(Η Ειρήνη γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)

Tόσο καιρό διαβάζω τις διάφορες ιστορίες τοκετού και σήμερα σου στέλνω και την δικιά μου.

Γέννησα στις 25.02.2010 στο Ελενα ένα κοριτσάκι.

Γενικά η εγκυμοσύνη μου ήταν καλή. Μοναδική αγωνία μας ήταν όταν έκανα το Παπ Α και έδειξε υψηλά ποσοστά για σύνδρομο down! Μέχρι να γίνει η αμνιοπαρακέντηση και να βγουν τα αποτελεσματα είχαμε αγωνία. ευτυχως όλα καλά, και μάθαμε και το φύλο – το κοριτσάκι μας ερχόταν, η μικρή Ανδριάνα.

Ετσι φτάσαμε στις 24.02.2010. Ήδη είχα κάτι πονάκια δυο μέρες πριν αλλα νόμιζα ότι ήταν εντερικά! Εκείνη την Τετάρτη έφτιαξα ένα κεικ λεμόνι και ήθελα να πάω και σινεμά! Μετά το κεικ όμως (χαλια βγήκε) ήμουν λιγο κουρασμένη. Μπήκα για ένα μπανάκι να χαλαρώσω και να πέσω για ύπνο. Ελα όμως που η μικρή είχε άλλα κέφια!

Κατά τις 22.00 σαν να πονούσα λιγάκι….. πέρναγε η ώρα και κάποια στιγμή μίλαγα στο τηλέφωνο με την μαμα μου και καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να μιλήσω από τον πόνο! Καθήσαμε με τον Χρήστο να χρονομετρήσουμε τους πόνους και είχα φτάσει στο 10′. Η ώρα είχε πάει 23:00 και δεν έλεγα να το πιστέψω ότι η μικρή ερχόταν! Μετά από λίγο πήραμε και τον γιατρό τηλέφωνο (μετά απο πίεση τως μαμάδων) πήραμε και την μαία και κατά τις 00.30 πήγαμε στο μαιευτήριο να δούμε τι γίνεται.

Εγώ σαν υπνωτισμένη να μην καταλαβαίνω ότι γεννάω. Είχα διαστολή μόλις 2 και με κράτησαν. Μεγάλη απογοήτευση η διαστολή 2, σκεφτομουν οτι θα περάσουν ώρες μέχρι να γεννήσω…

Ξεκίνησε η γνωστή καταπληκτική διαδικασία του ξυρίσματος και κλύσματος, φόρεσα και το τέλειο συνολάκι του Έλενα, μου έδωσαν και κάτι σαγιονάρες 40 νούμερα μεγαλύτερες και περίμενα. Ελα όμως που το κλύσμα δεν επιασε!!!! Ε ναι! Μου έτυχε και αυτό! Και ντρεπόμουν, είχα κολλήσει στην τουαλέτα και απέξω με φώναζε ο νοσοκόμος να με πάνε επάνω για τον τοκετό!!!

Ανεβήκαμε λοιπόν, σε ένα μικρό δωμάτιο με λίγο φωτισμό. Είχε πάει 1 η ώρα και είχε και κρύο θυμάμαι. Συνδέσανε το μωρό να το παρακολουθούν και το γλέντι ξεκίνησε. Ευτυχως που είχα κάνει μαθήματα ανώδυνου τοκετού. Ευτυχώς που είχα δικιά μου μαία – την Γιώτα– να είναι καλά και περναγε η ώρα με τις αναπνοές. Κάποια στιγμή ήρθε μέσα και ο Χρήστος αλλά μου προκαλούσε μεγαλύτερο αγχος και τον έδιωξα. Δεν μπορούσα να τον βλέπω να με βλεπει να υποφέρω!

Η ώρα πέρναγε, τσέκαραν την διαστολή (με τον γνωστό τρόπο – φρίκη) και τα πράγματα προχωρούσαν. Ένα έχω να πω, κάποια στιγμή μου έβαλαν την παπια και την ερωτευτηκα! Ήταν η καλύτερη θέση για εμένα γιατι οι πόνοι με χτύπαγαν στο έντερο. Κατά τις 4 αγρίεψαν τα πράγματα και ένιωθα ότι δεν θα άντεχα άλλο. Είχε αρχίσει να μου κόβεται η αναπνοή από τους πόνους!

Ζήτησα να μου κάνουν επισκληρίδιο….. Η αναισθησιολόγος άργησε να έρθει ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Όταν επιτέλους ήρθε με εβαλε σε καθιστή θέση και μου είπε να είμαι ακούνητη! Οι συσπάσεις κανονικότατα! Απορώ με το κουράγιο μου. Ενώ σκεφτόμουν ότι σε λίγο θα γλιτώσω από τους πόνους ακούω »Συγνωμη δεν μπορω να σου κάνω επισκληρίδιο, δεν περνάει ο καθετήρας γιατι έχεις σκολιωση!» Κοκκαλο εγώ. Ναι το ήξερα ότι έχω σκολίωση αλλά τόσο ατυχή;;;

Τι να κάνω, ξάπλωσα και συνέχισα με τις αναπνοές μου. Εκεινη την στιγμή είπα »Ανδριάνα μου κοίτα να βγεις και βλέπουμε για αδερφάκι…»

Ο τοκετός ευτυχως εξελισόταν γρήγορα (μαλακός τράχηλος ακουγα), κατα καιρούς τσεκάραν τα πραγματα και εγω υπέφερα σιωπηλα…… Εν τω μεταξύ γένναγαν αλλες 2 κοπέλες μαζί με εμένα και όλοι πηγαινοερχόντουσαν.

Κατά τις 5 και ενω είχαν εξαφανιστεί ολοί, ξαφνικά ανοιγει η πόρτα ερχεται ο γιατρός με τσεκάρει και μου λέει οτι θα μου σπάσει τα νερά. Ημουν λες και ζούσα σε όνειρο. Άλλη εμπειρία και αυτή με τα νερά! Να μην αντέχω και να σπρώχνω και να μου φωνάζει ο γιατρός ότι δεν είχε έρθει η ώρα. (πλάκα μας έκανε, εγώ υπέφερα!)

Τελικά μετα απο λίγο έρχεται όλο το team και με παίρνουν με το φορείο για χειρουργείο. Μπήκα στις 5.20 το πρωί στο χειρουργείο και μέχρι να με τοποθετήσουν να με ετοιμάσουν είχαν ήδη περάσει 2 συσπάσεις και δεν άντεχα άλλο. Είπα από μεσα μου ότι στην τρίτη ή θα βγει το μωρό ή δεν ξέρω τι άλλο. Και τελικά τα κατάφερα στις 5.25!!!!!

Χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς τιποτα. Αισθάνθηκα το μωρό να πετάγεται (σκεφτομουν το έπιασαν;) και μετά την άκουσα να κλαίει.

Αυτό ήταν. Ανακούφιση. Τα κατάφερα! Φανταστείτε την ταλαιπωρία μου που είχα κλειστά τα ματια και δεν είχα δει την μικρή μου. Τότε μου φώναξε η μαία να δω την κόρη μου και γύρισα και είδα δύο τεράστια ανοιχτά μάτια να με κοιτάνε με απορία….

Ήταν ίδια με εμένα μωρό! Αφού τρόμαξα. Μου την έφερε αγκαλίτσα και το μικράκι μου σταμάτησε αμέσως να κλαίει!

Και απο τότε είμαστε αυτοκόλλητες με την μικρή μου Ανδριάνα. Γεννήθηκε 25.02, 2530 κιλά στις 5.25 το πρωί!