Μπαμ και κάτω!
Το απόγευμα πήγαμε με την Αθηνά στο φοβερό πάρτι γενεθλίων της μικρής Ειρήνης. Ήταν το πρώτο μας πάρτι και περάσαμε τέλεια!! Η μαμά Γιώτα είχε οργανώσει και την παραμικρή λεπτομέρεια και έτσι μικροί και μεγάλοι τα περάσαμε ζάχαρη.
Γύρω στις 9 η Αθηνά αποκοιμήθηκε στο καρότσι της και σηκώθηκα λίγο να ξεπιαστώ. Έτσι όπως στεκόμουν και χάζευα τα παιδάκια που έπαιζαν, ένα κοριτσάκι σκόνταψε παραδίπλα μου και έπεσε κάτω. Έπεσε πολύ ατσούμπαλα το καημενούλι.
Κοκάλωσα. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να πανικοβληθώ; Να μείνω χαλαρή; Να το σηκώσω αμέσως; Να περιμένω να σηκωθεί μόνο του; Όταν δε έβαλε τα κλάματα, κόντεψα να κλάψω και εγώ μαζί της.
Ο μπαμπάς της που ήταν παραδίπλα την σήκωσε, την πήρε αγκαλίτσα και της είπε λόγια παρηγοριάς. Έτσι απλά και όμορφα, το κοριτσάκι ηρέμησε.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή και παίζαμε με τα άλλα παιδιά κουτσό και κυνηγητό στο πάρκο, κάθε τρεις και λίγο όλο κάπου στούκαρα ή σκόνταφτα και έπεφτα. Τα γόνατά μου ήταν συνέχεια μέσα στις πληγές και τις γρατζουνιές. Τις πρώτες φορές έκλαιγα απαρηγόρητη, μεγαλώνοντας το διακωμωδούσα. Στην πορεία απλά συνειδητοποίησα ότι αυτή είμαι εγώ: σκοντάφτω και στο ισιάδι (κάποια στιγμή θα σας πω πώς ένα πέσιμό μου σε ένα εστιατόριο μας χάρισε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ παγωτό, χαχα).
Η πρώτη πρώτη πρώτη ανάμνηση που έχω από τα παιδικά μου χρόνια ήταν μια φοβερή σαβούρντα που έφαγα στο σπίτι μιας θείας μου. Ήμουν δεν ήμουν 3 χρονών. Είχα δει μια κούκλα σε έναν καναπέ, έτρεξα με λαχτάρα να την πιάσω, γλύστρισα στο χαλάκι ή στο παρκέ (αυτή τη λεπτομέρεια δεν τη θυμάμαι) και έπεσα με το κούτελο -μπαμ- στο πάτωμα. Λιποθύμησα και χρειάστηκε να νοσηλευτώ ένα βράδυ για να τσεκάρουν ότι θα είμαι ok. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου, το κοριτσάκι στο διπλανό κρεβάτι -μεγαλύτερο από μένα- με τρομοκρατούσε όλο το βράδυ ότι θα μου κάνουν ένεση. Μπρρρρρ… Και δώστου κλάμα εγώ.
Οι γονείς μου έχουν να το λένε ότι εκείνη τη μέρα έπαθαν ΤΟ σοκ!
Και σκέφτομαι τώρα… Την πρώτη φορά που η μικρή μου θα πέσει ή θα κουτουλήσει κάπου -γιατί ότι θα το πάθει, θα το πάθει…- πώς θα αντιδράσω; Θα διατηρήσω την ψυχραιμία μου ή θα αρχίσω να κλαίω σαν τρελή;
Θεωρητικά το να παραμείνεις ψύχραιμος είναι το σωστότερο για την ψυχολογία του παιδιού, αλλά πόσο εφικτό είναι αυτό; Έχω ένα φίλο που κάθε φορά που το παιδί του κάνει εμβόλιο και κλαίει, κλαίει και αυτός μαζί του. Παλιά τον κορόιδευα, τώρα τον ψιλοχοντροκαταλαβαίνω. Όχι, δεν κλαίω στο εμβόλιο, αλλά η καρδιά μου σφίγγεται και χαλαρώνει μόνο όταν σταματήσουν τα δάκριά της.
Πρέπει να ξεκινήσω μαθήματα διαχείρησης κλάματος. Το έχω και ψιλοεύκολο, πανάθεμά με… Έχω λίγο χρόνο μέχρι να ξεκινήσει το μπουσούλημα (αν το ξεκινήσει βέβαια ποτέ) και ακόμα περισσότερο μέχρι να αρχίσει να κόβειι βόλτε στο σαλόνι…
Και τώρα που το σκέφτομαι… Πότε θα μετατρέψουμε το σπίτι μας σε ασφαλές σπίτι για το παιδί; Πρέπει να καλύψουμε τις πρίζες, τις γωνίες των τραπεζιών, τα χιλιάδες καλώδια του Μάνου, να ασφαλίσουμε τα ντουλάπια, το καπάκι της τουαλέτας, τα μάτια της κουζίνας… Όλα μου φαίνονται ξαφνικά βουνό. Άσε που απ’ ότι διαβάζω, τα σημερινά παιδιά δεν λογαριάζουν μέτρα ασφαλείας. Τα εξουδετερώνουν στο άψε σβήσε.
