Τα παιχνίδια της μαμάς!

29/09/2010

Όταν ήμουν παιδί (γεννήθηκα το 1983), ήταν η εποχή της απόλυτης… έξαρσης των παιδικών παιχνιδιών. Barbie, Sindy, πόνυ, Transformers, κούκλες μωρά που έκλαιγαν, έκαναν κακά, μιλούσαν, περπατούσαν, λούτρινα, ρομπότ, χελωνονιντζάκια, Τζι Άι Τζο (χαχα), επιτραπέζια, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Σαφώς όχι περισσότερα από ότι σήμερα, αλλά για την εποχή εκείνη ήταν πολύ πράγμα. Αν θυμάμαι μάλιστα καλά, οι διαφημίσεις παιχνιδιών στην τηλεόραση ήταν δεκαπλάσιες απ’ ότι ήταν σήμερα. Κάθε βδομάδα έσκαγαν μύτη δέκα καινούργια παιχνίδια με αποτέλεσμα τα παιδιά να τρελαίνονται.

(Ακόμα θυμάμαι μια κούκλα που έτρωγε κερασάκια από ένα κουτάλι. Μετρούσαμε τις μέρες με τις φίλες μου να βγει στα καταστήματα και είχαμε πάρει τα αυτιά των γονιών μας. Όταν πια την αποκτήσαμε, μας πήρε μόλις μια ώρα για να καταλάβουμε ότι ήταν η απόλυτη χαζομάρα.)

Από εκείνη την εποχή, λοιπόν, έχω κρατήσει ελάχιστα παιχνίδια. Τα περισσότερα τα είχαμε δώσει σε άλλα παιδάκια, μικρότερα από μένα. Όσα έμειναν, μπήκαν σε κουτιά και φυλάσονται κάπου που αγνοώ (η μαμά μου φρόντισε για αυτό, χαχα!). Κράτησα μόνο 4-5 λούτρινα στο δωμάτιό μου, ίσα για να θυμάμαι την παιδική μου ηλικία.

Όταν μετακόμισα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, αυτόματα, χωρίς να το καταλάβω, έβαλα στη βαλίτσα μου δυο χνουδωτά ζωάκια. Δυο σκυλάκια.

Το καφέ σκυλάκι είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου «παιχνίδι«. Μου το είχε κάνει δώρο μια θεία μου τα Χριστούγεννα που ήμουν 3 ετών και το έχω πάντα γύρω μου εδώ και 24 χρόνια. Όταν ήμουν μικρή, το έπαιρνα μαζί μου σε διακοπές και εκδρομές. Κοιμόμασταν κάθε βράδυ αγκαλιά. Ο λαιμός του είναι «άδειος» από το πολύ σφίξιμο!

Ξέρετε πότε το ξαναθυμήθηκα; Λίγες μέρες πριν γεννήσω. Τα βράδια που πονούσε τρομερά η πλάτη μου και είχαν αυτές τις αηδιαστικές καούρες, τον έπαιρνα σφιχτά στην αγκαλιά μου, μέχρι να έρθει ο Μάνος να κοιμηθεί. Παλιμπαιδισμός στο φουλ, αλλά το έκανα.

Το σκυλάκι με τον φιόγκο δεν ξέρω πως βρέθηκε εδώ. Δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου, με την έννοια ότι δεν «έπαιζα» μαζί του! Όμως, ήταν πάντα ένα από τα «ξεχωριστά» αυτό που άφηνα στο ράφι να μην χαλάσει.

Μου το είχαν φέρει δώρο οι γονείς μου από ένα ταξίδι τους στο εξωτερικό και όταν μου το έδωσαν ο φιόγκος στο κεφάλι ήταν σχεδόν βγαλμένος και η μαμά μου τον έραψε γερά στη θέση του. Ίσως για αυτό είμαι ασυναίσθητα συναισθηματικά δεμένη μαζί του.

Αυτά τα δυο σκυλάκια είναι πια τα δώρα μου για την κόρη μου. Τα έπλυνα χθες για άλλη μια φορά σχολαστικά και της τα χάρισα. Και αν κρίνω από την αντίδρασή της, μάλλον κατενθουσιάστηκε!

Πάντως, όταν ήμουν πολύ μικρή, μεγάλη αδυναμία μου ήταν τα «Μικρά μου πόνυ«. Τα οποία υπάρχουν και σήμερα, αλλά είναι πια πολύ… παραμορφωμένα. Λες και έχουν κάνει μπότοξ. Χαχαχα!

Όσο για την αγαπημένη μου κούκλα-μωρό; Σας έχω ξαναπεί για αυτήν… Ήταν το μωρό Baby Born, το οποίο κυκλοφορεί ακόμα, ευτυχώς στην ίδια μορφή με τότε!

Θυμάμαι φυσικά και τις Barbie, τα Polly Pocket και όλα τα επιτραπέζια υπερπαραγωγή που έβγαιναν εκείνη την εποχή (με αγαπημένο μου ένα με ένα στοιχειωμένο κάστρο! :P)