Η μαμά που δεν περηφανεύεται για το παιδί της
Γράφει η Nancy L. Wolf για τη Washington Post
Στα χρόνια που ήμουν δικηγόρος, έτρωγα το μεσημεριανό μου αρκετές μέρες της εβδομάδας στο τραπέζι των συνεδριάσεων, παρέα με νεαρότερες συναδέλφους. Όλες μας καμαρώναμε. Η φίλη μου η Lisa μας έλεγε πόσο αστέρι είναι η κόρη της στο ποδόσφαιρο. Η Michelle μας έλεγε για τον γιο της που πήρε άριστα σε ένα δύσκολο διαγώνισμα. Η Denise ήταν φυσικά ενθουσιασμένη όταν η κόρη της εξελέγη πρόεδρος της τάξης στην ΣΤ’ Δημοτικού. Μοιραζόμουν και γω τα κατορθώματα των παιδιών μου. Κι όταν τα παιδιά σου είναι μικρά, έχεις να καμαρώσεις για πολλά κατορθώματα. Δεν είναι ότι κοκκορεύεσαι – είσαι απλά περήφανη για το παιδί σου. Και ναι, το παραδέχομαι, ίσως απλά έτσι συγχαίρουμε τον εαυτό μας.
Όταν τα παιδιά της Lisa, της Michelle και της Denise ήταν στο δημοτικό, τα δικά μου ήταν σε ηλικία γυμνασίου και κολλεγίου. Είναι λιγάκι πιο δύσκολο να καμαρώνεις όταν τα παιδιά σου μεγαλώνουν. Ιδίως όταν το παιδί σου δεν έχει ακολουθήσει το συμβατικό μονοπάτι από το λύκειο στο Χάρβαρντ, έπειτα σε κάποιο ξακουστό μεταπτυχιακό πρόγραμμα, στη Γουόλ Στρητ ή σε κάποια ακριβοθώρητη θέση εκπαιδευόμενου.
Πώς καμαρώνεις όταν το παιδί σου αποφασίζει να ακολουθήσει το δικό του, εντελώς διαφορετικό, μονοπάτι;
Την περίοδο που τα παιδιά μου πήγαιναν στο γυμνάσιο, είχαμε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με προβλήματα ψυχικής υγείας. Στο κολλέγιο, τα προβλήματα αυτά έγιναν χειρότερα. Δεν φαίνονταν εφικτά τα μεταπτυχιακά, η Γουόλ Στρητ και η θέση εκείνη (αν και η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει).
Μιας και δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κάτσει και θα παρακολουθήσει απλά αμέτοχος τη ζωή του να εκτυλίσσεται, αναζήτησα και άλλους γονείς με παιδιά στην εφηβεία, τα οποία είχαν επιλέξει διαφορετικά μονοπάτια προς την ενήλικη ζωή. Δεν βρήκα κανέναν, γι’ αυτό και δημιούργησα μία ομάδα υποστήριξης στη συναγωγή μου το 2008. Ονομάστηκε – πολύ εμπνευσμένο όνομα – “Parents of Young Adults who Struggle” (Γονείς Εφήβων που Αντιμετωπίζουν Δυσκολίες) και συναντιόμαστε κάθε μήνα εδώ και 6 χρόνια για να μοιραστούμε τις ιστορίες μας, να μιλήσουμε για τα αναπάντεχα σκαμπανεβάσματα που μας χαρίζουν τα παιδιά μας, να αναζητήσουμε τρόπους να ανταπεξέλθουμε ως γονείς και να γελάσουμε. Γελάμε πολύ. Έχουμε ακόμη και τη δική μας σελίδα στο Facebook.
Στη δική μας ομάδα στήριξης συχνά καμαρώνουμε.
Κάποια από μας θα πει πόσο ενθουσιασμένη είναι που ο γιος της κατάφερε να σηκωθεί στην ώρα του για να πάει στο ραντεβού που είχε με το γιατρό του. Γιούπι, αναφωνούμε. Ή πως κάποιο άλλο παιδί μας θυμήθηκε να πάρει τα χάπια του. Τέλεια, ζητωκραυγάζουμε. Ή πως η κόρη μίας παρακολουθεί ένα πρόγραμμα στο κοινοτικό κολλέγιο και δεν τα έχει παρατήσει ακόμη. Υπέροχα νέα!
