Πόσα παιδιά είναι αρκετά;
Στα λευκώματα των παιδικών μας χρόνων, μια στις τόσες έσκαγε η ερώτηση «Πόσα παιδιά θέλεις να κάνεις;«.
Δεν θυμάμαι πια τι απαντούσα… Πιθανότατα να έγραφα «Δύο! Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι«.
Αν με ρωτούσες πέρσι, πάλι δεν ξέρω τι θα σου απαντούσα. Πιθανότατα να έλεγα «Δύο! Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι«.
Αν με ρωτήσεις σήμερα, θα σου πω «Τουλάχιστον δύο! Θα ήθελα άλλο ένα κοριτσάκι, αλλά αρχίζω να φλερτάρω και με την ιδέα του αγοριού«.
Έβλεπα τώρα τον υπέρηχο της αυχενικής διαφάνειας, τότε που η Αθηνά ήταν μπιζέλι και το το μόνο που ξέραμε για αυτήν ήταν ότι φαινόταν «φυσιολογική» και ότι κατά 70% ήταν κοριτσάκι. Εκείνο το μεσημέρι στην Κηφισιά (μην ρωτάτε πώς βρεθήκαμε εκεί!), ένιωσα τη μεγαλύτερη συγκίνηση της ζωής μου. Ναι, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ήταν ακόμα μεγαλύτερη και από τη στιγμή που πρωτοκράτησα στα χέρια μου την Αθηνά. Μέχρι την αυχενική διαφάνεια, δεν είχα κάνει κανέναν υπέρηχο και έτσι όταν αντίκρυσα στην οθόνη ένα ανθρωπάκι με χέρια και πόδια και κεφάλι να χορεύει, ξέσπασα σε λυγμούς. Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα πιο γυναίκα. Ήταν λες και όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε έγιναν για να με φέρουν ακριβώς σε αυτή τη φάση: τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Περίεργο πώς το πιο φυσιολογικό πράγμα για έναν άνθρωπο, η αναπαραγωγή, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής του.
Θέλω διακαώς να κάνω και άλλο παιδί. Μετράω τις μέρες καρτετικά μέχρι τον Ιανουάριο που θεωρητικά μπορώ να ξαναμείνω έγκυος. Είναι σαν να περνάω μια δεύτερη εγκυμοσύνη που μόλις φτάσει στο τέλος της θα γεννήσει μια νέα εγκυμοσύνη.
Είναι φοβερό, όμως, το πόσοι άνθρωποι μου έχουν πει «Έλα μωρέ, τι να το κάνεις και άλλο παιδί! Να ζοριστείς θέλεις; Ένα και καλό!!» Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι που έχουν παιδιά, οικογένεια (αυτοί που δεν έχουν, δεν μετράνε)… Τσατίζομαι κάθε φορά…
«Μα εγώ θέλω! Δεν με ζορίζει καθόλου ο ρόλος της μητέρας!«
«Ναι, το λες τώρα που η Αθηνά είναι μικρή. Κάτσε να μεγαλώσει να την κυνηγάς και τα λέμε«
Μα οι ίδιοι άνθρωποι ήταν αυτοί που μου έλεγαν «Κοιμήσου τώρα που μπορείς, γιατί όταν γεννηθεί το μωρό, θα ξεχάσεις τι θα πει ύπνος!«. Και να που γεννήθηκε το μωρό και μια χαρά κοιμάμαι και εγώ και αυτό.
