Όταν οι γονείς σου σε προδώσουν, πώς να εμπιστευτείς ξανά άνθρωπο;

Θα ήθελα να πω και εγώ τη δική μου ιστορία, έτσι απλά να μου φύγει λίγο βάρος από την ψυχούλα μου!

Είμαστε 3 αδέρφια: εγώ, μια μεγαλύτερη αδερφή και ένας αδερφός μικρότερος… Δεν μπορώ να πω πως οι γονείς μου μαζί ήταν πολύ ευτυχισμένοι, μα εμείς σαν παιδιά δεν καταλαβαιναμε και πολλά…
Καυγάδες, φωνές, κλάματα είχαμε πολλά (πείνα πολλη επισης)

Όταν πήγα 9 χρονών, ενώ ήμουν πολύ δεμένη με τα αδέρφια μου και απέναντι από το σπίτι μας μένανε οι γονείς της μάνας μου, ένα πρωί ήρθαν και μας ξύπνησαν και μας είπαν πως η μαμα κλεφτηκε με τον νονό του αδερφού μου και πως θα έπρεπε να διαλέξουμε με ποιον θα πάμε…

Εγώ είχα αδυναμία στον μπαμπά μου, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί… Έφυγα λοιπόν μαζί του αποχαιρετωντας τα αδέρφια με δάκρυα στα μάτια, ανέβηκα στο μηχανάκι του μπαμπά και φύγαμε… Στο δρόμο άρχισα να καταλαβαίνω όσο μπορούσα για την ηλικία μου πως ο κόσμος γκρεμίζεται. Σε λίγες ώρες έχασα τα πάντα όλα. Μα πως είχε συμβεί αυτό; Πως όλα είχαν σκοτινιασει; Τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι!

Φτάνοντας στην μαμά του μπαμπά μου και εξηγώντας τι είχε συμβεί, μείναμε εκεί για λίγο διάστημα… Αρχισε το δράμα μου: αυτή με έβριζε συνέχεια, βρωμιαρικο, ψειριαρα και πολλά διάφορα που στα αυτιά μου τρυπούσαν το τύμπανο και καρφωναν την ψυχή… Εβριζε την μάνα μου σε κάθε ευκαιρία, με πληγώνε…

Φύγαμε από εκει γιατί και ο πατέρας μου δεν άντεχε και μείναμε σε ένα ξενοδοχείο. Ο μπαμπάς μου άρχισε να ήταν στον κόσμο του -φυσικά τα λέω πολύ περιληπτικά όλα.. Ετσι μια περίληψη της δυστυχισμενης ζωής μου…

Εμεινα σε ξένα σπίτια, με παρατουσε από δω και από εκεί για μέρες, ολοι με λυποντουσαν, με κοιτούσαν με οίκτο… Απόφασισε πως έπρεπε να νοικιάσουμε ένα σπίτι κάποια στιγμή όπως και έγινε.

Νοίκιασαμε ένα σπίτι και εκείνος δούλευε που και που γιατί ποτέ δεν ήταν και της δουλειάς γενικά… Μετά από καιρό δεν πληρωνε νοικια, μας έψαχναν, κρυβόμαστε να μπούμε σπίτι και πείνα, πολύ πείνα… Κοιμομουν στα παγκάκια μέχρι να πάει αργά να μπούμε σπίτι να μην μας δουν και σπίτι δεν παίρναμε ανάσα μην καταλάβουν πως είμαστε μέσα… Είμαι 34 και ακόμη βλέπω αυτό το σπίτι στον ύπνο μου… Ωσπου μια μέρα δεν άντεξα και πήρα την μάνα μου τηλέφωνο όπου και ένιωσα την πρώτη μεγάλη προδοσία της ζωής μου: το σήκωσε, εκλαιγα με αναφιλητα, της εξήγησα πως έχουν τα πράγματα, πως δεν έχω φάει μέρες και όλα τα υπόλοιπα που περνουσα και ακούω να μου λέει «ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΆΤΙ, Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΘΈΛΕΙ ΣΠΊΤΙ!» ΚΑΙ ΜΟΥ ΚΛΕΊΝΕΙ ΤΟ ΤΗΛΈΦΩΝΟ!!!

