Μπορεί να μην είμαι η τέλεια μαμά, αλλά…
Με αφορμη το κείμενο μιας μανούλας που εγραφε πως δεν εγινε αυτοματα μαμα, ειπα και εγω να γραψω τη δικη μου ιστορια. Θα συμφωνησω απολυτα με τν Ασπα και χαιρομαι που τελικα δεν ειμαι η μοναδικη που δεν δακρυσα οταν ειδα τον μικρο μου, που δεν τον πηρα αγγαλια αμεσως οταν πηγα στο δωματιο και οχι επειδη φοβομουν, απλα γιατι ηθελα να μιλησω με τον αντρα μου και τους δικους μου ανθρωπους.
Ας τα παρω απο την αρχη ομως…
Οταν εμαθα πως ειμαι εγκυος και το καταλαβα πριν ακομα ερθει η καθυστερηση, εβαλα τα κλαματα και επι 9 μηνες εκλαιγα κρυφα και ημουν μεσα στην απελπισια
1ον γιατι δεν ηθελα παιδι
2ον γιατι τα παιδια δεν ερχονται με τον πελαργο, αρα καποιος εφταιγε που εμεινα εγκυος, δηλαδη εγω
3ον γιατι πιστευα οτι η προσωπικη μου ζωη τελειωνει
Δεν χαρηκα την εγκυμοσυνη μου, δεν πετουσα στα συννεφα, δεν ημουν η χαρουμενη μελλουσα μανουλα, παρολο που ημουν τυχερη σε πολλους τομεις. Τελεια εγκυμοσυνη, οχι ζαλαδες, εμετους κλπ μονο υπερβολικο πονο στη μεση αλλα οκ. Ενα υγιεστατο μωρο που μεγαλωνε σωστα μερα με την μερα και φυσικα εγω σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου. Τερμα οι βολτες, τα ποτα, τα χαλαρα και ξεγνιαστα πραγματα.
Φτανει λοιπον ο καιρος να γεννησω και μπαινω στο νοσοκομειο. Και να τρυπηματα και να ερωτησεις και να το ενα και να το αλλο και την αλλη μερα το πρωι θα μου βαζανε τεχνητους πονους διοτι οπως μου ειπε ο γιατρος μου ειχα διαστολη, αρα ηταν καιρος να γεννησω.
8 το πρωι λοιπον μπαινω και αρχιζουν οι απαραιτητες διαδικασιες, ερωτησεις, τρυπηματα, ξανα ερωτησεις κλπ κλπ.Οι πονοι ομως πουθενα και εγω ηθελα να γεννησω να ξεπερδεψω. Κατα τις 9 αρχισανε τα μικρα πονακια και οσο περνουσε η ωρα μεγαλωνανε και ερχοτανε και πιο συχνα. Μπες βγες ο γιατρος και να κοιταζει την διαστολη και εγω να υποφερω και να βριζω απο μεσα μου ολες αυτες που μου λεγανε με εναν πονο και δεν ειναι τιποτα, παρολο που ξερανε καλα τι ειναι. Και να περναει η ωρα και το μωρο να μην κατεβαινει και να τρελαινομαι στον πονο και να ειμαι μονη μεσα σε ενα δωματιο και να ακουω την διπλανη μου να ουρλιαζει απο τον πονο και να λεω «Θεε μου, τι με περιμενει ακομα;«
Και να μπαινει η μαια που και που και να με ρωταει αν ποναω, ασχετα που υπεφερα και οι συσπασεις της μητρας στον τοκογραφο χτυπουσαν κοκκινα… Να ζηταω επισκληριδιο και να μην μου κανουν…
Ας μη τα πολυλογω, μετα απο 5 ωρες αβασταχτου πονου, μου ειπε ο γιατρος οτι θα το παρουνε με καισαρικη και εγω χαρηκα γιατι θα τελειωνε το μαρτυριο. Και ναι τελειωσε με την επισκληριδιο, τι βαλσαμο, τι ανακουφιση χχαχαχα…. Ενιωθα τα παντα αλλα οχι πονο, αλλα ενιωθα και πτωμα και ηθελα να κοιμηθω!
