Η επομενη εβδομαδα περασε, ξανα για υπερηχο στον αλλο γιατρο, αγωνια τι θα γινει… Τα πραγματα ηταν καλυτερα, ξανα ενεσεις και τα σχετικα. Την επομενη εβδομαδα, ομως, ακουσαμε αυτο που φοβομασταν: ολα κατω παλι, υγρα, πλακουντας και το μωρο 2080 γραμμαρια! Αμεσως τηλεφωνούμε την γιατρο μου και παμε απο εκει και μου λεει

«Αυριο μπαινεις για επειγουσα καισαρικη!«

Την αλλη μερα πηγαμε στο νοσοκομειο, χαλαρη εγω, οτι «Ενταξει και ενεσεις για τα πνευμονια καναμε και ολα καλα θα ειναι«. Αφου μου κανουν ολα αυτα τα προκαταρκτικα, παω στην αιθουσα με πολλες εγκυουλες, παραβαν και τον καρδιοτοκογραφο, κανω και την επισκληριδιο και ολα καλα.

Καποια στιγμη ακουγα τους παλμους του μωρου να μειωνονται. Να κοιταω με αγωνια ποτε θα ξαναπερασει η μαια να τσεκαρει, αλλα μετα ξανα ερχονταν οι παλμοι και ελεγα εγω θα φταιω που κουνιεμαι και φευγει το μηχανημα απο το σωστο σημειο. Αφου ειχαν ερθει μια φορα και μου το ειχαν ξαναβαλει, οποτε ηρεμουσα, αλλα τα ματια εκει στους παλμους, προφανως το ενστικτο της μανας κατι ξερει…..

Ωσπου οι παλμοι μειωνονται αισθητα. Αρχιζω και αγχωνομαι, κοιταω για μαια και ναι ερχεται, ειναι η ωρα της να δει το μηχανημα. Δεν προλαβαινω να ρωτησω τι γινεται και την βλεπω να φωναζει αλλες τρεις μαιες να πεφτουν πανω μου και την γιατρο μου, μου βαζουν μασκα οξυγονου μου λενε να παιρνω βαθιες αναπνοες και προσπαθουν να γυρισουν το μωρο μεσα στην κοιλια μου και τα καταφερνουν.

Eκει ακουω μια λεξη «παλινδρομηση!» στα αυτια και μετα το κορυφαιο -ψυθιριστα απο τις νοσοκομες και την γιατρο- «Τωρα προλαβαμε, αν το ξαναπαθει, ομως, πριν μπουμε χειρουργειο, δεν ξερουμε αν θα το σωσουμε!«

Οριστε; ΣΟΚ! Απο εκεινη την ωρα και μετα δεν σταματησα να τρεμω, μεχρι την ωρα που γεννησα. Η γιατρος μου εφυγε σφαιρα, πηγε στην προισταμενη, μαλλιοτραβηχτηκαν να της δωσει εδω και τωρα χειρουργειο να μπω και τα καταφερε.

Μετα απο 5 λεπτα με βαλαν στο χειρουργειο, εκει που ελεγα «Ηρθε η ωρα να βγει ο μικρος!«,  αντε παλι αγχος γιατι δεν εβγαινε. Εσπρωχναν απο εκει, εσπρωχναν απο εδω τιποτα. Αρχισα παλι να τρεμω φυσικα, ωσπου εφαγα μια γερη σπρωξια απο τρεις μαιες και ακουσα το ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ.

Αυτη τη στιγμη θα την θυμαμαι παντα. Ηταν επιτελους ζωντανος και κοντα μας, πανε και τα τρεμουλα και ολα! Τα ξεχασα και χαλαρωσα. Το βλεμμα μου ειχε καρφωθει σε αυτον, οση ωρα τον ζυγιζαν, τον καθαριζαν και ηρθαν να μου τον δειξουν. Ο μικρος γεννηθηκε 2080 γραμμαρια, μπηκε στη μοναδα, πραγμα που εγω δεν το ηξερα απο πριν και επαθα ενα σοκ και με πηγαν και τον ειδα την αλλη μερα με καροτσακι.

Ειχε μπει μια μερα θερμοκοιτιδα, δεν χρειαστηκε καθολου οξυγονο, αλλα ειχαμε αλλα στη μοναδα. Δεν με αφηναν να τον θηλασω, μου λεγαν δεν θα πιασει θηλη. Η γιατρος μου μου ελεγε «Επεμενε να στον δωσουν!«, τιποτα αυτες. Ok, το ξεπερναμε αυτο.

Aλλα ελα που ο μικρος δεν επινε απο το γαλα που εδιναν! Ειχανε μια τακτικη κατω στη ΜΕΝΝ να μην παιρνεις το μωρο αγκαλια να το ταισεις, αλλα να το ταιζεις οπως αυτες, δηλαδη να το καθιζεις στα ποδια σου να το στηριζεις απο τον αυχενα και λιγο πιο κατω με την παλαμη σου και να δινεις γαλα.

Αντε να πιασεις ετσι ενα βρεφακι 2080 και πιο μικρο και να το ταισεις, ε δεν μπορεις πιστεψτε με… Μου δημιουργησαν μεγαλο ψυχολογικο προβλημα, ενιωθα ανημπορη να ταισω το παιδι μου που δεν ετρωγε με τον τροπο που θελαν. Μια μερα που δεν θα ερχοταν ο αντρας μου, δεν ηθελα να κατεβω κατω στον μικρο, φοβομουν μονη μου, ενιωθα χαλια…

Και το παιδι για μια μερα εβαλε σωληνακι απο την μυτη να του δινουν το γαλα με την συριγγα, με πιασαν τα νευρα μου, ζητησα νοσοκομειακο θηλαστρο οπως μου ειπε η γιατρος μου και κατεβαζα ετσι το γαλα και το βαζαν στην συριγγα. Αυτο ηταν το παιδι μου που για αυτες δεν ετρωγε! Πεταξε το σωληνακι μεσα σε μια μερα και ετρωγε το γαλα της μαμας, απο κει και περα ολα πηγαν καλα, πηρε βαρος και οταν βγηκα απο το μαιευτηριο, πηραμε μαζι και τον μικρο και στο σπιτι επινε το γαλατακι του αγκαλια με την μαμα του!