Μα τι είπε σοβαρά τώρα; Mου συμβαίνει και αυτό; Και αν όχι εκείνη, τότε ποιος θα με σώσει, ποιος; Κλαίω… Ακόμη κλαίω! Τα πιο σκληρά λόγια της ζωής μου…

Κλείνοντας η περιπτέρου με πηρε αγκαλιά ακούγοντας τι ειπώθηκε και μου έλεγε διάφορα να με ηρεμήσει

Μετά από καιρό ήρθε και η αδερφή μου, γιατί την έδιωξε και εκείνη και πεινουσαμε όλοι μαζί…

Μετά από δύο χρόνια γυρίσαμε πάλι πίσω από κει που φύγαμε, γιατί είχε βρει σε αυτό το μέρος δουλειά ο μπαμπάς και ένα σπίτι να μείνουνε δωρεάν, γιατί ήταν σαν οικοδομή ακόμη, δεν είχε ούτε τουαλέτα, ούτε κουζίνα, τίποτα, ένα μεγάλο δωμάτιο που βάλαμε εκεί κρεβάτια και κοιμόμαστε

Μπαίναν ποντίκια συνέχεια, μπάνιο κάναμε στις αυλές των άλλων σπιτιών… Θεε μου τι έχω περάσει… Πάντα δίπλα μου ήσουν, πάντα!

Μετά από καιρό γνώρισα τον άντρα μου στα 14 όπου και έμεινα εγκυος και παντρευτηκαμε. Αυτός 24 φτιαγμένος σχετικά, η μάνα μου ήταν κοντά σε όλο αυτό για να με ξεφορτωθεί εντελώς φυσικά…

Αφού γέννησα και ΜΕΤΆ έτρωγα πολύ ξύλο για το τίποτα, έκανα υπομονή γιατί δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω, μόρφωση μηδέν, γονείς μηδέν περιουσία χαχαχχαχα πιο μηδέν δεν γινεται, άρα έτρωγα ξύλο! Οταν το μωρό μου έφτασε τα 9, χώρισα μαζί του, δεν άντεξα… Μας έδωσε ένα σπίτι να μεινουμε, μου πηρε ένα αμάξι και γενικά μας βοήθησε πολύ, δεν μπορώ να πω… Σαν τύψεις μάλλον ήταν οι κινήσεις του, με χίλια παρακάλια να γυρίσω…

Εκανα δύο δουλειές, να είναι καλά το μωρό μου, το μεγάλωσα όσο καλύτερα μπορούσα και με την βοήθεια του, δεν μπορούσα πότε να σκεφτώ το παιδί μου να πεινάει η να μην ξέρω που είναι και να είμαι καλά… Μα πως το έκανε εκείνη; Πως Παναγια μου;

Αναλώθηκα πολύ, έκανα τρελές, είχα πολλά ψυχολογικά, έπεσα σε ουσίες, έκανα απόπειρα, πάντα ΠΟΝΟΎΣΑ, πάντα! Ξεκίνησα λάθος και αυτό δεν ήταν επιλογή μου και ήταν δύσκολο να διορθωθεί… Οταν έκανα την επανάσταση μου επανηρθα, πήρα πάλι τα πάνω μου και προχώρησα!

Τώρα είμαι σε δεύτερο γάμο περιμένω και άλλο παιδάκι και όλα πάνε καλά, έχω πάντα κοντά μου το μωρό μου φυσικά!

Παρ’ ολ’ αυτα έχω πολλά θέματα… Kλαιω, φοβάμαι, έχω ανασφαλειες, αλλά εντάξει, τα παλεύω! Παλεύω με μένα… Αυτήν την έβγαλα από τη ζωή μου πρόσφατα, λέγοντας της πολύ σκληρά λόγια για το θέμα μάνα… Οχι ότι συγκινήθηκε, αλλα εγώ επιτέλους ξέσπασα!

Σας είπα μόνο στιγμές από το δράμα μου, είναι δύσκολο όταν οι γονείς σε προδωσουν να εμπιστευτείς ξανά άνθρωπο… Φοβάμαι τους πάντες…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com