Ο παραλίγο μοναχικός τοκετός μου!

Λένε ότι είναι τυχαία κάποια πράγματα.. όπως η έκβαση μιας γέννας. Φυσιολογικά ή καισαρική; Μέρα ή νύχτα; Πότε; Που;

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή… Εγώ, ένας άνθρωπος που από την πολλή ευθύνη φοβόταν να κάνει παιδί. Δεν ήθελα να χάσω και την απόλυτη ανεξαρτησία μου αλλά κυρίως βλέποντας μαμάδες να μεγαλώνουν -εντός και εκτός γάμου- μόνες τα παιδιά τους, δεν ήθελα να αναλάβω ούτε καν με πιθανότητα 0,00001% τέτοια ευθύνη.. Ο άντρας μου όμως ακριβώς το αντίθετο και χαίρομαι που με έπεισε να κάνουμε παιδάκι!

Τελικά 24/07/14 η τελευταία περίοδος, ένα ακριβώς χρόνο μετά το γάμο μας με το Μάνο μου. Το τεστ θετικό.. οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν και όλοι αναμέναμε το ευχάριστο γεγονός. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δούλευα (δασκάλα χορού είμαι) και δεν σταμάτησα ούτε στο τέλος.. Οι φίλες μου, οι μαθήτριες σε κάθε μάθημα έπαιρναν υπογλώσσια από το φόβο μη γεννήσω στην αίθουσα.. ΠΗΤ 01/05/15

Στις 20/04/15 και ημέρα Δευτέρα ξεκινάει η αστεία μας ιστορία. Εγώ να χορεύω με την κοιλιά την ΤΕΡΑΣΤΙΑ μέχρι τις 10 μ.μ., οι μαθήτριες να με τραβάνε βίντεο.. 11μ.μ. φεύγω από τη σχολή και πηγαίνω σπίτι. Κάνω ντουζάκι και μιλάω με τις φίλες μου σε μία ομαδική συνομιλία.. Άρχισα να νιώθω κάτι πονάκια αλλά δεν έδωσα σημασία. Το τελευταίο πάντως που τους έγραψα ήταν ότι βαρέθηκα και θέλω να γεννήσω ΤΩΡΑ. Στο κρεββάτι μόλις ξαπλώνω ένοιωσα πάλι κάτι περίεργο.

– 12:35 π.μ. Σηκώνομαι και σπλας.. έσπασαν τα νερά! Εγώ να πηγαινοέρχομαι για να ντυθώ και ο Μάνος από πίσω μου να… σφουγγαρίζει. Έτοιμη στην πόρτα κρατώντας ένα μικρο βαλιτσακι με τα καλλυντικα μου (ο Μανος κουβαλούσε 2 ακομη βαλιτσες), αποχαιρετώ σκυλί και γατί και ειδοποιώ στην ομαδική συνομιλία τα κορίτσια ότι πάω στην κλινικη, οι οποίες φιλες όμως δε με πίστευαν.. «Καλέ γεννάω!» ήταν το τελευταίο μηνυμα μου.

– 01:30 π.μ. φτάνω στην κλινική και σε 5 λεπτα ήταν εκει: η μανα μου, ο αδερφός μου με την κοπέλα του και οι 4 φίλες μου από τη συνομιλία.. Είπα ότι θα μας διώξουν. Όλοι (ήταν και πολλοί) να κάθονται στο σαλονάκι νυχτιάτικα και να γελάνε, να μου στέλνουν selfies, να τους στέλνω και εγώ! (η μαία τα έπαιξε!). Η διαστολή μικρή, οι συσπάσεις παιχνιδάκι καθώς από τη γιόγκα ήταν πανεύκολες οι αναπνοές.. μια ωραια παρέα είμασταν!

– 03:30 π.μ. γίνεται το βασικο λάθος… Η μαία θεώρησε ότι θα αργήσει ο τοκετός οπότε όλοι, πλην τη μαμά μου και το Μάνο, έφυγαν για να ερθουν μετά τις 9 το πρωί. Καταλαβαίνετε ότι γιατρός και αναισθησιολόγος δεν θα βιάζονταν. Ωστόσο δυνάμωναν οι πόνοι αλλα ήταν διαχειρίσιμοι ακόμη.

– 05:00 π.μ. η μαία συνειδητοποίεισε ότι η διαστολή μου ήταν 6! Ποια επισκληρίδιος; HELLO !! Την βλέπω λίγο κουμπωμένη μου λέει «Eλα να κατεβουμε στα χειρουργεία μέχρι να ερθει και ο γιατρος..» Βολτίτσα με το καροτσάκι το είδα και εγω, φου φου και ανετ;iλα καθώς σκεφτόμουν ότι τελειώνει το όλο θέμα και σε λίγο θα κρατάω το μωρό μας στην αγκαλιά μου.