Οταν ακουσα το κλαμα του ειπα οκ και οταν μου το φερανε να το φιλησω, δεν δακρυσα, δεν ενιωσα κατι, απλα κουραση και νυστα και χαρα που τελειωσανε οι πονοι. Ουτε οταν πηγα στο δωματιο, ζητησα να μου το δωσουνε αγκαλια, εγω ηθελα τον αντρα μου, τους φιλους μου, με αυτους μιλουσα, για αυτους δακρυσα οταν με βγαλανε απο το χειρουργειο. Ουτε καθομουν μ τις ωρες να το κοιταζω, το ταιζα, το εκανα μπανιο, το προσεχα αλλα κανενα αλλο ιδιαιτερο συναισθημα.
Ηρεμο παιδι, αγγελος, δεν με δυσκολεψε. Ποσο τυχερη σταθηκα και σε αυτο; Τωρα ομως το βλεπω και τρελαινομαι, δεν μπορω να πιστεψω σε ενα τετοιο θαυμα της φυσης. Ειναι υπεροχο και δεν θα τον αλλαζα με τιποτα. Μπορει λοιπον να μην ειμαι η τελεια μαμα που ολη μερα τραγουδαει και παιζει με το παιδι της, μπορει να ζηταω και εγω τον χρονο μου, τις φιλες μου, την βολτα μου και μια ωρα μονη με τον αντρα μου, αλλα ειμαι η μαμα που της κοβονται τα ποδια και η καρδια κοντευει να βγει απ’ εξω οταν βλεπει το παιδι πως θα πεσει ή θα χτυπησει, ειμαι η μαμα που αγχωνεται για το απλο κρυωματακι του παιδιου της και ειμαι η μαμα που δεν αλλαζω αυτη τη ζωη με τιποτα αλλο.
Αγγελα
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
H φυση προνοει και δινει στη γυναικα τη δυνατοτητα να κυοφορησει, ομως ο γονεικος ρολος ειναι κατι διαφορετικο. Καμια γυναικα δε γεννιεται μαμα, γινεται σταδιακα, τα ιδια τα παιδια μας κατευθυνουν προς αυτο το δρομο. Επομενως ειναι μαλλον αχαρο να κρινουμε αρνητικα μια μαμα που ενιωσε αργοτερα το μητρικο της ρολο. Δεν ειχε κακη η παραβατικη συμπεριφορα, απλως συνειδητοποιησε τα συναισθηματα της αλλα και την τροποποιηση τους στην πορεια. Μια ειλικρινης καταθεση των συναισθηματων της ηταν το κειμενο αυτο. Βεβαια, αν στη συνεχεια αισθανοταν το ιδιο απομακρη συναισθηματικα, θα αλλαζε το πραμα...
Πυστευω οτι αν ρωτησετε τον εαυτο σας αν ειστε ετοιμες αυτη τη στιγμη να κανετε παιδι μεγαλο ποσοστο θα πει οχι ακομα και αν ειναι παντρεμενες ακομα και αν εχουν και αλλα παιδια ακομα και αν εχουν λεφτα να τα μεγαλωσουνε. Ποσο μαλλον γυναικες που ειναι πρωτογνωρη εμπειρια και δεν ξερουν τις τους περιμενει. Η καθεμια πριν γεννησει πυστευω ειχε διαφορετικους φοβους και η καθεμια σε αυτους τους φοβους αντιδραει τελειως διαφορετικα. Την εξομολογηση αυτη την βρηκα πολυ αληθινη πολλες ισως να εχουν πιεση τον εαυτο τους να αγαπησουν το παιδι τους με την μια αλλα πυστευω οτι αυτο ειναι φοβος παρα ελειψη αγαπης και συναισθηματων. Αυτο που εχει σημασια ειναι το αποτελεσμα στιην απολυτη αγαπη του πλασματος που εφερες στον κοσμο.
