί την γυναίκα του και να απαιτήσει από εκείνους να μου συμπεριφέρονται όπως πρέπει. Τώρα για το πόσο θα αντέξω έτσι Ούτε εγώ το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν θα έρθει εκείνη η μέρα τότε θα καταλάβει τι έκανε Αλλά θα είναι πολύ αργα..

Αυτο που διακρινω ειναι οτι ολα ξεκινανε απο το οικονομικο.Αν το ζευγαρι δε παταει στα ποδια του και αναγκαζεται να δεχεται βοηθεια απ τα πεθερικα, μια ζωη το κεφαλι σκυμενο κατω θα εχει.Οσο για το χαρακτηρα του καθενος(οσο μαλακιασμενος και να ειναι), αν στηριζεσαι στα ποδια σου,δουλευεις,πληρωνεσαι και παρεχεις μονος σου τουλαχιστον τα απαραιτητα για σενα και το παιδι σου, και κουβεντες δε θα επιτρεψεις να σου πουν,και θα αντιμιλησεις και γενικως οι αποφασεις θα φαινονται πολυ πιο ευκολες για να παρθουν... Δυστυχως οι καιροι ειναι πολυ δυσκολοι,ομως το μεγαλυτερο μεριδιο ευθυνης το εχει ο αντρας που τα επετρεψε και συνεχιζει να τα επιτρεπει ολα αυτα

Και τα δικά μου χίλια μπράβο στο Χρήστο!!!!Στην ηλικία σου και μόνο που διάβασες την ιστορία σε τιμάει,όχι να μπεις και στη διαδικασία να απαντήσεις τόσο ώριμα και στέρεα.Πραγματικά κι εγώ εντυπωσιάστηκα.... Έχω κι εγώ προξενιό,Κατερίνα μου.Αλλά τέτοιο παιδί,σίγουρα δεν περίμενε από εμάς.Θα έχει χίλια τυχερά....Μπορώ να του γνωρίσω και τον πρώην μου.Νομίζω ότι του χρειάζονται επειγόντως σεμινάρια ευθύτητας και ωριμότητας.... Ελένη μου,νομίζω ότι καλά θα κάνεις να δώσεις το όνομα της μανούλας σου,αλλά δε συμφωνώ να χαλαστείς με τον άντρα σου.Νομίζω πως γι'αυτό προσπαθούμε.Για να μη φτάσουμε στο σημείο,να χαλάσετε το σπίτι σας.Συμφωνώ πολύ με τις προτάσεις,που έκανε η Μαρίνα. Καλή συνέχεια και να μας γράφεις τα νέα σου....Τα περιμένουμε....

Από ότι καταλαβαίνω ο άντρας σου σε αγαπάει αλλά είναι άβουλος και εξαρτημένος. Δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει. Μάλλον όχι, οπότε θα σε συμβούλευα να γίνεις εσύ ποιο δυνατή και για τους δύο. Μου ακούγεσαι πολύ λογική και συγκροτημένη και είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα τα καταφέρεις. Πρόσεξε όμως να μην εγκλωβιστείς. Γνώμη μου είναι να κάνεις λίγο υπομονή, να κρατήσεις τα πεθερικά σε απόσταση και να κερδίσεις χρόνο να σχεδιάσεις το μέλλον σας. Αυτό μπορεί πχ να σημαίνει να φτιάξεις τις προϋποθέσεις έτσι ώστε σε 1-2-3 χρόνια να καταφέρετε με τον άντρα σου να σταθείτε στα δικά σας πόδια. Μπορείς και εσύ σε περίπου δυό χρόνια, που μπορεί να πάει το παιδί παιδικό σταθμό, να βρεις μια δουλειά part time για αρχή. Επίσης συζήτα με τον άντρα σου το ενδεχόμενο να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους εργασίας του με τους γονείς του, να διεκδικήσει μεγαλύτερο μισθό ή να βρει μια άλλη δουλειά. Να τους εξηγήσει ότι πλέον δεν είναι ο "μικρός" που του έδιναν χαρτζιλίκι για να βοηθάει αλλά μεγάλος άντρας υπεύθυνος για τη δουλειά του και την οικογένειά του. Σου εύχομαι καλή δύναμη. Μην το βάζεις κάτω και όλα θα πάνε όπως τα θες.

