«Μαμά, πονάει η κοιλίτσα μου!» (Ωχ!)

Είσαι στο σούπερ μάρκετ. Όλα κυλούν καλά. Είναι Παρασκευή, έρχεται Σαββατοκύριακο, βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις, βάζεις το κάθε παιδί σε ένα καρότσι (φυσικά είναι και ο σύζυγος μαζί σου), σουλατσάρετε αμέριμνοι στους διαδρόμους του καταστήματος παίρνοντας τα απαραίτητα για το σπίτι.

Τα παιδιά κελαηδούν χαρούμενα. Και σε ποιο παιδί δεν αρέσει μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ;

– Μαμά, θέλω Γουίνξ! Μαμά, θέλω τυράκι! Μαμά, θέλω αυτό… Μαμά, να πάρουμε πλαστελίνες;

Μετά από λίγες διαφωνίες και λίγες υποχωρήσεις, είμαστε όλοι ικανοποιημένοι και κατευθυνόμαστε προς το ταμείο.

– Μάνο, να πάρουμε κανένα ακόμα λουλουδάκι για το μπαλκόνι;

– Ναι, για σήκωσε εκείνο εκεί με τα ροζ λουλούδια.

Και πριν προλάβεις να σκύψεις, ακούς ένα

– Μαμά, πονάει η κοιλίτσα μου!

– Αλήθεια λες; 

Το μυαλό δεν πάει αμέσως στο κακό, προσπαθείς να σκεφτείς μήπως είναι μοχλός πίεσης για την σοκοφρέτα που αρνήθηκες να της πάρεις.

– Ναι, μαμά πονάει η κοιλίτσα μουυυυυυ, συνεχίζει και σκύβει προς τα μπροστά καθώς κάθεται στο καρότσι.

– Θέλεις κακά;

– Ναι!

Το βλέμμα σου σκανάρει το χώρο, δεν μπορεί κάπου θα έχει τουαλέτα. Μετά βλέπεις τα ταμεία σχεδόν άδεια και ρωτάς

– Αντέχεις μέχρι το σπίτι; Να πληρώσουμε και να πάμε πολύ γρήγορα!

– Ναι!

Και στο καπάκι

– Μαμά, πονάει η κοιλίτσ…μπλαααα, μπλααααα, κχχχχ

Ωχ. Ωχ ωχ ωχ. Τον ξέρεις αυτό τον ήχο. Αυτός ο ήχος μόνο ένα πράγμα σημαίνει.

– Μπλααααα, κχχχχχχ… ΜΠΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Στέκεσαι αγέρωχη μπροστά της. Τίποτα δεν σε πτοεί. Ούτε ο εμετός στην κατάμαυρη μπλούζα σου. Ούτε ο εμετός που στάζει από το πρόσωπό σου. Ούτε ο εμετός στο πάτωμα. Ούτε ο εμετός πάνω της. Ούτε ο εμετός στο καρότσι. Είσαι μάνα. Γεννήθηκες για πράγματα δυσκολότερα από έναν παλιοεμετό. Και ας είναι και πράσινος με κομματάκια βραστού κολοκυθακίου και αβγού.

Ένα χέρι από το πουθενά προσφέρει ένα ρολό χαρτί κουζίνας. Τι να πρωτομαζέψεις.

Ένας κύριος φεύγει αηδιασμένος έτοιμος να ξεράσει.

Μια άλλη κυρία, μάνα προφανώς, προσφέρει ψύχραιμα μια σακούλα από το μανάβικο.

Μπλααα, μπλαααα, ο εμετός συνεχίζει. Μια σταγόνα μπαίνει στη σακούλα, τρεις πέφτουν στο πάτωμα. Δύο πάνω της. Δύο πάνω σου.

Μια κυρία στο ταμείο σας κοιτάζει λες και βλέπει ανθρώπους με δύο κεφάλια.

– Καλά, ηλίθια είστε; Τι σας κάνει τόση εντύπωση; θέλεις να της φωνάξεις, αλλά δεν λες κουβέντα. Άλλωστε τι να πεις, έτσι όπως είσαι; Το μόνο που σου έλειπε εκείνη τη στιγμή είναι μια χαζή να σε κοιτάει λες και είστε σόου του τσίρκου.

Και αφού όλα τελειώνουν και μαζεύεις όπως όπως ότι μπορείς, βαζεις και από μισό κιλό χαρτί πάνω στις μπλούζες σας σαν σαλιάρα, ο σύζυγος θυμάται ότι ξέχασε να πάρει φασολάκια, ο γιος σου είναι με το ένα πόδι έξω από το καρότσι, η δικιά σου ντρέπεται, εσύ της εξηγείς πως συμβαίνει σε όλους μας καμιά φορά και εντάξει, δεν τρέχει τίποτα. Ενημερώνετε μια υπάλληλο ότι εσείς είστε έτοιμοι να φύγετε, οπότε μπορούν να μαζέψουν τον εμετο-χαμό και πάτε κιουρίες και κύριοι να πληρώσετε στο ταμείο.

– Μην στεναχωριέσαι, μικρή μου, της λέει η γλυκειά ταμίας, συμβαίνουν αυτά.

– Μαμά, τώρα είμαι εντάξει! Όταν πάμε σπίτι να κάνουμε μπάνιο, αλλά μόνο το σώμα, ναι;

Στο σπίτι όλα είναι εντάξει. Ούτε ίωση, ούτε κρύωμα, ούτε τίποτα. «Μάτι, μάτι!»

Άλλη μια μαμαδο-περιπέτεια έχει φτάσει στο τέλος της.

Η φάση «παιδί κάνει εμετό στο πιο άκυρο σημείο τη στιγμή που δεν έχεις πάρει μαζί σου ούτε μισή αλλαξιά» μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής 2 φορές και ομολογουμένως είναι κάτι που θα ήθελα να μην ξαναζήσω. Βέβαια, δεν το συζητώ καν. Του παιδιού σου ο εμετός δεν είναι αηδιαστικός όπως οι άλλοι εμετοί. Δεν πα να είναι πράσινος με κίτρινες βουλίτσες, εσένα δεν σε αηδιάζει (πολύ). Ο εμετός του παιδιού σου είναι… είναι… χαριτωμένος, βρε! ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟΣ!

Σας έχει συμβεί; Μιλήστε μας για τη δική σας εμπειρία!