Εφιάλτης στο δρόμο με την… επισκληρίδιο!

Παντρεύτηκα στις 12 Ιουλίου 2008. Με τον άντρα μου είχαμε σχέση 7 1/2 χρόνια, οπότε θέλαμε πολύ με το που παντρευτούμε να βάλουμε μπρος για ένα μωράκι. Το θέλαμε πάρα πολύ και οι δύο! Ελεύθερη επαφή μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, είχαμε την πρώτη νύχτα του γάμου μας!

Για καλή μας τύχη, πιάσαμε παιδί εκείνη τη βραδιά. Ένιωσα πολύ τυχερή στο θέμα αυτό! Από τη μέρα που το μάθαμε, ύστερα από 4 αρνητικά τεστ (!!), πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας. Μου φαινόταν απίστευτο! Ήμουν έγκυος!!

Κάναμε τον πρώτο υπέρηχο, τον δεύτερο, τις απαραίτητες εξετάσεις κτλ. Η τότε γιατρός μου ξεγεννούσε στο Ιασώ. Στον τέταρτο μήνα, όμως, αναγκάστηκα να αλλάξω γιατρό, γιατί έκανε κάτι που κλόνισε την εμπιστοσύνη μου απέναντί της: μου έδωσε άλλη αυχενική!!!

Ήταν μεν καλά τα αποτελέσματα, όμως δεν ήταν τα δικά μου! Ήταν άλλης κοπέλας! Όταν της το είπα, μου απάντησε «Και η δικιά σου καλή είναι, αλλά τώρα δεν την βρίσκω!»

Αυτό ήταν! Μάζεψα τα μπογαλάκια μου και έφυγα. Η πρώτη μου σκέψη στην αναζήτηση γιατρού, ήταν σε έναν οικογενειακό φίλο, ο οποίος ήταν διευθυντής στο γυναικολογικό τμήμα του κρατικού νοσοκομείου Νίκαιας. Πήγαμε κατευθείαν εκεί και δεν με ένοιαζε καθόλου που θα γεννούσα σε δημόσιο.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την παρακολούθηση με τον νέο μας γιατρό. Ώσπου φτάνει η ημερομηνία για τον Doppler. Εκεί διαπιστώνουμε ότι είχα πάθει προεκλαμψία και ότι μια αρτηρία του ομφάλιου λώρου είχε φράξει, με αποτέλεσμα να μην πηγαίνει η κατάλληλη ποσότητα αίματος στο παιδί.

Εγώ άρχισα τα κλάματα και τις υστερίες, καταλαβαίνετε… Ο γιατρός με διαβεβαίωνε ότι το παιδί θα το παρακολουθούμε και θα το βγάλουμε αμέσως την κατάλληλη ώρα. Μου έδωσε αντι-υπερτασική αγωγή, γιατί είχα πίεση 17, χωρίς όμως να το έχω καταλάβει τόσον καιρό.

Μετά από αυτό πήγαινα για doppler κάθε βδομάδα για να βλέπουμε την ανάπτυξη και την τροφοδοσία του μωρού. Εγώ ούτε όρεξη για παιδικά ψώνια είχα, ούτε τίποτα. Ο άντρας μου το ίδιο, αλλά δεν το έδειχνε ο κακομοίρης… 

Αφού έφτασα αισίως στις 37 εβδομάδες, μου λένε ότι το μωρό είναι καλά, αλλά δεν τροφοδοτείται άλλο από τον πλακούντα και πρέπει να βγει. Έκανα λοιπόν 2 ενέσεις κορτιζόνης για καλό και για κακό και πήγα την Πέμπτη 2 Απριλίου 2009 να γεννήσω με καισαρική.

Μπήκα από το βράδυ, έκανα όλες τις εξετάσεις και νωρίς το πρωί, αφού μου έβαλαν τον ελεηνό καθετήρα, με πήραν για το χειρουργείο. Η πίεσή μου είχε φτάσει στα ύψη, κορίτσια! 21 παρακαλώ!! Το μηχάνημα έσκουζε!! Και εγώ έτρεμα σαν το ψάρι!

