Η ιστορία της Μαρίτσας
Ειχα μια πολυ καλη εγκυμοσυνη, αν βγαλουμε το πρωτο τριμηνο. Kαποια στιγμη λιγο αιμα που ειχα, αλλα δεν ηταν τιποτα. Oλα πηγαιναν καλα μεχρι τον μεγαλο υπερηχο.
Πηγαμε στο γιατρο και ενω το μωρο ηταν μια χαρα, ο πλακουντας ειχε αρχισει να ωριμαζει επικινδυνα, το μωρο να μην παιρνει πολυ βαρος και τα αμνιακα να εχουν μειωθει. Αμεσως ο γιατρος πηρε τηλεφωνο την γυναικολογο μου, την ενημερωσε και πηγα απο εκει με τα χαρτια. Μου εκανε μια ενεση εκεινη την ωρα και πηρα απο το φαρμακειο τις υπολοιπες που θα εκανα καθε μερα για μια εβδομαδα μεχρι να ξαναπαμε. Εγω ημουν στην 33η εβδομαδα με 34η, θα προσπαθουσε να με κρατησει να παρει βαρος το μωρο στο κρεββατι και βλεποντας και κανοντας.
Η επομενη εβδομαδα περασε, ξανα για υπερηχο στον αλλο γιατρο, αγωνια τι θα γινει… Τα πραγματα ηταν καλυτερα, ξανα ενεσεις και τα σχετικα. Την επομενη εβδομαδα, ομως, ακουσαμε αυτο που φοβομασταν: ολα κατω παλι, υγρα, πλακουντας και το μωρο 2080 γραμμαρια! Αμεσως τηλεφωνούμε την γιατρο μου και παμε απο εκει και μου λεει
«Αυριο μπαινεις για επειγουσα καισαρικη!«
Την αλλη μερα πηγαμε στο νοσοκομειο, χαλαρη εγω, οτι «Ενταξει και ενεσεις για τα πνευμονια καναμε και ολα καλα θα ειναι«. Αφου μου κανουν ολα αυτα τα προκαταρκτικα, παω στην αιθουσα με πολλες εγκυουλες, παραβαν και τον καρδιοτοκογραφο, κανω και την επισκληριδιο και ολα καλα.
Καποια στιγμη ακουγα τους παλμους του μωρου να μειωνονται. Να κοιταω με αγωνια ποτε θα ξαναπερασει η μαια να τσεκαρει, αλλα μετα ξανα ερχονταν οι παλμοι και ελεγα εγω θα φταιω που κουνιεμαι και φευγει το μηχανημα απο το σωστο σημειο. Αφου ειχαν ερθει μια φορα και μου το ειχαν ξαναβαλει, οποτε ηρεμουσα, αλλα τα ματια εκει στους παλμους, προφανως το ενστικτο της μανας κατι ξερει…..
Ωσπου οι παλμοι μειωνονται αισθητα. Αρχιζω και αγχωνομαι, κοιταω για μαια και ναι ερχεται, ειναι η ωρα της να δει το μηχανημα. Δεν προλαβαινω να ρωτησω τι γινεται και την βλεπω να φωναζει αλλες τρεις μαιες να πεφτουν πανω μου και την γιατρο μου, μου βαζουν μασκα οξυγονου μου λενε να παιρνω βαθιες αναπνοες και προσπαθουν να γυρισουν το μωρο μεσα στην κοιλια μου και τα καταφερνουν.
Eκει ακουω μια λεξη «παλινδρομηση!» στα αυτια και μετα το κορυφαιο -ψυθιριστα απο τις νοσοκομες και την γιατρο- «Τωρα προλαβαμε, αν το ξαναπαθει, ομως, πριν μπουμε χειρουργειο, δεν ξερουμε αν θα το σωσουμε!«
Οριστε; ΣΟΚ! Απο εκεινη την ωρα και μετα δεν σταματησα να τρεμω, μεχρι την ωρα που γεννησα. Η γιατρος μου εφυγε σφαιρα, πηγε στην προισταμενη, μαλλιοτραβηχτηκαν να της δωσει εδω και τωρα χειρουργειο να μπω και τα καταφερε.
