Έμεινα έγκυος μετά από προσπάθειες 2 ετών. Η χαρά μας απερίγραπτη!!! (όπως και σε όλους φαντάζομαι που βρίσκονται στην ίδια θέση). Όλα πήγαιναν μια χαρά ώσπου πήγαμε να κάνουμε τον υπέρηχο Β’ επιπέδου (όχι στην γιατρό μου αλλά σε κάποιον που ήταν πιο εξειδικευμένος). Τα βρήκε όλα μια χαρά, εκτός του ότι η μικρή υπολειπόταν 5 ημερών. Δηλ. ήταν 5 ημέρες μικρότερη από το φυσιολογικό. Ο άνθρωπος μας καθυσήχασε λέγοντάς μας πως ίσως πρόκειται για ένα μικρόσωμο μωρό (και ίσως η πιθανή ημερομηνία σύλληψης δεν ήταν αυτή που υπολογίζαμε αλλά μεταγενέστερη κ.α.) αλλά καλού-κακού να τον ξαναεπισκεφτούμε σε 15 ημέρες. Σ’ αυτό το σημείο μπορώ να πω πως δεν είχαμε ιδιαίτερο άγχος, καθώς φαινόταν όλα φυσιολογικά.

Μετά από 15 ημέρες, όταν ξαναεπισκεφτήκαμε τον γιατρό, είδαμε ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά!!!! Ανακαλύψαμε πως η μικρή (ναι πρόκειται για κοριτσάκι) ήταν μικρότερη κατά 10 ημέρες βάσει των φυσιολογικών καμπύλων ανάπτυξης συν το γεγονός πως ήμουν ολιγάμνια. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά και έπρεπε να προχωρήσουμε σε αμνιοπαρακέντηση, κάτι που μας δυσκόλεψε ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη πως δεν είχα πολύ αμνιακό υγρό. Η αγωνία, το άγχος και η στεναχώρια μας είχαν χτυπήσει κόκκινο!!! Τα αποτελέσματα της εξέτασης βγήκαν μια χαρά αλλά δεν ξέραμε εάν το παιδί (με τους ρυθμούς ανάπτυξης που είχε) θα μπορούσε να έρθει στον κόσμο.

Σε συνεχείς επισκέψεις στην υπέροχη γιατρό μου και στον άλλο γιατρό αποφανθήκαν πως είχα όλα τα συμπτώματα προεκλαμψίας που έχουν επιπτώσεις στο παιδί (αυξημένες αντιστάσεις στον πλακούντα και κάτι σε σχέση με τις αρτηρίες που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή την στιγμή κ.α.) χωρίς όμως να έχω τα υπόλοιπα συμπτώματα. Ήμουν σε συνεχή παρακολούθηση με την προτροπή να φτάσει η μικρή τουλάχιστον 1 κιλό για να έχει κάποιες πιθανότητες επιβίωσης.

Την 27η εβδομάδα άρχισαν να παρουσιάζονται και σε μένα τα φαινόμενα προεκλαμψίας σε έντονο βαθμό: πίεση 15 (με χάπια), λεύκωμα και πρήξιμο. Η καταπληκτική γιατρός μου (που συνεχώς θα το τονίζω) κανόνισε ώστε να εισαχθώ άμεσα στο νοσοκομείο και να υπάρχει συνεχής παρακολούθηση. Μετά από 3 ημέρες (και ευτυχώς που είχαν προλάβει να μου κάνουν τις ενέσεις για τα πνευμονάκια της μικρής) άρχισαν τα πράγματα να παίρνουν ακόμη πιο επικίνδυνη τροπή: η πίεση μου έφτασε στο 18, ο καρδιοτοκογράφος χάλια και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες εισήχθηκα για καισαρική… και ο Θεός βοηθός και για τις δυό μας.

Έκανα καισαρική με ολική νάρκωση (καθώς δεν έπιασε η ραχιαία και η κατάσταση ήταν επείγουσα) και γενήθηκε η μικρή μου 28 εβδομάδων με βάρος 590 γραμμαρίων!!!! Φυσικά δεν την είδα, με κράτησαν στην εντατική για μια ημέρα λόγω πίεσης. Όταν την είδα ήταν όσο η παλάμη μου!!!!

Οι πρώτες μέρες ήταν και οι πιο κρίσιμες. Οι γιατροί ήταν επιφυλακτικοί αλλά συγκρατημένα αισιόδοξοι. Το θετικό ήταν πως έκλαψε μόλις γεννήθηκε και δεν χρειάστηκε να διασωληνωθεί παρά μόνο για λίγες ώρες. Φυσικά το καθημερινό άγχος και η αγωνία ήταν άνευ προηγούμενου (πήρε 20 γρ. βάρος – γιούπι!!! κτλ.). Επειτα από διαμονή 3 μηνών στο νοσοκομείο την πήρα σπίτι μου 1.880 γρ. Οι γιατροί μιλάνε για θαύμα καθώς τώρα είναι 18 μηνών και χαίρει άκρας υγείας. 

Την κοιτάω και σκέφτομαι όλα αυτά που πέρασα σαν ένα πάρα πολύ κακό όνειρο… που δεν εύχομαι όμως σε κανένα να το δει!!!!

Φιλικά,

Έφη

 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com