(Η Γιώτα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)

Είμαι η Γιώτα και η αλήθεια είναι πως ζήλεψα που γράφουν όλες οι μανούλες και είπα να πω και την δικιά μας ιστορία!

Εγώ είχα μια πάρα πολύ καλή εγκυμοσύνη, ούτε ζαλάδες ούτε εμετούς, ούτε τίποτα. Οι μέρες και οι μήνες περνούσαν ομαλά. Όταν επιτέλους μπήκα στον μήνα μου ανυπομονούσα να γεννήσω… Με είχε ενημερώσει ο γιατρός μου ότι αν έχω πονάκια ή αν νιώθω συχνά πετρώματα στην κοιλιά είναι συμπτώματα ότι ήρθε η ώρα μας και να τον πάρω τηλέφωνο.

Βράδυ και εγώ μόνη στο σπίτι έβλεπα και στο Μακεδονία εκπομπές με τοκετούς (τι το θελα), άρχισα να νιώθω πετρώματα στην κοιλιά. Παίρνω τον γιατρό, μου λέει «Πήγαινε στην κλινική να σε δουν και αν είναι να γεννήσεις, θα με ειδοποιήσουν!«

Παίρνω τον άντρα μου και έχω αναστατώσει και όλους τους συγγενείς. Πάμε στην κλινική με βάζουν να ξαπλώσω, με εξετάζουν, μου βάζουν και τον καρδιοταχογραφο και περιμένουμε…. Περιμένουμε…. «Τίποτα!«, μου λέει, «Δεν θα γεννήσεις, μπορείς να φύγεις!»

Στενοχώρια εγώ… Δεν άντεχα άλλο… Με τα πολλά γυρίζουμε σπίτι… Να διευκρινίσω ότι ο γιατρός μου από όταν μπήκα στον μήνα μου με εξέταζε στην κλινική για παν ενδεχόμενο.

Την επόμενη μέρα το πρωί, Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009 στις 10:00 το πρωί, είχα ραντεβού για να με εξετάσει. Ξυπναω και εγώ με την προϋπόθεση ότι αφού πήγα χθες σιγά να μην γεννήσω σήμερα…

Κάνω το μπανακι μου, ετοιμάζομαι, παίρνω τα χαρτιά μου, παίρνω το κουτί για τα βλαστοκυτταρα, την βαλιτσούλα μου, την οποία την είχα έτοιμη από την μέρα που μπήκα στον μήνα μου και ξεκινάμε για την κλινική. Φτάνουμε, πάω στο δωμάτιο που είναι και τοκετού, ξαπλώνω, έρχεται μια μαία, με εξετάζει, σηκώνει το κεφάλι της και με απορία με ρωταει «Δεν πονάς;»

Λέω και εγώ ‘»Όχι!»

Μου λέει «Έχεις 3 διαστολή, γεννάς σήμερα!»

Τι με θες… να με έχει πιάσει κρύος ιδρώτας, μου κόπηκαν τα πόδια, έλεγα από μέσα μου «Καλά που έλεγες άντε ποτέ θα γεννήσεις και ποτέ θα γεννήσεις…«

Τέλος πάντων μου βάζουν τον καρδιοτοκογραφο, ειδοποιούμε μαμάδες θειες και όλο το σοι. Κάποια στιγμή μου σπάνε και τα νερά, η ώρα περνούσε, εγώ 3 διαστολή, εκεί. Ερχόταν ο γιατρός μου, ξαναερχόταν, «Τίποτα«, μου λέει «δεν σε βλέπω να γεννάς σύντομα«

Έρχεται και ο αναισθησιολόγος μου κάνει και την επισκληριδιο και περιμέναμε.

Κάποια στιγμή ο καρδιοτοκογραφος αρχίζει να χτυπαει έντονα. Μπαίνει μια μαία μέσα και αρχίζει να τσιρίζει και να φωνάζει τον γιατρό μου. Αυτό ήταν, μου κόπηκαν τα πόδια!!

Είπα «Θεέ μου, πάει το παιδάκι μου, το έχασα!!«

Άρχισα να κλαίω και να τρέμω, έρχονται μου βάζουν οξυγόνο, μου λένε να παιρνω βαθιές ανάσες, με εξετάζει και ο γιατρός μου και μου λέει «Όλα είναι καλά, μην αγχώνεσαι! Δεν έγινε τίποτα!» Αλλά που να ηρεμήσω…

Εν τω μεταξύ παίρνει την μαία έξω και της βάζει τις φωνές και καλά της έκανε! Είναι δυνατόν να μπαίνεις μέσα και να ουρλιάζεις, βλαμμενη; Οτι και να συμβαίνει εσύ πρέπει να είσαι ψύχραιμη…

Είχε πάει απόγευμα. Να υπενθυμίσω ότι ήμουν από τις 10 το πρωί… Κατά τις 7 και τέταρτο μπαίνει ξανά ο γιατρός μου να με εξετάσει και πριν προλάβει του λέει αυτή η έξυπνη η μαία να μου κάνει καισαρική (ο γιατρός μου είναι κατά της καισαρικής, θα περιμένει όσες ώρες θα χρειαστούν μέχρι να γεννήσεις φυσιολογικά εκτός αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα μόνο τότε θα σε βάλει για καισαρική)

Της λέει ο τι δεν υπάρχει περίπτωση, έρχεται να με εξετάσει με το που βάζει το χέρι μου λέει «Γεννάς!»

Αυτό ήταν! Μέσα σε μισή ώρα από 3 διαστολή που είχα από το πρωί πήγα 10… Η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα, αλλά με τόση ταλαιπωρία τόσες ώρες, ήθελα τόσο πολύ να βγει να τελειώσω…

Φτιάχνουν το κρεβάτι για να γεννήσω μου βάζουν τα πόδια ψηλά τα δένουν και μου λέει «Όταν θα σου λέω θα σπρώχνεις!» Ο άντρας διπλα… Μου λέει ο γιατρός «Σπρώξε!«

Σπρώχνω εγώ, σπρώχνει και ο άντρας μου από διπλα. Τρεις φορές το κάναμε παρέα, μπορώ να πω ότι βοήθησε πολύ στο σπρώξιμο! Με το που βλέπω την ζωούλα μου να βγαίνει, τρελάθηκα!! Μου την βάζουν στο στήθος μου και από τα κλάματα δεν μπορούσα να την δω,  με κατούρησε κιόλας η κυρία!

Μέχρι και ένα μήνα μετά που γέννησ,α έκλαιγα συνέχεια όταν την είχα αγκαλια. Είναι απίστευτο πράγμα να γίνεσαι μαμά… Εύχομαι όσες έχουν γίνει να τα χαίρονται, να είναι γερά και δυνατά και να ζείτε κάθε λεπτό μαζί τους και όσες δεν έχετε κάνει να κάνετε σύντομα! Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να ξέρεις ότι δημιούργησες έναν άνθρωπο, τον εφερες στην ζωη και τώρα τον μεγαλώνεις….

Το Σάββατο (2 Οκτωβρίου) η ζωή μου γίνεται 1 χρονών..! Ούτε κατάλαβα πως πέρασε 1 χρόνος…

 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com