Είναι… μπαμπάς!
«Μήτσο, μην την πας στα βαθιά!«
«Μήτσοοοοο, φόρα της καλύτερα το σωσίβιο!!«
«Μήτσο, πρόσεξε μην μπει νερό στο στόμα της!!!«
«Μήτσο, ήρθε ο καφές σου! Έλα εσύ στην ξαπλώστρα και θα μπω εγώ στη θάλασσα«
Του το έβγαλε από τη μύτη του Μήτσου η σύζυγός του και μητέρα του -περίπου- τρίχρονου κοριτσιού που πλατσούριζε με τον μπαμπά του στα ρηχά. Η μαμά παρατηρητής- επιτηρητής ξάπλωνε στην ξαπλώστρα και βιντεοσκοπούσε το όλο σκηνικό. Μόνο που στο βίντεο των διακοπών του 2010, εκτός από τα κύματα και τη μουσική του beach bar, θα ακούγεται η φωνή της να δίνει παραγγέλματα στον έρμο τον μπαμπά, ο οποίος είδε και απόειδε και πήγε να καθίσει στη σκιά να ρουφήξει το φραπεδάκι του.
Το κατάλαβα από τις πρώτες μέρες μου ως μαμά: δεν εμπιστευόμαστε το παιδί μας ούτε στον ίδιο του τον πατέρα. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι δεν ισχύει αυτό, αφήστε με να σας πω το δικό μου στόρυ…
Τον πρώτο καιρό με την Αθηνά λεχουδάκι, η κούραση βαρούσε κόκκινο. Υπήρχαν κάποια βράδια που με έπαιρνε από νωρίς ο ύπνος και ο Μάνος με σκέπαζε και μου έλεγε να μην ανησυχώ για το μωρό και ότι θα το ταίσει αυτός όταν ξυπνήσει.
Αποκοιμιόμουν με τη σκέψη του πόσο τυχερή είμαι που είναι άντρας μου και τι ωραία που θα κοιμόμουν λιγουλάκι. Μόλις, όμως, η Αθηνά έκλαιγε πεταγόμουν σαν αίλουρος, ξεχνούσα και κούραση και ξενύχτια και έτρεχα να δω τον Μάνο να την ταίζει. Μάλλον υποσυνείδητα ήθελα να τσεκάρω ότι θα είναι ok,
Ή το άλλο; Πόσες φορές μου έχει ζητήσει να την πάει μόνος του βόλτα και μέσα μου εύχομαι να μου κάνει πλάκα; Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι, είναι ότι αγχώνομαι ότι θα του τύχει κάτι που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ενώ εγώ η μάνα, θεά, έτσι; Ότι και να μου λάχει, το αντιμετωπίζω μια χαρά! Χα!
Το παραπάνω σκηνικό της παραλίας με ταρακούνησε. Με ταρακούνησε γιατί είδα έναν μπαμπά να χαίρεται που παίζει με το κορουλίνι του και η μαμά να του παίρνει όλη τη χαρά.
Έχω έναν άντρα που είναι τέλειος μπαμπάς, με βοηθάει περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσα να φανταστώ… Δεν θα ήθελα με τίποτα κάποια στιγμή να πιάσω τον εαυτό μου να αμφισβητεί τις ικανότητές του σε σχέση με το παιδί.
Η μάνα γεννάει, αλλά μαζί με τον πατέρα το μεγαλώνει. Πολλές μανούλες παραπονιούνται ότι οι σύζυγοί τους δεν ασχολούνται πολύ με τα παιδιά. Φαντάζομαι ότι δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες το ίδιο στοργικοί. Όμως είμαι σίγουρη ότι πολλοί από αυτούς απλά παρέδωσαν τα όπλα, όταν οι μαμάδες -ακόμα και άθελά τους- αμφισβήτησαν πολλάκις τις πατρικές τους ικανότητες…
Πολύ στεναχωρήθηκα σας λέω… Ο έρμος ο πατέρας σηκώθηκε μετά από λίγο από την ξαπλώστρα και πλησίασε ξανά την κορούλα του και την γυναίκα του. Η κόρη του τον πιτσίλισε και αυτός τη σήκωσε ψηλά σαν ψαράκι και τσουπ! τη βούτηξε στη θάλασσα. Η μαμά γέλασε δυνατά!
