Η Αθηνά έγινε 8 ετών!!

Είναι περίεργο να γίνεσαι για πρώτη φορά μητέρα. Όσο έτοιμη και αν πιστεύεις ότι θα είσαι, τίποτα δεν σε προετοιμάζει, πιστεύω, για τη στιγμή που θα αντικρύσεις ένα τοσοδούλικο, ζαρωμένο μωρό και κάποιος θα σου πει «Αυτό είναι το μωρό σου! Να σου ζήσει!«

Γέννησα την Αθηνά μου στα 26 μου χρόνια. Τότε πίστευα πως είμαι ώριμη και πως είχα ζήσει πολλά, τώρα απλά γελάω με την αφέλεια μου. Η Αθηνά γεννήθηκε με προγραμματισμένη καισαρική πριν την ώρα της, σχεδόν με το στανιό, γιατί εγώ τότε ήμουν εντελώς θύμα και δειλή για να απαιτήσω κάτι διαφορετικό. Ούτε κατάλαβα πώς γέννησα, ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα να έχω απέναντί μου ένα πλάσμα να με κοιτάζει με δυο μάτια σαν κάρβουνα και εγώ να μην ξέρω πώς να αντιδράσω. Θυμάμαι πως σκέφτηκα πως δεν μου μοιάζει καθόλου, θυμάμαι πως αναρωτήθηκα αν θα έφευγε το σημάδι που είχε στη μύτη, όμως σίγουρα δεν πήρα μυρωδιά του πόσα συναισθήματα θα γεννιόνταν μέσα μου μέρα με τη μέρα καθώς μεγάλωνα αυτό το πλάσμα… Στην αρχή απλά… τρόμαξα! Τρόμαξα γιατί έτσι όπως με κοίταζε ήταν λες και κοίταζε βαθιά μες την ψυχή μου, να δει αν έκανε τελικά καλά που με διάλεξε για μαμά της.

Και τι δεν ζήσαμε μέσα σ’ αυτά τα 8 χρόνια… Δεν ξέρω ποιος ωρίμασε περισσότερο: αυτή ή εγώ; Μάλλον εγώ, γιατί αυτό το πλάσμα είναι λες και γεννήθηκε σοφό. Καλόψυχο μέχρι αηδίας (αχ βρε Αθηνά!), αλλά ταυτόχρονα τόσο ατρόμητο και τόσο δυναμικό που μόνο δέος μπορώ να νιώσω για αυτήν.

Προχθές με ρώτησε αν οι άνθρωποι ξαναγεννιόμαστε. Της απάντησα πως δεν ξέρω, κανείς μας δεν ξέρει τι γίνεται αφού πεθάνουμε… Μου είπε «Αν ποτέ ξαναγεννηθώ, πάλι εσένα θέλω να έχω για μανούλα» και εγώ αυτόματα σκέφτηκα εκείνα τα μάτια-καρβουνάκια στο μαιευτήριο που με περνούσαν από έλεγχο, θαρρείς με ακτίνες Χ… Και ήρθε η καρδιά μου και φούσκωσε σαν το μπαλόνι και αν γινόταν θα ξεκολλούσε από το σώμα μου να ανέβει ψηλά στον ουρανό. Τόσο ευτυχισμένη ένιωσα. Γιατί μια ζωή πασχίζουμε να είμαστε αρεστοί, να είμαστε καλοί, αλλά σαν την αναγνώριση από τα παιδιά σου δεν έχει…

Πριγκίπισσά μου, αερικό μου, δεν ήταν τυχαίο που ήσουν εσύ το παιδί που με έκανε για πρώτη φορά μητέρα. Σπουδαιότερο δάσκαλο δεν θα μπορούσα να έχω. Σε λατρεύω μέχρι ξέρεις πού και θα είμαι πάντα δίπλα σου…

Έγινες κιόλας 8! Θα τρελαθώ!

Χρόνια σου πολλά, νεραϊδάκι μου!