Η καισαρική μου!
Πολλές έγκυες φρικάρουν και μόνο στο άκουσμα της καισαρικής. Μία από αυτές ήμουν και εγώ. Δεν μπορούσα να χωνέψω την ιδέα, φοβόμουν τόσο πολύ που κάθε βράδυ έκλαιγα σαν μωρό. Ο Μάνος προσπαθούσε να μου φτιάξει τη διάθεση, λέγοντάς μου πως άνετα θα πήγαινε στη… θέση μου! Βλέπετε, αυτός είχε εμπειρία από εγχείρηση, σε αντίθεση με μένα που -ευτυχώς- δεν είχε χρειαστεί να εγχειριστώ ποτέ. Η σκέψη και μόνο του νυστεριού να ανοίγει την κοιλιά μου, με σκότωνε!!
Έφτασα στο μαιευτήριο σαν πρόβατο που πάει για σφαγή. Προσπάθησα να παραμείνω ήρεμη στον καρδιοτοκογράφο, όταν μου πήραν ιστορικό, ακόμα και στο κλίσμα και το ξύρισμα ήμουν κυρία. Εκεί που άρχισα να τα χάνω, ήταν όταν ήρθε η αναισθησιολόγος να με ενημερώσει για τις πιθανές παρενέργειες της επισκληριδίου νάρκωσης και να μου ζητήσει να βάλω την τζίφρα μου στο ειδικό χαρτί. Ήταν λες και υπέγραφα συμβόλαιο… θανάτου. Τέτοια τρομάρα είχα.
Όταν δε μου φόρεσαν την πράσινη ρόμπα, μου πέρασαν ορό και μου ζήτησαν να ανέβω στο φορείο, ε εκεί πια ήμουν κάτασπρη σαν φάντασμα. Χαιρέτησα τον Μάνο και τη μαμά μου σαν να τους έβλεπα για τελευταία φορά (χαχα!) και άφησα το νοσοκόμο να με οδηγήσει στο χειρουργείο.
Εκεί η διάθεσή μου άρχισε να στρώνει. Το προσωπικό του Αρεταίειου ήταν ευγενέστατο και κάναμε πλάκα και κουβεντούλα -φαντάζομαι πως οι άνθρωποι προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώθω χαλαρή.
Όταν ήρθε η ώρα της επικληριδίου, μόνο συνεργάσιμη δεν ήμουν… Μου ζήτησαν να κουλουριαστώ στο πλάι σε εμβρυική στάση και να τεντώσω τη μέση μου προς τα έξω. Καλωδιωμένη με ορούς και διάφορα μπιμπλίκια, ειλικρινά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς στο καλό έπρεπε να τεντωθώ, παραμένοντας ταυτόχρονα στη θέση μου. Ένιωθα χέρια να με κρατούν σφιχτά κουλουριασμένη, κάτι κρύο να ακουμπάει τη σπονδυλική μου στήλη (οινόπνευμα; Ιώδιο;) και…. έβαλα τα κλάμματα! Μιλάμε για λυγμούς, όχι παίξε γέλασε. Μου κόπηκε η αναπνοή.
Προσπάθησαν να με συνεφέρουν και τους εξήγησα ότι έχω φοβερό θέμα με τη σπονδυλική στήλη. Η ιδέα μιας σύριγγας να την τρυπάει μου έφερνε λιποθυμία. Με χάιδεψαν, με ντάντεψαν, μου έλεγαν «Κουράγιο!» και «Μια ιδέα είναι» και τότε ήρθε το Τσιμ! της σύριγγας, άφησα τα τελευταία δάκρια να κυλήσουν και αναστέναξα με ανακούφιση. Καλέ αυτό ήταν; Χαχαχαχαχα!