Δεν ξέρω τι τους κάνει να με συμβουλεύουν να μείνω στο ένα… Φοβούνται μην μεταλλαχτώ σε… νοικοκυρά; Μήπως τους τρομάζει η οικονομική κρίση (λιγότερα παιδιά, λιγότερα έξοδα);
Η αλήθεια είναι ότι από τότε που έμεινα έγκυος το «Εγώ» έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Από τη μέρα που γέννησα το μόνο που έχω αγοράσει για τον εαυτό μου είναι ένα φόρεμα. Κοιτάω τις ντουλάπες μου και συνειδητοποιώ ότι η πριν-γίνει-μαμά Ολίβια υπήρξε άπληστη, αλλά τουλάχιστον άφησε πολλά εφόδια για τη μαμά Ολίβια, η οποία ξαφνικά αρκείται σε αυτά που έχει και είναι και σούπερ ευχαριστημένη. Οι προτεραιότητες άλλαξαν και δεν το λέω με παράπονο, αλλά σαν αβίαστη και καθόλου ενοχλητική διαπίστωση. Νομίζω πως μέρα με τη μέρα, ανακαλύπτουμε, ο Μάνος και εγώ, τι πραγματικά χρειάζεται κάποιος για να είναι ευτυχισμένος. Και αυτό σίγουρα δεν είναι ούτε τρία μπλουζάκια παραπάνω, ούτε σούσι μια φορά την εβδομάδα.
Μμμ, το βλέπω ήδη ότι με μια πρώτη ματιά δεν θυμίζω καθόλου εκείνη την ξανθιά πιτσιρίκα Σαλονικιά που ξημεροβραδιαζόταν σε μπαράκια, αλλά να σας πω κάτι; ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!
Η Αθηνά ήρθε και εξαφάνισε κάθε ίχνος εγωισμού και μου έδωσε θάρρος να κοιτάξω τη ζωή κατάματα. Φαντάζομαι ότι ένα δεύτερο παιδί θα με γεμίσει με άλλα, πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Η Stelluna είναι έγκυος στο πρώτο της παιδάκι. Σε ένα post της στο koilitsadotcom, της έγραψα ότι ανυπομονώ να ξαναμείνω έγκυος και αναρωτήθηκε αν μια δεύτερη φορά θα είναι ίδια με την πρώτη. Όχι. Η πρώτη φορά είναι μαγική, σε κάνει να ξενυχτάς μέσα στην αγωνία να ξημερώσει η μέρα να ξαναδείς το μωρό σου στον υπέρηχο. Σε κάνει να αγωνιάς για το πώς θα γεννήσεις, πώς θα είναι το μωρό, αν θα πονέσεις. Η δεύτερη, όμως, θέλω να πιστεύω πως είναι εξίσου μαγική με ένα δικό της, διαφορετικό τρόπο. Και μόνο η αίσθηση του να σε κλωτσάει ένα τόσο δα μωράκι μέσα στην κοιλιά και ένα άλλο χεράκι -της Αθηνάς- να προσπαθεί να το νιώσει, είναι μοναδική. Σαν εκείνες τις φωτογραφίες στα περιοδικά που τις χαζεύουμε και κάνουμε «Ωωωωωωωω!» μελωμένοι…
Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς: μέσα μου νιώθω πως δεν έχω «κλείσει» το κεφάλαιο «εγκυμοσύνη». Σαν να βλέπω σε ένα φλιτζάνι της ζωής το ριζικό μου και να σχηματίζεται μια ακόμα μορφή, εκτός της δικής μου, του Μάνου, της Αθηνάς και των γατιών μας.
Θεού θέλοντος, θα ξαναγίνω κάποια στιγμή μαμά. Το χρωστάω σε μένα, τον άντρα μου και στο γλυκό μου το κοριτσάκι!
Όσο για τα «παπαγαλάκια»; Άστα να παπαγαλίζουν!
Φιλιά
Ολίβια
>ολιβια σου ευχωμαι με το καλο να αποκτησεις κ 2νινι!!!ειμαι μανουλα ενος κοριτσιου 19,5 μηνων τρελα ερωτευμενη με την κορη μου παρολο που οταν γεννησα περασα αρκετα ασχημα αν με ρωτησεις τωρα ναι θελω κ αλλο κ αλλα παιδακια νιωθω οτι σαν μαμα δεν εχω κλισει καθολου τα παιδια ειναι η ευτιχια ολου του κοσμου μακαρι ο θεος να μου δωσει κ αλλα παιδακια το ΘΕΛΩ ΜΕ ΤΡΕΛΛΑ!!!!ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΛΙΤΣΑ!!!