Οταν πονάς επι ώρες με τεχνητούς πόνους (αφύσικοι πονοι καμια σχέση με τους φυσικούς πονους γέννας) και στο τέλος οδηγείσαι σε καισαρική τομή , ειναι απόλυτα φυσικό να μην νιώθεις τιποτα για το πλασματάκι διπλα σου . Το προβλημα ειναι οτι δεν αφήνουμε την φύση να κανει την δουλειά της . Ολες αυτες οι παρεμβάσεις εμποδιζουν το σωμα μας να λειτουργησει φυσιολογικά , εμποδιζουν τις ορμονες μας , τρελαίνουν τον εγκεφαλο μας ! Δεν λέω οτι ολες οι μητέρες αγαπουν με την πρωτη ματιά το παιδί τους , αλλα το 90% αυτων τουλάχιστον κανει τα αδυνατα δυνατα να το προστατευσει . Ειναι στη φύση μας....
apla like
Η υπογονιμότητα μάλλον όχι η απογοήτευση όμως, η στεναχώρια, η πληγωμένη ψυχή,ο θυμός, η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος Ναι! Κ δεν το γενικευω κ ούτε λέω οτ οι γυναίκες αυτές είναι η πλειοψηφία, αλλά υπάρχουν κ κάνουν αισθητή την παρουσία τους, πχ με διάφορα κακοπροαιρετα σχόλια εδω στο "είμαι μαμά". (πχ:"για όσες από εμάς που κλάψαμε, πονέσαμε και βογκήξαμε σωματικά και ψυχικά για να κάνουμε ένα μονάκριβο με τη βοήθεια της επιστήμης, τέτοιες ιστορίες μας κάνουν να θέλουμε να ουρλιάξουμε…" ανατρέξτε στα σχόλια κ θα το βρείτε, εμένα αυτό μου φαίνεται οτι κρύβει λίγη χολή μεσα του! )
Κι εγώ διαφωνώ με αυτά τα σχόλια!! Απλώς ως μαμά που έχει περάσει απ'αυτό το απίστευτα δύσκολο στάδιο και που δεν έχει κάνει ποτέ τέτοιου είδους παρατηρήσεις με πείραξε αυτό το σχόλιο. Αφού απευθύνεται όμως μόνο σε όσες κάνουν τέτοια δυσάρεστα σχόλια οκ, δεν σου θυμώνω χεχεχε. Να σου πω την αλήθεια εγώ όταν έμεινα τελικά έγκυος τα ξέχασα όλα, και τις απογοητεύσεις κτλ κτλ. 'Ομως για πολλές γυναίκες είναι ένα πολύυυυ λεπτό θέμα, γι'αυτό γενικά προσοχή σε ό,τι λέμε σχετικά μ'αυτό. Ξαναλέω βέβαια ότι κι εμένα δεν μου αρέσουν αυτού του είδους τα σχόλια.
Αγγέλα μου πολύ όμορφο το κείμενό σου. Φυσικά και δεν ήσουν υποχρεωμένη ν'αγαπήσεις το μωράκι σου απ΄την πρώτη στιγμή, η αγάπη οπότε και να ξεκινήσει χτίζεται και μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Ο γιός μου έχει πια γίνει ενός και όσο πάει και τον αγαπάω πιο πολύ, πολύ περισσότερο απ'οταν τον πρωτοείδα...
Οταν καμια φορα λεω την ιστορια μου δεν το κανω σε καμια περιπτωση απο ενοχες η απο ελλειψη σεβασμου σε κοπελες που αντιμετωπιζουν δυσκολιες.Απλως προσπαθω να δειξω σε κοπελες με παρομοιο τροπο σκεψης με τον δικο μου ,που λενε οτι δεν θα αγαπανε το παιδι τους και δεν θα γινουν καλες μητερες,οτι η αγαπη της μαμας προς το παιδι δεν ειναι γραμμενη στα γονιδια και μπορει να χτιστει μερα με τη μερα.Ετσι ακομα και μια ''κατα λαθος'' μαμα μπορει τελικα να αγαπησει το παιδακι της παρα πολυ,με ολα τα λαθη που θα κανει σαν ανθρωπος μεγαλωνοντας το.
