Αλλαγή εποχής
Από τη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος συνέβη κάτι μαγικό: υψώθηκαν ανάμεσα σε μένα και τους υπόλοιπους διάφορα φίλτρα. Άλλα ήταν διαπερατά, άλλα πάλι μπλόκαραν και το πιο μικρό σκουπιδάκι. Φίλτρα σαν αυτά της βρύσης και του air condition.
Έγινε αυθόρμητα χωρίς να μπορώ να το κοντρολάρω. Άρχισα έτσι σιγά σιγά να κάνω φασίνα στους ανθρώπους της ζωής μου. «Φύγε εσύ, μείνε εσύ«. Ακούγεται εγωιστικό, το ξέρω, αλλά σαν πουλί που χτίζει τη φωλιά για τα πουλάκια του, έτσι και εγώ προσπάθησα να φτιάξω την τέλεια φωλιά για το πρώτο μου παιδί. Φωλιά δεν είναι μόνο το βρεφικό δωματιάκι με τους όμορφους τοίχους και τις τσαχπινιές στο ντεκόρ. Φωλιά είναι όλοι και όλα γύρω από εμένα, τον άντρα μου και το μωρό μας.
Όσοι είστε γονείς, το ξέρετε (όσοι δεν είστε, μπορείτε απλά να το φανταστείτε, αλλά trust me, αυτό που φαντάζεστε απέχει έτη φωτός από αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα):
κανένας γονιός δεν θέλει να περάσει το παιδί του τα άσχημα που πέρασε αυτός
Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήταν στο χέρι του κάθε γονιού να μην αισθανθεί το παιδί του ποτέ:
προδοσία
πόνο
μαχαιριά
αδικία
υποτίμηση
ξεφτίλα
εκμετάλλευση
….
(συμπληρώστε ανάλογα με τις δικές σας εμπειρίες)
Δεν είναι στο χέρι μου να ελέγξω μελλοντικά με τι ανθρώπους θα μπλέξει το παιδί μου, δεν θα ήθελα να είμαι από δίπλα του φρουρός να του λέω «Όχι αυτόν, παιδί μου» ή «Μην μπλέξεις με εκείνην, καμάρι μου«. Ούτε θέλω να την κλείσω σε ένα γυάλινο κλουβί, ούτε να γεμίσω το κεφαλάκι της καχυποψία.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διώξω από δίπλα μου (μας) ότι με χαλάει, ότι με ρίχνει, ότι με εκμεταλλεύεται και να κρατήσω σε απόσταση «από μακριά και αγαπημένοι» οτιδήποτε δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρο.
Έτσι μειώνω σε σημαντικό βαθμό την πιθανότητα να με δει το παιδί μου να κλαίω, να αμύνομαι, να στεναχωριέμαι και να χαλάω γενικά τη ζαχαρένια μου. Σκεφτείτε πόσο μισείτε τους ανθρώπους που πίκραναν κάποτε τους γονείς σας. Δεν θα ήθελα η μικρή μου να μισήσει εξαιτίας των δικών μου λάθος επιλογών.
Θέλω να πιστεύω ότι κάνοντας πια υγιείς επιλογές, θα της δείξω ότι μπορεί να τις κάνει και αυτή. Ότι ο κόσμος δεν μπορεί να είναι μόνο γεμάτος κινδύνους, έχει και τις όμορφες πλευρές του.
Αν δεν τα καταφέρω, θα έχω -τουλάχιστον- πάντα ανοιχτή για αυτήν την ΑΓΚΑΛΙΑ μου. Ίσως κάποιες στιγμές μεγαλώνοντας να νομίζει πώς δεν της είναι αρκετή (ίσως επειδή είναι δεδομένη;), αλλά ως κόρη το ξέρω καλά… Aπό όποια σκοπιά και να το βλέπει, η μανούλα θέλει πάντα το καλό του παιδιού της, για αυτό και η αγκαλιά της είναι πάντα ΒΑΛΣΑΜΟ.
Να είστε καλά!
Ολίβια
Υ.Γ. Είμαι λιγουλάκι στις μαύρες μου τώρα τελευταία… Θα μου περάσει, όμως! 😀
>ΟΛΟΒΙΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ........ΕΓΩ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΣΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ...ΑΦΟΥ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΝΡΩΤΙΕΜΑΙ ....ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ????????????????
>Tha simfoniso kai me sena Olivia kai me tin Maria theloume IREMIA sto megaloma ton paidion mas einai poli diskolo na prospathoume kai gia sxeseis trigiro opoios mas agapaei alithina tha einai ekei gia mas opoios the thelei sto kalo!!!!!Tha thela oi kores mou na megalosoun me iremia makria apo xazo problimata sxeseon iparxoun aloste tosa alla diskola problimata pou tha antimetopoisoume sas oikogenies san anthropoi san goneis pou den mporoume na analonomaste kai se problimata sxeseon kai diatirisi filon!!!!!!!!me agapi Evi K
>Πολύ όμορφες σκέψεις αυτές που όλοι μας σαν γονείς τις έχουμε κάνει! Και πίστεψέ με είναι πέρα για πέρα λογικές! Σαν μητέρες μην ξεχνάς έχουμε και το μητρικό ένστικτο που μας κάνει να απλώνουμε τις φτερούγες μας για να προστατέψουμε τα μικρά μας! Κρατώ το τελευταίο σχόλιο "επιτρέπεται να πέσεις ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σηκωθείς"! Πολύ σοφό!
>Τα σκεφτόμουν και γω όλα αυτά αλλά μετά συλλογίστηκα ότι ένας άνθρωπος μαθαίνει κυρίως από τις αναποδιές της ζωής. Αλλιώς θα ζει σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο δλδ με λίγα λόγια στην κοσμάρα του.
Θα ήθελα λοιπόν να ζήσει όλα αυτά που λες τα άσχημα ( και γω θα λιώνω) και το κύριο μέλημά μου είναι απλά να τον κάνω να καταλάβει πως όλα αυτά είναι μέρος της ζωής και πάμε παρακάτω. Να μην τα παίρνει βαριά αλλά να μαθαίνει από αυτά. Θέλω να πιστεύω πως θα τα καταφέρω γιατί και γω ως άνθρωπος είμαι έτσι και τα παιδιά ως συνήθως αντιγράφουν τους γονείς τους. Αλλά όπως και να χει και όπως λέει και μια αγαπημένη μου φίλη "Επιτρέπεται να πέσεις ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σηκωθείς".
>....μιά χαρά είσαι!!!!
λογική καί τολμηρή....
τό ξεσκαρτάρισμα είναι ευκολοδύσκολο, αλλά όσο πιό γρήγορα τόσο καλύτερα!
απλές καθημερινές στιγμές μέ ....ανθρώπους χωρίς εξαρτάς τήν ζωή σου απ' αυτούς....
"κοινωνικές φιλίες" "οικογένεια"
....καί όλα θά πάνε καλά καί προπάντων ΗΡΕΜΑ...άλλωστε κοινωνικότητα διαθέτεις, τά πράγματα σ΄αυτόν τόν τομέα είναι τόσο απλά,άς μή τά δυσκολεύουμε ΕΜΕΙΣ!!!!
καλημέρα
Ρένα Φατούρου