Ανδρέας ο… άπιαστος!

Η ιστορία της Τζένης

Στις 19 Ιουλίου του 2010 η Ολίβια δημοσίευσε την ιστορία τοκετού της Ζωίτσας μου…

Σήμερα μετά από αρκετό καιρό αποφάσισα να γράψω τον τοκετό Νο.2, του μικρού μου Ανδρέα… Αν και έχουν περάσει περίπου 7½ μήνες από τότε, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που θες λίγο να καταλαγιάσει το συναίσθημα μέσα σου για να είσαι έτοιμη να το εκμυστηρευτείς…

Καταρχάς θέλω να σας περιγράψω το πόσο διαφορετική ήταν η περίπτωση αυτή από την αρχή της εγκυμοσύνης.

Είχαμε βάλει «μπροστά» για το δεύτερο από το καλοκαίρι του 2011, πέρασε ο Αύγουστος τίποτα, πέρασε ο Σεπτέμβριος τίποτα, πέρασαν και ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος τίποτα, το Δεκέμβριο πρότεινα στον Κωστή να βάλουμε ένα φρένο γιατί δεν ήθελα να βγάλω άλλο ένα παιδάκι στο αστερισμό του Παρθένου… Ειλικρινά τώρα δεν ασχολούμαι με τα ζώδια, όμως επειδή η Ζωή γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου και γύρω μου έχω πολλούς παρθένους (φίλους, κουμπάρους κλπ) δεν ήθελα άλλο ένα από τα ίδια, δύσκολα παιδιά πολύ…  Ο Κωστής ανένδοτος, όχι μόνο δεν συμφώνησε αλλά μου είπε είναι θέλημα Θεού οπότε και εγώ εκεί έκανα πίσω.  Αναρωτιέμαι τελικά πόσο τυχαία είναι όλα στη ζωή;

Τέλη Ιανουαρίου καλωσορίζω την καθυστέρηση… Το λέω στον Κωστή ένα απόγευμα και στο καπάκι πάει σφαίρα για το φαρμακείο… Δύο τεστ παρέλαβα, δεν χρειάστηκε φυσικά να κάνω και τα δύο, το ένα αρκούσε για να σιγουρευτώ για αυτό που ένιωθα.

Βγαίνω από το μπάνιο με ένα χρώμα στο πρόσωπό μου, ξέρετε, το μπεζ το νεκρού.  Με πιάνουν τα κλάματα, κοίταζα τον Κωστή και τον ρώταγα τι πήγαμε και κάναμε, πως θα ένιωθε η Ζωή όταν της το λέγαμε.  Ένιωθα πανικό, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο το άγχος της δεύτερης μητρότητας, λίγο οι ορμόνες με έκαναν τρελή, κυριολεκτικά όμως.  Ο Κωστής να με παίρνει αγκαλιά και να προσπαθεί να με ηρεμήσει…  Το πρώτο βράδυ πέφτω για ύπνο, που να με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του, γύριζα από τη μία, γύριζα από την άλλη και χώσε κλάμα.  Κάποια στιγμή ένιωσα έναν  έντονο πόνο στο στήθος και σαν να σταματά η καρδιά μου και να βουλιάζω στο κρεβάτι, όταν σηκώθηκα το πρωί το είπα στον Κωστή και μου το απέδωσε σε άγχος.

Πέρασαν οι μέρες λίγο πιο ήρεμα, βέβαια οι τύψεις ότι η Ζωή θα ένιωθε να χάνει την μητέρα της υπήρχαν για καιρό.  Πήγα στο γιατρό έκανα εξετάσεις όλα καλά με ΠΗΤ 23 Σεπτεμβρίου 2012 (τι σας έλεγα; Μια από τα ίδια)…  Στα μέσα του πρώτου τριμήνου κολλάω γαστρεντερίτιδα, εμετούς και διάρροια ασταμάτητα για 4 μέρες, φάρμακο δεν μπορούσα να πάρω και καταλαβαίνετε… Μιάμιση εβδομάδα κρεβάτι από την αδυναμία.  Πέρασε και αυτό.  Κάνουμε αυχενική διαφάνεια… εντάξει τι να σας περιγράψω μόλις είδα το μικρό μου φασόλι να έχει κάτι ανάμεσα στα πόδια… Αν και θέλαμε άλλο ένα κοριτσάκι, μιας και το έχουμε το project ήδη. Χάρηκα όμως πολύ που θα τα έχω ένα και ένα.

