Ξημερώματα 24/9 ξύπνησα με «πονάκια» περιόδου. Σημειωτέον ότι μέχρι και εκείνη την ημέρα εργαζόμουν κανονικά, χωρίς κανένα πρόβλημα και μάλιστα είχα κανονίσει και ραντεβού για την επόμενη ημέρα. Το πρωί, όταν ο σύζυγός μου με ρώτησε αν θα φύγουμε μαζί για το γραφείο (και ενώ τα πονάκια συνεχίζονταν με απόσταση μεταξύ τους περίπου 20 λεπτών), του απάντησα ότι θα τα πούμε αργότερα στο γραφείο γιατί ήθελα να κάνω πρώτα κάποιες δουλειές στο σπίτι.

Γύρω στις 12 το μεσημέρι τηλεφώνησα σε φίλη μου, που είχε πρόσφατα γεννήσει, για να μου πεί αν αισθάνθηκε το ίδιο στα πρώτα στάδια του τοκετού, όμως δεν μπόρεσε να με διαφωτίσει αφού εκείνη είχε περάσει την προβλεπόμενη ημερομηνία και μπήκε σε τεχνητούς πόνους για να γεννήσει. Μετά από λίγο, πηγαίνοντας στην τουαλέτα, είδα λίγο αίμα, οπότε και τηλεφώνησα στη γιατρό μου, η οποία με καθησύχασε λέγοντάς μου να πάω στο νοσοκομείο αν σπάσουν τα νερά ή αν οι πόνοι γίνουν έντονοι και με μεταξύ τους απόσταση 4 λεπτών.

Καταλαβαίνοντας ότι μάλλον έχω μπεί στην πρώτη φάση του τοκετού, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, έλεγξα το βαλιτσάκι μου, διάλεξα τα ρούχα που θα φορέσω για το νοσοκομείο και τηλεφώνησα στον άντρα μου να φέρει φαγητό απ έξω για το μεσημέρι!!!! Στη συνέχεια ξάπλωσα και απλά κοιτούσα το ρολόι στο κομοδίνο, ελέγχοντας το χρονικό διάστημα μεταξύ των συσπάσεων και μην μπορώντας να καταλάβω γιατί οι γυναίκες κάνουν τόσο μεγάλο ζήτημα για τις ωδίνες αφού ως πόνος ήταν πλήρως ανεκτός (!!!!!!!)

Ο σύζυγός μου ήρθε γύρω στις 3 το μεσημέρι, χωρίς να έχει καταλάβει απολύτως τίποτα και αφού έφαγα ένα πλήρες γεύμα (όσες έχετε κάνει διαβήτη κύησης καταλαβαίνετε την πείνα και τις στερήσεις που είχα περάσει τους τελευταίους μήνες), τον ενημέρωσα ότι γεννάω, ο πανικός προσωποποιημένος!!!!!!!!!! Χλώμιασε και άρχισε να μπερδεύει τα λόγια του!!!!!

Εν τω μεταξύ οι πόνοι απείχαν μεταξύ τους 4 λεπτά αλλά συνέχιζαν να είναι απολύτως ανεκτοί, οπότε γελώντας συνέχιζα να υποστηρίζω ότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται τόσο μεγάλο ζήτημα γύρω από τις ωδίνες Πήγαμε στο νοσοκομείο και όταν ήρθε ο γιατρός εφημερίας να με εξετάσει προτού καλέσει τη γιατρό μου, στη με χαμόγελο φράση μου ότι «γεννάω» μου απάντησε «να γεννάς και να γελάς, αποκλείεται» και αφού με εξέτασε μου είπε ότι ναι μεν έχω μπεί σε διαδικασία τοκετού, αλλά είναι πολύ νωρίς, οπότε να επιστρέψω σπίτι μου.

Όταν τον ρώτησα πότε δηλαδή να έρθω, μου απάντησε γελώντας «θα το καταλάβεις από τους πόνους», οπότε εκεί όπως καταλαβαίνετε κόπηκε το δικό μου γέλιο!!!

Αφού επιστρέψαμε στο σπίτι μετά από περίπου 2 ώρες έσπασαν τα νερά και ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο για το νοσοκομείο. Οι πόνοι συνέχιζαν να έχουν μεταξύ τους απόσταση 4 λεπτών αλλά πλέον άρχισα να καταλαβαίνω τί ακριβώς εννοούσε ο γιατρός..

Έκανα εισαγωγή στις 7, αλλά όλοι γιατροί και μαίες μου έλεγαν ότι θα αργήσω να γεννήσω γιατί δεν είχα ιδιαίτερη διαστολή. Στις 12 περίπου τα μεσάνυχτα και ενώ είχα αρχίσει να παραληρώ από τους πόνους, ο Άρης ο γιατρός εφημερίας μου είπε ότι έχει καλέσει τη γιατρό μου και ότι σε λίγη ώρα θα ξεκινήσουμε τις εξωθήσεις.

Μέσα στο παραλήρημά μου ζητούσα να κάνω καισαρική (προκειμένου να απαλλαγώ από τους πόνους), η απάντηση: ένα μεγαλοπρεπέστατο «αποκλείεται», να μου κάνουν επισκληρίδιο, η απάντηση: ένα «δεν υπάρχει λόγος» και βέβαια το αμίμητο τουλάχιστον να μου δώσουν Depon, η απάντηση: γέλια από όλο το νοσηλευτικό προσωπικό!!!!!!!

Η γιατρός μου ήρθε μέσα σε δέκα λεπτά και αυστηρά (ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν σε αυτή τη φάση παράνοιας) μου είπε να σπρώχνω όταν μου πει, να αναπνέω όταν μου πει και να μην ακούσει τσιμουδιά!!!! Μετά από 5 εξωθήσεις απέκτησα την κόρη μου. Θυμάμαι ότι μόλις έκλαψε κοίταξα το ρολόι στην αίθουσα τοκετού και έδειχνε 00:37 και από κεί και πέρα τίποτα από την όλη διαδικασία δεν είχε-έχει σημασία, ΜΟΝΟ αυτά τα μάτια .

Φιλενάδες μου, μη φοβάστε τίποτα!!!!!!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο νοσηλευτικό προσωπικό του «Έλενα Βενιζέλου», στις μαίες του 5ου ορόφου που με ιδιαίτερη ευγένεια και υπομονή με βοήθησαν τις πρώτες ώρες του θηλασμού, μου έδειξαν πώς να αλλάζω και να φασκιώνω το μωρό μου και πώς να το κάνω μπάνιο και έτσι επέστρεψα σίγουρη και χωρίς άγχος στο σπίτι, στους ειδικευόμενους γιατρούς που μου κρατούσαν συντροφιά προσπαθώντας να με χαλαρώσουν τις δύσκολες ώρες μέχρι τον τοκετό, τον ειδικευόμενο γιατρό Άρη Ασημομύτη που ήταν συνεχώς δίπλα μου από τη στιγμή της εισαγωγής μου και ιδιαίτερες ευχαριστίες στη γιατρό μου κ. Ελευθερία Γεωργιάδου, η συνεργασία με την οποία υπήρξε άριστη σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και στον τοκετό και γι΄αυτόν τον λόγο δεν έχω κανένα άγχος στην τωρινή μου εγκυμοσύνη.

Φιλιά πολλά, Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com