Γύρισα ανάσκελα χαμογελώντας και ζητώντας… συγγνώμη για την παιδιαρίστικη στάση μου και άρχισα να νιώθω καλύτερα. Μετά, όμως, με έπιασε νέος φόβος: θα πιάσει η επισκληρίδιος, ή θα πάνε να με κόψουν και θα πηδήξω στο ταβάνι από τον πόνο;
Μου έκαναν τα κλασικά τεστ: «Το νιώθεις αυτό;«, «Αυτό;«, τσιμπώντας με ή ακουμπώντας διάφορα στα ναρκωμένα σημεία μου. Δεν ένιωθα τίποτα, αλλά φοβόμουν μήπως νόμιζα ότι δεν ένιωθα, ενώ… ένιωθα (αλλοφροσύνη, σας λέω, χαχα!)
Μέχρι που ήρθε η ώρα να μου βάλουν τον καθετήρα και δεν κατάλαβα ΤΙΠΟΤΑ! Εκεί συνειδητοποίησα ότι είχε πιάσει μια χαρά η νάρκωση. Φαντάζομαι ότι και τον ογκόλιθο που κουβαλάει ο Οβελίξ να μου έριχναν στα πόδια μου εκείνη τη στιγμή, χαμπάρι δεν θα έπαιρνα.
Έτσι, λοιπόν, χαλάρωσα εντελώς και απόλαυσα τη… διαδρομή. Φυσικά δεν έβλεπα τίποτα, αφού είχαν υψώσει ένα πανί ανάμεσα σε μένα και τους γιατρούς. Έπιασα ψιλή κουβεντούλα με την αναισθησιολόγο που είχε σπουδάσει και αυτή στο Α.Π.Θ. όπως και εγώ, λέγαμε για τη Θεσσαλονίκη, την Ιατρική, τα μωρά, όταν έσκυψε και μου είπε, «Τώρα θα βγάλουν το μωρό σου«.
Χαμπάρι δεν πήρα τι γινόταν στην κοιλιά μου. Και ξαφνικά αισθάνθηκα μια πίεση και άκουσα ένα «Γκουχ γκουχ!» που έγινε «Ουαααααά!» και ο γιατρός μου φώναξε, «Να σου ζήσει!«
Tόσο εύκολο; Wow!!!! Αφού μου την έδειξαν, μου την ακούμπησαν στην αγκαλιά μου (δηλαδή στο στήθος, μιας και το υπόλοιπο κορμί ήταν στα χέρια των γιατρών) και την φίλησα, μου την πήραν για να την ετοιμάσουν και να την παρουσιάσουν στον μπαμπά και τη γιαγιά της.
Και τότε ξεκίνησε το ράψιμο που τελειωμό δεν είχε… Ράψε, ράψε, ράψε, χαμπάρι δεν έπαιρνα, απλά βαριόμουν και ήθελα να δω το μωρό μου. Επειδή η Αθηνά ήταν σε ισχιακή προβολή και τυλιγμένη με τον λώρο, ήταν ψιλοδύσκολη η καισαρική και απαιτούνταν πολύ προσεκτικό ράψιμο.
Σε κάποια φάση, άρχισα να νιώθω κάποια μεγαλύτερη πίεση και λίγο πόνο στο σημείο του ομφαλού. «Παιδιαααααά, νομίζω πως πονάωωωωωωωω!«, φώναξα και αμέσως η αναισθησιολόγος μου αύξησε λίγο τη δόση της επισκληριδίου.
Όταν επιτέλους έκλεισαν την τομή, με άφησαν για λίγο στο χειρουργείο, όπου άκουγα μουσικούλα (φοβερή κιόλας!) και έβλεπα διάφορους να συμμαζεύουν τον χώρο. Αν δεν ήταν μουδιασμένα τα πόδια μου από την νάρκωση, ίσα που θα χόρευα κιόλας. Αμέσως μετά, μεταφέρθηκα σε ένα άλλο χώρο, ζήτησα να μου φέρουν ένα κινητό από τους δικούς μου που περίμεναν έξω, έκανα τα τηλεφωνήματά μου σε φίλους και γνωστούς και όταν επιτέλους κατάφερα να κουνήσω τα πόδια μου, μεταφέρθηκα στο δωμάτιο μου.
Μου έφεραν το κουκλί μου, τη θήλασα, ήρθε και η παιδίατρός μας, όλα τέλεια!