Η Ζωή μέχρι τον πέμπτο μήνα δεν ήξερε τίποτα, στο σχολείο που το είχα συζητήσει μου είχαν προτείνει να αργήσω να της το πω μέχρι να δούμε ότι όλα πάνε καλά, μάλιστα με συμβούλεψαν να το αφήσω να το καταλάβει μόνη της από την κοιλιά μου. Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν η Ζωή ζήταγε αδερφάκι, δεν θα ξεχάσω μια μέρα που πήρε από το χέρι τον μπαμπά της και του είπε έλα μπαμπά ξέχασες να βάλει σποράκι στη μαμά, έλα να το βάλεις τώρα… (χαχαχαχα).

Μια άλλη μέρα πάω στο σχολείο να την πάρω και μου λέει η δασκάλα της ότι η Ζωή λέει σε όλα τα παιδιά ότι η μαμά θα της κάνει μωρό, αληθινό και όχι με μπαταρίες (χαχαχαχα).

Εκεί λοιπόν γύρω στον πέμπτο μήνα ένα βράδυ που την έκανε ο μπαμπάς της μπάνιο, έρχεται κοντά μου και μου λέει, μαμά γιατί έχεις κάνει κοιλιά;  Έχει μωρό μέσα;  Τότε λοιπόν της το ανακοινώσαμε, δεν φαντάζεστε πως έκανε, νόμιζε ότι της κάναμε πλάκα και ερχόταν και κοίταζε την κοιλιά μου και γελούσε.

Εκείνη λοιπόν την περίοδο κολλάω ίωση με συνάχι και βήχα, πάλι χωρίς φάρμακα την πέρασα, αλλά πολύ χάλια.  Πέρασε και αυτό όμως…

Γύρω στα τέλη του έβδομου μήνα πάω στο γιατρό μου, μου λέει οτι ο μικρός δεν έχει γυρίσει ακόμα (ουπς ισχιακό μωρό), θα δούμε, μου λέει, πως θα πάει…  Λίγες μέρες μετά από το ραντεβού μου, ξεκινάει ένας βήχας άλλο τίποτα, ανά 30 δευτερόλεπτα να βήχω σαν να θέλω να βγάλω τα σωθικά μου από το στόμα…  Μιλάω με το γιατρό μου λέει μην ανησυχείς όλα καλά, ξανακάνω υπέρηχο, όντως ο μικρός ήταν μια χαρά, εγώ όμως να βήχω σαν τρελή… Είχα όμως το θράσος να πάω διακοπές, φεύγουμε λοιπόν για Σίφνο την 1η Αυγούστου, ο βήχας βήχας όμως, κάνουμε μπάνια, ο βήχας βήχας, κάνουμε βόλτες ο βήχας βήχας, τη νύχτα έβγαινα στην αυλή μόνη μου για να μην ξυπνήσω τους υπόλοιπους και με άκουγε όλη η γειτονιά, να περπατήσω ούτε συζήτηση…

