Ο γιατρός μου, ο κύριος… «Τέλεια»!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Επί 1 1/2 χρόνο περίπου, με τον σύζυγό μου κάναμε προσπάθειες για παιδάκι αλλά οι απόπειρές μας ήταν άκαρπες! Ποδάρια πάνω, ποδάρια κάτω, κατακόρυφα, σπαγγάτα, πολυέλαιοι… αλλά τίποτα!!! Για να μην τα πολυλογώ… η επιθυμητή εγκυμοσύνη ήρθε έπειτα από ένα ταξίδι που κάναμε και πραγματικά όχι απλά χαρήκαμε αλλά μας έπιασε -στην κυριολεξία- η χαρά απ’ τον πωπό!!! χαχαχα
Η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια… μακάρι όλες οι γυναίκες που είναι έγκυος να έχουν σαν τη δικιά μου… χωρίς αναγούλες και εμετούς, χωρίς ζαλάδες, χωρίς ξινίλες, αρκετή ενέργεια, καθόλου νεύρα και ξεσπάσματα, πολύ ύπνο και βόλτες!!!
Ο γιατρός μου, μου είχε δώσει ΠΗΤ την 5η Νοεμβρίου… ο άντρας μου ήταν ενθουσιασμένος γιατί κι εκείνος έχει την ίδια μέρα γενέθλια…
Οι μέρες πέρασαν και ήρθε η 5η Νοεμβρίου …
Ξυπνώντας το πρωί, κι ενώ πήγα να καθαρίσω το τζάκι από τις στάχτες, αισθάνθηκα κάτι υγρό να κυλάει κατά μήκος των μπουτιών μου… Υγρά παντού… Τα νερά είχαν σπάσει… Τηλεφώνησα στη μαμά μου και στον άντρα μου και ως σούπερ μαν ο ένας και Φλάς ο άλλος ήρθαν αμέσως σπίτι! Οικογένεια σούπερ ηρώων με λίγα λόγια…
Αμέσως τηλεφώνησα και στον γιατρό μου – ο κύριος Τέλεια (θα εξηγήσω παρακάτω γιατί του δώσαμε αυτό το παρατσούκλι) – ο οποίος μετά από κάποιες ερωτήσεις που μου έκανε, με διαβεβαίωσε ότι είμαι σε κατάσταση γέννας αλλά ότι ακόμα δεν γεννάω… έτσι μου είπε να περάσω από το ιατρείο του μετά από 2 ώρες, για να κάνουμε ένα τελευταίο υπέρηχο και να δούμε το μωρό (μένοντας στην επαρχεία οι αποστάσεις είναι μικρές μεταξύ σπιτιού- ιατρείου- κλινικής)…
Τα πονάκια είχαν ξεκινήσει αλλά έως εκείνη την ώρα ήταν υποφερτά… έτσι, μπήκα έκανα ένα μπάνιο, έβαλα κάποια τελευταία πράγματα στη βαλίτσα και ξεκινήσαμε για το ιατρείο, εγώ, ο άντρας μου και η μητέρα μου… μέχρι να φτάσω στην πόρτα του ιατρείου οι πόνοι όλο και συντόμευαν και γίνονταν και πιο έντονοι… ο γιατρός με εξέτασε, μου επιβεβαίωσε ότι γεννούσα αλλά ότι θα αργούσα ακόμα… είχα διαστολή μόνο … 1 … με ρώτησε αν ήθελα να πάω στην κλινική ή στο σπίτι (είπαμε οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές εδώ) και εγώ φυσικά του απάντησα στο σπίτι.