Πόνο δεν ένιωθα καθόλου, μιας και μου είχαν αφήσει τον καθετήρα της επισκληριδίου για να ηρεμώ τις πρώτες -επώδυνες- ώρες. Το επόμενο πρωί, γύρω στις 8, ήρθε η ώρα να περπατήσω. Ξανααγχώθηκα!!! Μου φαινόταν βουνό. Φαντάστηκα ότι θα πονέσω απίστευτα, ότι θα νιώθω κομμένη στα δύο, ότι θα λιποθυμήσω. Με το που σηκώθηκα, όμως και έκανα 1-2 ασταθή βήματα, πήρα φόρα και άρχισα να κόβω βόλτες!!
Ο πόνος τις επόμενες μέρες ήταν στα πλαίσια της λογικής, βασικά ένιωθα σαν να είχα κάνει 1000 κοιλιακούς μονοκοπανιά, χαχα! Λίγο τσούξιμο επίσης στην τομή, η οποία είχε αρχίσει να θρέφει, αλλά όχι τίποτα το φοβερό.
Μπάνιο έκανα την επόμενη μέρα κιόλας και γενικά δεν αντιμετώπισα κανένα θέμα. Φυσικά, το σημείο της καισαρικής πρήστηκε αρκετά (ακόμα είναι λίγο φουσκωμένο), αλλά ο γιατρός μου εξήγησε πως είναι φυσιολογικό.
Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ, ήταν τα… ανύπαρκτα ράμματα!! Η τομή ήταν απλά μια σκούρη γραμμή, λες και με γρατζούνισε ένας γάταρος σε ευθεία, χαχα!
Απ’ όσα έχω ακούσει από μαμάδες που γέννησαν με καισαρική, η επισκληρίδιος νάρκωση όχι μόνο σου επιτρέπει να ζήσεις τη γέννηση του παιδιού σου, αλλά σε βοηθάει να αντέξεις καλύτερα τους μετεγχειρητικούς πόνους. Η ολική νάρκωση έχει ένα βασικό κακό: μόλις περάσει και συνέλθεις, οι πόνοι έρχονται αμέσως δυνατοί.
Αν, λοιπόν, είστε υποψήφια για καισαρική, συζητήστε με το γιατρό σας σχετικά με τη νάρκωση. Δυστυχώς σε πολλά μαιευτήρια, η ολική νάρκωση είναι μονόδρομος, αν, όμως, έχετε τη δυνατότητα επιλογής, μην φοβηθείτε καθόλου την επισκληρίδιο.
Να σκέφτεστε, πάντως, ότι ο πόνος είναι κάτι που περνάει μέρα με τη μέρα περισσότερο. Όσο πιο γρήγορα σηκωθείτε και περπατήσετε, τόσο πιο εύκολα θα επιστρέψετε στον προ καισαρικής εαυτό σας!
Πάντως, αν και θα ήθελα την επόμενη φορά να γεννήσω φυσιολογικά, αν πάλι μου κάτσει… καισαρική, αυτή τη φορά θα πάω με άλλον… αέρα, χιχι!
Δείτε και ένα βιντέακι που δείχνει (με γραφικά!) πως γίνεται η καισαρική:
Ότι απορία έχετε, είμαι στη διάθεσή σας!
Φιλιά
Ολίβια
Εχει κοντα στα 2χρονια που εφερα στον κοσμο το αστερακι μου!!!τι και αν ειχα ευκολη εγκυμοσυνη η ωρα του τοκετου...μανικι!!!!! Καισαρικη φυσικα και χωρις καθολου πονο...εγω γιατι ο υπεροχος γυναικολογος μου ειχε θολωσει εντελως μ αυτα που εβλεπε αλλα χαρη στον Θεο και στην εμπειρια του ολα πηγαν κατ'ευχη!!!!!το πιστευετε ομως πως ενω δεν πονεσα καθολου φοβαμαι πολυ περισσοτερο τωρα στην ιδεα μιας δευτερης εγκυμοσυνης και γεννας;;τοσο που ενω θελω τρομερα να αποκτησει το Κατερινακι μου αδερφακι κανω πισω γιατι φοβαμαι;;;