Σειρά προτεραιότητας στη μαμά – και όμως υπάρχει!
Είχαμε συζητήσει πριν λίγο καιρό για τη σειρά προτεραιότητας στις εγκύους. Κάτι που θα έπρεπε ΟΛΟΙ να τηρούμε, αλλά λίγοι το κάνουμε.
Στο κείμενο είναι εκείνο τα έχωνα κανονικότατα, γιατί πραγματικά οι άνθρωποι που σεβάστηκαν την «κατάστασή» μου όσο ήμουν έγκυος μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στο υστερόγραφό μου είχα γράψει ότι τώρα με το παιδί, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Και αυτό έρχομαι να επιβεβαιώσω σήμερα.
Πρωί πρωί έβαλα το Αθηνάκι στο sling και φύγαμε για πρωινές δουλειές: τράπεζες, φαρμακείο, μανάβικο, είχαμε να πάρουμε και καφέ και χαρτί κουζίνας.
Στο δρόμο μέχρι την τράπεζα σκεφτόμουν «Ωωωωωωχ, ποιος πάει τώρα τράπεζα… Θα έχει κόσμο, θα περιμένουμε μία ώρα… Και αν η Αθηνά βαρεθεί και αρχίζει να γκρινιάζει;«
Για καλή μας τύχη, στην ουρά περίμεναν μόνο τρία άτομα. Μέχρι να σταθούμε τα δύο είχαν αρχίσει ήδη να εξυπηρετούνται και έμενε μόνο μια κυρία που ήταν μπροστά μας.
Και τότε γυρίζει και μου λέει
«Περάστε εσείς πρώτες!«
Χάρηκα τόσο πολύ! Και όχι, φυσικά δεν περάσαμε, δεν υπήρχε άλλωστε λόγος, αλλά παίζει να την ευχαρίστησα και δέκα φορές.
«Δεν πειράζει«, της είπα, «ας μάθει και η Αθηνά ότι στη ζωή καμιά φορά πρέπει να περιμένεις!«
«Άντε καλέ«, μου είπε, «Παιδάκι είναι!! Γιατί να περιμένει;«
ΘΕΑ!
Καθώς φτάσαμε στην πόρτα για να βγούμε (ξέρετε… αυτές οι πόρτες στις τράπεζες που κάνεις δέκα ώρες να βγεις για λόγους ασφαλείας), η κοπέλα πριν από εμάς, μας προσέφερε τη θέση της.
Καλέ, τι ευγένεια ήταν αυτή πρωί πρωί;
Όμως, όχι, δεν σταμάτησε εδώ! Τη σειρά του μας έδωσε και ένας κύριος στο φαρμακείο.
Έτσι μου ερχόταν να τους φωνάξω «Σας αγαπώ! Η ζωή είναι ωραία τελικά!!!«. Τόσο με συγκίνησαν!
Να σας πω: και στις τρεις περιπτώσεις αρνήθηκα ευγενικά τη σειρά που μου παραχώρησαν. Όμως ευχαριστήθηκα το γεγονός ότι κάποιοι σέβονται πραγματικά τα άτομα με προτεραιότητα.
Για να πω και κάτι άλλο (άσχετο): καλά, έχω πάθει σοκ με το πώς αντιδρούν οι άντρες στο δρόμο όταν βλέπουν μωρό! Κάθε μα κάθε φορά που πάω κάπου με την Αθηνά, συναντάω άγνωστους άντρες στο δρόμο που αρχίζουν να φωνάζουν και να χοροπηδάνε και να κάνουν «Γούτσου γούτσου!«, λες και δεν έχουν ξαναδεί μωρό στη ζωή τους. Πολύ γελάω και το βρίσκω ταυτόχρονα απίστευτα τρυφερό.
Όπως λένε, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται! Και σήμερα όλοι αυτοί οι ευγενικοί άνθρωποι μου έφτιαξαν τη μέρα!
Αλλά να μην ξεχνάμε και τις εγκύους, εντάξει;;;;
Φιλιά
Ολίβια
Υ.Γ. Και τώρα που το θυμήθηκα… Όσο έμενα στη Θεσσαλονίκη, πολλές φορές άφηνα το αυτοκίνητό μου στο Ikea, εκεί που είναι το τέρμα των λεωφορείων και πήγαινα στη δουλειά με το λεωφορείο. Ποτέ μα ποτέ δεν άφησα το αυτοκίνητό μου στις θέσεις για άτομα με κινητικά προβλήματα, εγκύους, μητέρες.
Ένας φίλος μου με κορόιδευε και με ρωτούσε, «Νομίζεις ότι αν ποτέ μείνεις έγκυος, θα σε σκέφτεται κανείς; Σιγά μην βρίσκεις θέση!«
Και φυσικά έτσι και έγινε. Ποτέ οι θέσεις αυτές δεν ήταν άδειες και φυσικά στις περισσότερες των περιπτώσεων είχαν παρκάρει άνθρωποι που δεν τις είχαν ανάγκη. Απλά βαριούνταν να παρκάρουν λίγο παραπέρα.
