«Δύο λεπτά ακόμα και το μωρό σου δεν θα ήταν ζωντανό!»

Aφου διαβασα πολλες ιστοριες τοκετου, αποφασισα να σου γραψω και εγω τη δικη μου. 1η Iουνιου 2009 εμαθα πως ειμαι εγκυος! H χαρα μου απεριγραπτη!!! Tο Σεπτεμβριο ειχαμε ηδη κλεισει ημερομηνια γαμου. ΠΗΤ ειχα για 24/1/2010. Oλα κυλησαν ομαλα. Oυτε ναυτιες, ουτε εμετοι. Oλα μια χαρα! Oι επισκεψεις μου στο γιατρο μου δηλωναν πως ολα ειναι φυσιολογικα. Tελος Νοεμβριου καποια φιλη που ηταν και εκεινη εγκυος στον ιδιο μηνα με μενα χανει το μωρακι της. Πνιγηκε με τον ομφαλιο λωρο. Δραματικες οι μερες που ακολουθησαν. Μαυρα φιδια με εζωσαν. Μιλησα με το γιατρο μου και μου ειπε να μην ανυσηχω… αρκει να ακουω το μωρο καθε μερα. Αν ειχα ωρες να τον ακουσω (αγορακι περιμενα), σκουνταγα την κοιλια μου για να κουνηθει. Τι να σου λεω τι τραβηξα.

Αρχες Δεκεμβρη παθαινω μερικη αποκοληση.

«Ηρεμια» μου λεει ο γιατρος. Ολα καλα. Το μωρο ηταν πολυ ψηλα και εγκαρσιο. Θα περιμενουμε να κατεβει. Καθε τρεις μερες πηγαινα στο μαιευτηριο να δουμε και να ακουσουμε το μωρο.

24 Δεκεμβρη μπηκα στο μηνα μου. Το μωρο ακομα ψηλα και εγκαρσιο. «Δυσκολο να παρει θεση», μου λεει ο γιατρος. Εγω αφου τον τελευταιο μηνα ζω εναν εφιαλτη και θελω να τελειωνει τον ρωτησα αν μπορω να γεννησω αυτες τις μερες.

«Οποτε θες γενναμε», μου ειπε.

8/1/2010 κλεινουμε ραντεβου για καισαρικη.

Στις 3 Γεναρη ημερα Κυριακη ανεβαζω πιεση. Πηγαμε στο μαιευτηριο.. εξετασεις.. και ξανα εξετασεις. «Καλο ειναι», μου λενε «να μεινεις ενα βραδυ μεσα για παρακολουθηση». Οk.

Πολυ αργα το βραδυ ηρθε μια νοσοκομα. «Nα σας ξυρισουμε», μου λεει «θεμα υγειινης». Το πρωι ουτε πρωινο δε μου εφεραν. Τα νευρα μου εγω.

«Κωστα (ο αντρας μου), γιατι δε μου εφεραν πρωινο;»
«Ε…ε…ενταξει» μασημενα λογια.

Ηρθε μια νοσοκομα «Nα κανουμε κλισμα»μου λεει.

«Τιιιιιι;;; Τι λες κοπελα μου… την Παρασκευη θα ερθω να γεννησω. Tωρα γιατι ολα αυτα;»
«Ο γιατρος σας κυρια μας ειπε!»
«Κωστα τι ειναι ολα αυτα;»

Χαμογελαει κ μου λεει «Μιλησα με το γιατρο και αφου εγινε αυτο με την πιεση καλο ειναι να γεννησεις σημερα για το καλο του μωρου… ετσι κι αλλιως αφου ηρθαμε…»

Τελικα κατεβαινουμε χειρουργειο. Κανω επισκληριδιο… ξαπλωνω… κοιταω το ρολοι τοιχου 13:50. Ενιωθα να με πιεζουν να με τραβανε.. και εναν πανικο στον αερα… Τρεις αντρες και ο γιατρος μου…. τραβαγαν…. πιεζαν…. βγαινει… οχι δε βγαινει…. φωναξτε παιδιατρο… φερτε βεντουζα….

Η μαια πανω απ’ το κεφαλι μου με ρωταγε αν ειμαι καλα. Δεν ημουν καλα. Μου εβαλαν οξυγονο. Πηραν το μωρο σ’ ενα παγκο διπλα μου… ειχαν πεσει καποιοι απο πανω του.. «ενταξει, αναπνεει», εβαλε τα κλαματα και τον εφεραν επανω μου… Π Ο Τ Ε μα ποτε δε θα ξεχασω τα ματια του πως με κοιταζαν…. ηταν υπεροχος!!!!!!!!!

