Mωρουδίλα στοπ!
Στα αγγλικά χρησιμοποιούν τον όρο «toddler» για μωρά άνω του έτους (ή των 18 μηνών) εως τους 36 μήνες. Από baby το παιδί γίνεται toddler. Η αντιστοιχεία του στα Ελληνικά θα μπορούσε να είναι «νήπιο», αν και οι 12 και οι 18 και οι 24 μήνες παραείναι ίσως νωρίς για να μιλάμε για νήπιο.
Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι το κορίτσι μου δεν είναι πια μωρό.
Δεν μυρίζει πια… μωρουδίλα.
Δεν συμπεριφέρεται σαν μωρό.
Δεν ακούγεται σαν μωρό.
Δεν κλαίει σαν μωρό.
Δεν με έχει πια ανάγκη για να φάει, να πιει, να κοιμηθεί, να μετακινηθεί.
Τίποτα πια στο σπίτι δεν θυμίζει μωρό, εκτός από 1-2 μπιμπερό και τις πάνες της.
Όλα τα μπεμπέ πράγματα που είχαμε τα έχουν πάρει άλλα παιδάκια που είναι όντως μωρά.
Ακόμα και τα ρούχα της δεν είναι πια μικροσκοπικά.
Κάθε μήνα που περνάει λέω «Πόσο μεγάλωσε!», όμως σήμερα την κοίταξα σε μία άσχετη στιγμή την ώρα που έπινε νερό. Δεν χύθηκε ούτε μια σταγόνα στο πάτωμα. Και εκεί σκέφτηκα ότι όντως… μάλλον δεν είναι τόσο μωρό πια όσο θέλω να νομίζω…
Για μένα, όμως, θα είναι πάντα το μωρό μου!
Μανούλες, το πρώτο μεγάλο σοκ το παθαίνεις όταν γεννηθεί το δεύτερο παιδάκι. Εκεί καταλαβαίνεις πόοοοοοσο έχει μεγαλώσει το πρώτο. Ακολουθεί η τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο (πολύυυυυυυυ κλάμα) και η πρώτη μέρα στο Δημοτικό. Αρχίζεις και θυμάσαι την δική σου πρώτη μέρα στο σχολείο!!! Ολιβία το Αθηνάκι είναι σκέτη γλύκα! Πως μεγαλώνουν έτσι το καλοκαίρι βρε παιδί μου! Λες και τα τραβάς από τα πόδια!!!
ετσι ειναι ολιβια.για ποτε ειναι μωρουδελια και κλαινε ολη την ωρα και για ποτε καθονται αραχτα στο καναπε και πινουν νερο απο ποτηρι ουτε που το καταλαβαμε!!!!ο δικος μου πλεον εχει αρχισει και τρωει μονος του σιγα σιγα και χθες ηπιε νερο κρατοντας μονος του το ποτηρι.να δεις για ποτε θα πανε σχολειο!!!!!
Αχ δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία και ευλογία από το να βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν. Μας λείπει βέβαια η μπεμπεκίλα αλλά κάθε ηλικία έχει τη γλύκα της. Φέτος η Αθηνά μας αρχίζει νηπιαγωγείο και τον Ιούλιο, την τελευταία μέρα του παιδικού σταθμού, πολύ μου κακοφάνηκε. "Δεν θα έχουμε πια παιδάκι στον παιδικό σταθμό;;;;;" έλεγα.
κι εγώ! κι εγώ! κι εγώ!! Το ίδιο σκέφτομαι κάθε μέρα για τη Ραφαέλα μου... 22μηνών θα γίνει σε λίγες μέρες και μου φαίνεται απίστευτο.. για να μη μιλήσω για τη Ρία και την Ελένη, που έγιναν και επίσημα πλέον νηπιάκια, αφού ξεκίνησαν σχολείο!!!! Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις την ψυχή σου να μεγαλώνει, να αφομοιώνει αυτά που βλέπει/ακούει/αισθάνεται από σένα και να χαράσει το δρόμο της ανεξαρτησίας της..... τελικά ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!!!!! :-)
Αχ μωρε Ολιβια αυτο εχω παθει τον τελευταιο καιρο. Λιγο πριν χρονισει το Ρηνακι καταλαβα πως πλεον δεν εχω μωρο αλλα παιδακι! Οποτε ανοιγω το παταρι και βλεπω το πορτ μπεμπε,το ρηλαξ, τα σελτεδακια, τα πρωτα της ρουχαλακια συνειδητοποιω ποσο εχει μεγαλωσει. Βλεπω μωρακια στο δρομο λιγων μηνων και λεω Αχ ποτε ησουν κι εσυ ετσι! Ο πρωτος χρονος κυλαει σαν νερακι, δεν τον προλαβαινεις.... Οταν το βραδυ της δινω το γαλα στον υπνο και μου σπρωχνει το χερι μου για να το πιει μονη της με πιανει μια γλυκια νοσταλγια.Καποτε με το χερι μου της κρατουσα το γαμπακι οταν ετρωγε και τωρα το χερι μου ισα ισα που φτανει τη μεσουλα της. καποτε εκλαιγε σαν γατακι και τωρα με λεει μαμα!!