Αν το είχε κάνει όσο αυτή ήταν στην ξαπλώστρα, δεν θέλω καν να φανταστώ τι μπινελίκι θα άκουγε…
Σκεφτείτε το λίγο…
Καλό βράδυ!
Ολίβια
>Κι εμενα ειναι απο τους μπαμπαδες-θεους!!! Ευχαριστω για ολα Αλεξ μου!!!!
>Αν δεν τον έλεγαν Μήτσο θα μπορούσε να είναι ο άντρας μου. χα χα χα ποσο δίκιο έχεις!!! αλαααά η μάνα είναι μάνα!
>Έχεις απόλυτο δίκιο καλή μου Ολίβια για ακόμη μια φορά! Πολλές φορές κι εγώ αμφισβήτησα τον έρμο άντρα μου, ότι δεν θα τα κάνει όπως εγώ! Στην αρχή με την αλλαγή πάνας!! Μετά ήταν που εγώ θήλαζα τον πρώτο καιρό και αν τύχαινε να του δώσουμε λίγο συμπλήρωμα κι ήθελε ο δόλιος να με ξεκουράσει, όσο κομμάτια κι αν ήμουν .. δεν το έβαζα κάτω!! Με το πλύσιμο των μπιμπερών, μόνο εγώ η σούπερ μαμά τα έπλενα σωστά!! Ακόμα και με την βόλτα... Μετά λέω για σύνελθε!! Πατέρας είναι!! Μια χαρά κι ακόμα καλύτερα τα κάνει από μένα!!
Τώρα πια.. τους στέλνω βόλτα να ηρεμήσω λιγάκι βρε παιδί μου!! Τους αφήνω παρεούλα να έρθω μόνη για καφεδάκι μαζί σας (άσχετο αν μου λείπει βέβαια αμέσως και με πιάνουν τύψεις που δεν τον πήρα μαζί!!:-Ρ), πλένει τα μπιμπερό καλύτερα από μένα, μιας κι εγώ τα ξεπετάω πια (!!) ενώ εκείνος αποσπά ένα ένα κομμάτι και το πλένει ξεχωριστά!!
Είμαι πολύ χαρούμενη που παντρεύτηκα τον άντρα μου, γιατί αγαπάει πολύ την οικογένεια μας και είναι πανταχού παρών!! Κι επειδή βλέπω από το στενό μου περιβάλλον κάποιους άλλους άντρες, πολύ καλούς δεν λέω..αλλά!! Ευχαριστώ τον Θεό που μου έστειλε τον αντρούλη μου!!
>χριστινα-ειμαι κι εγω μια απο τις τυχερες μαμαδες που ο μπαμπας τις βοηθαει πολυ με τα παιδια. απο πολυ νωρις, οταν η μαρκελλα μας ηταν ακομη νεογεννητη, ασχολιοταν πολυ μαζι της, να την ταισει, να τη αλλαξει...βγαινουν πολυ συχνα βολτα οι δυο τους, μεχρι και για μπανιο πανε μαζι. τον εμπιστευομαι γιατι ειναι υπερπροστατευτικος. με το μπεμπη τον αφησα χθες για να πεταχτω σε μια δουλεια, τον ταισε αλλα δεν τον ειχε αλλαξει γιατι φοβοταν πως δε θα τα καταφερει...που θα παει θα μαθει...παντως τον αφησα με δυο παιδια και βρηκα το σπιτι στην πενα και ετοιμο φαγητο...τι μπορω να πω? ειμαι πολυ τυχερη!!!(δε μου επιτρεπει να δημοσιευσω σχολιο με τη διευθυνση url)
>"πολλοί από αυτούς απλά παρέδωσαν τα όπλα, όταν οι μαμάδες -ακόμα και άθελά τους- αμφισβήτησαν πολλάκις τις πατρικές τους ικανότητες..." λες εσυ! εγω απο την αλλη πιστευω πολυ στις ικανοτιτες του αντρα μου εφοσον εχει δυο χερια και δυο ποδια και καμια νοητικη στερηση σιγουρα μπορει και να ταισει και να αλλαξει και να αγκαλιασει το μωρο! παρολα αυτα δεν το κανει οσο και να προσπαθω να τον πεισω! εισαι πολυ τυχερη Ολιβια μην το ξεχασεις ποτε!! μακια Γιασεμη