Έπαθα οξεία περιτονίτιδα όσο ήμουν έγκυος!

H ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)

Σαν την ιστορια τη δικη μου μεχρι τωρα δεν εχω ξανακουσει….

25 Αυγουστου 2007 και μετα απο μια σχεση 5 χρονων με τον Κωστα, ηρθε και μενα η ωρα μου να παντρευω!!! Τον Κωστα τον γνωρισα στις καλοκαιρινες διακοπες μου στο Αντιρριο στις 10 Ιουνιου 2002… Ημουν στο εξοχικο μου (που οταν ο πατερας μου το εφτιαξε χτυπιομουν και εβριζα 2 μερες για το τι θα κανω στη μεση του πουθενα… Δεν υπηρχε κανενα σπιτι κοντα στο δικο μας..!!) και επειδη δεν ειχα τι να κανω γραφτηκα στο τοπικο γυμναστηριο… 6 ωρες τη μερα πηγαινα.. Και ενα απογευμα τον ειδα.. Αυτο ηταν….

Αφου εγινε ο γαμος και ολα καλα πηγαμε και μια βδομαδα στις Μαλδιβες!! ΣΟΥΠΕΡ… Γυρισαμε Αντιρριο που πλεον το εξοχικο εγινε μονιμη κατοικια και αρχισε η ζωη μας να περναει χαλαρα και ηρεμα. Εγω εδω δεν δουλευω και ετσι οποτε ηθελα πηγαινα Αθηνα να δω γονεις φιλους κλπ.

Τα Χριστουγεννα του 2007 την παραμονη βγηκα με την κολλητη μου τη Μαρια και δυο φιλες της Μπουρναζι… Καφεδακι κουτσομπολιο και αγιος ο Θεος!!!! Μετα οπως παντα μετα απο καφε, φαι στα GOODY’S… Πηγα τουαλετα με τη Μαρια και της ειπα κοιταζοντας με το ψωνιο στον καθρεφτη οτι εχω γινει τουμπανο και πως απο τον Οκτωβρη δεν εχω αδιαθετησει.. (συχνο φαινομενο)…

Μου ειπε «Και τι σκας; Ετσι γινεται παντα!» και το αφησα εκει.

Παραμονη Πρωτοχρονιας ηρθε ο Κωστας Αθηνα αλλαξε χρονια με τους γονεις μου και την οικογενεια του αδελφου μου και 3/1/2008 γυρισαμε Αντιρριο… Εγω αρχισα να εχω υπνηλιες και να σερνομαι απο καναπε σε κρεβατι και τ’ αναποδο…

Μου ειπε ο Κωστας να παω να με δει ο γιατρος μου (τοσο ζωο εγω) μηπως με την καθυστερηση ειμαι εγκυος…

7 Γεναρη 2008 πηγα στο γιατρο με μια φιλη μου. Μπηκα μεσα ξαπλωσα και σκεφτομουν… οκ για να δουμε τι παιζει!

Ριχνει ζελε (ξεπαγιασα, ηταν κρυο) παιρνει το μηχανηματακι το μαγικο στα χερια και οπα! Ενα αυγουλακι!! 2 μηνων εγκυος!!!!

ΠΗΤ 24 Ιουλη 2008! Ημουν μεσα στην τρελλη χαρα!!!!!!! Το ειπα στη φιλη μου που περιμενε… Μανα 2 παιδιων, με καταλαβαινε και χαρηκε το ιδιο.

Το ειπα στον Κωστα και ειχε μια αντιδραση που ακομα μου τη δινει στα νευρα… «Το ξεραμε, την επιβεβαιωση θελαμε μονο» Πιο πολυ ενθουσιασμο εδειξαν οι γονεις του! Anyway…

Περνουσε ο καιρος και εγω η καημενη δεν μπορουσα να φαω καθολου γλυκα και για μια κορη ζαχαροπλαστη δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο…. (Φανταστείτε, πήρα μόνο 3.5 κιλά στην εγκυμοσύνη!) Τουλαχιστον δεν ειχα εμετους και ναυτιες!!!!

Και εφτασα στον 5ο να εχω καουρες και να μου λενε οτι εχει μαλλια το μωρο γι’ αυτο!!! Το φυλο δεν θελαμε να ξερουμε τι ειναι. Και φτανει ο Ιουλιος… Αντε, λεμε, τωρα τι εμεινε; Σχεδον δυο μηνες… Πιανω και γω η καλη νοικοκυρα ΜΟΝΗ και κανω γενικη στο σπιτι…. (Ωρες ωρες ειμαι για το Δαφνι)

6 Ιουλιου, Κυριακη, κανονιζε ο Κωστας με την παρεα να παμε Χιλιαδου για μπανιο. Εγω για κανα δυο μερες παραπονιομουν οτι ειχα πονακια. Ολοι ελεγαν «Λογικο αφου μπαινεις στο μηνα σου!» Πηγαμε τελικα για μπανιο και την Δευτερα 7 Ιουλιου ουτε πονοι ουτε τιποτα!!!

Την Τριτη το πρωι πηρα τον Κωστα στη δουλεια και του ειπα να πει στη μανα του να μαγειρεψει και για μας γιατι ειχα παλι πονακια και δεν μπορουσα να σηκωθω. Γυρω στη μια το μεσημερι νομιζα οτι ηρθε η ωρα ΟΧΙ για να γεννησω, ΑΛΛΑ για να πεθανω!! 

