Μπορεί να μην είμαι η τέλεια μαμά, αλλά…

Με αφορμη το κείμενο μιας μανούλας που εγραφε πως δεν εγινε αυτοματα μαμα, ειπα και εγω να γραψω τη δικη μου ιστορια. Θα συμφωνησω απολυτα με τν Ασπα και χαιρομαι που τελικα δεν ειμαι η μοναδικη που δεν δακρυσα οταν ειδα τον μικρο μου, που δεν τον πηρα αγγαλια αμεσως οταν πηγα στο δωματιο και οχι επειδη φοβομουν, απλα γιατι ηθελα να μιλησω με τον αντρα μου και τους δικους μου ανθρωπους.

Ας τα παρω απο την αρχη ομως…

Οταν εμαθα πως ειμαι εγκυος και το καταλαβα πριν ακομα ερθει η καθυστερηση, εβαλα τα κλαματα και επι 9 μηνες εκλαιγα κρυφα και ημουν μεσα στην απελπισια

1ον γιατι δεν ηθελα παιδι

2ον γιατι τα παιδια δεν ερχονται με τον πελαργο, αρα καποιος εφταιγε που εμεινα εγκυος, δηλαδη εγω

3ον γιατι πιστευα οτι η προσωπικη μου ζωη τελειωνει

Δεν χαρηκα την εγκυμοσυνη μου, δεν πετουσα στα συννεφα, δεν ημουν η χαρουμενη μελλουσα μανουλα, παρολο που ημουν τυχερη σε πολλους τομεις. Τελεια εγκυμοσυνη, οχι ζαλαδες, εμετους κλπ μονο υπερβολικο πονο στη μεση αλλα οκ. Ενα υγιεστατο μωρο που μεγαλωνε σωστα μερα με την μερα και φυσικα εγω σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου. Τερμα οι βολτες, τα ποτα, τα χαλαρα και ξεγνιαστα πραγματα.

Φτανει λοιπον ο καιρος να γεννησω και μπαινω στο νοσοκομειο. Και να τρυπηματα και να ερωτησεις και να το ενα και να το αλλο και την αλλη μερα το πρωι θα μου βαζανε τεχνητους πονους διοτι οπως μου ειπε ο γιατρος μου ειχα διαστολη, αρα ηταν καιρος να γεννησω.

8 το πρωι λοιπον μπαινω και αρχιζουν οι απαραιτητες διαδικασιες, ερωτησεις, τρυπηματα, ξανα ερωτησεις κλπ κλπ.Οι πονοι ομως πουθενα και εγω ηθελα να γεννησω να ξεπερδεψω. Κατα τις 9 αρχισανε τα μικρα πονακια και οσο περνουσε η ωρα μεγαλωνανε και ερχοτανε και πιο συχνα. Μπες βγες ο γιατρος και να κοιταζει την διαστολη και εγω να υποφερω και να βριζω απο μεσα μου ολες αυτες που μου λεγανε με εναν πονο και δεν ειναι τιποτα, παρολο που ξερανε καλα τι ειναι. Και να περναει η ωρα και το μωρο να μην κατεβαινει και να τρελαινομαι στον πονο και να ειμαι μονη μεσα σε ενα δωματιο και να ακουω την διπλανη μου να ουρλιαζει απο τον πονο και να λεω «Θεε μου, τι με περιμενει ακομα;«

Και να μπαινει η μαια που και που και να με ρωταει αν ποναω, ασχετα που υπεφερα και οι συσπασεις της μητρας στον τοκογραφο χτυπουσαν κοκκινα… Να ζηταω επισκληριδιο και να μην μου κανουν…

Ας μη τα πολυλογω, μετα απο 5 ωρες αβασταχτου πονου, μου ειπε ο γιατρος οτι θα το παρουνε με καισαρικη και εγω χαρηκα γιατι θα τελειωνε το μαρτυριο. Και ναι τελειωσε με την επισκληριδιο, τι βαλσαμο, τι ανακουφιση χχαχαχα…. Ενιωθα τα παντα αλλα οχι πονο, αλλα ενιωθα και πτωμα και ηθελα να κοιμηθω!

Οταν ακουσα το κλαμα του ειπα οκ  και οταν μου το φερανε να το φιλησω, δεν δακρυσα, δεν ενιωσα κατι, απλα κουραση και νυστα και χαρα που τελειωσανε οι πονοι. Ουτε οταν πηγα στο δωματιο, ζητησα να μου το δωσουνε αγκαλια, εγω ηθελα τον αντρα μου, τους φιλους μου, με αυτους μιλουσα, για αυτους δακρυσα οταν με βγαλανε απο το χειρουργειο. Ουτε καθομουν μ τις ωρες να το κοιταζω, το ταιζα, το εκανα μπανιο, το προσεχα αλλα κανενα αλλο ιδιαιτερο συναισθημα.

Ηρεμο παιδι, αγγελος, δεν με δυσκολεψε. Ποσο τυχερη σταθηκα και σε αυτο; Τωρα ομως το βλεπω και τρελαινομαι, δεν μπορω να πιστεψω σε ενα τετοιο θαυμα της φυσης. Ειναι υπεροχο και δεν θα τον αλλαζα με τιποτα. Μπορει λοιπον να μην ειμαι η τελεια μαμα που ολη μερα τραγουδαει και παιζει με το παιδι της, μπορει να ζηταω και εγω τον χρονο μου, τις φιλες μου, την βολτα μου και μια ωρα μονη με τον αντρα μου, αλλα ειμαι η μαμα που της κοβονται τα ποδια και η καρδια κοντευει να βγει απ’ εξω οταν βλεπει το παιδι πως θα πεσει ή θα χτυπησει, ειμαι η μαμα που αγχωνεται για το απλο κρυωματακι του παιδιου της και ειμαι η μαμα που δεν αλλαζω αυτη τη ζωη με τιποτα αλλο.

Αγγελα

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com