Είχα… κερκίδα την ώρα της γέννας!
Η ιστορία της Δήμητρας
(Η Δήμητρα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Η ιστορία της δικής μου εγκυμοσύνης και γέννας είναι ότι πιο όμορφο και έντονο έχω νιώσει στη ζωή μου. Δεν ήμουν έτοιμη για τον μικρούλη μας και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έτυχε να κάνω baby-sitting για μια εβδομάδα και τα παράτησα, γιατί δεν μου άρεσε καθόλου και συνειδητοποίησα ότι έχω ακόμα καιρο για να είμαι έτοιμη για ένα δικό μου.
Όταν είδα το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, είχα 39 πυρετό και πήγα να συνεχίσω τον ύπνο μου σαν να μην έγινε τίποτα. Δεν ενωθώ τίποτα, είχαν παγώσει όλα μου τα συναισθήματα. Ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε αγωνία, ΤΙΠΟΤΑ. Ζούσα στο εξωτερικό τότε και μόλις είχαμε υπογράψει το συμβόλαιο της μετακίνησης για ένα σπίτι που χωρούσε δεν χωρούσε έμενα και τον άντρα μου, 150 χρονών, ότι χειρότερο για μια εγκυμοσύνη.
Εκεί πέρασα τους 6 μήνες της εγκυμοσύνης μου. Οι 3 πρώτοι ήταν πολύ άσχημοι με πολλές ναυτίες και το σπίτι να μην βοηθά καθόλου. Δούλευα 10ωρα με ορθοστασία και αυτό χειροτέρευε την κατάσταση.
Και ήρθε η μέρα του πρώτου υπέρηχου στους 3 μήνες. Ήταν πραγματικά η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Έκλαιγα ασταμάτητα και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχε ένα μωρό στην κοιλιά μου. Δεν είχα νιώσει μεγαλύτερη ευτυχία στην ζωή μου και μαγικά όλα άλλαξαν. Όταν τα φέρνω στο μυαλό μου ήταν σαν να άλλαξαν ξαφνικά τα χρώματα και από το κρύο γκρι άρχισαν να σκάνε τα πιο φωτεινά χρώματα του κόσμου.
Κατάλαβα ότι απλά 3 μήνες φοβόμουν να χαρώ μήπως πάει κάτι στραβά και φοβόμουν την τεράστια ευθύνη που είχα απέναντι σε ένα καινούριο πλασματάκι που εξαρτάται 100% από έμενα. Άρχισα να έχω επαφή με όλα μου τα συναισθήματα και οι επόμενοι 4 μήνες ήταν φανταστικοί. Ξυπνούσα 6 το πρωί για την δουλειά, μετά πήγαινα τον σκύλο μου βόλτα, γύριζα στο σπίτι να μαγειρέψω και καθόμουν στις 6 το απόγευμα. Είχα απίστευτη ενεργεια, όπου προφανώς αντλούσα από την υπέροχη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.
Κάπου στον όγδοο μήνα αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε μια γειτονική πόλη και εκεί άρχισαν λίγο τα δύσκολα. Είχα αλλάξει συνολικά 3 νοσοκομεία και έκανα 2 μετακομίσεις σε λάθος στιγμές της εγκυμοσύνης. Είχα αρχίσει να κουράζομαι αρκετά και το μωρό μου δεν φαινόταν να θέλει να βγει.
Έκανα εισαγωγή όπου μου έδωσαν ένα χάπι για να σπάσουν τα νερά μου. Στις 2 το ξημερώματα έσπασαν τα νερά μου και άρχισαν οι πόνοι. Είχα αποφασίσει να γεννήσω φυσιολογικά. Είχε πάει 3 το απόγευμα και οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Ήμουν σίγουρη ότι σε λίγο θα γεννούσα. Όταν με εξέτασαν και είχα διαστολή μόνο 5 εκατοστά, κατάλαβα ότι δεν θα περάσω και πολύ καλά. Ήμουν ήδη εξαντλημένη και ένιωθα ότι οι δυνάμεις μου θα με εγκατέλειπαν πολύ σύντομα αλλά ήμουν αποφασισμένη.
Ο γιατρός με συμβούλευε συνεχώς να μου κάνουν επισκληριδιο γιατί όταν έρθει η ώρα να σπρώξω ίσως να μην είχα δυνάμεις και να έθετα σε κίνδυνο την ζωή του παιδιού μου. Μετά από λίγη ώρα άρχισα να τσιρίζω για να μου κάνουν επισκλιριδιο. Όταν μου δόθηκε πραγματικά ένιωσα ότι είχα πάει στον παράδεισο. Κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα και περίμενα την ώρα που θα ερχόταν το μωρό μου στον κόσμο. Είχα μαζί μου τον άντρα μου και την αδελφή μου, επιτρεπόταν να έχω μέχρι και 2 άτομα μαζί μου. Πιστεύω ότι και εδώ θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο γιατί πραγματικά η γέννα μου δεν θα ήταν τόσο υπέροχη αν δεν τους είχα εκεί μαζί μου.
Ήταν 11 το βράδυ και μου είπαν ότι ήρθε η ώρα να αρχίσω να σπρώχνω και ότι ο μικρός έπρεπε να βγει σε μια ώρα, αλλιώς θα έμπαινα για καισαρική, αφού θα είχαν περάσει ήδη 22 ώρες τοκετού. Είχα από δίπλα μου κερκίδα να φωνάζει με ενθουσιασμό ότι άρχισε να φαίνεται το κεφάλι. Τους έβλεπα συγκινημένους και τους 2 να με κοιτάζουν σαν να έβλεπαν κάτι υπερφυσικό και μαγικό να συμβαίνει, ήταν συγκλονισμένοι και οι 2 και ξέσπασαν σε κλάματα όταν ο μικρός μου αποφάσισε να βγει 1 λεπτό πριν τις 12. Μου το έφεραν στην αγάλια μου και δεν ήθελα να το αφήσω ούτε λεπτό.
Εκείνο το βράδυ μετά από τόση κούραση κοιμήθηκα μόνο 2 ώρες παρόλο τον πόνο από τα ράμματα, είχα μείνει ξύπνια να τον κοιτάζω. Είχα το μωράκι μου στην αγάλια μου που αν και ήταν το πιο ήσυχο μωράκι του κόσμου είχε από την αρχή ένα πονηρό χαμογελάκι 😉
Στην αρχή ήμουν πολύ απογοητευμένη που δεν κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά, αλλά πιστεύω ότι η γέννα είναι προσωπική υπόθεση της κάθε μανούλας και πρέπει αυτή να επιλέξει με ποιον τρόπο πιστεύει ότι πρέπει να γεννήσει και να νιώθει απόλυτα περήφανη για ότι έχει διαλέξει. Πρόκειται για το δικό της σώμα και για το δικό της παιδάκι και είναι μια απόφαση που πρέπει να παίρνουμε μόνες μας εκτός αν υπάρχουν επιπλοκές φυσικά.
Μια πολύ ευτυχισμένη μανούλα, τόσο πολύ που ούτε ι ίδια θα το πίστευε ποτέ!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κανένα σχόλιο ακόμη
Γράψτε πρώτος ένα σχόλιο