Η δικιά μου ιστορία τοκετού κρύβει ανάμεικτα συναισθήματα. Γενικά είχα μια φυσιολογική εγκυμοσύνη με τελική ημερομηνία τοκετού 7/5/10. Τα προβλήματα που υπήρχαν τα είχα κυρίως εγώ και όχι το μωρό (ημικρανίες, αναγούλες και έντονο στρες). Προσπάθησα όσο μπορούσα να χαρώ την εγκυμοσύνη και να αφήσω οτι με απασχολούσε πίσω και τα κατάφερα σε ένα μεγάλο βαθμό τους τελευταίους 4 μήνες κάνοντας γιόγκα και μαθήματα ανώδυνου τοκετού.

Όλα κυλούσαν φυσιολογικά ώσπου κάποια στιγμή μου ανακοινώνει η γιατρός μου ότι λόγω των υψηλών τιμών της εξέτασης καμπύλης ζαχάρου έπρεπε να πάμε με προγραμματισμένο ραντεβού κάνοντας πρόκληση.

Έτσι και έγινε… Ξημερώματα 27/4/10 πήγαμε στην κλινική με τον σύντροφό μου (ο οποίος αξίζει 1000 μπράβο για την όλη στάση του από την αρχή μέχρι και σήμερα). Ένιωθα πολύ όμορφα! Ήμουν έτοιμη απ’ όλες τις απόψεις.

Στις 2 π.μ. ξεκίνησε η διαδικασία: μου έβαλαν ένα υπόθετο και στις 6 π.μ. το 2ο υπόθετο και μαζί τον ορό. Άρχισα να κάνω βόλτες στους διαδρόμους και πήγαινα μόνο στην αίθουσα κάθε μισή ώρα για να με δουν και για να ακούσουν το μωρό. Όλα πήγαιναν καλά, έλεγε η γιατρός, μόνο που ήταν λίγο ψηλά o μπέμπης.

Στις 9 π.μ. με είδε ξανά και μου είπε «Κάνε μια μεγάλη βόλτα και έλα για να σπάσουμε τα νερά!». Η βόλτα ήταν τόσο μεγάλη, αφού έκανα χαβαλέ με τους συγγενείς και τους φίλους στους διαδρόμους, ώσπου ήρθε μια μαία μου και μου λέει, «Άντε έλα να σε δει η γιατρός και να σπάσουμε τα νερά». Παροτρύνοντας τους συγγενείς να πάνε για καφέ, μιας και είχαμε καιρό ακόμη (έτσι νόμιζα), μπήκα στην αίθουσα.

Εκεί αρχίζει η άσχημη εμπειρία. Προσπαθώντας η γιατρός μου να σπάσει τα νερά, ήρθε μια απίστευτη αιμορραγία. Μέσα σε κλάσματα υπήρχε παντού αίμα. Η γιατρός μου ψύχραιμη μου ανακοίνωσε ότι αναγκαστικά έπρεπε να κάνουμε καισαρική. Φώναξε τον άντρα μου μέσα για να του εξηγήσει και σε χρόνο μηδέν βρέθηκαν πάνω μου περίπου 10 άτομα. Η γιατρός μου με τη μαία μου να κοιτούν την αιμορραγία, μια άλλη μαία να βάζει καρδιοτοκογράφο για να ακούσουμε το μωρό, μια άλλη να βγάζει τους ορούς και να με ετοιμάζει για χειρουργείο, ο αναισθησιολόγος να προσπαθεί να κάνει επισκληρίδιο, ο χειρουργός σε θέση και φυσικά εγώ να έχω σοκαριστεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα να συνεργαστώ με τίποτα!!!

Τελικά έκανα ολική νάρκωση γιατί η αιμορραγία ήταν πολύ μεγάλη και δεν μπορούσαμε να περιμένουμε την επισκληρίδιο να δράσει. Στις 10:30 π.μ. είχα γεννήσει. Πραγματικά ήταν άσχημη εμπειρία, ώσπου μου έφεραν τον μπέμπη μου στο δωμάτιό μου.

Ήταν απίστευτη η στιγμή! Τόσα συναισθήματα μαζί… Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να τον δω αμέσως, όπως θα γίνονταν με φυσιολογικό τοκετό, αλλά από την άλλη χαίρομαι που το μωρό μας το υποδέχτηκε πρώτος ο μπαμπάς του, γιατί του αξίζει! Ήταν εκεί κολώνα μου σε ΟΛΑ!

Τώρα είμαστε σπίτι, πέρασαν ακριβώς 4 μήνες από τότε και είμαστε πολύ καλά!

Τελικά καλύτερα που πήγαμε με ραντεβού, γιατί αν ήμασταν σπίτι, πιθανόν να χάναμε το αγγελούδι μας. Η αιμορραγία προερχόταν από την εσωτερική μεριά του πλακούντα, κάτι πολύ σπάνιο, όπως μας είπε η γιατρός και δεν φαινόταν στον υπέρηχο.

Αυτή ήταν η δικιά μου ιστορία. Ελπίζω να μην σας κούρασα!

Έλενα