Ειμαι στον πεμπτο μηνα κ νιωθω οπως αυτη η κοπελα ο μεγαλυτερος μ φοβοςειναι οτι δν θα αγαπησω το μωρο μ ελπιζω να αλλαξουν τα συναισθηματα μ
Πόπη φαντάζομαι, επίσης, ότι είσαι από τις μαμάδες εκείνες που όταν τις ρωτάνε πως ήταν οι δυο πρώτοι μήνες με το μωρό σου λένε "παράδεισος", "υπεροχαααα", "ονειρικά", και όλα τα τετριμμένα γιατί αν πουν απλώς την αλήθεια, δηλαδή "κόλαση" αυτομάτως θα καουν στο πυρ το εξώτερο!! Νέλη συμφωνώ απολύτως μαζί σου, δυστυχώς ο κοσμος αγαπα τη μιζέρια και το δράμα και έχει για ΟΛΑ κριτική.. εκεί έχω καταλήξει.. και στο εύχομαι κοπέλα μου να πάνε όλα καλά οταν έρθει εκεινη η ωρα. Αγγέλα σε ευχαριστούμε για την πολύ ωραια ιστορία που μοιραστηκες μαζί μας, να είστε καλά με τον άντρα σου και με το παιδάκι σου!
Σε αυτό το post με βρίσκω 100% ... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να είμαστε όλοι στο ίδιο καλούπι .. Σέβομαι κάθε μαμά που ενθουσιάστηκε ζορίστηκε ή πόθησε ένα μωρό περισσότερο από εμένα. Ο κάθε άνθρωπος ζει τη ζωή του και έχει την δική του ψυχοσύνθεση... Πόπη και εμένα με κάνουν να θέλω να ουρλιάξω μαμάδες που νομίζουν ότι είναι καλύτερες μαμάδες ή τέλοσπάντων πιο μαμάδες επειδή ενθουσιάστηκαν περισσότερο ή επειδή προσπάθησαν περισσότερο. Καταλαβαίνω πως μπορεί να νοιώθει μια μαμά που προσπάθησε πολύ για ένα μωρό .. αλλά να σε ενημερώσω ότι υπάρχουν και μαμάδες που προσπάθησαν πολύ για ένα μωρό και όταν γεννήθηκε ήρθαν αντιμέτωπη μαζί του όπως κάθε μαμά.. ζορίστηκαν απελπίστηκαν ψυχράθηκαν πέρασαν επιλόχειο ή προσγειώθηκαν αλλού από ότι περίμεναν .. και αυτό το κλισέ της ευτυχισμένης μαμάς γεμάτης ευγνωμοσύνη στο θεό και το σύμπαν που προβάλεται παντού της έκανε να αισθάνονται ακόμη πιο σκατά και με περισσότερες τύψεις. Δεν είμαστε από καρμπόν .. Η ψυχολογία του ανθρώπου είναι περίεργο πράγμα και οφείλουμε να μπαίνουμε στην θέση του άλλου και να αναγνωρίζουμε οτι ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Πραγματικά με το να απομονώνουμε μαμάδες επειδή δεν γεννήθηκαν με αυτή την τεράστια τα μπέλα είμαι μαμά είμαι ευτυχισμένη τι καλά κλπ ... απλώς ζορίζουμε και απομονώνουμε κάποιους συνανθρώπους μας Οφείλουμε να σεβαστούμε το πως μια μαμά υποδέχεται αυτό τον καινούριο ρόλο στη ζωή της έτσι ώστε να βρει το χρόνο και το χώρο να το κάνει με τον καλύτερο τρόπο που δεν σημαίνει κατά ανάγκη ότι θα είναι ίδιος με το δικό μας.
Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει οι γυναίκες που έμειναν εύκολα κ γρήγορα έγκυες ή που είχαν μια εύκολη εγκυμοσύνη να νοιώθουν ενοχές, τύψεις κ ντροπή γι' αυτό; Έναντι γυναικών που δεν τους ήρθαν όλα τόσο εύκολα. Γιατί μια γυναίκα πρέπει να νοιώθει ενοχές που (για τον οποιοδήποτε λόγο) δεν αγάπησε το παιδί της από την πρώτη στιγμή που αντιλήφθηκε την εγκυμοσύνη; Γιατί πρέπει να βγάζετε την πίκρα σας για ότι σας συνέβει έτσι; Γιατί αναλώνεστε στο παρελθόν κ δεν χαίρεσται το παρόν σας με το παιδάκι σας; Νοιώθετε καλύτερα, σας φεύγει ένα βάρος όταν δημιουργείται ενοχές σε μια άλλη γυναίκα; Απαλύνει τον τότε πόνο σας; Την τότε στεναχώρια σας; Το τότε μαρτύριο σας; Γιατί τους το χτυπάτε έτσι; Ή νομίζετε ότι η εμπειρία σας αυτή σας έκανε καλύτερους ανθρώπους ή καλύτερες μάνες κ ότι έχετε δικαίωμα να μιλάτε έτσι κ να πληγώνετε ανθρώπους; Εύχομαι να μείνω εύκολα έγκυος κ να έχω μια καλή εγκυμοσύνη για όλους τους προφανείς λόγους αλλά κ γιατί δεν θέλω να καταντήσω σαν εσάς!!! Προτιμώ χίλιες φορές να ακούω την χολή σας παρά να γίνω σαν κ εσάς!
Να μην καταντήσεις σαν κι εμάς... τόσα και τόσα έχω ακούσει μέχρι να γίνω κι εγώ μαμά, άλλο σαν κι αυτό δεν ξανάκουσα... Η υπογονιμότητα δεν δημιουργεί κακιασμένους ανθρώπους, κάποιοι την αντιμετωπίζουν έτσι και κάπως αλλιώς, όπως και ΚΑΘΕ άλλη τραυματική εμπειρία. Το να γενικεύουμε και να μιλάμε μ'αυτό τον τρόπο για όσους είχαν προβλήματα γονιμότητας είναι τουλάχιστον πολύ άσχημο. Σου εύχομαι κι εγώ να μέινεις εύκολα έγκυος για να μην τα ζήσεις όλα αυτά αλλά.
Νέλη, μου ακούγεσαι λίγο μικρούλα στην ηλικία (κάτω των -αντα). Πολλά από αυτά που σκέφτεσαι τώρα μπορεί να τα δεις αλλιώς όταν κάνεις παιδί. Εγώ έκανα πανεύκολα. Αλλά, δεν το εκτιμώ πάντα τόσο όσο μια μαμά που κουράστηκε για να το αποκτήσει. Δεν είναι κακίες αυτά που λένε. Είναι η αλήθεια. Όλες αγαπάμε τα παιδιά μας. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά στα μάτια τέτοιων μαμάδων θα δεις συνήθως μια άλλη γλύκα. Είναι συγκινητικό. Μακάρι να σου έρθουν όλα εύκολα, αλλά ακόμη κι αν σου πάρει λίγο παραπάνω χρόνο και κόπο νομίζω θα ζήσεις πιο έντονα την εμπειρία του να μεγαλώνεις παιδί. Όλα για καλό νομίζω γίνονται.
Νίνα τα έχω πατήσει τα πρώτα -άντα εδώ κ 3 χρόνια!! χαχαχαχαχα Ίσως κ να έχεις δίκιο σ' αυτά που λες. Επίσης, προς Θεού, δεν θέλω να μειώσω τις γυναίκες αυτές που δυσκολεύτηκαν να αποκτήσουν παιδιά κ αν μίλησα λίγο άσχημα ζητώ συγνώμη, κ επειδή ξέρω κάποιες τέτοιες περιπτώσεις τις θεωρώ ηρωίδες, αλλά υπάρχουν κ αυτές οι γυναίκες που περιέγραψα κ το βλέπω κ εδώ στο είμαιμαμα αλλά κ στο περιβάλλον στο οποίο ζω.