Συναντάω ένα φίλο παιδίατρο που εργαζόταν μέχρι πρόσφατα στη Σίφνο, με ακούει, μου λέει μη μου γεννήσεις εδώ… όχι του απαντάω… Πίσω από την πλάτη μου (εκ των υστέρων τα έμαθα) είχε πιάσει τον Κωστή και του λέει πάρ’ την και φύγετε, δεν την βλέπω καλά… Ο Κωστής στο άκουσμα αυτό σε συνεργασία με τη μαμά μου επικοινωνεί με το γιατρό μου και του λέει την κατάσταση… εκείνος αρκετά καθησυχαστικός τον ηρεμεί, όμως ο καλός μου σύζυγος με τη μαμά μου και την πεθερά μου που ήταν στην Αθήνα είχαν ετοιμάσει την αεροδιακομηδή μου με ελικόπτερο εφόσον παρουσιαζόταν θέμα.  Εγώ σε όλα αυτά χαμπάρι… δεν αγχωνόμουν βρε αδερφέ με τίποτα…  Στο κάτω κάτω δεν ένιωθα και κάτι περίεργο εκτός του βήχα…  Κάποια στιγμή όμως άρχισα να έχω και φλέματα εκεί πάλι μίλησα με το γιατρό μου καθώς και με το φίλο παιδίατρο και με συμβούλεψαν να ξεκινήσω αντιβίωση.  Επτά ημέρες μετά ο βήχας έχει μειωθεί στο ελάχιστο όμως το κουράγιο μου με έχει αφήσει και έχει βρει άλλους ανθρώπους να στηρίξει, παρόλα αυτά δεν θέλω να φύγω ακόμα από το νησί…  Ο Κωστής όμως με βλέπει ότι δεν το έχω καθόλου και με πιέζει να φύγουμε, έτσι λοιπόν παίρνουμε την απόφαση να φύγουμε στις 20 Αυγούστου.

Γυρνάμε Αθήνα και λίγες μέρες μετά πάω στο γιατρό να με δει… δυστυχώς τα νέα δεν ήταν καλά, ο μικρός με το κεφάλι πάνω καθόταν αραχτός…  Φτουυυυυ, λέω, δεν τα καταφέραμε.  Περνάνε οι μέρες πάω ξανά στο γιατρό και εκεί πλέον με καθίζει κάτω και μου λέει…

– Η κατάσταση έχει ως εξής: ο μικρός είναι με το κεφάλι πάνω, είσαι δευτερότοκη, μπορούμε να προσπαθήσουμε να γεννήσεις φυσιολογικά όμως να ξέρεις ότι αν ένας κανονικός φυσιολογικός τοκετός μπορεί να κρατήσει 5 ώρες παράδειγμα αυτός θα κρατήσει πολύ παραπάνω, η άλλη λύση βέβαια είναι η καισαρική…

Φεύγω από το γιατρό πολύ προβληματισμένη, γυρνάω σπίτι μιλάω με τον Κωστή εκείνος μου λέει ότι θες εσύ… τώρα όμως που το βλέπω απ’ έξω με τον τρόπο του με έσπρωχνε προς την καισαρική.  Το επόμενο βράδυ με παίρνει τηλέφωνο ο νονός μου (γιατρός στο επάγγελμα και φίλος του γυναικολόγου μου).  Τον ακούω για πρώτη φορά να «πέφτει στα πόδια μου» και να με παρακαλάει να κάνω καισαρική, να μην σκέφτομαι το φυσιολογικό ούτε για αστείο και να μου λέει για περίπτωση γνωστή μου που μωρό καθυστέρησε να γεννηθεί και παρουσίασε πρόβλημα…  Όσες γυναίκες με γνώριζαν και είχαν κάνει καισαρική να μου λένε ότι δεν είναι τίποτα και να μην αγχώνομαι…

Στις 10 Σεπτεμβρίου πάω στο προγραμματισμένο ραντεβού με το γιατρό μου συνοδευόμενη από τον Κωστή… Με το που κοιτάζει ο Κωστής τον γιατρό μου, παίρνει το μήνυμα ότι πάμε για καισαρική (είχε μιλήσει και με το νονό μου ο γιατρός).

– Ωραία, μου λέει, πότε θες;

Στην αρχή είπα 15 Σεπτεμβρίου, αλλά μετά σκεφτήκαμε να μην έχουν μαζί γενέθλια τα δύο παιδιά και είπαμε 14 Σεπτεμβρίου. Τα κανονίσαμε όλα και φύγαμε για σπίτι.  Στο δρόμο της επιστροφής τηλεφωνώ στο νονό μου και του λέω σε θέλω μέσα στο χειρουργείο. Μου επιβεβαίωσε την παρουσία του και εκεί κάπου χαλάρωσα λίγο.

Το πρωί της Παρασκευής 14 Σεπτεμβρίου πάμε στο μαιευτήριο Μητέρα, γίνεται κανονικά η εισαγωγή, με παίρνουν στο δωμάτιο οδυνών, με ξαπλώνουν στην αρχή ανάσκελα αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ακούσουν το μωρό στον καρδιοτοκογράφο με βάζουν στο πλάι (καλύτερα γιατί το ανάσκελο δεν το μπορούσα καθόλου).