Θέλει πολλή προσπάθεια για να… «αλλάξουν τα μυαλά» και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Αν αρχίσουμε, όμως, ένας ένας, ίσως τότε κάποια μέρα όντως κάτι γίνει!
Δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα Σήμερα το 2019 οι περισσότεροι δεν τηρούν τους νόμους και δεν έχουμε ανθρωπιά. Είμαι μαμά με μωρό τριών μηνών περίμενα στην σειρά στην εφορία δύο μέρες συνεχόμενες την πρώτη μέρα περίμενα 4 ώρες και την δεύτερη μέρα για να μπορέσω να μπω στην σειρά έφυγα από το σπίτι μου με το μωρό στις 7:00 το πρωί μπήκα στην σειρά και περίμενα σαν όλους αυτούς που περιμένανε και αυτό δεν μου έτυχε μόνο μία φορά στην ίδια εφορία μου έγινε και μία φορά όταν ήμουνα έγκυος και μου είχε πει ο υπάλληλο《 Θα περιμένετε στη σειρά οπως τους άλλους και θα σας φέρουν μία καρέκλα για εγκυμονούσες να καθίσετε》... Και στην ίδια εφορία την δεύτερη φορά που πήγα που σας λέω ότι ήμουνα με το μωρό η υπάλληλος που ήταν εκεί μου είπε《 να μην θεωρείτε ότι έχετε μωρό τοτε είναι δεδομένο να περάσετε χωρίς σειρά τίποτα δεν είναι δεδομένο πάρτε πρώτα τη γνώμη τον των ανθρώπων που περιμένουν πριν από εσάς...》 Με έβαλε σε δύσκολη θέση ρώτησα αν μπορώ να περάσω με το μωρό μου αυτούς που περιμένει στη σειρά και μου απάντησαν《 Ο κάθε ένας εχει τα δικά του , αν εσεις έχετε μωρό και σας καταλαβαίνω αλλά και εμείς έχουμε τις δουλειές μας και περιμένουμε τόση ώρα》 Αυτό το περιστατικό μού έγινε στην εφορία στο Υποθηκοφυλακείο που εκεί πήγε ένας υπάλληλος και ρώτησε μία άλλη υπάλληλος αν μπορώ να περάσω και απάντησε《 Όχι βέβαια αστή να περιμένει τι θα πάθει》 και όταν ο άλλος υπάλληλος μου έδωσε ένα μικρότερο νούμερο από αυτό που είχα πάρει πέντε νούμερα λιγότερα ηταν.Του είπε αυτή υπάλληλος όταν είδε τα δύο νούμερα μαζί μου 《Για ποιο λόγο το έκανε》... Η Ελλάδα το 2019 τώρα δεν σεβόμαστε τίποτα δεν σεβόμαστε τις ανάγκες του άλλου απλά αυτό που κάνουμε είναι ότι πάμε ένα βήμα μπρος και γυρνάμε δύο βήματα πίσω...
εγώ κορίτσια που λέτε τον δεκαπεντάυγουστο είπα να πάω το παιδάκι μου στην εκκλησία για να το κοινωνήσω μιας και ήταν τόσο μεγάλη γιορτή. Βάζω το ωραίο μου το φουστανάκι, το ψηλοτάκουνο το παπούτσι (λόγω της ημέρας είπα να κάνω μια εξαίρεση, γιατί 15 μήνες τώρα και άλλους 9 της εγκυμοσύνης είναι πολυτέλεια πλέον το τακούνι...σνιφ) βάζω τον γιο στο καρότσι και πάμε. Αφήνω έξω το καρότσι, παίρνω τον Χρηστάκο αγκαλίτσα (γιατί δεν γινόταν να τον κυνηγάω σε όλη την εκκλησία!!), βάζω την τσάντα (που δεν είχε και λουράκι για να την κρεμάσω στον ώμο) από την άλλη μεριά και το μπουκάλι του μικρού με το νερό του στο χέρι. Το αποτέλεσμα; Η εκκλησία γεμάτη από κόσμο, καρέκλα πουθενά, εμένα να με χτυπάει από πίσω το κλιματιστικό, ο ιδρώτας να έχει φτάσει στον αστράγαλο (από το ζόρι βλέπεις...), τα τακούνια να με έχουν πεθάνει, το ίδιο και το χέρι και η πλάτη μου (εμ είναι και 15 μηνών ο Χρηστάρας!!) και ούτε ένας "χριστιανός" δεν προσφέρθηκε να μου δώσει την θέση του!! (ξέχασα να πω ότι όλα αυτά γίνονται σε χωριό που υποτίθεται ότι εκεί είναι πιο οικεία τα πράγματα!!!). Φυσικά δεν μείναμε πολύ, με το που κοινώνησε ο μικρός φύγαμε άρον άρον...