Οι πόνοι στο… Θεό!!
Η ιστορία της Αγγελικής
(Η Αγγελική γέννησε φυσιολογικά)
Με λένε Αγγελική και αποφάσισα να μοιραστώ και γω με τη σειρά μου τη δική μου ιστορία!
 |
| Γαβράκι από την πρώτη στιγμή! |
Όλα ξεκίνησαν ένα τυπικό Σάββατο που ετοιμαζόμουν να βγω με τον άντρα μου. Eίχα καθυστέρηση αλλά συνηθισμένο φαινόμενο… Ανάμεσα στο σιδέρωμα και στο μακιγιάζ έκανα και το τεστ, το οποίο ξέχασα και αφού πέρασε αρκετή ώρα το θυμήθηκα.
Κόλλησα. Πρώτη σκέψη, «ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Κάτι λάθος έκανα!» και μετά «Τώρα τι;;;; Τι πρέπει να κάνω;;;;«
Ο άντρας μου τρελάθηκε από τη χαρά του και οι παππούδες επίσης (τους ξυπνήσαμε όλους). Να μη σας τα πολυλογώ, ο γιατρός μου έδωσε ΠΗΤ 05-03-07. Με αρκετά προβλήματα από τον τρίτο μήνα (αποκόλληση και συσπάσεις της μήτρας) φτάσαμε αισίως στο τέλος.
Είχα συζητήσει με το γιατρό μου και του είχα πει πως θέλω να το ζήσω φυσιολογικά χωρίς καμία παρέμβαση. Και έτσι και έγινε. Μπήκαμε στο νοσοκομείο 06-03, μου έβαλε υπόθετο στις 12.00 το μεσημέρι και γύρω στις 13.00 με έπιασαν κανονικά πόνοι ανα 10λεπτο.
Είχα τον άντρα μου και την αδερφή μου μαζί, γιατί δεν θα μπορούσα να είχα τη μάνα μου. Είμαι πολύ ευαίσθητη και δεν ήθελα να με δει να πονάω, ήθελα να έρθει αφού με βάλουν στο χειρουργείο να μη τη δω. Είμαστε πολύ δεμένες.
Το μωρό ήταν πολύ ψηλά και δεν είχα διαστολή, αλλά οι πόνοι στο Θεό! Τελικά εννιά το βράδυ και με αφόρητους πόνους μπήκα στην αίθουσα τοκετού. Μόλις μου έσπασε τα νερά ο γιατρός, το μωρό κατέβηκε και ήμουν έτοιμη (πρέπει να με άκουσαν όλοι).
Με δύο δυνατά σπρωξίματα και με βοήθεια από το γιατρό μου και τη μαία, στις 21.45 είδα το θαύμα και δεν το πίστευα! Ο γιος μου!
Ήταν πανέμορφος! Μου τον δώσανε στην αγκαλιά αμέσως… Είχε ανοιχτά τα ματάκια και με κοιτούσε. Μετά τον πήρανε για να με ράψουν (εδώ θέλω να πατήσω delete δεν θέλω να το θυμάμαι) και τον πήγαν στο μπαμπά και στους άλλους συγγενείς και φίλους που είχαν ήδη φτάσει.
Τρεις μέρες στο νοσοκομείο και δεν έκλεισα μάτι. Τον χάζευα! Αν και ήταν τόσο γκρινιάρης που μέχρι 6 μηνών έτρωγε ανα δύο ώρες μέρα-νύχτα. Τώρα κοντεύει τα 4 και ακόμα μου ζητάει γάλα. Ακούω πολλές να μου λένε ότι κάνω λάθος που του δίνω (γάλα ζητάει το παιδί, οχι παστίτσιο, έλεος), αλλά εγώ χαίρομαι την κάθε στιγμή μαζί του! Η κάθε στιγμή που περνάει δε γυρίζει πίσω..
Το ζω όσο μπορώ και ελπίζω κάποια στιγμή ο Θεός να μου δώσει ένα αδερφάκι για το Γιώργο μου!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το γάλα είναι το χειρότερο δηλητήριο για τα παιδιά μας. Είναι ευρέως γνωστό πια. Δεν κάνω την έξυπνη. Κι εμένα το ζητάει ο γιος μου και το δίνω αλλά να ξέρουμε ότι είναι πλέον η πιο βλαβερή τροφή.
>Να σου ζήσει και να σας πάνε όλα καλά!! Για το τι είναι φυσιολογικό για την διατροφή του και τι όχι, θα σου πρότεινα να μην ακούς κανέναν εκτός από την γιατρό που τον παρακολουθεί. Αν και πιστεύω ότι και μόνη σου ξέρεις την απάντηση...
>ζησε την καθε στιγμη με το παιδι σου και μην ακους κανεναν!!!!!!Σου ευχομαι με το καλο να ερθει και το αδερφακι και να μας γρα ψεις και αλλη ιστορια τοκετου!!!!!!!να σου ζησει!!!!!!
>να τον χαίρεσε τον γιοκα σου.οσο για το γαλα ο αδερφός μου επεινε γάλα μέχρι και τα δεκα.συνέχεια.πρωι μεσημέρι βράδυ.το ειχε σαν νερό.δωστου γαλα του παιδιου.μακάρι να επινε και ο δικός μου που του το δίνω με το ζορι πρωί και βράδυ.εμοιαξε τη μάνα του που δεν ήθελε ουτε να το μυρίσει.ακόμα και τώρα
>Αγγελικούλα να σου ζήσει ο παίδαρος!!! και σου εύχομαι σύντομα ο Γιωργάκος να αποκτήσει ένα αδερφάκι!!!
>na ton xerese ton prigkipa sou 8a diafoniso me tis alles pou sou lene gia to gala na tou dineis den uparxi pio plousia diatrofi gia to pedi alles pou dinoun sokolates ka8e ora kai stigmi einai kalitera?min trela8oume