Μαίες να μπαίνουν και να βγαίνουν και να μετακινούν τον καρδιοτοκογράφο για να ακούμε το μωρό, κάποια στιγμή έρχεται και ο γιατρός μου… με κοιτάζει όλα καλά, μου λέει «Να σου στείλω τον Κωστή μέσα;«

Ναι του λέω και φεύγει…  Ύστερα από λίγο μπαίνει και ο Κώστας μέσα, κάναμε χαβαλέ μεταξύ μας για να μου φύγει το άγχος.

Έρχεται η αναισθησιολόγος μου λέει «Γιατί είσαι στο πλάι;«

 Της λέω για τον καρδιοτοκογράφο και ότι γενικά με βολεύει στο πλάι.

Καλά μου λέει, έλα να κάνουμε την επισκληρίδιο, ζητά πολύ ευγενικά από τον Κωστή να βγει έξω από το δωμάτιο και αρχίζει την διαδικασία.  Θέλω να σας πω ότι η συγκεκριμένη αναισθησιολόγος ήταν απίστευτη.  Μου εξηγούσε βήμα βήμα και τι θα μου κάνει αλλά και πως θα νιώθω.  Όταν τελείωσε με γυρνάει ανάσκελα και μου λέει, θέλω να καθίσεις λίγο σε αυτή τη στάση ώστε να απλωθεί καλά το φάρμακο, αν όμως αισθανθείς ζάλη ή οτιδήποτε άλλο φώναξε αμέσως βοήθεια.  Εντάξει της απάντησα και έφυγε.

Μπαίνει μέσα ο Κωστής και αρχίζει τις βλακείες, να με γαργαλάει στα πόδια να δει αν καταλαβαίνω… Μα φυσικά καταλάβαινα τι μου έκανε, πόνο δεν ένιωθα… Γελάσαμε λίγο με αυτό, όμως δεν έχουν περάσει πάνω από 5 λεπτά και αρχίζει το κεφάλι μου να γυρίζει, νιώθω την λιποθυμία να έρχεται τρέχοντας, ζητάω από τον Κωστή να ειδοποιήσει… Μπαίνει τρέχοντας η μαία μέσα και κάνει να με γυρίσει προς το δεξί πλευρό, από πίσω της μπαίνει η αναισθησιολόγος την οποία ειδοποίησαν αμέσως και φωνάζει όχι από εκεί όχι από εκεί από την άλλη πλευρά… Χάνω τις αισθήσεις μου και όταν συνέρχομαι είμαι πάλι γυρισμένη από την αριστερή πλευρά, μαζί μου είναι και ο Κωστής και η αναισθησιολόγος…

Όταν συνήλθα αρκετά μου εξηγεί η γιατρός ότι έχω το Σύνδρομο Κάτω Κοίλης Φλέβας (Μείωση της ποσότητας του αίματος που επιστρέφει στην καρδιά που οδηγεί στη μείωση της αρτηριακής πίεσης) επειδή ο μικρός ήταν πολύ ψηλά στην κοιλιά μου και μου πίεζε την αρτηρία.  Μου εξηγεί ότι πρέπει στον νοσοκόμο να του πω ότι θα είμαι στο πλάι στο φορείο και να κάνω λίγο υπομονή την ώρα του χειρουργείου γιατί θα βρίσκομαι σε ανάσκελη (λογικό) θέση.

Μετά από λίγο έρχεται ο νοσοκόμος του εξηγώ τα τι και τα πως, με βάζει στο πλάι, χαιρετάω τον Κωστή μου και με πάει χειρουργείο.  Έξω από αυτό με περιμένει ο γιατρός και ο νονός μου… Δεν φαντάζεστε πως ένιωσα μόλις τον είδα, τον έχω σαν πατέρα μου και εκείνος σαν κόρη του…  Ο γιατρός μου μου ζητάει πάλι να κάνω υπομονή λόγω του Συνδρόμου, να μην ανησυχώ και ότι είναι όλα υπό έλεγχο.  Λίγο πριν με βάλουν μέσα, έρχεται κοντά μου και ο γαμπρός του γιατρού μου που είναι μαιευτήρας και αυτός για να με εμψυχώσει.

