Νιώθω ευγνωμοσύνη για…

Η αλήθεια είναι ότι άλλαξα ΠΟΛΥ από τότε που έγινα μαμά.

Για την ακρίβεια, οι αλλαγές ξεκίνησαν από την εγκυμοσύνη μου ακόμα: σαν το όστρακο που θέλει να προφυλάξει το μαργαριτάρι του, έκλεισα και άφησα απέξω πολλά που με ενοχλούσαν. Μια περίοδος ωρίμανσης και συνειδητοποίησης που μόλις ξεκινούσε και ακόμα συνεχίζεται και έχουμε ακόμα δρόμο!

Μεγάλωσα πολύ χάρη στην Αθηνά. Ίσως οφείλεται και στο γεγονός ότι ζω πλάι σε έναν πολύ μεγαλύτερο άντρα, τον οποίο αγαπώ και από του οποίου τα χείλια εξακολουθώ να κρέμομαι 4 χρόνια μετά τη γνωριμία μας. Ρουφάω όσα λέει σαν σφουγγάρι και ακόμα και αν δεν μπορώ να τα βάλω σε εφαρμογή, ανακουφίζομαι που ξέρω ότι και αυτός πέρασε από μέρη που περνάω εγώ στα 28 μου και μπορεί να μου επιβεβαιώσει ότι και οι δυσκολίες έχουν τη χάρη τους.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν. Η γέννηση της Αθηνάς εκτός από σκληρότερη, με έκανε και ευαίσθητη σε σημείο αηδίας. Τώρα πώς συνδιάζονται αυτά τα δύο, μπορείτε να μου πείτε; Ε να που συνδυάζονται.

Γιατί μπορεί πια να προφυλάσσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου από πράγματα που ξέρω ότι δεν θα μας κάνουν καλό, αλλά παίρνω οκτώ φορές πιο βαριά όλα εκείνα που απρόσμενα μου χαλούν τη διάθεση και τη ζαχαρένια.

Ώρες ώρες θλίβομαι τόσο πολύ με συγκεκριμένες συμπεριφορές που θέλω να κλειστώ σε ένα σπίτι για πάντα, η οικογένειά μου και εγώ. Να μην έχω, βρε αδερφέ, κοινωνική επαφή. Μηδέν. Νάθινγκ. Αλλά ως γνήσια τοξότης, πεθαίνω στην απομόνωση. Και ξανά βγαίνω στην κοινωνική ζωή μέχρι να ξανατρομάξω και να κλειστώ στην οικογένεια μου ξανά και η ιστορία συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο μέχρι να το πάρω απόφαση πως έτσι είναι η ζωή.

Το μόνο σίγουρο είναι πως διαπίστωσα πια πως π.Α. ήμουν εντελώς αφελής. Χαζούλιακας. Κοιμόμουν όρθια.

Ήμουν ικανή από παιδί, αλλά από συναισθηματική νοημοσύνη ήμουν χάλια. Κάτω του μηδενός. Στουρνάρι.

2 χρόνια μετά τη γέννησή της, λοιπόν, βρίσκομαι σε μια τέτοια φάση:

1. Είμαι ευτυχισμένη. Το σπιτάκι μας γεμάτο από τις φωνούλες της είναι η πιο όμορφη φωλιά του κόσμου. Ξυπνάω με χαμόγελο, κοιμάμαι με χαμόγελο. Τέλεια.

2. Είμαι φοβισμένη. Καθώς η Αθηνά μεγαλώνει και πλησιάζει ο καιρός που θα γέρνει -ελπίζω- στον ώμο μου για τις πρώτες συμβουλές ή τις πρώτες συζητήσεις, νιώθω όλο και μεγαλύτερη την ανάγκη να αποκωδικοποιήσω τον κόσμο. Το μόνο κλειδί που κρατάω στα χέρια μου είναι η διαπίστωση ότι είναι πρακτικά αδύνατο να συνυπάρχουμε ειρηνικά και αρμονικά όλοι οι άνθρωποι σε τούτο τον πλανήτη, καθώς και να ταιριάζουμε όλοι με όλους.

Μου λείπουν ακόμα πολλά κλειδιά.

Όταν λοιπόν το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει από τις τόσες σκέψεις, όταν στεναχωριέμαι λες και είμαι 5 χρονών και μου αποκεφάλισαν την Barbie, όταν δεν ξέρω αν θέλω να βγω ή να μείνω μέσα, τότε κάνω αυτό το χαζο-αμερικάνικο τρικ που εντάξει, μπορεί να το κοροιδεύετε, αλλά ΔΟΥΛΕΥΕΙ.

Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι για ποια πράγματα νιώθω ευγνωμοσύνη σήμερα.

Το να εστιάζεις στα καλά που έχεις, σε χαλαρώνει από το άγχος να αποκτήσεις αυτά που ακόμα δεν έχεις ή να λύσεις προβλήματα που σε βασανίζουν.

Και μαντέψτε ποια είναι πρώτη πρώτη κάθε μέρα στη λίστα ευγνωμοσύνης μου…!