Έβλεπα τώρα τον υπέρηχο της αυχενικής διαφάνειας, τότε που η Αθηνά ήταν μπιζέλι και το το μόνο που ξέραμε για αυτήν ήταν ότι φαινόταν «φυσιολογική» και ότι κατά 70% ήταν κοριτσάκι. Εκείνο το μεσημέρι στην Κηφισιά (μην ρωτάτε πώς βρεθήκαμε εκεί!), ένιωσα τη μεγαλύτερη συγκίνηση της ζωής μου. Ναι, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ήταν ακόμα μεγαλύτερη και από τη στιγμή που πρωτοκράτησα στα χέρια μου την Αθηνά. Μέχρι την αυχενική διαφάνεια, δεν είχα κάνει κανέναν υπέρηχο και έτσι όταν αντίκρυσα στην οθόνη ένα ανθρωπάκι με χέρια και πόδια και κεφάλι να χορεύει, ξέσπασα σε λυγμούς. Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα πιο γυναίκα. Ήταν λες και όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε έγιναν για να με φέρουν ακριβώς σε αυτή τη φάση: τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Περίεργο πώς το πιο φυσιολογικό πράγμα για έναν άνθρωπο, η αναπαραγωγή, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής του.

Θέλω διακαώς να κάνω και άλλο παιδί. Μετράω τις μέρες καρτετικά μέχρι τον Ιανουάριο που θεωρητικά μπορώ να ξαναμείνω έγκυος. Είναι σαν να περνάω μια δεύτερη εγκυμοσύνη που μόλις φτάσει στο τέλος της θα γεννήσει μια νέα εγκυμοσύνη.

Είναι φοβερό, όμως, το πόσοι άνθρωποι μου έχουν πει «Έλα μωρέ, τι να το κάνεις και άλλο παιδί! Να ζοριστείς θέλεις; Ένα και καλό!!» Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι που έχουν παιδιά, οικογένεια (αυτοί που δεν έχουν, δεν μετράνε)… Τσατίζομαι κάθε φορά…

«Μα εγώ θέλω! Δεν με ζορίζει καθόλου ο ρόλος της μητέρας!«

«Ναι, το λες τώρα που η Αθηνά είναι μικρή. Κάτσε να μεγαλώσει να την κυνηγάς και τα λέμε«

Μα οι ίδιοι άνθρωποι ήταν αυτοί που μου έλεγαν «Κοιμήσου τώρα που μπορείς, γιατί όταν γεννηθεί το μωρό, θα ξεχάσεις τι θα πει ύπνος!«. Και να που γεννήθηκε το μωρό και μια χαρά κοιμάμαι και εγώ και αυτό.

Δεν ξέρω τι τους κάνει να με συμβουλεύουν να μείνω στο ένα… Φοβούνται μην μεταλλαχτώ σε… νοικοκυρά; Μήπως τους τρομάζει η οικονομική κρίση (λιγότερα παιδιά, λιγότερα έξοδα);

Η αλήθεια είναι ότι από τότε που έμεινα έγκυος το «Εγώ» έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Από τη μέρα που γέννησα το μόνο που έχω αγοράσει για τον εαυτό μου είναι ένα φόρεμα. Κοιτάω τις ντουλάπες μου και συνειδητοποιώ ότι η πριν-γίνει-μαμά Ολίβια υπήρξε άπληστη, αλλά τουλάχιστον άφησε πολλά εφόδια για τη μαμά Ολίβια, η οποία ξαφνικά αρκείται σε αυτά που έχει και είναι και σούπερ ευχαριστημένη. Οι προτεραιότητες άλλαξαν και δεν το λέω με παράπονο, αλλά σαν αβίαστη και καθόλου ενοχλητική διαπίστωση. Νομίζω πως μέρα με τη μέρα, ανακαλύπτουμε, ο Μάνος και εγώ, τι πραγματικά χρειάζεται κάποιος για να είναι ευτυχισμένος. Και αυτό σίγουρα δεν είναι ούτε τρία μπλουζάκια παραπάνω, ούτε σούσι μια φορά την εβδομάδα.

Μμμ, το βλέπω ήδη ότι με μια πρώτη ματιά δεν θυμίζω καθόλου εκείνη την ξανθιά πιτσιρίκα Σαλονικιά που ξημεροβραδιαζόταν σε μπαράκια, αλλά να σας πω κάτι; ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!

Η Αθηνά ήρθε και εξαφάνισε κάθε ίχνος εγωισμού και μου έδωσε θάρρος να κοιτάξω τη ζωή κατάματα. Φαντάζομαι ότι ένα δεύτερο παιδί θα με γεμίσει με άλλα, πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Η Stelluna είναι έγκυος στο πρώτο της παιδάκι. Σε ένα post της στο koilitsadotcom, της έγραψα ότι ανυπομονώ να ξαναμείνω έγκυος και αναρωτήθηκε αν μια δεύτερη φορά θα είναι ίδια με την πρώτη. Όχι. Η πρώτη φορά είναι μαγική, σε κάνει να ξενυχτάς μέσα στην αγωνία να ξημερώσει η μέρα να ξαναδείς το μωρό σου στον υπέρηχο. Σε κάνει να αγωνιάς για το πώς θα γεννήσεις, πώς θα είναι το μωρό, αν θα πονέσεις. Η δεύτερη, όμως, θέλω να πιστεύω πως είναι εξίσου μαγική με ένα δικό της, διαφορετικό τρόπο. Και μόνο η αίσθηση του να σε κλωτσάει ένα τόσο δα μωράκι μέσα στην κοιλιά και ένα άλλο χεράκι -της Αθηνάς- να προσπαθεί να το νιώσει, είναι μοναδική. Σαν εκείνες τις φωτογραφίες στα περιοδικά που τις χαζεύουμε και κάνουμε «Ωωωωωωωω!» μελωμένοι…

Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς: μέσα μου νιώθω πως δεν έχω «κλείσει» το κεφάλαιο «εγκυμοσύνη». Σαν να βλέπω σε ένα φλιτζάνι της ζωής το ριζικό μου και να σχηματίζεται μια ακόμα μορφή, εκτός της δικής μου, του Μάνου, της Αθηνάς και των γατιών μας.

Θεού θέλοντος, θα ξαναγίνω κάποια στιγμή μαμά. Το χρωστάω σε μένα, τον άντρα μου και στο γλυκό μου το κοριτσάκι!

Όσο για τα «παπαγαλάκια»; Άστα να παπαγαλίζουν!