Την επομενη μερα αρχισε το μαρτυριο μου. Ειχε λεει ταχυπνοια και τον εβαλαν κατω στη μοναδα. Πηγαιναμε να τον δουμε και μουσκευα απ’ το κλαμα τη μασκα που βαζαμε. Δεν τρωει πολυ μου ελεγαν… πρεπει να φαει αρκετο γαλα για να τον παρετε.

Ο αντρας μου παρακαλεσε το γιατρο να μου μιλησει.. να σταματησω να κλαιω. Ο γιατρος μου ειπε πως ηταν ισως η πιο δυσκολη καισαρικη που ειχε κανει. Βγηκε πρωτα ο πλακουντας και μετα το μωρο. Ενω επρεπε να εχει γινει το αντιθετο.

«Δυο λεπτα ακομα και το μωρακι σου», μου λεει, «δε θα ηταν ζωντανο. Γι’ αυτο σταματα να κλαις!»

Ρωτησα και τη μαια και μου ειπε τα ιδια λογια. Ειχε παθει σοκ στο χειρουργειο. Ηταν πολυ δυσκολο μου ειπε. Τελικα δεν εγινα καλυτερα. Πηγαιναμε να δουμε το μωρο και αλλα μας ελεγε ο ενας, αλλα μας ελεγε ο αλλος. «Δεν τρωει» μας ελεγαν. Το γαλα το εστελνα εγω. Το εβγαζα και το εστελνα να του το δωσουν.

Την 5η μερα βγηκα απ’ το μαιευτηριο χωρις το μωρο μου. Γυρισαμε σπιτι χωρις το μωρο μας. Δραμα!!!! Εκλαιγα συνεχεια. Περιμεναμε να παμε στο επισκεπτηριο για να τον δουμε. Επειδη το σπιτι μας βρισκεται καπου παραθαλασια, μακρια απ το μαιευτηριο καθομασταν στο παρκιν του νοσοκομειου. Εκει εβγαζα το γαλα μες το αυτοκινητο και δυστυχως…. το πεταγα.

Ντρεπομαι τοσο πολυ που το λεω αλλα ξεκινησα να καπνιζω… και πεταγα το γαλα. Επρεπε καποιον να τιμωρησω που δεν ειχα το μωρο μου… νομιζα πως τιμωρουσα εμενα… αλλα τελικα τιμωρουσα το μωρο μου.

Μετα απο δυο μερες και με παρεμβαση μιας γνωστης φιλης του αντρα μου που δουλευε μεσα εκει εβαλαν το μωρο σε αλλο θαλαμο οπου μπορουσα καθε τρεις ωρες να το ταιζω εγω. Εξακολουθουσαν, βεβαια, να μας λενε πως το μωρο δεν τρωει. Οταν πηγα την πρωτη φορα να τον ταισω, ειπα να τον θηλασω. Ομως δε θα ξεραμε ποσο εχει φαει… Του εδωσα αυτα τα ετοιμα μπουκαλακια που εχουν τα μαιευτηρια. Ε λοιπον ηπιε και τα 50ml του μπουκαλιου. Χωρις να τον πιεσω καθολου! Η οργη μου ηταν αλλο πραμα, ομως δεν ειπα τιποτα.

Εξακολουθουσα να τον ταιζω και να πινει ολο του το γαλα. Τελικα μετα απο δυο μερες πηραμε το μωρο μας στο σπιτι.

Αφου εβγαλα και πεταξα δυο φορες το γαλα ξεκινησαμε να θηλαζουμε!!!!! Ετσι λοιπον στις 4/1/2010 γεννησα το αγορακι μου!!!!! Οι πρωτες μερες μου δεν ηταν ευτυχισμενες,ομως απο κει και επειτα ολα ειναι διαφορετικα!!!! Πιο ομορφα!!!!!!!! Πιο χαρουμενα!!!! Και πιο ευτυχισμενα!!!!!

Σημερα ο γιος μου ειναι σχεδον 14 μηνων και ειναι βεβαια αξιολατρευτος! Θελω να πω ενα πολυ μεγαλο ευχαριστω στον αντρα μου που ουτε για ενα λεπτο δε με αφησε μονη μου. Ηταν κ ειναι παντα εδω… πιο δυνατος απο μενα..!

Κατερίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!