Φεύγοντας, μου είπε ότι θα είχαμε τηλεφωνική επαφή κάθε 15’ για να τον ενημερώνω… έτσι κι έγινε! Επιστρέψαμε στο σπίτι… πονούσα αρκετά αλλά ακόμα ήταν υποφερτή η κατάσταση… ο άντρας μου καθόταν δίπλα μου και χρονομετρούσε τους πόνους και στη συνέχεια τηλεφωνούσε στο γιατρό και τον ενημέρωνε. Κατάφερα να φάω μεσημεριανό (έναν γαλέο μπουκιά και συχώριο) και όταν πια οι πόνοι είχαν φτάσει ανά 5’ τότε ο γιατρός μου είπε να πάω στην κλινική…
Ανοίγοντας την πόρτα για να κατέβω από το αυτοκίνητο, έκανα εμετό όλο το φαγητό που είχα φάει (ο μοναδικός που έκανα σε όλη την εγκυμοσύνη) μπροστά στην πόρτα της κλινικής… βγαίνοντας ο φύλακας, βλέπει τον εμετό, βλέπει κι εμένα ετοιμόγεννη, γελάει και λέει: άντε βρε, πέρνα μέσα να σου κάνουμε και το κλύσμα!!! Μας πιάνουν τα γέλια και μπαίνω μέσα στην κλινική…
Αφού μου κάνανε τα απαραίτητα (ορό, κλύσμα, ξύρισμα), έβαλα και τη σέξυ ρόμπα που δένει από πίσω και ήρθε και ο γιατρός μου για εξέταση… διαστολή ακόμα 1…!!! Το ιατρείο του ήταν ένα τετράγωνο πιο πάνω οπότε μου είπε ότι θα είναι εκεί και θα έρχεται κάθε μισή ώρα να με εξετάζει αφού είχα ακόμα δρόμο μπροστά μου… είχε αφήσει υπεύθυνες 2 μαίες να τον ενημερώνουν επίσης… μου είπε επίσης ότι πρέπει να αρχίσω να περπατάω…
Ανά χείρας τον ορό άρχισα κι εγώ να κόβω βόλτες πάνω-κάτω στο λόμπυ με τον άντρα μου να μου κρατάει το άλλο χέρι και τη μαμά μου από πίσω μας… όταν πονούσα και έκανα αναπνοές, έκανε και εκείνος… ενδιάμεσα λέγαμε και κανένα αστείο με τον φύλακα και τη μαία και ξανά εγώ αναπνοές και πόνος… πολύ πόνο όμως… έκλαιγα εγώ, έκλαιγε ο άντρας μου… όταν οι πόνοι έκαναν διάλειμμα, καθόμουν λίγο στην καρέκλα και ακουμπούσα το κεφάλι μου στον ώμο του άντρα μου… ανά μισή ώρα ο γιατρός ερχόταν με εξέταζε και μου έλεγε : Μαράκι, έχεις ακόμα μπροστά σου δρόμο αλλά Τέλεια, πάμε τέλεια…
«Πονάω γιατρέ«, να του λέω εγώ και εκείνος να λέει: Τέλεια, Τέλεια!
Θεέ μου, έλεγα όταν έφευγε, τι ψυχοπαθείς που είναι… εγώ να πονάω και εκείνος να λέει Τέλεια;;;!!! Για επισκληρίδιο ούτε λόγος… ο κύριος Τέλεια μου είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι αν δεν έφτανα τουλάχιστον διαστολή 6 δεν θα μου έκανε… και όταν τον ρώτησα για ποιο λόγο, μου απάντησε ότι αν μου έκανε νωρίτερα δεν θα τον βοηθούσα στο σπρώξιμο… έχει τη λογική του τώρα που το σκέφτομαι…
Οι ώρες περνούσαν κι εγώ μετά βίας «άνοιγα»… τελικά μετά από 14 ώρες κλάματα, πόνων και δρομολογίων, έφτασα τη διαστολή 6, ο κύριος Τέλεια φώναξε τον αναισθησιολόγο και μου «πάτησε» την επισκληρίδιο… δεν άντεχα άλλο τους πόνους… ξαπλωμένη στο κρεβάτι του χειρουργείου περιμέναμε … ο πόνος πλέον είχε υποχωρήσει και αυτό που αισθανόμουν ήταν ένα βάρος χαμηλά… ο αναισθησιολόγος ήταν πάντα δίπλα μου και οι μαίες με πρόσεχαν…
….Μετά από μισή ώρα περίπου, ήρθε ο κύριος Τέλεια για εξέταση και μου λέει : Μαράκι, είμαστε έτοιμοι! Διαστολή 10…!!! Θέλεις να ξεκινήσουμε;;;;
κι εγώ του απαντώ: Γιατρέ, ας κάνουμε ένα τσιγαράκι πρώτα να το συζητήσουμε… Πλάκα μου κάνεις;;;!!!!!!!!! Πως με βλέπεις;;; Να θέλω να περιμένω;;;; Γρήγορα, βάλε ρόμπα!