Δεν μπορουσα να παρω αερα, να κουνηθω, τιποτα… Πηρα το γιατρο μου που ελειπε σε συνεδριο Ισπανια και του ειπα «Πεθαινω!!«

Πηρε στο μαιευτηριο και με πηρε μετα οτι με περιμενουν (νομιζε και αυτος οτι γενναω προωρα) Παιρνω τα πεθερικα γιατι ο Κωστας ειχε παει Πατρα για μια δουλεια και με πηραν σε ημιλιποθυμη κατασταση στο Ολυμπιο μαιευτηριο στην Πατρα.

Με πηραν να με εξετασουν, εβαλαν να μετρανε τους σφυγμους και τις συσπασεις με κοιταξαν…. και διαστολη ΜΗΔΕΝ! Εγω πεθαινα ομως.. Βγηκαν τα αποτελεσματα απο τις αματολογικες.. Τα λευκα ειχαν περασει τις 15.000! Το πορισμα: οξεια περιτονιτιδα!

Μου βαζουν δυο πεταλουδες και 4 ορους και θα με εστελναν στο πανεπιστημιακο νοσοκομειο του Ριου που εχουν μοναδα για νεογνα σε περιπτωση που μου επαιρναν το μωρο γιατι δεν ηταν ουτε 2 κιλα. Πηραν τον Κωστα, ηρθε, με βρηκε και ρωτησε τους γιατρους αν ειναι να φυγουμε για Αθηνα, του ειπαν οτι και μεχρι το Ριο παιζει αν θα ζω (τα εμαθα μετα εγω)

Φτανω Ριο και με πανε σαν επειγον περιστατικο. Απο τους χειρουργους μεχρι νοσηλευτες περιμεναν ετοιμοι για να μπουμε για την επεμβαση. Ο μονος που δεν θεωρησε ΣΟΒΑΡΟ το ολο θεμα ηταν ο γυναικολογος που ειχε εφημερια… Με τα πολλα γυρισαν εναν που ηταν σε αδεια…

Πριν μπω χειρουργειο ειχε φτασει και η μαμα μου απο Αθηνα. Μπηκα 12:00 το βραδυ και βγηκα στις 2:30. Ολα πηγαν καλα και δεν χρειαστηκε να μου παρουν το μωρο…

Μετα απο 15 μερες με 6 ραμματα εξωτερικα και δεν ξερω ποσα εσωτερικα, 2 πεταλουδες στα χερια και τις αντιβιωσεις, τους ορους και τις κορτιζονες να πηγαινουν και να ερχονται (και 3 φλεβες σπασμενες), 22 Ιουλιου ηρθε ο καιρος να παω σπιτι μου..

Ξαπλα χωρις πολλες μετακινησεις παρα μονο για τουαλετα περιμενα να περασει ο καιρος να ερθει ο Αυγουστος να δω και γω το μωρο μου.

2 μερες ή μαλλον νυχτες μετα ειχα κατι πονακια και ειπα «ΟΚ λογικο τοσα ραμματα εχεις!«

24 Ιουλιου απο το πρωι αρχισα να εχω πονους καθε μιση ωρα και κατεβαινε. Λεω στη μανα μου «Μανα θα γεννησω!«

«Οχι παιδακι μου, εχεις ενα μηνα ακομα!«

Οσο ομως περνουσε η ωρα εγω στα πατωματα απο τους πονους.. Ερχεται Ο Κωστας απο τη δουλεια του λεω «Ποναωωωωω-γενναωωωωωωωωω!!«

Με παιρνει μαζι με τη μανα μου παμε στο γιατρο μου, με κοιταει, 4 εκατοστα διαστολη!

Μανα, γιατρος και γω με το αμαξι του γιατρου για το Ολυμπιο μαιετηριο και ο Κωστας σπιτι να φερει ρουχα. Δικα μου γιατι για το μωρο δεν τα ειχαμε βγαλει ουτε απο τα πακετα! Ουτε απορρυπαντικο δεν ειχαμε παρει….

Με βαζουν μεσα για τα διαδικαστικα μου κανουν επισκληριδιο και στις 19:57 γεννηθηκε ο γιος μου με τον ομφαλιο λωρο κομπο, ΧΩΡΙΣ ουτε μια τριχα στο κεφαλι του (που μου ελεγαν βλακειες για τις καουρες) και με το μικροβιο της περιτονιτιδας…

Η φιλη που ειχαμε παει μαζι και μαθαμε τα ευχαριστα μετα απο ενα τηλεφωνο επλυνε στεγνωσε και σιδερωσε ρουχα απο τα δικα της παιδια και τα εφερε για το μπεμπη, αν και για 5 μερες δεν χρειαστηκαν γιατι μπηκε θερμοκοιτιδα… Με ενδοφλεβια αντιβιωση.

Εγω γεννησα φυσιολογικα γιατι δεν ειχα ακομα κοψει τα ραμματα απο την επεμβαση… Ο μπεμπης γεννηθηκε 2.115 και 47 ποντους…

Απο την Πεμπτη που τον γεννησα τον ειδα για πολυ λιγο την Κυριακη γιατι δεν γινοταν λογω θεραπειας του να τον δω.. Τη Δευτερα 28 Ιουλιου βγηκα απο το νοσοκομειο και μεχρι την Κυριακη 3 Αυγουστου που πηρα τον μικρο σπιτι δεν ηθελα να βλεπω ανθρωπο. Κοιταγα ποτε θα ερθει ο Κωστας απο τη δουλεια να παμε να τον δουμε εστω για λιγο.

Τωρα ολοι καλα και με το δευτερο γιο που μας εχει τρελλανει ολους, ειμαστε μια χαρουμενη οικογενεια!! Και η κολλητη μου η Μαρια εγινε νονα του γιατι της το ειχα υποσχεθει απο τη μερα που τη γνωρισα!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com