>Στα αγγλικά η κατάσταση ορισμένων μαμάδων ονομάζεται "wombaholic". Εθισμός στη μήτρα δηλ. στην εγκύμοσυνη.
Καποιες έτσι νοιωθουν σπουδαίες...
Και μη βιαστείτε να συμπεράνετε...έχω παιδί 8 μηνών.
Ψυχραιμία κορίτσια !
>απόκτησα την Ελεάννα στα 25 και τον Άκη στα 28 νόμιζα πως είμασταν πλήρεις σαν οικογένεια αλλά κι εγω σα μάνα ..τον ιούνιο του 2009 διαπίστωσα ότι ήμουν έγκυος και έπαθα ΣΟΚ!!!το συζήτησα αμέσως με την κόρη μου ενθουσιάστηκε και μου συμπαραστάθηκε σαν ενήλικη φιλενάδα...τρελλάθηκε απο τη χαρά της ο άντρας μου επίσης ..εγω ντρεπόμουν φρικτά ΟΛΟΥΣ και κυρίως τον 14 χρονο γιό μου ..δεν είναι εύκολη αποφαση να ξαναγίνεις μανούλα στα 42 και μάλιστα με μια κόρη στη β λυκειου κι ενα γιο να σε εχει περάσει δυο κεφάλια στο ύψος...
μετά την εξέταση του τροφοβλάστη που μας ησήχασε οτι το μωρό είναι μια χαρά το ανακοινώσαμε στο γιό μας και στους συγγενείς...
εξακολουθούσα να ντρέπομαι μέχρι που τον κράτησα στην αγκαλιά μου.
σήμερα πιστεύω πως ο μπέμπης μας είναι ο θησαυρός μας και τον ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ όλοι.τα παιδιά είναι ο πλούτος μας να κάνετε όσα αντέχεται να μεγαλώσετε σωστά..
>τελεια αυτα που γραφετε.και εγω ειμαι μια μανουλα που ο γιοκας της ειναι 17 μηνων και ειμαι στον 5ο μηνα εγκυος στον δευτερο γιο μου απο τωρα σκεφτομαι και το τριτο και το τεταρτο:-).δεν μπορω να φανταστω το σπιτι μαw χωρις μωρακια.εχω ΤΡΕΛΑΑΑ!ελπιζω να γεννησω με το καλο ενα υγειστατο νινι και να κανω μολις ξεπεταχτουν και τα δυο και ενα τριτο νινι που θα μακαρι να ειναι και ενα κοριτσάκι.δεν υπαρχει ομορφοτερο πραγμα απο τα παιδια και απο τοτε που γεννησα το μωρακι μου νιωθω συνεχως ευτιχισμενη...
>και στις δυο μου εγκυμοσυνες τους τρεις πρωτους μηνες οτι και αν ετρωγα εβγαινε κατευθειαν....στον πρωτο μου γιο ειχα μεγαλη αγωνια,λαχταρα και αναριωμουν πως θα ηταν τα παντα.....στον δευτερο στην κυριολεξια απο τα πρωτα λεπτα που γεννηθηκε δεν ηθελα να τον αφησω απο την αγκαλια μου.....νιωθω οτι δεν εχω κλεισει ως μαμα.....νιωθω οτι μου λειπει αλλο ενα παιδακι....παρολο που ο μεγαλος ειναι 6 και ο μικρος 3.θελω να πιστευω οτι θα το κανω καποια στιγμη....μπορει τα πραγματα να ειναι δυσκολα αλλα ολα σβηνουν στο ακουσμα ενος παιδικου γελιου......ευχομαι να σου΄ρθει συντομα και ενα δευτερο ζουζουνακι....