Όλα είναι όπως τα είχα ονειρευτεί!
Η ιστορία της Βίβιαν
(Η Βίβιαν γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Πριν από λίγα λεπτά ο Κωνσταντίνος κοιμήθηκε για ακόμα μια φορά στην αγκαλιά μου…. Κοιτάζοντας τον ήρθε ξανά στο μυαλό μου η μέρα που άλλαξε για την ζωή μου! Η μέρα που τον αντίκρισα για πρώτη φορά… Στα γενέθλια μου στις 11 Μαρτίου του 2009 μετά από ένα μήνα καθυστέρησης αποφάσισα να κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα τεστ εγκυμοσύνης που ήλπιζα να μου αλλάξει την ζωή! Έτσι και έγινε… Λίγο πριν σβήσω τούρτα γενεθλίων μου κάνω το τεστ και αμέσως μετά ανακοινώνω στον Κώστα μου ότι περιμένουμε παιδάκι. Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν άκρως συγκινητικές με εμένα να μην μπορώ ακόμα να το πιστέψω.
Είχα μια καλή εγκυμοσύνη αν εξαιρέσουμε τις ζαλάδες και τους εμετούς του πρώτου τριμήνου…. Μετά όλα ήταν υπέροχα… Το μόνο μου παράπονο ότι δεν φαινόταν η κοιλίτσα μου η οποία τελικά έκανε την εμφάνιση της στις αρχές του έκτου μήνα! Είχα μεγάλη αγωνία για το φύλο μιας και στους πρώτους υπερήχους το σποράκι μου δεν μας άφηνε να δούμε το τι είναι…
Στον τελευταίο υπέρηχο πρίν τον β επιπέδου η γιατρός μου μου είπε ότι μάλλον περιμένουμε κοριτσάκι… Χάρηκα πολύ γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα ότι κοριτσάκι ήθελα. Έρχεται όμως ο β επιπέδου και μαθαίνοντας ότι το σποράκι μας είναι υγιές μάθαμε και ότι τελικά είναι αγοράκι…. Στην αρχή σοκαρίστηκα αλλά τελικά νομίζω ότι πάντα γιό ήθελα να κάνω!!!
Περνουν ευχάριστα οι μήνες και σιγά σιγά έμπαινα στον 9ο έχοντας πάρει 30 κιλά (ουφφφφφφ) είχα βαρύνει πολύ και η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά δύσκολες….
3 Νοεμβρίου του 2009 πάω στην γιατρό μου για τον εβδομαδιαίο μας έλεγχο έχοντας φτάσει στις 40 εβδομάδες και μην έχοντας ενδειξη τοκετού, με ενημερώνει ότι αν δεν με πιάσουν πόνοι μέχρι την άλλη μέρα θα πάμε για πρόκληση… Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι έφτασε επιτέλους η ώρα να αντικρίσω το παιδάκι μου!!!!
Έχοντας έτοιμα τα πάντα ξυπνάω με μεγάλη χαρά την επόμενη μέρα 4 Νοεμβρίου και ξεκινάμε για το μαιευτήριο νιώθοντας έντονη πίεση στην λεκάνη… Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 1:45 το μεσημέρι!! Όταν πια μπήκα στο μαιευτήριο δεν σας κρύβω ότι έτρεμα από τον φόβο μου…. Αφήνω τον σύζυγο μου και περνάω για αυτήν την άβολη εξέταση που όλες ξέρουμε! Εκεί η μαία με ενημερώνει οτι το μωρό είναι πολύ ψηλά και θα αργήσω να γεννήσω…
Μην έχοντας πόνους η γιατρός μου μου προτείνει να πάω να περπατήσω (κοντά στο μαιευτήριο) για να κατέβει το μωρό! Για καλη μου τύχη υπήρχαν διάφορα εμπορικα εκει δίπλα όπου πήγα και περπάτησα ώρες!!!!