Μετα απο 5 λεπτα με βαλαν στο χειρουργειο, εκει που ελεγα «Ηρθε η ωρα να βγει ο μικρος!«, αντε παλι αγχος γιατι δεν εβγαινε. Εσπρωχναν απο εκει, εσπρωχναν απο εδω τιποτα. Αρχισα παλι να τρεμω φυσικα, ωσπου εφαγα μια γερη σπρωξια απο τρεις μαιες και ακουσα το ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ.
Αυτη τη στιγμη θα την θυμαμαι παντα. Ηταν επιτελους ζωντανος και κοντα μας, πανε και τα τρεμουλα και ολα! Τα ξεχασα και χαλαρωσα. Το βλεμμα μου ειχε καρφωθει σε αυτον, οση ωρα τον ζυγιζαν, τον καθαριζαν και ηρθαν να μου τον δειξουν. Ο μικρος γεννηθηκε 2080 γραμμαρια, μπηκε στη μοναδα, πραγμα που εγω δεν το ηξερα απο πριν και επαθα ενα σοκ και με πηγαν και τον ειδα την αλλη μερα με καροτσακι.
Ειχε μπει μια μερα θερμοκοιτιδα, δεν χρειαστηκε καθολου οξυγονο, αλλα ειχαμε αλλα στη μοναδα. Δεν με αφηναν να τον θηλασω, μου λεγαν δεν θα πιασει θηλη. Η γιατρος μου μου ελεγε «Επεμενε να στον δωσουν!«, τιποτα αυτες. Ok, το ξεπερναμε αυτο.
Aλλα ελα που ο μικρος δεν επινε απο το γαλα που εδιναν! Ειχανε μια τακτικη κατω στη ΜΕΝΝ να μην παιρνεις το μωρο αγκαλια να το ταισεις, αλλα να το ταιζεις οπως αυτες, δηλαδη να το καθιζεις στα ποδια σου να το στηριζεις απο τον αυχενα και λιγο πιο κατω με την παλαμη σου και να δινεις γαλα.
Αντε να πιασεις ετσι ενα βρεφακι 2080 και πιο μικρο και να το ταισεις, ε δεν μπορεις πιστεψτε με… Μου δημιουργησαν μεγαλο ψυχολογικο προβλημα, ενιωθα ανημπορη να ταισω το παιδι μου που δεν ετρωγε με τον τροπο που θελαν. Μια μερα που δεν θα ερχοταν ο αντρας μου, δεν ηθελα να κατεβω κατω στον μικρο, φοβομουν μονη μου, ενιωθα χαλια…
Και το παιδι για μια μερα εβαλε σωληνακι απο την μυτη να του δινουν το γαλα με την συριγγα, με πιασαν τα νευρα μου, ζητησα νοσοκομειακο θηλαστρο οπως μου ειπε η γιατρος μου και κατεβαζα ετσι το γαλα και το βαζαν στην συριγγα. Αυτο ηταν το παιδι μου που για αυτες δεν ετρωγε! Πεταξε το σωληνακι μεσα σε μια μερα και ετρωγε το γαλα της μαμας, απο κει και περα ολα πηγαν καλα, πηρε βαρος και οταν βγηκα απο το μαιευτηριο, πηραμε μαζι και τον μικρο και στο σπιτι επινε το γαλατακι του αγκαλια με την μαμα του!