Μου έβαλαν μια μεγάλη φυσούνα στο ρομπάκι για να ζεσταθώ και ακούω τον αναισθησιολόγο να λέει στον γιατρό «Εγώ με τέτοια πίεση, πώς να κάνω επισκληρίδιο;«

Εγώ δεν ήθελα με τίποτα ολική, φοβόμουν μήπως δεν κοιμηθώ καλά και τα καταλάβω όλα! Άκου να δεις τι σκεφτόμουν!! Και παρακαλούσα για επισκληρίδιο… Μετά από χίλια παρακάλια, αποφάσισαν να ξεκινήσουν επισκληρίδιο. Το μηχάνημα που μέτραγε την πίεση το είχαν κλείσει από ώρα. Χτύπαγε πραγματικά σαν τρελό και με είχε τρομοκρατήσει!!

Αφού ξεκινάνε και βάζουν την επισκληρίδιο και νιώθω να μπαίνει, να μπαίνει, να μπαίνει (χιχι), ακούω μία να λέει «Βγάλτην και ξαναβάλτην πιο κάτω!» Εγώ εκεί κουλουριασμένη, έλεγα εκατό φορές το «Πάτερ ημών», νομιζα ότι θα λιποθυμήσω από τη ζαλάδα!

Αφού την τοποθέτησαν, περίμεναν να με πιάσει για να ξεκινήσουν. Με ρώταγαν αν νιώθω τα πόδια μου, αλλά εγώ ναι, τα ένιωθα για πολλή ώρα. Έρχεται ένας στο αυτί και μου λέει «Κοίτα να ξεαγχωθείς, γιατί δεν θα σε πιάσει καμιά νάρκωση και εμείς είτε έτσι, είτε αλλιώς, το μωρό θα το βγάλουμε!» και μένω κάγκελο!

Μετά από λίγη ώρα κάτι νιώθω να έχουν ξεκινήσει και απλά… προσεύχομαι! Αισθάνομαι ξαφνικά έναν πόνο δυνατό πίσω στον πωπό! Και τον γιατρό να τραβάει δυνατά! «Νομίζω ότι πονάω!«, λέω και δεν δίνουν σημασία.

Ο πόνος γίνεται τρελός και αυτός συνεχίζει να τραβάει. «Πονάωωωωω, αφήστε μεεεεε!!», άρχισα να ουρλιάζω και αμέσως νιώθω τη μάσκα της ολικής νάρκωσης στο πρόσωπό μου και κάποιον να λέει «Τώρα θα κοιμηθείς!«

Αυτό ήταν… Ξύπνησα μέσα στο χειρουργείο, μόλις με είχαν ράψει. Θυμόμουν ακριβώς τι είχε γίνει και τον πόνο που είχα νιώσει και ρώτησα με κλάματα για το μωρό και το βάρος του. Μου έλεγαν «Μια χαρά το μωρό, αλλά βάρος δεν ξέρουμε«

Εγώ πάνω στη ζαλάδα μου θυμάμαι ότι ρώταγα συνέχεια «Πείτε μου το βάρος του!» και δεν έπαιρνα καμία απάντηση.

Μόλις βγήκα από το χειρουργείο, βλέπω τον άντρα μου να πέφτει κατά πάνω μου και με λυγμούς ανακούφησης να μου λέει «Είναι κούκλος!!» και να σπαράζει στο κλάμα. Του βγήκε όλο το άγχος των δύο τελευταίων μηνών.

«Πόσο γεννήθηκε;» ξαναρωτάω και μου λέει «Υγιέστατος, 2300!»

Ένιωθα σαν να ήμουν στον παράδεισο και ας με πήγαιναν ακόμα με το φορείο. Το μωρό έμεινε προληπτικά για 4 μέρες στην θερμοκοιτίδα, εγώ τον είδα την επόμενη μέρα και αμέσως μου το έβγαλαν και το θήλασα.

Από τότε ξεκίνησε η νέα μου ζωή! Τώρα ο Ηρακλής μου είναι 26 μηνών!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com