Μπαίνω στο χειρουργείο όπου τρώω το πρώτο σοκ διότι δεν είναι όπως στον φυσιολογικό που είσαι μόνος σου, δίπλα υπάρχει και άλλο κρεβάτι σε αναμονή. Με βάζουν στο χειρουργικό τραπέζι, με δένουν κλπ.  Δεν περνάνε παρά λίγα λεπτά η ζαλάδα επιστρέφει, ένας αναισθησιολόγος έρχεται αμέσως στο πλευρό μου και δίνει μια ελαφριά κλίση στο κρεβάτι, συνέρχομαι λίγο αλλά ουσιαστικά είμαι ζαλισμένη, ο νονός μου μου κρατάει το χέρι, με ρωτάνε διάφορα για να δουν πως νιώθω αλλά οι απαντήσεις βγαίνουν με δυσκολία.  Η πίεσή μου έχει αρχίσει να πέφτει και από όσο κατάλαβα λιποθυμώ για λίγο, συνέρχομαι και ζητάω εμετό, όπως καταλαβαίνετε, έκανα και από αυτό.

Ο γιατρός έχει ξεκινήσει την διαδικασία όμως ακούω τον γαμπρό του γιατρού μου να λέει «Κάτι πιάνω, δεν ξέρω τι είναι…«

Ογιατρός μου τον ρωτάει «Πιστεύεις ότι είναι κεφάλι;«, ο άλλος απαντάει «Δεν καταλαβαίνω…«

 Ξαφνικά μέσα στη ζάλη μου ακούω τη φωνή του γιατρού μου δυνατά να λέει, «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ».  Βλέπω να έρχονται 3 γιατροί, ο ένας πάει κοντά στον μαιευτήρα μου και οι άλλοι δύο έρχονται από πάνω μου και αρχίζουν να μου πιέζουν την κοιλιά, ο νονός μου με το ένα και άλλοι τρεις με τα δυό τους χέρια.  Η πίεση που νιώθω ήταν αφόρητη.  Ακούω πάλι το γιατρό ότι δεν μπορεί να τον πιάσει γιατί του γλιστράει, όμως κάποια στιγμή ακούω με ανακουφίσει ότι τον γύρισε με τα χέρια του και τον τράβηξε έξω, δευτερόλεπτα μετά νομίζω άκουσα και το κλάμα του.  Η ζαλάδα έφυγε αμέσως και εγώ λεπτά μετά κράταγα τον Ανδρέα τον άπιαστο στα χέρια μου.

Το σχόλιο των παρευρισκόμενων στην αίθουσα αναμονής είναι ότι δεν έχουν ξαναδεί το γιατρό μου τόσο ιδρωμένο και κατάκοπο όταν βγήκε από το χειρουργείο.

Η όλη διαδικασία κράτησε 1 ½ ώρα…  Το Σύνδρομο Κάτω Κοίλης Φλέβας θα μπορούσα να το είχα καταλάβει νωρίτερα αν κοιμόμουν σε ανάσκελη θέση στο σπίτι μου, όμως η φύση μερίμνησε να κοιμάμαι 9 μήνες στο πλάι. Τυχαίο; Δεν νομίζω

Ααααα και κάτι πολύ σοβαρό ο σύζυγος δεν έκλαιγε αυτή τη φορά… μέχρι που με είδε μετά το χειρουργείο.

Φυσιολογικός Vs Καισαρική; Σημειώσατε 1

Ανδρέας Υφαντής ο Άπιαστος: 3400γρ και 52εκ

Ευχαριστώ πολύ τους γιατρούς του μαιευτηρίου Μητέρα, τον γυναικολόγο μου κ. Παρη Παπαδόπουλο, την αναισθησιολόγο (συγνώμη που δεν θυμάμαι το όνομά της), τις μαίες και φυσικά τον νονό μου Λάζαρο Γκέκα και τον αγαπημένο μου Κώστα Υφαντή.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com