Αργά το απόγευμα στις 8:30 για την ακρίβεια επιστρέφω στο νοσοκομείο μου κάνουν εισαγωγή και στις 10 το βράδυ αρχίζουν οι γνωστές διαδικασίες, μου έβαλαν ρομπίτσα και βουρ στην αίθουσα αναμονής… Με έβαλαν στον τοκοκαρδιογράφο και έχοντας δίπλα μου τον σύζυγο μου περίμενα! Κάποια στιγμή η γιατρός μου του ειπε να πάει να ξεκουραστεί γιατί δεν γεννούσα πριν από το πρωί… Τελικά τον έπεισα να φύγει για να ξεκουραστούμε και οι δύο…
Εγώ εννοείται δεν έκλεισα μάτι και από το αγχος αλλά και επειδή περίπου στις 3 και 30 τα ξημερώματα άρχισα να εχω πονάκια! Στις 5 η γιατρός μου ήταν δίπλα μου μαζί με δύο μαίες… Έξι το πρωί η γιατρός μου σπάει επιτέλους τα νερά… Ξέχασα να αναφέρω ότι ο ανδρουλης μου που και εκείνος δεν έκλεισε μάτι ήταν ήδη στο πλευρό μου!
Άρχισαν σιγά σιγά να δυναμώνουν οι πόνοι αλλα ο μπόμπιρας ήταν ακόμα ψηλα και ο τράχηλος ιδιαίτερα σκληρός! Όταν άρχισαν οι αφόρητοι πόνοι έκανα και την πρώτη δόση της επισκηριδίου. Εκει τα πράγματα ήταν σαφως καλύτερα καθώς δεν πονούσα καθόλου και κάναμε πλάκα με την γιατρο, τις μαίες και τον άνδρα μου.Ο γιός μου όμως είχε άλλα σχέδια για την μανούλα… Ήταν ακομα πολύ ψηλα και ο τραχηλος σκληρος και ετσι έπρεπε να σταματησουμε την επισκληριδιο και να αισθανθω τους πόνους για να κατφερω να γεννησω! Στις 10 το πρωι αρχισαν πόνοι τους οποίους πραγματικά δεν αντεχα!!! Τα πραγματα βεβαια πήγαιναν καλυτερα γιατι με τον πόνο και την πίεση ο τραχηλος αρχιζε να μαλακωνει και το μωρο να κατεβαίνει σιγά σιγα…
Κοντα στη 1, τρεις ωρες μετα δηλαδη και μετα από αφόρητους πόνους η γιατρος μου ειπε να αρχιζω να σπρωχνω όταν νοιωθω εντονο πονο καθως κοντευαμε…. Στη 1:30 με μετέφεραν στην αιθουσα τοκετου… Ειλικρινά δεν αντεχα άλλο τους πόνους αλλα επρεπε γιατι ηθελα να δω το αγορακι μου! Το επόμενο τεταρτο ηταν δραματικο δεν είχα άλλη δυμανη να ωθήσω και το μωρο επρεπε να βγει…
Θυμάμαι την γιατρο να μου λεει ‘Σπρωξε λίγο ακομα κοριτσάκι μου, μια τελευταία φορα και βγηκε’’. Και αυτό έκανα με όση δύναμη μου είχε απομείνει έσπρωξα μια τελευταία φορα και τοτε ο μικρος μου γεννηθηκε… Ακουσα για πρωτη φορα το κλάμμα του και τα δακρυα μου έτρεχαν ποταμι!
Ενιωθα να χάνω τις αισθήσεις μου αλλα μολις τον ακουμπησαν στην αγκαλια μου τα ξεχασα όλα!!! Είχα ανοιξει τα υπέροχα ματάκια του και με κοιτούσε τον κοιτούσα και εγω και δεν πίστευα ότι ηταν δικο μου αυτό το μικρακι!! Ο Κωνσταντίνος τότε ήταν 3.450 και νεογέννητος…. Ο Κωνσταντίνος σήμερα είναι 13 μηνών και είναι ένα εξαιρετικά τρυφερό αγόρι που γεμίζει την ζωή μας ευτυχία!!! Είναι όλα όσα είχα ονειρευτεί……..
>να σου ζησει
>καλημερα βιβιαν μου πραγματικα με συγκινησες με αυτα που εγραψες γιατθ θυμιθηκα και τα δικα μου. τι τρομερες στιγμες για μια γυναικα ο ερχομος του μωρου. να ειστε παντα γεροι και να χαιρεστε το αγγελουδι σας
>bibian na sou zisi to agoraki sou!!!!ine sketo glikas!!!
>Να σου ζήσει ο γιόκας σου. Είναι κούκλος και φαίνεται πολύ γλυκό αγοράκι.
>Παντα κλαίω οταν τα θυμάμαι.... Κλαίω απο ευτυχία!!! Αυτός ο μπόμπιρας αλλαξε για πάντα την ζωη μου!!!!