Μαθήματα αυτοσυγκράτησης λοιπόν…
Πάμε μαζί:
«Ωπαααααα!! Δεν έγινε τίποτα!«
«Έπεσες; Δεν πειράζει, έλα σήκω καρδούλα μου!«
«Μπαμ! Να, πάρε μια ξυλιά κακό τραπέζι!!«
Και δώστου χαμόγελο!
Θα τα καταφέρω, πού θα μου πάει!
Φιλιά
Ολίβια
>Σήμερα έπεσε από το μπαλκόνι το παιδί μιας φίλης 15 μηνών... Δεν μπορώ να το χωνέψω... Το βλέπω κάθε μέρα, παίζει με την κόρη μου κάθε μέρα... Προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις και εύχομαι να πάνε όλα καλά, είμαστε όλοι ψυχολογικά πολύ χάλια... Ελίνα
>Πιο φοβιτσιάρα από μένα δεν υπάρχει! Πίστεψέ με... βλέπω αίμα και λυποθυμώ, βλέπω βελόνα και πέφτω ξερή... τώρα θα με ρωτήσεις "πώς γέννησες;;;;" ... κάποια στιγμή θα σου το στείλω για να κλαίς από τα γέλια!
Εμένα με βοήθησε πολύ η παιδίατρος... εκεί, όταν η κόρη μου ήταν περίπου 6 μηνών, της ζήτησα να μου δείξει πρώτες βοήθειες για το μωρό ή και παιδί αργότερα... πρέπει να ομολογήσω ότι με βοήθησαν πάαααρα πολύ... πως να αντιμετωπίσω ένα χτύπημα, ένα κουτούλημα, ένα στραβοκατάπημα κλπ... ο φύση σε οπλίζει με δύναμη και εκείνη την ώρα έχεις απίστευτη ψυχραιμία για να αντιμετωπίσεις τα πάντα για το παιδί σου!!!
>Ήμουν κι εγώ πολύ σφιγμένη με τις πτώσεις της μικρής αλά προσπαθώ να μένω ψύχραιμη. Όσο για τα μέτρα ασφάλειας του σπιτιού, πέρα από κάποια διακοσμητικά δεν εξαφάνισα τίποτα. (σε κανένα συνηθισμένο σπίτι δεν κυκλοφορούν αδέσποτα σπαθιά) Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να ζουν σε κανονικά σπίτια με κανονικά έπιπλα και κανονικές γωνίες άλλωστε στη ζωή τους θα συναντήσουν πολλές και μέσα στο σπίτι και έξω από αυτό. Εμένα η μικρή μου χτύπησε το χειλάκι της στο μεταλλικό καρότσι του super market και μάτωσε εγώ κόντεψα να λιποθυμήσω αλά ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό. Πολλές φορές ο πανικός μας κάνει να μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Πρέπει να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα όταν δούμε τα παιδάκια μας να ματώνουν και να κλαίνε γιατί είναι κι αυτό μέρος της ζωής τους.
Με αυτή την αφορμή σας μεταφέρω κάτι που διάβασα και με συγκλόνισε
Είναι δύο γυναίκες σ' ένα νοσοκομείο η μια σε κατάσταση αλλοφροσύνης να κλαίει και να χτυπιέται για το παιδάκι της που είναι μέσα και του βάζουν ράμματα. Η δεύτερη με ύφος αφηρημένο σχεδόν μακάριο την κοιτάζει και της λέει:
_Μην κάνεις έτσι θα περάσει . Η άλλη έξαλλη απαντάει
_Μιλάς έτσι γιατί πρόκειται για το δικό μου το παιδί. Και η άλλη της λέει
_ Έχεις δίκιο το δικό μου απλώς κάνει χημειοθεραπεία.....
Μπορεί να ήταν ένα απλό μυθιστόρημα εγώ πάντως αναθεώρησα κάποια πράγματα για τον τρόπο που αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις!
>Στο μόνο που έχω άλλη άποψη μαζί σου είναι το νταντά στο κακό τραπέζι. Είχα διαβάσει κάπου ότι ακόμα και αν το κάνοουμε για να γελάσουμε, είναι σαν να λέμε με αυτόν τον τρόπο αν δεν τους αρέσει κάτι ή τους πονάει το κάνουμε "ντα" για να νιώσουμε καλύτερα. Κοινώς χρησιμοποιούμε βία άθελά μας.
Σ'ενα άλλο βιβλίο διάβασα ότι όταν σκοντάφτουν και πέφτουν, τα παρηγορούμε και τους λέμε την αλήθεια δλδ: "Το ξέρω ότι πόνεσες καρδούλα μου αλλά σε λίγο θα περάσει, δε θα κρατήσει" Οπότε τους δειχνουμε ότι καταλάβαμε ότι πονεσαν και δεν το προσπερνάμε απλά.
Το εφάρμοσα στον Νικολάκη και ομολογώ ότι πιάνει. Παρηγοριέται και μετά ξαναρχίζει τις σκανταλιές μέχρι το επόμενο στουκάρισμα.