Όσο εμείς καμαρώναμε με αυτό το διαφορετικό τρόπο, εγώ συνέχιζα να παίρνω το μεσημεριανό μου μέσα στην εβδομάδα με φίλες των οποίων τα παιδιά κατόρθωναν πράγματα που ήταν πιο συνηθισμένα. Παρόλο που οι συνάδελφοί μου ήταν πραγματικές φίλες, δεν ένιωθα πάντοτε άνετα να μιλήσω για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε το παιδί μου. Ζούσα δύο παράλληλες πραγματικότητες – φυσικά και χαιρόμουν για τις φίλες μου και τα παιδιά τους, ακόμη και αν δεν μπορούσα να καμαρώσω με τον ίδιο τρόπο.
Όταν όμως μοιραζόντουσαν μικροπροβλήματα (στα δικά μου μάτια) – όπως ότι ο γιος της μίας πήρε 16 σε ένα διαγώνισμα και η κόρη της άλλης δεν έγινε δεκτή στην ομάδα ποδοσφαίρου – δυσκολευόμουν να σιγοντάρω και γω συμπονετικά. «Απλά δεν έχεις ιδέα τι πάει να πει πρόβλημα μέχρι να γνωρίσεις ορισμένους από τους ανθρώπους στην ομάδα υποστήριξης μου», σκεφτόμουν.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα παίρνετε το μεσημεριανό σας με φίλες και η συζήτηση στρέφεται, όπως συνηθίζεται, στο τι κάνουν τα παιδιά σας και αρχίζετε να καμαρώνετε γι’ αυτά – η μία χαίρεται που η κόρη της αρίστευσε στις εξετάσεις SAT, ο γιος της άλλης έγινε μόλις δεκτός στη νομική, η τρίτη λάμπει από περηφάνια για τον αρραβώνα της κόρης της – αν δείτε μία από τις φίλες σας να κάθεται σιωπηλή στο τραπέζι, να παίζει με τον καφέ της και να περιμένει τη συζήτηση να τελειώσει… Θεωρήστε την τη «σιωπηλή μαμά». Λατρεύει τον γιο της ή την κόρη της όσο και σεις τα δικά σας παιδιά. Χαμογελάστε της, ρωτήστε την τι κάνει το δικό της παιδί. Ίσως χρειάζεται να καμαρώσει γι’ αυτό με τον δικό της τρόπο.
Καθε παιδι θελει επιβράβευση, εχει ανάγκη απο αυτοπεποίθηση για να προχωρήσει στη ζωη του. Θα είχα κανει αλλες επιλογές στη ζωη μου αν άκουγα-εβλεπα έστω και μια φορα τη Μαμα μου να με καμαρώνει. Αυτο ειναι κατι που δεν θα επιτρέψω να συμβει στο δικο μου παιδι. Ολοι εχουμε κατι καλο στη ψυχη μας. Οχι να το διατιμπανιζουμε αλλα για να το τονίζουμε. Το μπράβο ειναι ευπρόσδεκτο απο καθε παιδική ψυχη.
Νομίζω πως έχετε πάρει λάθος αυτό το κείμενο! εγώ το ερμήνευσα τελείως διαφορετικά! ίσως όμως συμβαίνει αυτό γιατί δεν έχετε ακόμα βρεθεί σε μια καφετέρια περιτριγυρισμένη από μαμάδες που κάνουν θέμα την παραμικρή αναποδιά ενώ εσύ παλεύεις ακόμα για την κατάκτηση των αυτονόητων... Επίσης το struggle προφανώς αναφέρεται στα θέματα ψυχικής υγείας που επιλεκτικά κάνουμε πως δε βλέπουμε στο κείμενο... ;)
!!!!!!!