Χειρουργείο…. Εγώ πονούσα πάρα πολύ, σφάδαζα από τις αφόρητες ξαφνικές και σε σύντομο χρονικό διάστημα ωδίνες, χτυπιοταν το σώμα μου σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστη. Ο Μάνος φοβήθηκε αλλά με κρατούσε, «θα μείνω μέσα σε όλο, δε σε αφηνω» μου λέει και με αγκάλιαζε συνέχεια όσο και αν είχα σπασμούς.

– 06:05 p.μ., μία ωρα μετά δηλαδή, στο χειρουργείο ήμασταν: εγώ που ούρλιαζα.. ο Μάνος που με κρατούσε.. και κανείς άλλος. Οι συσπάσεις ήταν απανωτές. Ο γιατρός μου και ο αναισθησιολόγος πουθενα και η μαία κάπου εξαφανισμένη τους έπαιρνε τηλέφωνο! Σα ταινία τρόμου, ούτε κάποια άλλη μαία, ούτε άλλος γιατρός, τιποτα κανείς. Είπα ότι δεν θα τα καταφέρω και δάκρυσαν προς στιγμη τα μάτια μου.. Είχα πίασει τον άντρα μου από το γιακά και με φωνη μέσα από τα δοντια του έλεγα «φέρε το γιατρο» το ματι μου γυάλιζε, το σώμα μου έχανε οτιδήποτε υγρο είχε μέσα του, το μωρό πίεζε να βγει! Με έπιασε ένας πανικός ότι το παιδί κάτι έπαθε (μάλλον επειδή εγώ αισθανόμουν αβοήθητη) και δυσκόλεψε και αυτό τα πράγματα. Βγαίνει και ο Μάνος ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΟΥ να φέρει κάποιον για βοήθεια..

ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΚΟΒΟΜΑΙ ΣΤΑ 2! Να αισθάνομαι το κεφάλι του μωρού να σπρωχνει προς την έξοδο και εγώ να μη μπορώ να πιάσω ένα χέρι να σφίξω, αφού ήμουν ολομόναχη. Αρχισα να φωναζω το Μανο που έτρεξε να με προλάβει. Το τι αίμα έχανα δε μπορω να σας το περιγράψω και απορώ πως ο αντρας μου εδειχνε ψυχραιμια..

– 06:15 π.μ. μπαίνει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο γιατρός.. Με ελέγχει.. αγριοκοιτάζει τη μαία και μου λέει «άμα θες να σπρώξεις, καντο!«. Είχα διαστολή 9-10 ήμουν ΈΤΟΙΜΗ. Και μπάινει ο αναισθησιολόγος τότε, ο οποιος τι να μου την κάνει την επισκληριδιο, αφου έφαγα όλους τους πόνους. Τον είχε πάρει ο ύπνος και μέχρι να βάλει τα γάντια έκανε 5 ολοκληρα λεπτα, κοιμόταν ακόμη. Ο Μανος πιστεψα ότι θα τον ξαπλώσει με καμια μπουνια στο πάτωμα από τα νεύρα του. Ωστόσο προσπαθησε να βαλει δοκιμαστικη δόση που ποτέ δε με έπιασε…

Έρχεται και ο νεογνολογος μας.. και όλοι μαζι ξεκινήσαμε. ΣΠΡΩΞΕ μια, σπρωξε δυο, μου λέει ο γιατρος «εχεις 3 ακόμη και θα ερθει το μωρο». Δεν άντεχα άλλες 3 προσπάθειες. Τι γιογκα θυμηθηκα, τι μαθηματα, τι βιβλία, τι τα λόγια της μαίας, τα παντα όλα.. παιρνω μια ανασα ξεκινάω.. «φτάνει φτανει» λεει ο γιατρος.. «όχι έχω λίγο ακόμη μπορω μπορω» του απάντησα και τσουπ με μία ανάσα βγαίνει το Αβαταρ (ετσι γαλαζιο που το είδα το μωρο ετσι μου φανηκε) και μου το αφηνουν πάνω μου.

7 παρα το πρωι είχα γεννησει, 9 παρα ειχα θηλασει και 9 και κατι έκανα από την υπερένταση βόλτα στο διάδρομο.

Έπειτα από αρκετές ημέρες άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο και επικίνδυνο ήταν αυτό που συνέβη. Αν ο τοκετός δεν κυλούσε ομαλά; Αν χρειαζόταν καισαρική; Αν αργουσε να πάρει οξυγόνο το παιδι ή ειχα καποια επιπλοκη; Οι σκέψεις με τρομοκρατούν προς στιγμη… και μετά κοιτάζω το λουλουδάκι μου και ηρεμώ.

Μαζί με το Μάνο μου ζούμε στιγμές ευτυχίας… τα παιδια είναι ευλογια και μετανοιωσα όλες τις στιγμες που ειχα αρνηση για αυτό.

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ… ΠΕΡΣΕΑΣ!

Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com