Οσο ασχετη και ανημπορει με καναν να νιωσω στο μαιευτηριο, τοσο δυνατη και σχετικη ενιωσα μονη μαζι του στο σπιτι απο την πρωτη στιγμη, απο το πρωτο ταισμα, απο την πρωτη ωρα που μπηκαμε στο σπιτι ολοι μαζι σαν οικογενεια!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
![[Φωτογραφίες] Το ατρόμητο νήπιο ανάμεσα στους φοβερούς γίγαντες](https://eimaimama.gr/wp-content/uploads/2014/10/Gentle-Giants__880-1200x800_c.jpg)
>να μην φοβάστε τισ θερμοκοιτίδες σε δημόσιο νοσοκομείο. η παιδιατρός μας ήτανε υποδιευθύντρια στις θερμοκοιτίδες του παίδων με ειδίκευση στα πρωοράκια μας ελεγε ότι τα δύσκολα περιστατικά τα διώχνουν τα ιδιωτικά για ν αποφύγουν την όποια ευθύνη σε περίπτωση κάποιας ατυχίας..και το ξέρω και απο τη ξαδέρφη μου που τους έδιωξαν κακην κακώς στη κόρη της από το ιδιωτικό όταν παρουσίασε κάποια επιπλοκή στη θερμοκοιτίδα τους και τη στείλανε στο παίδων
>Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!! ετσί βλακείες κάνουνε στα μαιευτήρια! εμένα τα διδυμάκια μου λόγω προωρότητας μπήκαν θερμοκοιτίδα.τις πρώτες μέρες ούτε τ ακουμπούσα δεν μ άφηναν..η κόρη μου βγήκε πιο μετά απο το γιό μου λόγω του ότι δεν έπαιρνε βάρος γρήγορα..όταν καταφέρεμε να πάει στην 1 (στο στάδιο της θερμοκοιτίδας που είναι έτοιμο το μωρο να φύγει) γινόταν χαμός 8 μαίες για 30μωρά!!!!!! ήμουνα στο τάισμα δεν είχα γάλα καθόλου και δεν μάφηναν να τη ταίσω γιατί ήταν λέει μικρή 1850γρ.και φοβόντουσαν μη το πνίξω!!!!!! όταν όμως το παιδί μου πλάνταζε και καμμία δεν την έπιανε γιατί τάιζαν άλλα τη γράπωσα ενα πλασματάκι λιγο πιο μεγάλο απ τη παλάμη μας και το τάισα και το έβαλα να ρευτεί και έκλαιγα και εγώ απο συγκίνηση.μαίες δεν είμαστε αλλά κάποια πράγματα στισ περισσότερες τουλάχιστον λειτουργούν από ένστικτο!
>ειχα ακριβως την ιδια περιπτωση στο πρωτο μου παιδι, το 2007 και τωρα περιμενω το δευτερο σε 4 μηνες!ισως περασω τα ιδια ειπε ο γιατρος γιατι αυτο ειναι κατι οργανικο και φαινεται μονο στο τελος της εγκυμοσυνης!μπορεις να μου πεις σε πιο νοσοκομειο γεννησες?εγω ιασω και τωρα στο ελενα αλλα φοβαμαι πολυ τις θερμοκοιτιδες σε δημοσιο νοσοκομειο!!εχω μπερδετει και ακομα να ποφασισω!!και βεβαια ο καιρος περναει!!!
>Δεν την ήξερα την ιστορία φιλενάδα... Πέρασες λούκι κι εσύ, αλλά τέλος καλό! Το παλικαράκι σου είναι γερο, πανέμορφο και πανέξυπνο! Ποια έχει μαμά άραγε? lol
Να τα χαίρεσαι και τα 2 σου τα μπουμπούκια!
Φιλιά πολλά!!!
>Μαριτσάκι τώρα περισσότερο απο καθε αλλη φορα νοιώθω τετοια συναισθήματα καθως διαβαζω ιστορια τοκετου γιατι οπως ηδη ξερεις περασαμε ακριβως τα ιδια με την διαφορα οτι εμενα η μικρουλα μου 7 μερες μετα ειναι ακομα μεσα στο νοσοκομειο! Εσενα ο γιατρος έδρασε εγκαιρος και το αγορακι μας ηταν μια χαρα!!! Εμενα πάλι..........
>Αααχ!!! Κι ενώ την ήξερα την ιστορία συγκινήθηκα με τον Σωκρατάκο και την περιγραφή σου κουμπάρα!! Άντε με τις βλαμμένες τις μαίες!!
>ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ!!! ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ??? ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΑ??? ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΧΕΤΕΣ, ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΟΥΡΕΛΙΑΖΕΙ... ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ... ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ ΣΑΝ ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ!!
>ΑΡΕ ΜΑΡΙΤΣΑΚΙ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΑΚΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΓΑΜΠΡΟΥΛΗ!!!ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΝΥΦΗ!!!!ΦΙΛΑΚΙΑ
>Κοντεύουμε τις 100....
>Thanx!! Το διόρθωσα!
>@Olivia. Μία μικρή διόρθωση: αυτή είναι η ιστορία νο97! Επιστρέφω στην ανάγνωση...!