Σοβαρα τωρα? Ομαδα υποστηριξης επειδει το παιδι της δε θα παει στο Χαρβαρντ? Κ τι θα πει strugle? Πως δυσκολευονται τα παιδια της δλδ? ΕΠειδη απλως μπορει να μη θελόυν να γινουν γιατροι δικηγοροι κ χρηματιστες? Αντι να καμαρωνει που τα παιδια της εχουν τα @ρχιδι@ να χαραζουν το δικο τους προσωπικο μονοπατι οπως ολοι οι γονεις θα επρεπε να βοηθανε τα παιδια τους να κανουν καθετε κ λεει τι? Τι ειδους συγκριση ειναι αυτη? Πως ειναι δυνατον να το σκεφτεται ετσι? Κ οταν λεει προβληματα ψυχικης υγιειαας τι εννοει γιατι δε μας λεει? Συγχηστηκα τωρα
Νομίζω , πως το κείμενο μιλάει για μια μαμά που παλεύει ....εξ ου και το struggle.....με κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας , σωματικής ή ψυχικής . Νομίζω πως μιλά για ανθρώπους με αληθινά προβλήματα και για παιδιά που ΔΕΝ μπορούν να μπουν στο Χαρβαρντ γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα που απαιτεί γιατρούς και χάπια , αγωγή καθημερινή . Όχι απλά μια μαμά που χρειάζεται ομάδα γιατί το παιδί δεν πήρε 19 τεστ γιατί δεν διάβασε το προηγούμενο βράδυ. Και μιλά για μια μαμά που αγαπά ακόμα και με αυτά τα προβλήματα το παιδί της και εχει κάθε λόγο να περηφανέυεται γιατί , για το παιδί της και για αυτήν , κάθε μέρα είναι μια πάλη και κάθε μέρα κάνει κάτι που αυτό δεν έκανε χθες , αλλά το δικό μας παιδί μπορεί να θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να το κάνει .
κ εγω αυτο καταλαβα....κ μου φτανει.Γιατι να ακουσω γαργαλιστικες λεπτομερειες για το προβλημα της;Δεν χρειαζεται...αλλο ειναι το νοημα.Με κουραζουν αυτες οι συζητησεις στις μαμαδοπαρεες..Δεν συμμετεχω ποτε.Λεω 100 μπραβο στα παιδια μου την ημερα γιατι η ενθαρρυνση δινει φτερα.Μου ειναι παντελως αδιαφορες οι συζητησεις αυτες.Αν ειμαι περηφανη το δειχνω σε εκεινα!
Τι να πω πάνω σ΄αυτό το θέμα χωρις να φανώ κυνική και κακιά... Κατ΄αρχήν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οποτε βρίσκεται παρέα μαμάδων πρέπει να μιλάνε μόνο για τα παιδιά τους.... Καταντάει τόσο μονότονο και κουραστικό.... Υποτίθεται θέλουμε να ξεφύγουμε απο την ρουτίνα και δεν εκμεταλευόμαστε την λίγη ωρα που μπορούμε να το κάνουμε! Και το άλλο.... βρε κορίτσια, όσο τα παιδιά είναι μικρά κάνουν αυτό που τους έχουμε ρυθμίσει και προγραμματίσει εμεις. Σε κάποια τα πάνε τέλεια, σε κάποια καλά και σε κάποια όχι. Έχουμε όμως να παινευόμαστε.... έτσι;;;;;;;;; Τα παιδιά όμως μεγαλώνουν διαλέγουν τι θέλουν και τι όχι, παίρνουν την ζωή στα χέρια τους, δεν μπαίνουν σε καλούπια. Όσες μανούλες το δεχτούν αυτό , οτι κόπηκε ο λώρος πια , να είστε σίγουρες οτι θα είναι περήφανες για τα παιδιά τους και δεν θα χρειάζονται καμία "ομάδα υποστήριξης" (μην τρελαθώ τωρα...). Έλεος πια!!!!!!!!! Τα μεγαλώνουμε για να ζήσουν, όχι για να συνεχίσουμε να τα ζούμε όπως θέλουμε! Και το τελευταίο απο μένα. Ζω για τα παιδιά μου χωρίς να ζω μέσα απο την δική τους ζωή. Μια μαμά με 2 παλικάρια (20 και 17 ετών, με ότι συνέπειες εχει αυτο χαχαχαχαχα)
να καμαρώνουμε τα παιδιά μας και στα καλά και στα κακά..