Χαλάλι ο απερίγραπτος πόνος και οι 20 ώρες!
Mε συγκίνηση διαβάζω τις ιστορίες από τις άλλες μανούλες και θα ήθελα να διηγηθώ και τη δική μου, μια που σε λίγες μέρες κλείνει ένα χρόνο το κορίτσι μου.
Μετά από μια καλή εγκυμοσύνη με τις αναγούλες της και τη απίστευτη υπνηλία, μόλις μπήκα στον μήνα μου (28.08.09 -ο άντρας μου στρατιωτικός, πήγα να γεννήσω κοντα στους δικούς μου) νόμιζα ότι θα γεννήσω, όπως γεννήθηκα εγώ ακριβώς στους 8 μηνες.
Μάταια περίμενα κάθε μέρα με ανυπομονησία…. Η γιατρός μου μου έλεγε «Μη βιάζεσαι, ο τράχηλος είναι ακόμη σκληρός!«
Για επισκληρίδιο δεν συζητήσαμε, γιατί ήταν σε δημόσιο νοσοκομείο και η πολιτική τους ήταν πάμε φυσιολογικά. Μου έλεγαν ότι θα πονάω αλλά θα σταματάει και σκεφτόμουν πόσο δυσκολο μπορεί να είναι; (ρώτησα όλες τις γνωστες μου!) Θα τα καταφέρω!
Ο άντρας μου ήταν με το τηλέφωνο στο χέρι και ερχόταν τα σαββατοκύριακα, είχε πάντα έτοιμη τη δική του «τσάντα γέννας«, όπως έλεγε. Είχα πάρει 25 μέρες και είχα βαρύνει πολύ.. Δεν μπορούσα να περπατήσω καλά και μου είχαν σπάσει όλοι τα νευρα να με ρωτάνε «Ακόμη δεν γέννησες;;;;«
Ηταν Παρασκευή 11 η ώρα το βράδυ και ετοιμαζόμασταν να κοιμηθούμε. Ελεγα στον άντρα μου «Πάλι τζάμπα ήρθες, δεν λεει να βγεί η μικρή!» Πήγα 3 φορες συνεχόμενες στην τουαλέτα και την τελευταία νιώθω να μην το ελεγχω… Σπάσαν τα νερά μου!
Πανικός στο σπίτι! Ολα ήταν έτοιμα, αλλά τρέχαμε γύρω γύρω. Εγώ φοβόμουν να μην λερώσω το αυτοκίνητο και ο άντρας μου με το χαμόγελο του χαζού έλεγε συνέχεια «Γεννάμε,γεννάμε!«
Πάμε στο νοσοκομείο, από πονάκια λίγα, με βλέπουν και μου λένε «Αύριο θα γεννήσεις, δεν έχεις διαστολή«. Το βράδυ ήταν ελεγχόμενος ο πόνος, το επόμενο πρωί μετά από ένα υπόθετο και 2 ώρες ακινησία μόνο 2 διαστολή!
Οι πόνοι άρχισαν να πυκνώνουν, οι ώρες περνούσαν και άρχισα να μην αντέχω… και να φωνάζω, να βρίζω, ξέφυγα! Οταν με βάλανε στον τοκογράφο ήταν δίπλα μια άλλη έγκυος και από τις φωνές και τα μουγκρητα… τρόμαξε και έφυγε!
Πήγε 5 το απόγευμα και εκτός από τη γιατρό μου (να ‘ναι καλά!) μαζεύτηκαν άλλοι 2 γυναικολόγοι και 3 μαίες. Αρχισα να μην επικοινωνώ… Ο πόνος δεν σταματούσε καθόλου… Χτυπιόμουν πέρα δώθε και αναγκάστηκαν να με… δέσουν! Σε μια στιγμή, ενώ μου έλεγαν τώρα δεν πονας, αρπάζω μία μαία από το μανίκι και της λέω «Λέτε να μην ξέρω εγώ αν πονάω και να ξέρετε εσεις;;;«
Θυμάμαι μόνο ότι τους φώναζα «Κόψτε με ΤΩΡΑ!!!«. Ενιωθα ότι καταρρεω… Οπως μου είπαν αργότερα, με είχαν ετοιμάσει για καισαρική. Η μικρή δεν κατέβαινε… Λεπτομέρειες δεν θυμάμαι παρόλο που δεν είχα νάρκωση…
Με τα πολλά «σπρώξε», να με πατάνε 5 άτομα γεννήθηκε η κουκλίτσα μου έπειτα από 20 ώρες… Ημουν τόσο πολύ εξαντλημένη που ούτε το κλάμα της δεν θυμάμαι…. Μου την βαλαν στη κοιλιά μου και με κοιτούσε με ανοιχτά τα ματάκια, άνετη σαν να μην ταλαιπωρήθηκε καθόλου! Ηταν γκρι χρώμα!
Δεν πίστευα ότι κρατούσα την κόρη μου… Την έβαλα λίγο στο στήθος και μετά την πήραν για να την ντύσουν. Νόμιζα ότι η γέννα τελείωσε αλλά έπρεπε να με καθαρίσουν. Δεν είχα κουράγιο και η τοπική αναισθησία δεν με έπιασε καθόλου! Απίστευτη εμπειρία….
Η αίθουσα τοκετού, οι γιατροί και οι μαίες μεσα στα αίματα. Η μικρή γεννήθηκε 3360 gr και εγώ έχασα 8 κιλά! Δεν ξέρω αν κάνω 2ο αν θα κάνω επισκληρίδιο… Έφτασα στα όρια μου και δεν θυμάμαι όλες τις φάσεις, μόνο εικόνες… αυτό που λένε «πήγα και ήρθα» (για 2 μέρες είχα στο πρόσωπο κόκκινα και μπλε σημάδια!).
Να είναι καλά η γιατρός μου που μετα από τόσες ώρες και τόσο πόνο γλιτώσαμε την καισαρική και βγήκε καλά η μικρή. Αυτό που λένε ότι μετά τα ξεχνάς όλα ισχύει, την κοιτάζαμε με τον άντρα μου και δεν το πιστευαμε.
Χαλάλι ο απερίγραπτος πόνος και οι 20 ώρες, είμαι μαμά!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>Μπράβο σου κοπελιά. Εγώ με τεχνητούς 5 ώρες και τα είδα ...όλα, εξαντλήθηκα αλλά τέλος καλά όλα καλά!!Τώρα έχω τον μπεμπούλη μου!!
Να σου ζήσει και να ναι πάντα γερή & καλότυχη!!!
>τελικά καλά την λέω "Αγία Επισκληρίδιο"...εγώ χωρίς αυτή...ακόμα θα το πάλευα...χα.χα...ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ Η ΜΠΟΥΜΠΟΥ και μπράβο σου!!
>Απίστευτη εμπειρία! Μπράβο για το κουράγιο σου! Κι εμένα ο τοκετός διήρκησε 20 ώρες με σχεδόν μηδενική διαστολή, οπότε κάναμε καισαρικη. Τι να λέει? Έχουμε τα παιδάκια μας, είναι γερά? Κι αν πονέσαμε και λίγο παραπάνω ήταν για καλό! Να σου ζήσει η μπουμπουκα!
>Υπέροχο, συγκλονιστικό, αληθινό! This is real life!