Δεν ξέρω γιατί μπήκα στη διαδικασία να διαβάσω αυτό το κείμενο στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα (πρώτη φορά, τη βρήκα googlάροντας κάτι άσχετο) μιας και είμαι άντρας και μάλιστα αρκετά νεαρός (24)! Διαβάζοντας όμως την ιστορία σου μάλλον θα νιώσω τύψεις αν δε σου γράψω ένα σχόλιο και ελπίζω να μου το περάσουν. Καταρχάς πολλά μπράβο που έφερες στον κόσμο το παιδάκι σου και δεν το πέταξες στα σκουπίδια. Μελλοντικά θα καταλάβεις πόσο καλό έκανες στον εαυτό σου. Μην περιμένεις τον σύζυγο σου να αντιδράσει απέναντι στους γονείς του αφού δε το έχει κάνει ήδη. Στα μάτια του οι γονείς του είναι σημαντικοί για αυτόν και του είναι αδύνατο να τους πει ότι έχουν άδικο παρ' ότι μέσα του το καταλαβαίνει. Μη σε αγχώνει αυτό (με το να πιστεύεις δλδ ότι ο άνδρας σου δεν ενδιαφέρεται για το καλό σου) απλά έτσι αντιδρούν δυστυχώς οι άνδρες στην πλειοψηφία τους μέσα σε τέτοιες καταστάσεις (άκου με που στο λέω...). Ο τρόπος να τον κάνεις να αντιληφθεί πως νιώθεις για τη (μη) αντίδραση του δεν είναι να του γκρινιάζεις και να τον εκνευρίζεις (δε λέω ότι το κάνεις) αλλά να μη χάνεις ευκαιρία να του δείχνεις πόσο τον αγαπάς! Ο άνδρας είναι από τη φύση του, φτιαγμένος, εγωιστής και δεν μπορεί να παραδεχτεί μπροστά σου ότι φέρεται λάθος ή ότι η οικογένειά του σου φέρεται άσχημα, ενώ εσωτερικά το καταλαβαίνει ΣΙΓΟΥΡΑ και το αποδέχεται. Αυτό που έχει ανάγκη όσο τίποτα είναι η δική σου τρυφερότητα και αγκαλιά, μιας και δεν την βρήκε στην οικογένεια που τον μεγάλωσε. Μόνο αυτή θα τον κάνει να δραστηριοποιηθεί. Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό! Το γεγονός ότι σου ζητά συγγνώμη και φτάνει στο σημείο να κλαίει μαζί σου δείχνει ότι νοιάζεται και σε αγαπάει πολύ. Σκέψου, ξέρεις πολλούς άνδρες που θα το έκαναν αυτό; Εγώ πάντως σαν άντρας το βρίσκω ΠΟΛΥ δύσκολο. Μη βιάζεσαι να συμπεράνεις ότι δε σε καταλαβαίνει ή ότι είναι «μαμουχαλος» όπως λέει η Μάρθα. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει! Συμπέρασμα; Ξέρει το πρόβλημα σας! Δε κερδίζεις τίποτα με το να του υπενθυμίζεις! Προσπάθησε να μη μένεις μόνη με τα πεθερικά σου αλλά να είναι και αυτός μπροστά για να βλέπει πως σου φέρονται. Δε χρειάζεται να του το πεις θα το δει μόνος του. Τη στοργή που δεν του δίνει η οικογένεια του μόνο εσύ μπορείς να του τη δώσεις, «σκλαβώνοντάς» τον. Είναι το μεγάλο σου ΟΠΛΟ. Με τη βοήθεια του Θεού εύχομαι να τα καταφέρεις!

Τα πράγματα είναι απλά...βρίσκει ο άντρας σου άλλη δουλειά απογαλακτιζεται επιτέλους από αυτούς που παρά φύσιν είναι ανθρωποι και κάνετε τα κουμαντά μόνοι σας.Διεκδίκησε τη θεση σου στην οικογένεια γιατί κάποια στιγμή η υπομονή εξαντλείται και βλέπω να μεγαλωνεις την κούκλα σου μόνη σου!!!Να σου ζησει παρεμπιπτόντως η μπουμπούκα σου!!!

Καλη μου συγχαρητήρια για την υπομονη σου.Και να σου ζησει το μωράκι!Αυτο το θεμα ''πεθερες" καίει!Υπαρχουν πολλων ειδων τελικα και ποτε δε θα μπορεσουμε να τις διαχειριστούμε!Κανονικα θα επρεπε να ειμαστε ολοι αγαπηνενοι και να χαιρομαστε με τις οικογενειες μας αλλα πραγματικα τετοιες αρρωστημενες καταστασεις δεν ενα μεγαλο Χ!Αν ημουν στη θεση σου θα τα ειχα βροντηξει.Και ειναι κριμα να μην υπάρχει η στηριξη του συζυγου.Εμενα αυτο μ εκανε να μη χωρίσω.Με στηριξε πολυ.Και ενα τελευταιο ξενιτευτηκα και εξαιτίας τους για να ησυχασω.Στη δικη σου περίπτωση υπαρχει τρομερή υποτιμηση πραγμα λυπηρο απο εναν γονιό.Μιλα με τον αντρα σου και βρειτε μια κοινη γραμμη και πανω απ ολα να τον μαθεις να στηριζει τη γυναικα του.Καλη και η μανα και μοναδικη αλλα εσυ εισαι και συζυγος και μανα του παδιου του.Καλη επιτυχια κοπελα μου

Ο άντρας σου έτσι μεγάλωσε κι έτσι έμαθε, δυστυχώς. Θέλει πολύ δύναμη και αποφασιστικότητα για να πάρει την ζωή του στα χέρια του. Και πολύ στήριξη απο σενα. Εύχομαι η ζωή σας να αλλάξει προς το καλύτερο γιατί αργά ή γρήγορα ο άντρας σου θα αρχίσει να ξεσπά. Και θα ξεσπά και σε σένα. Βοήθησε τον για να είσαστε καλά και οι δυο.