Πάντα υπάρχει ένα τρίτο πρόσωπο (όχι απαραίτητα το ίδιο)

Είμαι παντρεμένη 25 χρόνια. Από τον αρραβώνα ακόμη αντιλήφθηκα ότι ο άντρας μου είχε κάποια παράλληλη σχέση. Τότε με το μυαλό μιας εικοσάχρονης τον δικαιολόγησα ότι θα ήθελε να ζήσει λίγο ακόμη ελεύθερος πριν μπει στα βάσανα του γάμου. Δεν είπα τίποτα στους δικούς μου για να μη τους στεναχωρήσω και προχώρησα στο γάμο!

Τον πρώτο χρόνο γάμου αντιλαμβάνομαι άλλη εξωσυζυγική σχέση. Δεν το χωράει το μυαλό μου, δεν λέω πάλι τίποτα σε κανέναν αλλά πέφτω σε μια ελαφριά κατάθλιψη. Μετά από λίγο έρχεται και το παιδί.

Η εγκυμοσύνη δύσκολη, με πολλούς μήνες ακινησία στο κρεβάτι. Η δικαιολογία μέσα του ήταν προφανής… Ούτε ίχνος ευαισθησίας ότι θα κάνει οικογένεια, θα πρέπει να σεβαστεί την κατάσταση και όλα αυτά που λογικά ένας φυσιολογικός μελλοντικός πατέρας θα πρέπει και οφείλει αν δεν τα αισθάνεται, τουλάχιστον να τα επεξεργάζεται σαν συναισθήματα!

Αφού γεννήθηκε το παιδί σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν, πατέρας έγινε, κάτι μέσα του θα τον σταματήσει. Αλλά όχι, τα ίδια και σε χειρότερο ακόμη βαθμό! Να διατηρεί σχέσεις με συναδέρφους και να με υποχρεώνει να τις καλώ για γεύμα στο σπίτι, να πληροφορούμε ότι τον είδαν να βγαίνει από μπαρ και όταν μετά από τόσα χρόνια υπομονής τόλμησα να αντιδράσω, μου είπε ότι τον ζηλεύω, έχω εμμονές και ότι θα πρέπει να δω επειγόντως ψυχολόγο. Φυσικά η συμπεριφορά του χρόνο με το χρόνο γινόταν πιο απόκοσμη και πιο σκληρή απέναντί μου και στο παιδί, που στο μεταξύ μεγάλωσε και πήγαινε στο δημοτικό.

Μετά από τρία χρόνια διάστασης και αφού σ’ αυτό το διάστημα έκανε το παιδί μπαλάκι μια στο δικό του το σπίτι και μια στων γονιών του και βομβαρδίζοντας το με αρνητικά σχόλια για μένα ότι τον κατηγορώ χωρίς αποδείξεις, ότι αυτός μας αγαπάει κι ότι θέλει το καλό μας, πείθει κι εμένα και το παιδί που μόλις τότε θα πήγαινε στο γυμνάσιο ότι θα είναι το υπόδειγμα πατέρα και συζύγου. Σημειωτέο ότι την τελευταία του σχέση την κράτησε μέχρι που το παιδί πήγε στο λύκειο.

Το μέλλον του παιδιού μου ήταν πλέον ο πρωταρχικός μου σκοπός. Ήθελα να περάσει στο πανεπιστήμιο και παρέβλεψα όλα τα άλλα. Το παιδί μας σήμερα είναι φοιτητής, δεν μπορεί να φανταστεί ότι ο πατέρας του όταν δεν έχει σχέσεις πάει με ιερόδουλες και ούτε μπορώ να του πω ότι πριν ένα μήνα που γυρνούσα κατάκοπη από τη δουλειά, είδα να βγαίνει από το σπίτι μας μια κοπέλα περίπου στην ηλικία του. Το πάθος δε αυτό μας έφερε σε οικονομικό αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να είμαστε υπερχρεωμένοι σε τράπεζες προκειμένου να τα βγάλουμε πέρα…

Το πρόβλημα δεν είναι σ’ αυτόν, αλλά σε μένα που δεν έχω τη δύναμη να βγω από αυτή τη σχέση που με εκμηδενίζει σαν άτομο αλλά και σαν γυναίκα. Υπάρχει πιθανότητα αυτός ο άνθρωπος να αλλάξει; Ή θα χάσω το υπόλοιπο της ζωής μου πιστεύοντας σε ιδεατές οικογένειες και όλες αυτές τις φαντασιώσεις;

Θα ήθελα τη γνώμη σας.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com