Όλα έγιναν σε λίγα λεπτά… ο κύριος Τέλεια φόρεσε τη ρόμπα, η παιδίατρος επίσης, οι μαίες μου έδεσαν τα γόνατα, ο αναισθησιολόγος πάνω από το κεφάλι μου και εγώ να αισθάνομαι έντονη πίεση χαμηλά.
Κάθεται ο κύριος Τέλεια στο σκαμνάκι, η μία μαία με κρατάει από το χέρι, ο αναισθησιολόγος συνεχώς στο κεφάλι μου και η παιδίατρος σαν θεατής μπροστά μου…
Αρχίζει η παράσταση λέω από μέσα μου… «Λοιπόν, Μαράκι όταν θα σου πω να σπρώξεις, θα σπρώχνεις!»
Εγώ, με γουρλωμένα και καρφωμένα τα μάτια μου πάνω του απαντώ : «Εντάξει γιατρέ»
Τρεις φορές χρειάστηκε να σπρώξω, και όταν άκουσα το κλάμα της κόρης μας έγειρα το κεφάλι μου πίσω βλέποντας τους δείκτες του ρολογιού να δείχνουν 23:55! Αμέσως μετά, ο κύριος Τέλεια, άφησε την κόρη μου πάνω στο στήθος μου… εκείνη με κοιτούσε με γουρλωμένα τα ματάκια της κι εγώ να κλαίω, να γελάω, να τη χαϊδεύω και να της φιλάω το χεράκι!
«Μπράβο Μαράκι μου! Τέλεια!!!! Στο παρά πέντε!!!» φώναξε ο κύριος Τέλεια
Όλοι βάλαμε τα γέλια!
Έπειτα , ενώ ο κύριος Τέλεια με έραβε εγώ κοιτούσα την παιδίατρο να εξετάζει και να περιποιείται την κόρη μας! Διαβεβαιώνοντας με ότι όλα είναι εντάξει, τότε μια από τις μαίες την πήρε έξω για να τη δώσει στον άντρα μου! Αργότερα όταν ρώτησα τον άντρα μου τι έγινε όταν του πήγαν την κόρη μας, εκείνος μου είπε ότι την πήρε αγκαλιά, άρχισε να κλαίει και μετά έβγαλε όλα τα λεφτά που είχε στην τσέπη του και τα έδωσε στη μαία!!!! ΤΖΙΖΟΥΣ!!! χαχαχα (συμβουλή: ας επιληφθείτε επί του θέματος και βάλτε εσείς ή κάποιος άλλος συγκεκριμένο ποσό μέσα στο παντελόνι του συζύγου σας γιατί αλλιώς βλέπω να χρυσοπληρώνετε τη μαία!!!)
Ομολογώ ότι, αυτό που λένε- σχεδόν -όλες, ότι τους πόνους που βιώνεις στη γέννα τους ξεχνάς, δεν είναι αλήθεια… τουλάχιστον, δεν συμβαίνει έτσι σε μένα… ναι, βλέπω την κόρη μου και υποκλίνομαι στο μεγαλείο της φύσης αλλά καμιά φορά όταν τους θυμάμαι, κουνάω το κεφάλι αμέσως για να διαλύσω αυτή τη θύμηση… ΌΜΩΣ η εμπειρία της γέννας καθαυτή είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ!!! Η αίσθηση, η θύμηση και η βίωση ότι «έβγαλα» την κόρη μου από μέσα μου, με καθήλωσε!
Εύχομαι, σε όλες τις μανούλες που ετοιμάζονται να γεννήσουν, να έχουν εύκολη γέννα και να βιώσουν αυτό το θαύμα της φύσης όσο πιο ωραία γίνεται…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
koykla moy,akrivwwwws thn idia istoria eixa k egw xwris episklhridio omws gt edw den kanoyn.... ax poso se niw8wwwwww!!!na nai tyxerh eyxomai k ygihs!!!!!!
>MIA OMORFI KAI TELEIA ISTORIA! NA THN XAIRESTE MARIA!
EVMORFIA
>na xaireste to koritsaki sas kai ola stin zwh tou na einai TELEIA!!!!!!!!!!!!!!!
>teleios o giatros,teleia i mama,teleios o mpampas!!!ola teleia!!!na tin xaireste tin koroula!
>ΤΕΛΕΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!