Να σου ζησει το παιδακι σου!!!Σαν να διαβασα την δικια μου ιστορια με τη διαφορα οτι ειχα κακη εγκυμοσυνη.Κρατησα το παιδακι μου ,δεν ντρεπομαι να το πω,γιατι θεωρω την εκτρωση φονο.Και ξεκινησα απο το μηδεν κυριολεκτικα...τα πραγματα του μωρου τα αγορασαν και τα τακτοποιησαν συζυγος,μαμα και πεθερα (να ειναι καλα ολοι τους).Δουλευα μεχρι τελευταια στιγμη για να μην ''σκεφτομαι τα χαλια μου''.Και μετα την γεννα(ευτυχως οσο δραματικη εμπειρια ηταν η εγκυμοσυνη,τοσο λυτρωτικη εμπειρια ηταν η καισαρικη),επεστρεψα στη δουλεια σε δεκα μερες.Απο κει και περα,μερα με την μερα,αρχισα να αλλαζω μεσα μου.Σιγα σιγα δεθηκα με την κορη μου,γνωριστηκαμε,αποκτησαμε δικο μας κωδικα επικοινωνιας...Τωρα ειναι πεντε και ειμαστε αχωριστες.Ντρεπομαι που δεν καταλαβα αμεσως οτι αυτο ηταν το καλυτερο δωρο που μου εστειλε ο Θεος,ομως εχω υποσχεθει στον εαυτο μου οτι θα κανω τα παντα για να ειναι αυτο το παιδι χαρουμενο,ξενοιαστο,ανεξαρτητο κι ευτυχισμενο.
Ποπη δεν μπορεις να κατηγορησεις καποια γυναικα γι αυτο που αισθανεται παρα μονο γι αυτοο που πιστευει...διοτι τα συναισθηματα μας δεν τα ελεγχουμε.. Ευτυχως ειμαι μια μανουλα που αγαπησε τα μωρα της απο το πρωτο δευτερολεπτο ομως πως μπορω να κατηγορησω μια γυναικα που δεν ειχε αυτη την τυχη???
Εύη δεν καταλάβα γιατί είναι ντροπή που κράτησες το παιδάκι σου ή που θεωρείς την έκτρωση φόνο? Ίσα ίσα το αντίθετο θα λέγα.
Νελη γεια σου,δεν εκφραστηκα καλα!Εννοουσα πως ντρεπομουν εκεινη την εποχη γιατι κρατησα το παιδι μονο και μονο για να μην κανω φονο,ενω η κοινη λογικη λεει οτι εκτος απο αυτο θα επρεπε και να το θελω παρα πολυ!Δεν ντρεπομαι να χαρακτηρισω την εκτρωση φονο αλλα,απο την αλλη αυτο προκαλει απο καποιες γυναικες αντιδρασεις,οτι ηθικολογουμε,κτλ κτλ οποτε προσπαθω να εκφραζομαι ηπια.ΓΙΑ ΜΕΝΑ ομως ειμαι καθετη,δεν θα εκανα ποτε.
Να το χαίρεσαι το παιδάκι σου κι εύχομαι να αποφασίσεις να του κάνεις κι ένα αδελφάκι για να μην είναι μόνο του στον κόσμο, αλλά: 1) καλό είναι να γνωρίζουν όλες οι υποψήφιες μανούλες ότι η ψυχική τους διάθεση επηρεάζει το έμβρυο ΠΟΛΥ και 2) για όσες από εμάς που κλάψαμε, πονέσαμε και βογκήξαμε σωματικά και ψυχικά για να κάνουμε ένα μονάκριβο με τη βοήθεια της επιστήμης, τέτοιες ιστορίες μας κάνουν να θέλουμε να ουρλιάξουμε...
Την αληθεια της ειπε η κοπελα, δεν χρειαζεται να την κανεις να νοιωσει ενοχη. Αλλωστε το πως νοιωθουμε στη ζωη μας γενικοτερα ειναι δικο μας θεμα και δεν μας δημιουργουν καμια συναισθηματικη υποχρεωση οι παραλληλες εμπειριες αλλων ανθρωπων.
Τον γιο μου τον έκανα με εξωσωματική. Καθόλου δεν με έκανε να θέλω να ουρλιάξω η ιστορία της κοπέλας. Το τι πέρασα εγώ δεν έχει καμία σχέση με το πως νοιώθει ο άλλος. Σορρυ αλλά την λογική του ΠΡΕΠΕΙ να είσαι νταχτιρντι επειδή κάποιες δυσκολευτήκαμε δεν την καταλαβαίνω